صفحه 402 از 464: « پیشین 1 ... 401 402 403 ... 463 464 پسین »

Molavi | مولوی

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#4,011 Posted: 22 Feb 2013 11:10

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۰۴۹

ربود عقل و دلم را جمال آن عربی
درون غمزه مستش هزار بوالعجبی

هزار عقل و ادب داشتم من ای خواجه
کنون چو مست و خرابم صلای بی‌ادبی

مسبب سبب این جا در سبب بربست
تو آن ببین که سبب می‌کشد ز بی‌سببی

پریر رفتم سرمست بر سر کویش
به خشم گفت چه گم کرده‌ای چه می‌طلبی

شکسته بسته بگفتم یکی دو لفظ عرب
اتیت اطلب فی حیکم مقام ابی

جواب داد کجا خفته‌ای چه می‌جویی
به پیش عقل محمد پلاس بولهبی

ز عجز خوردم سوگندها و گرم شدم
به ذات پاک خدا و به جان پاک نبی

چه جای گرمی و سوگند پیش آن بینا
و کیف یصرع صقر بصوله الخرب

روان شد اشک ز چشم من و گواهی داد
کما یسیل میاه السقا من القرب
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#4,012 Posted: 22 Feb 2013 11:11

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۳۰۵۰ »

خدایگان جمال و خلاصه خوبی
به جان و عقل درآمد به رسم گل کوبی

بیا بیا که حیات و نجات خلق تویی
بیا بیا که تو چشم و چراغ یعقوبی

قدم بنه تو بر آب و گلم که از قدمت
ز آب و گل برود تیرگی و محجوبی

ز تاب تو برسد سنگ‌ها به یاقوتی
ز طالبیت رسد طالبی به مطلوبی

بیا بیا که جمال و جلال می‌بخشی
بیا بیا که دوای هزار ایوبی

بیا بیا تو اگر چه نرفته‌ای هرگز
ولیک هر سخنی گویمت به مرغوبی

به جای جان تو نشین که هزار چون جانی
محب و عاشق خود را تو کش که محبوبی

اگر نه شاه جهان اوست ای جهان دژم
به جان او که بگویی چرا در آشوبی

گهی ز رایت سبزش لطیف و سرسبزی
ز قلب لشکر هیجاش گاه مقلوبی

دمی چو فکرت نقاش نقش‌ها سازی
گهی چو دسته فراش فرش‌ها روبی

چو نقش را تو بروبی خلاصه آن را
فرشتگی دهی و پر و بال کروبی

خموش آب نگهدار همچو مشک درست
ور از شکاف بریزی بدانک معیوبی

به شمس مفخر تبریز از آن رسید دلت
که چست دلدل دل می‌نمود مرکوبی

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ویرایش شده توسط: sinarv1

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#4,013 Posted: 22 Feb 2013 11:13

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۰۵۱

به عاقبت بپریدی و در نهان رفتی
عجب عجب به کدامین ره از جهان رفتی

بسی زدی پر و بال و قفس دراشکستی
هوا گرفتی و سوی جهان جان رفتی

تو باز خاص بدی در وثاق پیرزنی
چو طبل باز شنیدی به لامکان رفتی

بدی تو بلبل مستی میانه جغدان
رسید بوی گلستان به گل ستان رفتی

بسی خمار کشیدی از این خمیر ترش
به عاقبت به خرابات جاودان رفتی

پی نشانه دولت چو تیر راست شدی
بدان نشانه پریدی و زین کمان رفتی

نشان‌های کژت داد این جهان چو غول
نشان گذاشتی و سوی بی‌نشان رفتی

تو تاج را چه کنی چونک آفتاب شدی
کمر چرا طلبی چونک از میان رفتی

دو چشم کشته شنیدم که سوی جان نگرد
چرا به جان نگری چون به جان جان رفتی

دلا چه نادره مرغی که در شکار شکور
تو با دو پر چو سپر جانب سنان رفتی

گل از خزان بگریزد عجب چه شوخ گلی
که پیش باد خزانی خزان خزان رفتی

ز آسمان تو چو باران به بام عالم خاک
به هر طرف بدویدی به ناودان رفتی

خموش باش مکش رنج گفت و گوی بخسب
که در پناه چنان یار مهربان رفتی
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

ویرایش شده توسط: mereng

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#4,014 Posted: 22 Feb 2013 11:14

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۳۰۵۲ »

چه باده بود که در دور از بگه دادی
که می‌شکافد دور زمانه از شادی

نبود باده به جان تو راست گو که چه بود
بهانه راست مکن کژ مگو به استادی

چه راست می‌طلبی ای دل سلیم از او
که راست نیست بجز قد او در این وادی

تو راست باش چو تیر و حریف کژ چو کمان
چو تیر زه به دهان گیر چون درافتادی

ازانک راستی تو غلام آن کژی است
اگر تو تیری بهر کمان کژ زادی

بیار بار دگر تا ببینم آن چه میست
که جان عارف مستی و خصم زهادی

نکو ندیدم آن بار سخت تشنه بدم
بیار بار دگر چون مطیع و منقادی

نمی‌فریبمت این یک بیار و دیگر بس
کی با تو حیله کند حیله را تو بنیادی

فریب و عشوه تو تلقین کنی دو عالم را
ولی مرا مددی ده چو خنب بگشادی

چو جمع روزه گشادند خیک را بمبند
که عیش را تو عروسی و هم تو دامادی

اگر به خوک از آن خیک جرعه‌ای بدهی
به پیش خوک کند شیر چرخ آحادی

چو نام باده برم آن تویی و آتش تو
وگر غریو کنم در میان فریادی

چنان نه‌ای تو که با تو دگر کسی گنجد
ولی ز رشک لقب‌های طرفه بنهادی

گهی سبو و گهی جام و گه حلال و حرام
همه تویی که گهی مهدیی و گه هادی

به نور رفعت ماهی به لطف چون گلزار
ولی چو سرو و چو سوسن ز هر دو آزادی

ولی چو ای همه گویم نداندت اجزا
که فرد جزو نداند به غیر افرادی

مثل به جزو زنم تا که جزو میل کند
چو میل کرد کشانیش تو به آبادی

بیار مفخر تبریز شمس تبریزی
مثال اصل که اصل وجود و ایجادی

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#4,015 Posted: 22 Feb 2013 11:16

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۰۵۳

ز قیل و قال تو گر خلق بو نبردندی
ز حسرت و ز فراقت همه بمردندی
ز جان خویش اگر بوی تو نیابندی
چو استخوان دل و جان را به سگ سپردندی
اگر نه پرتو لطفت بر آب می‌تابید
به جای آب همه زهر ناب خوردندی
اگر نه جرعه آن می بریختی بر خاک
ستارگان ز چه رو گرد خاک گردندی
گر آفتاب ازل گرمیی نبخشیدی
تموز و جمله نباتان او فسردندی
منزهی و درآمیختن عجب صفتی است
دریغ پرده اسرار درنوردندی
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#4,016 Posted: 22 Feb 2013 11:23

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۳۰۵۴ »

منم که کار ندارم به غیر بی‌کاری
دلم ز کار زمانه گرفت بیزاری

ز خاک تیره ندیدم به غیر تاریکی
ز پیر چرخ ندیدم به غیر مکاری

فروگذاشته‌ای شست دل در این دریا
نه ماهیی بگرفتی نه دست می‌داری

تو را چه شصت و چه هفتاد چون نخواهی پخت
گلی به دست نداری چه خار می‌خاری

کلاه کژ بنهی همچو ماه و نورت نیست
برو برو که گرفتار ریش و دستاری

چگونه برقی آخر که کشت می‌سوزی
چگونه ابری آخر که سنگ می‌باری

چو صید دام خودی پس چگونه صیادی
چو دزد خانه خویشی چگونه عیاری

اگر چه این همه باشد ولی اگر روزی
خیال یار مرا دیده‌ای نکو یاری

به ذات پاک خدایی که کارساز همه‌ست
چو مست کار امیر منی نکوکاری

اگر دو گام پیاده دویدی از پی او
تو یک سواره نه‌ای تو سپاه سالاری

بگیر دامن عشقی که دامنش گرمست
که غیر او نرهاند تو را ز اغیاری

به یاد عشق شب تیره را به روز آور
چو عشق یاد بود شب کجا بود تاری

تو خفته باشی و آن عشق بر سر بالین
برآوریده دو کف در دعا و در زاری

اگر بگویم باقی بسوزد این عالم
هلا قناعت کردم بس است گفتاری

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#4,017 Posted: 22 Feb 2013 11:25

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۰۵۵

بیا بیا که نیابی چو ما دگر یاری
چو ما به هر دو جهان خود کجاست دلداری

بیا بیا و به هر سوی روزگار مبر
که نیست نقد تو را پیش غیر بازاری

تو همچو وادی خشکی و ما چو بارانی
تو همچو شهر خرابی و ما چو معماری

به غیر خدمت ما که مشارق شادیست
ندید خلق و نبیند ز شادی آثاری

هزار صورت جنبان به خواب می‌بینی
چو خواب رفت نبینی ز خلق دیاری

ببند چشم خر و برگشای چشم خرد
که نفس همچو خر افتاد و حرص افساری

ز باغ عشق طلب کن عقیده شیرین
که طبع سرکه فروشست و غوره افشاری

بیا به جانب دارالشفای خالق خویش
کز آن طبیب ندارد گریز بیماری

جهان مثال تن بی‌سرست بی‌آن شاه
بپیچ گرد چنان سر مثال دستاری

اگر سیاه نه‌ای آینه مده از دست
که روح آینه توست و جسم زنگاری

کجاست تاجر مسعود مشتری طالع
که گرمدار منش باشم و خریداری
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#4,018 Posted: 22 Feb 2013 11:25

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۳۰۵۶ »

خورانمت می جان تا دگر تو غم نخوری
چه جای غم که ز هر شادمان گرو ببری

فرشته‌ای کنمت پاک با دو صد پر و بال
که در تو هیچ نماند کدورت بشری

نمایمت که چگونه‌ست جان رسته ز تن
فشانده دامن خود از غبار جانوری

در آن صبوح که ارواح راح خاص خورند
تو را خلاص نمایم ز روز و شب شمری

قضا که تیر حوادث به تو همی‌انداخت
تو را کند به عنایت از آن سپس سپری

روان شده‌ست نسیم از شکرستان وصال
که از حلاوت آن گم کند شکر شکری

ز بامداد بیاورد جام چون خورشید
که جزو جزو من از وی گرفت رقص گری

چو سخت مست شدم گفت هین دگر بدهم
که تا میان من و تو نماند این دگری

بده بده هله ای جان ساقیان جهان
کرم کریم نماید قمر کند قمری

به آفتاب جلال خدای بی‌همتا
نیافت چون تو مهی چرخ ازرق سفری

تمام این تو بگو ای تمام در خوبی
که بسته کرد مرا سکر باده سحری

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#4,019 Posted: 22 Feb 2013 11:28

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۰۵۷

اگر ز حلقه این عاشقان کران گیری
دلت بمیرد و خوی فسردگان گیری

گر آفتاب جهانی چو ابر تیره شوی
وگر بهار نوی مذهب خزان گیری

چو کاسه تا تهیی تو بر آب رقص کنی
چو پر شدی به بن حوض و جو مکان گیری

خدای داد دو دستت که دامن من گیر
بداد عقل که تا راه آسمان گیری

که عقل جنس فرشته‌ست سوی او پوید
ببینیش چو به کف آینه نهان گیری

بگیر کیسه پرزر باقرضواالله آی
قراضه قرض دهی صد هزار کان گیری

به غیر خم فلک خم‌های صدرنگ است
به هر خمی که درآیی از او نشان گیری

ز شیر چرخ گریزی به برج گاو روی
خری شوی به صفت راه کهکشان گیری

وگر تو خود سرطانی چو پهلوی شیری
یقین ز پهلوی او خوی پهلوان گیری

چو آفتاب جهان را پر از حیات کنی
چو زین جهان بجهی ملک آن جهان گیری

برآ چو آب ز تنور نوح و عالمگیر
چرا تنور خبازی که جمله نان گیری

خموش باش و همی‌تاز تا لب دریا
چو دم گسسته شوی گر ره دهان گیری
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

ویرایش شده توسط: mereng

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#4,020 Posted: 22 Feb 2013 11:29

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
« غزل شماره ی ۳۰۵۸ »

ز بامداد درآورد دلبرم جامی
به ناشتاب چشانید خام را خامی

نه باده‌اش ز عصیر و نه جام او ز زجاج
نه نقل او چو خسیسان به قند و بادامی

به باد باده مرا داد همچو که بر باد
به آب گرم مرا کرد یار اکرامی

بسی نمودم سالوس و او مرا می‌گفت
مکن مکن که کم افتد چنین به ایامی

طریق ناز گرفتم که نی برو امروز
ستیزه کرد و مرا داد چند دشنامی

چنین شراب و چو من ساقی و تو گویی نی
کی گوید این نه مگر جاهلی و یا عامی

هزار می‌نکند آنچ کرد دشنامش
خراب گشتم نی ننگ ماند و نی نامی

چگونه مست نگردی ز لطف آن شاهی
که او خراب کند عالمی به پیغامی

دلی بیابد تا این سخن تمام کنم
خراب کرد دلم را چنان دلارامی

سری نهادم بر پای او چو مستان من
پدید شد سر مست مرا سرانجامی

سر مرا به بر اندرگرفت و خوش بنواخت
غریب دلبریی و بدیع انعامی

وانگه از سر دقت به حاضران می‌گفت
نه درخورست چنین مرغ با چنین دامی

به باغ بلبل مستم صفیر من بشنو
مباش در قفسی و کناره بامی

فروکشیدم و باقی غزل نخواهم گفت
مگر بیابم چون خویش دوزخ آشامی

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

صفحه 402 از 464: « پیشین 1 ... 401 402 403 ... 463 464 پسین »

شعر و ادبیات /

Molavi | مولوی

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا