صفحه 398 از 464: « پیشین 1 ... 397 398 399 ... 463 464 پسین »

Molavi | مولوی

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#3,971 Posted: 21 Feb 2013 18:38

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۰۰۹

آه که چه شیرین بتیست در تتق زرکشی
اه که چه می‌زیبدش بدخوی و سرکشی

گاه چو مه می‌رود قاعده شب روی
می‌کند از اختران شیوه لشکرکشی

گاه ز غیرت رود از همه چشمی نهان
تا دل خود را ز هجر تو سوی آذر کشی

ای خنک آن دم که تو خسرو و خورشید را
سخت بگیری کمر خانه خود درکشی

از طرب آن زمان جامه جان برکنی
وز سر این بیخودی گوش فلک برکشی

هر شکری زین هوس عود کند خویش را
تا که بسوزد بر او چونک به مجمر کشی

آن نفس از ساقیان سستی و تقصیر نیست
نیست گنه باده را چونک تو کمتر کشی

بخت عظیمست آنک نقل ز جنت بری
خیر کثیرست آنک باده ز کوثر کشی

مست برآیی ز خود دست بخایی ز خود
قاصد خون ریز خود نیزه و خنجر کشی

گوید کز نور من ظلمت و کافر کجاست
تا که به شمشیر دین بر سر کافر کشی

وقت شد ای شمس دین مفخر تبریزیان
تا تو مرا چون قدح در می احمر کشی
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

ویرایش شده توسط: mereng

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#3,972 Posted: 21 Feb 2013 18:38

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۰۱۰

روی من از روی تو دارد صد روشنی
جان من از جان تو یابد صد ایمنی

آهن هستی من صیقل عشقش چو یافت
آینه کون شد رفت از او آهنی

مرغ دلم می‌طپید هیچ سکونی نداشت
مسکن اصلیش دید یافت در او ساکنی

ندهد بی‌چشم تو چشم من آینگی
ندهد بی‌روز تو روزن من روزنی

چشم منش چون بدید گفت که نور منی
جان منش چون بدید گفت که جان منی

صبر از آن صبر کرد شکر شکر تو دید
فقر از آن فخر شد کز تو شود او غنی

گاه منم بر درت حلقه در می‌زنم
گاه تویی در برم حلقه دل می‌زنی

باد صبا سوی عشق این دو رسالت ببر
تا شوم از سعی تو پاک ز تردامنی

هست مرا همچو نی وام کمر بستنی
هست تو را همچو نی وام شکر دادنی

ای دل در ما گریز از من و ما محو شو
زانک بریدی ز ما گر نبری از منی

دانه شیرین به سنگ گفت چو من بشکنم
مغز نمایم ولیک وای چو تو بشکنی
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#3,973 Posted: 21 Feb 2013 18:39

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۰۱۱

هر نفسی از درون دلبر روحانیی
عربده آرد مرا از ره پنهانیی

فتنه و ویرانیم شور و پریشانیم
برد مسلمانیم وای مسلمانیی

گفت مرا می خوری یا چه گمان می‌بری
کیست برون از گمان جز دل ربانیی

بر سر افسانه رو مست سوی خانه رو
جان بفشان کان نگار کرد گل افشانیی

یک دم ای خوش عذار حال مرا گوش دار
مست غمت را بیار رسم نگهبانیی

عابد و معبود من شاهد و مشهود من
عشق شناس ای حریف در دل انسانیی

کعبه ما کوی او قبله ما روی او
رهبر ما بوی او در ره سلطانیی

خواجه صاحب نظر الحذر از ما حذر
تا ننهد خواجه سر در خطر جانیی

نی غلطم سر بیار تا ببری صد هزار
گل ندمد جز ز خار گنج به ویرانیی

آمد آن شیر من عاشق جان سیر من
در کف او شیشه‌ای شکل پری خوانیی

گفتم ای روح قدس آخر ما را بپرس
گفت چه پرسم دریغ حال مرا دانیی

مستم و گم کرده راه تن زن و پرسش مخواه
مست چه‌ام بوی گیر باده جانانیی

کی بود آن ای خدا ما شده از ما جدا
برده قماشات ما غارت سبحانیی

هر کی ورا کار کیست در کف او خارکیست
هر کی ورا یار کیست هست چو زندانیی

کارک تو هم تویی یارک تو هم تویی
هر کی ز خود دور شد نیست بجز فانی
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#3,974 Posted: 21 Feb 2013 19:00

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۳۰۱۲ »

ای دل چون آهنت بوده چو آیینه‌ای
آینه با جان من مونس دیرینه‌ای

در دل آیینه من در دل من آینه
تن کی بود محدثی دی و پریرینه‌ای

خواجه چرایی چنین کز تو رمد عشق دین
زانک همی‌بیندت احمد پارینه‌ای

مرغ گزینی یقین دانه شیرین بچین
کآمد از سوی چین مرغ تو را چینه‌ای

شیر خدایی خدا شیر نرت نام داد
از چه سبب گشته‌ای همدم بوزینه‌ای

صورت تن را مبین زانک نه درخورد توست
پوشد سلطان گهی خرقه پشمینه‌ای

هین دل خود را تمام در کف دلبر سپار
تا که نپوسد دلت در حسد و کینه‌ای

سینه پاکی که او گشت خوش و عشق خو
سینه سینا بود فرش چنین سینه‌ای

تشنه آن شربتی خسته آن ضربتی
تا تو در این غربتی نیست طمأنینه‌ای

هست خرد چون شکر هست صور همچو نی
هست معانی چو می حرف چو قنینه‌ای

خوب چو نبود عروس خوش نشود زو نفوس
از حفه و از رفه ز اطلس و زرینه‌ای

چون نروی زین جهان خوی خرابات جان
در عوض می بگیر بی‌مزه ترخینه‌ای

خانه تن را بساز باغچه و گلشنی
گوشه دل را بساز مسجد آدینه‌ای

هر نفسی شاهدی در نظر واحدی
آوردش بر طبق نادره لوزینه‌ای

خامش با مرغ خاک قصه دریا مگو
بکر چه عرضه کنی بر شه عنینه‌ای

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ویرایش شده توسط: sinarv1

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#3,975 Posted: 21 Feb 2013 19:06

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۰۱۳

یار در آخرزمان کرد طرب سازیی
باطن او جد جد ظاهر او بازیی

جمله عشاق را یار بدین علم کشت
تا نکند هان و هان جهل تو طنازیی

در حرکت باش ازانک آب روان نفسرد
کز حرکت یافت عشق سر سراندازیی

جنبش جان کی کند صورت گرمابه‌ای
صف شکنی کی کند اسب گدا غازیی

طبل غزا کوفتند این دم پیدا شود
جنبش پالانیی از فرس تازیی

می‌زن و می‌خور چو شیر تا به شهادت رسی
تا بزنی گردن کافر ابخازیی

بازی شیران مصاف بازی روبه گریز
روبه با شیر حق کی کند انبازیی

گرم روان از کجا تیره دلان از کجا
مروزیی اوفتاد در ره با رازیی

عشق عجب غازییست زنده شود زو شهید
سر بنه ای جان پاک پیش چنین غازیی

چرخ تن دل سیاه پر شود از نور ماه
گر بکند قلب تو قالب پردازیی

مطرب و سرنا و دف باده برآورده کف
هر نفسی زان لطف آرد غمازیی

ای خنک آن جان پاک کز سر میدان خاک
گیرد زین قلبگاه قالب پردازیی
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#3,976 Posted: 21 Feb 2013 19:07

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۳۰۱۴ »

رو که به مهمان تو می‌نروم ای اخی
بست مرا از طعام دود دل مطبخی

رزق جهان می‌دهد خویش نهان می‌کند
گاه وصال او بخیل در زر و مال او سخی

مال و زرش کم ستان جان بده از بهر جان
مذهب سردان مگیر یخ چه کند جز یخی

قسمت آن باردان مایده و نان گرم
قسمت این عاشقان مملکت و فرخی

قسمت قسام بین هیچ مگو و مچخ
کار بتر می‌شود گر تو در این می‌چخی

جنتی دل فروز دوزخیی خوش بسوز
چند میان جهان مانده در برزخی

سوی بتان کم نگر تا نشوی کوردل
کور شود از نظر چشم سگ مسلخی

زلف بتان سلسله‌ست جانب دوزخ کشد
ظاهر او چون بهشت باطن او دوزخی

لیک عنایات حق هست طبق بر طبق
کو برهاند ز دام گر چه اسیر فخی

جانب تبریز رو از جهت شمس دین
چند در این تیرگی همچو خسان می‌زخی

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#3,977 Posted: 21 Feb 2013 19:09

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۰۱۵

جان و جهان می‌روی جان و جهان می‌بری
کان شکر می‌کشی با شکران می‌خوری

ای رخ تو چون قمر تک مرو آهسته تر
تا نخلد شاخ گل سینه نیلوفری

چهره چون آفتاب می‌بری از ما شتاب
بوی کن آخر کباب زین جگر آذری

یک نظری گر وفاست هم صدقات شماست
گر برسانی رواست شکر چنین توانگری

تا جگر خون ما تا دل مجنون ما
تا غم افزون ما کسب کند بهتری

شکر که ما سوختیم سوختن آموختیم
وز جگر افروختیم شیوه سامندری

فاسد سودای تو مست تماشای تو
بوسد بر پای تو از طرب بی‌سری

عشق من ای خوبرو رونق خوبان به تو
گاه شوی بت شکن گاه کنی آزری

مستی از آن دید و داد شادی از آن بخت شاد
چشم بدت دور باد تا که کنی لمتری

جانب دل رو به جان تا که ببینی عیان
حلقه جوق ملک صورت نقش پری

از ملک و از پری چون قدری بگذری
محو شود در صفات صورت و صورتگری
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#3,978 Posted: 21 Feb 2013 19:09

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۳۰۱۶ »

بازرهان خلق را از سر و از سرکشی
ای که درون دلی چند ز دل درکشی

ای دل دل جان جان آمد هنگام آن
زنده کنی مرده را جانب محشر کشی

پیرهن یوسفی هدیه فرستی به ما
تا بدرد آفتاب پیرهن زرکشی

نیزه کشی بردری تو کمر کوه را
چونک ز دریای غیب آیی و لشکر کشی

خاک در فقر را سرمه کش دل کنی
چارق درویش را بر سر سنجر کشی

سینه تاریک را گلشن جنت کنی
تشنه دلان را سوار جانب کوثر کشی

در شکم ماهیی حجره یونس کنی
یوسف صدیق را از بن چه برکشی

نفس شکم خواره را روزه مریم دهی
تا سوی بهرام عشق مرکب لاغر کشی

از غزل و شعر و بیت توبه دهی طبع را
تا دل و جان را به غیب بی‌دم و دفتر کشی

سنبله آتشین رسته کنی بر فلک
زهره مه روی را گوشه چادر کشی

مفخر تبریزیان شمس حق ای وای من
گر تو مرا سوی خویش یک دم کمتر کشی

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#3,979 Posted: 21 Feb 2013 19:12

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۰۱۷

لاله ستانست از عکس تو هر شوره‌ای
عکس لبت شهد ساخت تلخی هر غوره‌ای

مصحف عشق تو را دوش بخواندم به خواب
آه که چه دیوانه شد جان من از سوره‌ای

مشکل هر دو جهان آه چه حلوا شود
گر شکر تو شود مغز شکربوره‌ای

چهره چون آفتاب بر تن چون غوره تاب
تا بشود پرشکر در تن هر روده‌ای

وا شدن از خویشتن هست ز ماسوره سهل
چونک سر رشته یافت خصم ز ماسوره‌ای

جسم که چون خربزه‌ست تا نبری چون خورند
بشکن و پیدا شود قیمت لاهوره‌ای

آه که ندیدی هنوز بر سر میدان عشق
رقص کنان کله‌ها هر طرفی کوره‌ای

پیش طبیب دو کون رفتم بیمار عشق
نبض دلم می‌جهید در کف قاروره‌ای

گفتمش ای شمس دین مفخر تبریز آه
جز ز تو یابد شفا علت ناسوره‌ای
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#3,980 Posted: 21 Feb 2013 19:13

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۳۰۱۸ »

ای تو ز خوبی خویش آینه را مشتری
سوخته باد آینه تا تو در او ننگری

جان من از بحر عشق آب چو آتش بخورد
در قدح جان من آب کند آذری

خار شد این جان و دل در حسد آینه
کو چو گلستان شده‌ست از نظر عبهری

گم شده‌ام من ز خویش گر تو بیابی مرا
زود سلامش رسان گو که خوشی خوشتری

گر تو بیابی مرا از من من را بگو
که من آواره‌ای گشته نهان چون پری

مست نیم ای حریف عقل نرفت از سرم
غمزه جادوش کرد جان مرا ساحری

گر تو به عقلی بیا یک نظری کن در او
تا تو بدانی که نیست کار بتم سرسری

بر لب دریای عشق دیدم من ماهیی
کرد یکی شیوه‌ای شیوه او برتری

گر چه که ماهی نمود لیک خود او بحر بود
صورت گوساله‌ای بود دو صد سامری

ماهی ترک زبان کرد که گفته‌ست بحر
نطق زبان را که تو حلقه برون دری

دم زدن ماهیان آب بود نی هوا
زانک هوا آتشیست نیست حریف تری

بنگر در ماهیی نان وی و رزق او
بحر بود پس تو در عشق از او کمتری

دام فکندم که تا صید کنم ماهیی
صید سلیمان وقت جان من انگشتری

این چه بهانست خود زود بگو بحر کیست
از حسد کس مترس در طلب مهتری

روشن و مطلق بگو تا نشود از دلت
مفخر تبریز ما شمس حق و دین بری

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

صفحه 398 از 464: « پیشین 1 ... 397 398 399 ... 463 464 پسین »

شعر و ادبیات /

Molavi | مولوی

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا