صفحه 299 از 464: « پیشین 1 ... 298 299 300 ... 463 464 پسین »

Molavi | مولوی

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,981 Posted: 10 Feb 2013 23:03

غزل شماره ی ‏۱۹۹۲
‏
خوی با ما کن و با بی‌خبران خوی مکن
دم هر ماده خری را چو خران بوی مکن

اول و آخر تو عشق ازل خواهد بود
چون زن فاحشه هر شب تو دگر شوی مکن

دل بنه بر هوسی که دل از آن برنکنی
شیرمردا دل خود را سگ هر کوی مکن

هم بدان سو که گه درد دوا می خواهی
وقف کن دیده و دل روی به هر سوی مکن

همچو اشتر بمدو جانب هر خاربنی
ترک این باغ و بهار و چمن و جوی مکن

هان که خاقان بنهاده است شهانه بزمی
اندر این مزبله از بهر خدا طوی مکن

میر چوگانی ما جانب میدان آمد
پی اسپش دل و جان را هله جز گوی مکن

روی را پاک بشو عیب بر آیینه منه
نقد خود را سره کن عیب ترازوی مکن

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,982 Posted: 10 Feb 2013 23:23

غزل شماره ی ‏۱۹۹۳
‏
هیچ باشد که رسد آن شکر و پسته من
نقل سازد جهت این جگر خسته من

دست خود بر سر من مالد از روی کرم
که تو چونی هله ای بی‌دل و پابسته من

سر گران گشته از آن باده بی‌ساغر من
زعفران کشته بدین لاله بررسته من

زخم بر تار تو اندرخور خود چون رانم
ای گسسته رگت از زخمه آهسته من

چون تنم جان نشود زان ابدی آب حیات
چون دلم برنجهد زان بت برجسته من

هله ای طیف خیالش بنشین و بشنو
یک زمانی سخن پخته به نبشته من

چون مه چارده شب را تو برآرای بهحسن
ای به شب‌ها و سحرها به دعا جسته من

چند صف‌ها بشکستی و بدیدی همه را
هیچ دیدی تو صفی چون صف اشکسته من

لاله زار و چمن ار چه که همه ملک وی است
هوس و رغبت او بین تو به گلدسته من

لب ببند و قصص عشق به گوش او گوی
که حریص آمد بر گفتن پیوسته من

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,983 Posted: 10 Feb 2013 23:24

غزل شماره ی ‏۱۹۹۴
‏
بشنو از بوالهوسان قصه میر عسسان
رندی از حلقه ما گشت در این کوی نهان

مدتی هست که ما در طلبش سوخته‌ایم
شب و روز از طلبش هر طرفی جامه دران

هم در این کوی کسی یافت ز ناگه اثرش
جامه پرخون شده او است ببینید نشان

خون عشاق کهن خود نشود تازه بود
خون چو تازه است بدانید که هست آن فلان

همه خون‌ها چو شود کهنه سیه گردد و خشک
خون عشاق ابد تازه بجوشد ز روان

تو مگو دفع که این دعوی خون کهن است
خون عشاق نخفته‌ست و نخسبد به جهان

غمزه توست که خونی است در این گوشهو بس
نرگس توست که ساقی است دهد رطل گران

غمزه توست که مست آید و دل‌ها دزدد
قصد جان‌ها کند آن سخت دل سخته کمان

داد آن است که آن گمشده را بازدهی
یا چو او شد ز میانه تو درآیی به میان

گر ز میر شکران داد بیابی ای دل
شکر کن شو تو گدازان چو شکر با شکران

گر چنان کشته شوی زنده جاوید شوی
خدمت از جان چنین کشته به تبریز رسان

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,984 Posted: 10 Feb 2013 23:24

غزل شماره ی ‏۱۹۹۵
‏
اینک آن انجم روشن که فلک چاکرشان
اینک آن پردگیانی که خرد چادرشان

همچو اندیشه به هر سینه بود مسکنشان
همچو خورشید به هر خانه فتد لشکرشان

نظر اولشان زنده کند عالم را
در نظر هیچ نگنجد نظر دیگرشان

ای بسا شب که من از آتششان همچو سپند
بوده‌ام نعره زنان رقص کنان بر درشان

گر تو بو می نبری بوی کن اجزای مرا
بو گرفته‌ست دل و جان من از عنبرشان

ور تو بس خشک دماغی به تو بو می نرسد
سر بنه تا برسد بر تو دماغ ترشان

خود چه باشد تر و خشک حیوانی و نبات
مه نبات و حیوان و مه زمین مادرشان

همه عالم به یکی قطره دریا غرقند
چه قدر خورد تواند مگس از شکرشان

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,985 Posted: 10 Feb 2013 23:25

غزل شماره ی ‏۱۹۹۶
‏
چون خیال تو درآید به دلم رقص کنان
چه خیالات دگر مست درآید به میان

گرد بر گرد خیالش همه در رقص شوند
وان خیال چو مه تو به میان چرخ زنان

هر خیالی که در آن دم به تو آسیب زند
همچو آیینه ز خورشید برآید لمعان

سخنم مست شود از صفتی و صد بار
از زبانم به دلم آید و از دل به زبان

سخنم مست و دلم مست و خیالات تو مست
همه بر همدگر افتاده و در هم نگران

همه بر همدگر از بس که بمالند دهن
آن خیالات به هم درشکند او ز فغان

همه چون دانه انگور و دلم چون چرش است
همه چون برگ گلاب و دل من همچو دکان

ز صلاح دل و دین زر برم و زر کوبم
تا مفرح شود آن را که بود دیده جان

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,986 Posted: 10 Feb 2013 23:26

غزل شماره ی ‏۱۹۹۷
‏
هر که را گشت سر از غایت برگردیدن
ساکنان را همه سرگشته تواند دیدن

هر کی از ضعف خود اندر رخ مردان نگرد
بر دو چشم کژ او فرض بود خندیدن

هر کی صفرا شودش غالب از شیرینی
تلخ گردد دهنش گاه شکر خاییدن

عقل میدانی او خود خر لنگ افتاده است
در براق احدی دید کسی لنگیدن

ای کسی کز حدثان در حدثی افتادی
چون چنینی تو روا نیست تو را جنبیدن

باید اول ز حدث سوی قدم پیوستن
وانگهان بر قدمش نیمچه‌ای ببریدن

خانه شاه بزن نقب اگر نقب زنی
گوهری دزد از آن خانه گه دزدیدن

من علامات گهر گفتم لیکن چه کنم
کورموشی چو ندارد نظر بگزیدن

شمس تبریز سخن‌های تو می بخشد چشم
لیک کو گوش که داند سخنت بشنیدن

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,987 Posted: 10 Feb 2013 23:27

غزل شماره ی ‏۱۹۹۸
‏
به خدا گل ز تو آموخت شکر خندیدن
به خدا که ز تو آموخت کمر بندیدن

به خدا چرخ همان دید که من دیدستم
ور نه دیدی ز چه بودیش به سر گردیدن

گفتم ای نی تو چنین زار چرا می نالی
گفت خوردم دم او شرط بود نالیدن

گفتم ای ماه نو این جمله گداز تو ز چیست
گفت کاهش دهدم فایده بالیدن

فایده زفت شدن در کمی و کاستن است
از پی خرج بود مکسبه‌ها ورزیدن

پر پروانه پی درک تف شمع بود
چونک آن یافت نخواهد پر و دریازیدن

در فنا جلوه شود فایده هستی‌ها
پس نباید ز بلا گریه و درچغزیدن

پس خمش باش همی‌خور ز کمان‌هاش خدنگ
چون هنر در کمیت خواهد افزاییدن

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,988 Posted: 10 Feb 2013 23:28

غزل شماره ی ‏۱۹۹۹
‏
مکن ای دوست ز جور این دلم آواره مکن
جان پی پاره بگیر و جگرم پاره مکن

مر تو را عاشق دل داده و غمخوار بسی است
جان و سر قصد سر این دل غمخواره مکن

نظر رحم بکن بر من و بیچارگیم
جز تو ار چاره گری هست مرا چاره مکن

پیش آتشکده عشق تو دل شیشه گر است
دل خود بر دل چون شیشه من خاره مکن

هر دمی هجر ستمکار تو دم می دهدم
هر دمم دم ده بی‌باک ستمکاره مکن

تن پربند چو گهواره و دل چون طفل است
در کنارش کش و وابسته گهواره مکن

پیش خورشید رخت جان مرا رقصان دار
همچو شب جان مرا بند هر استاره مکن

ز دغل عالم غدار دو صد سر دارد
سر من در سر این عالم غداره مکن

صد چو هاروت و چو ماروت ز سحرش بسته‌ست
مر مرا بسته این جادوی سحاره مکن

خمر یک روزه این نفس خمار ابد است
هین مرا تشنه این خاین خماره مکن

لعب اول چو مرا بست میفزا بازی
ز آنچ یک باره شدم مات تو ده باره مکن

جمله عیاری ناسوت ز لاهوت تو است
تو دگر یاری این کافر عیاره مکن

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,989 Posted: 10 Feb 2013 23:28

غزل شماره ی ‏۲۰۰۰
‏
ای ز هجران تو مردن طرب و راحت من
مرگ بر من شده بی‌تو مثل شهد و لبن

می تپد ماهی بی‌آب بر آن ریگ خشن
تا جدا گردد آن جان نزارش ز بدن

آب تلخی شده بر جانوران آب حیات
شکر خشک بر ایشان بتر از گور و کفن

نیست بازی کشش جزو به اصل کل خویش
چند پیغامبر بگریست پی حب وطن

کودکی کو نشناسد وطن و مولد خویش
دایه خواهد چه ستنبول مر او را چه یمن

شد چراگاه ستاره سوی مرعای فلک
حیوان خاک پرستد مثل سرو و سمن

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#2,990 Posted: 11 Feb 2013 09:24

غزل شماره ی ‏۲۰۰۱
‏
دم ده و عشوه ده ای دلبر سیمین بر من
که دمم بی‌دم تو چون اجل آمد بر من

دل چو دریا شودم چون گهرت درتابد
سر به گردون رسدم چونک بخاری سر من

خنک آن دم که بیاری سوی من باده لعل
بدرخشد ز شرارش رخ همچون زر من

زان خرابم که ز اوقاف خرابات توام
در خرابی است عمارت شدن مخبر من

شاهد جان چو شهادت ز درون عرضه کند
زود انگشت برآرد خرد کافر من

پیش از آنک به حریفان دهی ای ساقی جمع
از همه تشنه ترم من بده آن ساغر من

بنده امر توام خاصه در آن امر که تو
گوییم خیز نظر کن به سوی منظر من

هین برافروز دلم را تو به نار موسی
تا که افروخته ماند ابدا اخگر من

من خمش کردم و در جوی تو افکندم خویش
که ز جوی تو بود رونق شعر تر من

هله

صفحه 299 از 464: « پیشین 1 ... 298 299 300 ... 463 464 پسین »

شعر و ادبیات /

Molavi | مولوی

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا