صفحه 275 از 464: « پیشین 1 ... 274 275 276 ... 463 464 پسین »

Molavi | مولوی

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,741 Posted: 4 Feb 2013 22:14

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۵۳ »

آمدم باز تا چنان گردم
که چو خورشید جمله جان گردم

سر خم رحیق بگشایم
سرده بزم سرخوشان گردم

عشرت اکنون علم به صحرا زد
من چو فکرت چرا نهان گردم

باغ خلد است جان من تا من
قره العین باغبان گردم

برنگردم به گرد خود چون قطب
گرد قطبان چو آسمان گردم

چون شبم روز گشت ای سلطان
فارغ از بام و پاسبان گردم

کان زرم نیم زر محدود
که پی سنگ امتحان گردم

تن زن از هی هی شبانانه
پادشاهم چرا شبان گردم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,742 Posted: 4 Feb 2013 22:15

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۵۴ »

آتشی از تو در دهان دارم
لیک صد مهر بر زبان دارم

دو جهان را کند یکی لقمه
شعله‌هایی که در نهان دارم

گر جهان جملگی فنا گردد
بی‌جهان ملک صد جهان دارم

کاروان‌ها که بار آن شکر است
من ز مصر عدم روان دارم

من ز مستی عشق بی‌خبرم
که از آن سود یا زیان دارم

چشم تن بود درفشان از عشق
تا کنون جان درفشان دارم

بند خانه نیم که چون عیسی
خانه بر چارم آسمان دارم

شکر آن را که جان دهد تن را
گر بشد جان جان جان دارم

آنچ داده‌ست شمس تبریزی
ز من آن جو که من همان دارم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,743 Posted: 4 Feb 2013 22:15

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۵۵ »

در طریقت دو صد کمین دارم
لیک صد چشم خرده بین دارم

این نشان‌ها که بر رخم پیداست
دانک از شاه همنشین دارم

آن یکی گنج کز جهان بیش است
در دل و جان خود دفین دارم

ظلمت شک جای من بادا
گر از آن رو سر یقین دارم

من نهانی ز جبرئیل امین
جبرئیل دگر امین دارم

نقش چین مر مرا چه کار آید
چونک بر رخ ز عشق چین دارم

اسپ اقبال را ببرم پی
زانک بر پشت عشق زین دارم

پای دار است جان من در عشق
چونک پاهای آهنین دارم

از دمم بوی باغ می آید
کز درون باغ و یاسمین دارم

از فرح پایم از زمین دور است
چونک در لامکان زمین دارم

رو به تبریز شرح این بطلب
زانک من این ز شمس دین دارم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,744 Posted: 4 Feb 2013 22:16

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۵۶ »

تا به جان مست عشق آن یارم
سرده باده‌های انوارم

هر دمی گر نه جان نو دهدم
ای دل از جان خویش بیزارم

گرد آن مه چو چرخ می گردم
پس دگر چیست در زمین کارم

بر سر کارگاه خوبی بود
سوزنش کرده‌ست چون تارم

سوزنم چنگ شد از او در تار
تا به آواز زیر می زارم

تا من این کارگاه عالم را
کو حجاب حق است بردارم

تا بسوزم حجاب غفلت و خواب
ز آتش چشم‌های بیدارم

تا بیابم ز شمس تبریزی
صحت این ضمیر بیمارم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,745 Posted: 4 Feb 2013 22:17

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۵۷ »

همتم شد بلند و تدبیرم
جز به پیش تو من نمی‌میرم

تو دهانم گرفته‌ای که خموش
تو دهان گیر و من جهان گیرم

زان ز عالم ربوده‌ام حلقه
که به دست توست زنجیرم

پیر ما را ز سر جوان کرده‌ست
لاجرم هم جوان و هم پیرم

چون گشاد من از کمان تو است
راست رو خصم دوز چون تیرم

با گشادت چه جای تیر و کمان
هر دو را بشکنم بنپذیرم

دیدن غیر تو نفاق بود
من نه مرد نفاق و تزویرم

با من آمیختی چو شکر و شیر
چون شکر در گداز از آن شیرم

طاقتم طاق شد ز جفتی خویش
درمیفکن دگر به تأخیرم

درد تأخیر چون برآرد دود
بررود تا اثیر تأثیرم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ویرایش شده توسط: sinarv1

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,746 Posted: 4 Feb 2013 22:19

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۵۸ »

در وصالت چرا بیاموزم
در فراقت چرا بیاموزم

یا تو با درد من بیامیزی
یا من از تو دوا بیاموزم

می گریزی ز من که نادانم
یا بیامیزی یا بیاموزم

پیش از این ناز و خشم می کردم
تا من از تو جدا بیاموزم

چون خدا با تو است در شب و روز
بعد از این از خدا بیاموزم

در فراقت سزای خود دیدم
چون بدیدم سزا بیاموزم

خاک پای تو را به دست آرم
تا از او کیمیا بیاموزم

آفتاب تو را شوم ذره
معنی والضحی بیاموزم

کهربای تو را شوم کاهی
جذبه کهربا بیاموزم

از دو عالم دو دیده بردوزم
این من از مصطفی بیاموزم

سر مازاغ و ماطغی را من
جز از او از کجا بیاموزم

در هوایش طواف سازم تا
چون فلک در هوا بیاموزم

بند هستی فروگشادم تا
همچو مه بی‌قبا بیاموزم

همچو ماهی زره ز خود سازم
تا به بحر آشنا بیاموزم

همچو دل خون خورم که تا چون دل
سیر بی‌دست و پا بیاموزم

در وفا نیست کس تمام استاد
پس وفا از وفا بیاموزم

ختمش این شد که خوش لقای منی
از تو خوش خوش لقا بیاموزم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,747 Posted: 4 Feb 2013 22:20

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۵۹ »

اه چه بی‌رنگ و بی‌نشان که منم
کی ببینم مرا چنان که منم

گفتی اسرار در میان آور
کو میان اندر این میان که منم

کی شود این روان من ساکن
این چنین ساکن روان که منم

بحر من غرقه گشت هم در خویش
بوالعجب بحر بی‌کران که منم

این جهان و آن جهان مرا مطلب
کاین دو گم شد در آن جهان که منم

فارغ از سودم و زیان چو عدم
طرفه بی‌سود و بی‌زیان که منم

گفتم ای جان تو عین مایی گفت
عین چه بود در این عیان که منم

گفتم آنی بگفت‌های خموش
در زبان نامده‌ست آن که منم

گفتم اندر زبان چو درنامد
اینت گویای بی‌زبان که منم

می شدم در فنا چو مه بی‌پا
اینت بی‌پای پادوان که منم

بانگ آمد چه می دوی بنگر
در چنین ظاهر نهان که منم

شمس تبریز را چو دیدم من
نادره بحر و گنج و کان که منم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,748 Posted: 4 Feb 2013 22:21

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۶۰ »

به خدایی که در ازل بوده‌ست
حی و دانا و قادر و قیوم

نور او شمع‌های عشق فروخت
تا بشد صد هزار سر معلوم

از یکی حکم او جهان پر شد
عاشق و عشق و حاکم و محکوم

در طلسمات شمس تبریزی
گشت گنج عجایبش مکتوم

که از آن دم که تو سفر کردی
از حلاوت جدا شدیم چو موم

همه شب همچو شمع می سوزیم
ز آتشش جفت وز انگبین محروم

در فراق جمال او ما را
جسم ویران و جان در او چون بوم

آن عنان را بدین طرف برتاب
زفت کن پیل عیش را خرطوم

بی‌حضورت سماع نیست حلال
همچو شیطان طرب شده مرحوم

یک غزل بی‌تو هیچ گفته نشد
تا رسید آن مشرفه مفهوم

بس به ذوق سماع نامه تو
غزلی پنج شش بشد منظوم

شام ما از تو صبح روشن باد
ای به تو فخر شام و ارمن و روم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,749 Posted: 4 Feb 2013 22:24

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۶۱ »

ما همه از الست همدستیم
عاقبت شکر بازپیوستیم

ما همه همدلیم و همراهیم
جمله از یک شراب سرمستیم

ما ز کونین عشق بگزیدیم
جز که آن عشق هیچ نپرستیم

چند تلخی کشید جان ز فراق
عاقبت از فراق وارستیم

آفتابی درآمد از روزن
کرد ما را بلند اگر پستیم

آفتابا مکش ز ما دامن
نی که بر دامن تو بنشستیم

از شعاع تو است اگر لعلیم
از تو هستیم ما اگر هستیم

پیش تو ذره وار رقصانیم
از هوای تو بند بشکستیم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#2,750 Posted: 4 Feb 2013 22:25

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۱۷۶۲ »

آمدستیم تا چنان گردیم
که چو خورشید جمله جان گردیم

مونس و یار غمگنان باشیم
گل و گلزار خاکیان گردیم

چند کس را نییم خاص چو زر
بر همه همچو بحر و کان گردیم

جان نماییم جسم عالم را
قره العین دیدگان گردیم

چون زمین نیستیم یغماگاه
ایمن و خوش چو آسمان گردیم

هر کی ترسان بود چو ترسایان
همچو ایمان بر او امان گردیم

هین خمش کن از آن هم افزونیم
که بر الفاظ و بر زبان گردیم

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

صفحه 275 از 464: « پیشین 1 ... 274 275 276 ... 463 464 پسین »

شعر و ادبیات /

Molavi | مولوی

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا