با عرض پوزش از دوستان عزیز، ارسال پست در انجمن موقتا بسته شده و بعد از آپدیت انجمن، بزودی درست خواهد شد.

صفحه 292 از 464: « پیشین 1 ... 291 292 293 ... 463 464 پسین »

Molavi | مولوی

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,911 Posted: 10 Feb 2013 11:49

غزل شماره ی ‏۱۹۲۳
‏
ای روی مه تو شاد خندان
آن روی همیشه باد خندان

آن ماه ز هیچ کس نزاده‌ست
ور زانک بزاد زاد خندان

ای یوسف یوسفان نشستی
در مسند عدل و داد خندان

آن در که همیشه بسته بودی
وا شد ز تو با گشاد خندان

ای آب حیات چون رسیدی
شد آتش و خاک و باد خندان

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,912 Posted: 10 Feb 2013 11:55

غزل شماره ی ‏۱۹۲۴
‏
ای روی تو نوبهار خندان
احسنت زهی نگار خندان

می بینمت ای نگار در خلد
بر شاخ درخت انار خندان

یک لحظه جدا مباش از من
ای یار نکوعذار خندان

ای شهر جهان خراب بی‌تو
ای خسرو و شهریار خندان

ای صد گل سرخ عاشق تو
بر چشمه و سبزه زار خندان

در بیشه دل خیال رویت
شیر است کند شکار خندان

هر روز ز جانبی برآیی
چون دولت بی‌قرار خندان

بحری است صفات شمس تبریز
پر از در شاهوار خندان

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,913 Posted: 10 Feb 2013 11:57

غزل شماره ی ‏۱۹۲۵
‏
بازآمد آستین فشانان
آن دشمن جان و عقل و ایمان

غارتگر صد هزار خانه
ویران کن صد هزار دکان

شورنده صد هزار فتنه
حیرتگه صد هزار حیران

آن دایه عقل و آفت عقل
آن مونس جان و دشمن جان

او عقل سبک کجا رباید
عقلی خواهد چو عقل لقمان

او جان خسیس کی پذیرد
جانی خواهد چو بحر عمان

آمد که خراج ده بیاور
گفتم که چه ده دهی است ویران

طوفان تو شهرها شکست است
یک ده چه زند میان طوفان

گفتا ویران مقام گنج است
ویرانه ماست ای مسلمان

ویرانه به ما ده و برون رو
تشنیع مزن مگو پریشان

ویرانه ز توست چون تو رفتی
معمور شود به عدل سلطان

حیلت مکن و مگو که رفتم
اندر پس در مباش پنهان

چون مرده بساز خویشتن را
تا زنده شوی به روح انسان

گفتی که تو در میان نباشی
آن گفت تو هست عین قرآن

کاری که کنی تو در میان نی
آن کرده حق بود یقین دان

باقی غزل به سر بگوییم
نتوان گفتن به پیش خامان

خاموش که صد هزار فرق است
از گفت زبان و نور فرقان

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,914 Posted: 10 Feb 2013 11:57

غزل شماره ی ‏۱۹۲۶
‏
مال است و زر است مکسب تن
کسب دل دوستی فزودن

بستان بی‌دوست هست زندان
زندان با دوست هست گلشن

گر لذت دوستی نبودی
نی مرد شدی پدید نی زن

خاری که به باغ دوست روید
خوشتر ز هزار سرو و سوسن

بر هم دوزید عشق ما را
بی منت ریسمان و سوزن

گر خانه عالم است تاریک
بگشاید عشق شصت روزن

ور می ترسی ز تیر و شمشیر
جوشن گر عشق ساخت جوشن

هم عشق کمال خود بگوید
دم درکش و باش مرد الکن

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,915 Posted: 10 Feb 2013 11:59

غزل شماره ی ‏۱۹۲۷
‏
وقت آمد توبه را شکستن
وز دام هزار توبه جستن

دست دل و جان‌ها گشادن
دست غم را ز پس ببستن

معشوقه روح را بدیدن
لعل لب او به بوسه خستن

در آب حیات غسل کردن
در وی تن خویش را بشستن

برخاست قیامت وصالش
تا کی به امید درنشستن

گر بسکلد آن نگار بنگر
صد پیوست است در آن سکستن

مخدومی شمس دین تبریز
ای جان تو رمیده‌ای ز بستن

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,916 Posted: 10 Feb 2013 11:59

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,917 Posted: 10 Feb 2013 12:02

غزل شماره ی ‏۱۹۲۸
‏
ای دوست عتاب را رها کن
تدبیر دوای درد ما کن

ای دوست جدا مشو تو از ما
ما را ز بلا و غم جدا کن

اندیشه چو دزد در دل افتاد
مستم کن و دزد را فنا کن

شادی ز میان غم برانگیز
در عالم بی‌وفا وفا کن

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,918 Posted: 10 Feb 2013 12:02

غزل شماره ی ‏۱۹۲۹
‏
ای عربده کرده دوش با من
می خورده و کرده جوش با من

ای جان به حق وصال دوشین
در خشم چنین مکوش با من

گر با تو ز من بدی بگفتید
با بنده بگو مپوش با من

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,919 Posted: 10 Feb 2013 12:03

غزل شماره ی ‏۱۹۳۰
‏
امروز تو خوشتری و یا من
بی من تو چگونه‌ای و با من

نی نی من و تو مگو رها کن
فرقی خود نیست از تو تا من

بی تو بودی تو بر سر چرخ
بی من بودم به سال‌ها من

در پوست من و تو همچو انگور
در شیره کجا تو و کجا من

از بخل بجست و در سخا ماند
آن حاتم طی و گفت‌ها من

من بخل و سخا نثار کردم
ای بیش ز حاتم از سخا من

ای جان لطیف خوش لقا تو
ای آینه دار آن لقا من

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,920 Posted: 10 Feb 2013 12:05

غزل شماره ی ‏۱۹۳۱
‏
عقل از کف عشق خورد افیون
هش دار جنون عقل اکنون

عشق مجنون و عقل عاقل
امروز شدند هر دو مجنون

جیحون که به عشق بحر می رفت
دریا شد و محو گشت جیحون

در عشق رسید بحر خون دید
بنشست خرد میانه خون

بر فرق گرفت موج خونش
می برد ز هر سوی به بی‌سون

تا گم کردش تمام از خود
تا گشت به عشق چست و موزون

در گم شدگی رسید جایی
کان جا نه زمین بود نه گردون

گر پیش رود قدم ندارد
ور بنشیند پس او است مغبون

ناگاه بدید زان سوی محو
زان سوی جهان نور بی‌چون

یک سنجق و صد هزار نیزه
از نور لطیف گشت مفتون

آن پای گرفته‌اش روان شد
می رفت در آن عجیب‌هامون

تا بو که رسد قدم بدان جا
تا رسته شود ز خویش و مادون

پیش آمد در رهش دو وادی
یک آتش بد یکیش گلگون

آواز آمد که رو در آتش
تا یافت شوی به گلستان هون

ور زانک به گلستان درآیی
خود را بینی در آتش و تون

بر پشت فلک پری چو عیسی
و اندر بالا فرو چو قارون

بگریز و امان شاه جان جو
از جمله عقیله‌ها تو بیرون

آن شمس الدین و فخر تبریز
کز هر چه صفت کنیش افزون

هله

صفحه 292 از 464: « پیشین 1 ... 291 292 293 ... 463 464 پسین »

شعر و ادبیات /

Molavi | مولوی

↑ بالا