صفحه 274 از 464: « پیشین 1 ... 273 274 275 ... 463 464 پسین »

Molavi | مولوی

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,731 Posted: 4 Feb 2013 22:06

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۴۳ »

اگر چه ما نه خروس و نه ماکیان داریم
ز بیضه سر کن و بنگر که ما کیان داریم

به آفتاب حقایق به هر سحر گوییم
تو جمله جانی و ما از تو نیم جان داریم

گر از صفات تو نتوان نشان نمود ولی
ز بی‌نشانی اوصاف او نشان داریم

دل چو شبنم ما را به بحر بازرسان
که دم به دم ز غریبی دو صد زیان داریم

چو یوسف از کف گرگان دریده پیرهنم
ولی ز همت یعقوب پاسبان داریم

به دام تو که همه دام‌ها زبون ویند
که هر قدم ز قدم دام امتحان داریم

ولیک بندگشا هر دم آن کند با ما
که مادر و پدر و عم مگر که آن داریم

بنوش کردن زهر این چه جرات است مگر
ز کان فضل تو تریاق بی‌کران داریم

به خرج کردن این نقد عمر مبتشریم
ز عمربخش مگر عمر جاودان داریم

نگیرد آینه زنگار هیچ اگر گیرد
ز عین زنگ بدان روی دیدمان داریم

یقین بنشکند آن نردبان وگر شکند
ز عین رخنه اشکست نردبان داریم

رهین روز چرایی چو شب کند روزی
مکان بهل که مکانی ز لامکان داریم

بهار حله دریدی ز رشک و زرد شدی
اگر بدیش خبر کاین چنین خزان داریم

دهان پر است و خموشم که تا بگویی تو
کز آن لب شکرینت شکرفشان داریم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,732 Posted: 4 Feb 2013 22:07

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۴۴ »

بیار مطرب بر ما کریم باش کریم
به کوی خسته دلانی رحیم باش رحیم

دلم چو آتش چون در دمی شود زنده
چو دل مباش مسافر مقیم باش مقیم

بیامد آتش و بر راه عاشقان بنشست
که ای مسافر این ره یتیم باش یتیم

ندا رسید به آتش که بر همه عشاق
چو شعله‌های خلیلی نعیم باش نعیم

گلیم از آب چو خواهی که تا برون آری
به زیر پای عزیزان گلیم باش گلیم

چو بایدت که تو را بحر دایه وار بود
مثال دانه در رو یتیم باش یتیم

درست و راست شد ای دل که در هوا دل را
درست راست نیاید دو نیم باش دو نیم

الف مباش ز ابجد که سرکشی دارد
مباش بی دو سر تو چو جیم باش چو جیم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,733 Posted: 4 Feb 2013 22:07

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۴۵ »

فضول گشته‌ام امروز جنگ می جویم
منوش نکته مستان که یاوه می گویم

تنا بسوز چو هیزم که از تو سیر شدم
دلا برو تو ز پیشم تو را نمی‌جویم

لگن نهاد خیالش به چشمه چشمم
بهانه کرد کز این آب جامه می شویم

بگفتمش که به خونابه جامه چون شویی
بگفت خون همه زان سوست و من از این سویم

به سوی تو همه خون است و سوی من همه آب
نه قبطیم که در این نیل موسوی خویم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,734 Posted: 4 Feb 2013 22:08

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۴۶ »

بر آن شده‌ست دلم کآتشی بگیرانم
که هر کی او نمرد پیش تو بمیرانم

کمان عشق بدرم که تا بداند عقل
که بی‌نظیرم و سلطان بی‌نظیرانم

که رفت در نظر تو که بی‌نظیر نشد
مقام گنج شده‌ست این نهاد ویرانم

من از کجا و مباهات سلطنت ز کجا
فقیر فقرم و افتاده فقیرانم

من آن کسم که تو نامم نهی نمی‌دانم
چو من اسیر توام پس امیر میرانم

جز از اسیری و میری مقام دیگر هست
چو من فنا شوم از هر دو کس نفیرانم

چو شب بیاید میر و اسیر محو شوند
اسیر هیچ نداند که از اسیرانم

به خواب شب گرو آمد امیری میران
چو عشق هیچ نخسبد ز عشق گیرانم

به آفتاب نگر پادشاه یک روزه‌ست
همی‌گدازد مه منیر کز وزیرانم

منم که پخته عشقم نه خام و خام طمع
خدای کرد خمیری از آن خمیرانم

خمیرکرده یزدان کجا بماند خام
خمیرمایه پذیرم نه از فطیرانم

فطیر چون کند او فاطرالسموات است
چو اختران سماوات از منیرانم

تو چند نام نهی خویش را خمش می باش
که کودکی است که گویی که من ز پیرانم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,735 Posted: 4 Feb 2013 22:09

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۴۷ »

اگر به عقل و کفایت پی جنون باشم
میان حلقه عشاق ذوفنون باشم

منم به عشق سلیمان زبان من آصف
چرا ببسته هر داروی فسون باشم

خلیل وار نپیچم سر خود از کعبه
مقیم کعبه شوم کعبه را ستون باشم

هزار رستم دستان به گرد ما نرسد
به دست نفس مخنث چرا زبون باشم

به دست گیرم آن ذوالفقار پرخون را
شهید عشقم و اندر میان خون باشم

در این بساط منم عندلیب الرحمان
مجوی حد و کنارم ز حد برون باشم

مرا به عشق بپرورد شمس تبریزی
ز روح قدس ز کروبیان فزون باشم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,736 Posted: 4 Feb 2013 22:10

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۴۸ »

می گریزد از ما و ما قوامش داریم
زن زنانش آریم کش کشانش آریم

می دود آن زیبا بر گل و سوسن‌ها
گو بیا ما را بین ما از آن گلزاریم

می کند دلداری وان همه طراری
حق آن طره او که همه طراریم

دام دل بگشاییم بوسه زو برباییم
تا نپندارد که ما تهی گفتاریم

هوش ما چون اختر یار ما خورشیدی
زین سبب هر صبحی کشته آن یاریم

گر بگوید فردا از غرور و سودا
نقد را نگذاریم پا بر این افشاریم

بحر او پرمرجان مشرب محتاجان
تا بود در تن جان ما بر این اقراریم

هر چه تو فرمایی عقل و دین افزایی
هین بفرما که ما بنده و اشکاریم

ای لبانت شکر گیسوانت عنبر
وی از آن شیرینتر که همی‌پنداریم

ساربان آهسته بهر هر دلخسته
کن مدارا آخر کاندر این قطاریم

اندر این بیشه ستان رحم کن بر مستان
گر نی ما چون شیریم هم نی چون کفتاریم

هین خمش کان مه رو وان مه نازک خو
سر بپوشد چون ما کاشف اسراریم

با همو گوید سر خالق هر مخبر
ما هنوز از خامی سخت ناهمواریم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,737 Posted: 4 Feb 2013 22:10

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۴۹ »

گه چرخ زنان همچون فلکم
گه بال زنان همچون ملکم

چرخم پی حق رقصم پی حق
من زان ویم نی مشترکم

چون دید مرا بخرید مرا
آن کان نمک زان بانمکم

شیر است یقین در بیشه جان
بدرید یقین انبان شکم

آن کو به قضا داده‌ست رضا
قاضی کندش روزی ملکم

یأجوج منم مأجوج منم
حد نیست مرا هر چند یکم

بربند دهان در باغ درآ
تا کم نکنی خط‌های چکم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,738 Posted: 4 Feb 2013 22:11

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۵۰ »

تلخی نکند شیرین ذقنم
خالی نکند از می دهنم

عریان کندم هر صبحدمی
گوید که بیا من جامه کنم

در خانه جهد مهلت ندهد
او بس نکند پس من چه کنم

از ساغر او گیج است سرم
از دیدن او جان است تنم

تنگ است بر او هر هفت فلک
چون می رود او در پیرهنم

از شیره او من شیردلم
در عربده‌اش شیرین سخنم

می گفت که تو در چنگ منی
من ساختمت چونت نزنم

من چنگ توام بر هر رگ من
تو زخمه زنی من تن تننم

حاصل تو ز من دل برنکنی
دل نیست مرا من خود چه کنم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,739 Posted: 4 Feb 2013 22:12

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۵۱ »

تشنه خویش کن مده آبم
عاشق خویش کن ببر خوابم

تا شب و روز در نماز آیم
ای خیال خوش تو محرابم

گر خیال تو در فنا یابم
در زمان سوی مرگ بشتابم

بر امید خیال گوهر تو
جاذب هر مسی چو قلابم

بر امید مسبب الاسباب
رهزن کاروان اسبابم

رحمتی آر و پادشاهی کن
کاین فراق تو بر نمی‌تابم

زان همی‌گردم و همی‌نالم
که بر آب حیات دولابم

زان چو روزن گشاده‌ام دل و چشم
که تویی آفتاب و مهتابم

آن زمانی که نام تو شنوم
مست گردند نام و القابم

آن زمانی که آتش تو رسد
بجهد این دل چو سیمابم

بس کن از گفت کز غبار سخن
خود سخن بخش را نمی‌یابم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,740 Posted: 4 Feb 2013 22:13

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۵۲ »

کون خر را نظام دین گفتم
پشک را عنبر ثمین گفتم

اندر این آخرجهان ز گزاف
بس چمن نام هر چمین گفتم

طوق بر گردن کپی بستم
نام اعلا بر اسفلین گفتم

عجز خواهید روح را که ز عجز
صفت روح بهر طین گفتم

حلیه آدم و خلیفه حق
بهر ابلیس و هر لعین گفتم

زاغ را بلبل چمن خواندم
خار را سرو و یاسمین گفتم

دیو را جبرئیل کردم نام
ژاژ را حجت مبین گفتم

ای دریغا که کان نفرین را
از طمع چند آفرین گفتم

از خری بود آن نبد ز خرد
که خر ماده را تکین گفتم

توبه کردم از این خطا گفتن
همه عمرم بس ار همین گفتم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

صفحه 274 از 464: « پیشین 1 ... 273 274 275 ... 463 464 پسین »

شعر و ادبیات /

Molavi | مولوی

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا