صفحه 414 از 464: « پیشین 1 ... 413 414 415 ... 463 464 پسین »

Molavi | مولوی

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#4,131 Posted: 22 Feb 2013 19:31

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۱۶۸

یا ملک المغرب والمشرق
مثلک فی االعالم یخلق
باده ده ای ساقی هر متقی
بادهٔ شاهنشهی راوقی

جان سخن بخش که از تف او
گردد هر گنگ خرف منطقی

بر در حیرت، بکش اندیشه را
حاکم ارواح و شه مطلقی

جنت حسنت جو تجلی کند
باغ شود دورخ بر هر شقی

چون بگریزی نرسد در تو کس
ور بگریزیم ز تو، سابقی

ظلمت و نور از تو تحیر درند
تا تو حقی یا که تو نور حقی

گشت شب و روز کنون غرق نور
نیست مهت مغربی و مشرقی

لابه کنی، باده دهی رایگان
ساقی دریا صفت مشفقی

مرده همی‌باید و قلب سلیم
زیرکی از خواجه بود احمقی

فکرت اگر راحت جانها بدی
باده نجستی خرد و موسقی

فرد چرایی تو ز من؟! اگر منی
از چه تو عذرایی اگر وامقی؟!

غنچه صفت چشم ببستی ز گل
رو، بهمان خار کشی لایقی

خار کشانند همه، گر شهند
جز که تو بر گلشن جان عاشقی

خامش باش و بنگر فتح باب
چند پی هر سخن مغلقی؟!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#4,132 Posted: 22 Feb 2013 19:31

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۱۶۹

گر نه شکار غم دلدارمی
گردن شیر فلک افشارمی

دست مرا بست، وگر نی کنون
من سر تو بهتر ازین خارمی

گر نبدی رشک رخ چون گلشن
بلبل هر گلشن و گلزارمی

گر گل او در نگشادی، چرا
خار صفت بر سر دیوارمی؟

نیست یکی کار که او آن نکرد
ورنه چرا کاهل و بی‌کارمی؟

عشق طبیبست که رنجور جوست
ورنه چرا خسته و بیمارمی؟

کشت خلیل از پی او چار مرغ
کاش به قربانیش آن چارمی

تا پی خوردن به شکر خوردنش
طوطی با صد سر و منقارمی

وز جهت قوت دگر طوطیان
چون لب او جمله شکر کارمی

گر نه دلی داد چو دریا مرا
چون دگران تند و جگر خوارمی

در سر من عشق بپیچید سخت
ورنه چرا بی‌دل و دستارمی؟

بر لب من دوش ببوسید یار
ورنه چرا با مزه گفتارمی؟

بر خط من نقطهٔ دولت نهاد
ورنه چه گردنده چو پرگارمی؟

گر نه‌امی پست، که دیدی مرا؟!
ورنه امی مست بهنجارمی

چونک ز مستی کژ و مژ می‌روم
کاش که من بر ره هموارمی

یا مثل لاله رخان خوشش
معتزلی بر سر کهسارمی

بس! که گرین بانگ دهل نیستی
همچو خیالات در اسرارمی
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#4,133 Posted: 22 Feb 2013 19:32

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۱۷۰

ای که تو از عالم ما می‌روی
خوش ز زمین سوی سما می‌روی

ای قفس اشکسته و جسته ز بند
پر بگشادی به کجا می‌روی؟

سر ز کفن بر زن و ما را بگو
که: « ز وطن خویش چرا می‌روی؟ »

نی غلطم، عاریه بود این وطن
سوی وطنگاه بقا می‌روی

چون ز قضا دعوت و فرمان رسید
در پی سرهنگ قضا می‌روی

یا که ز جنات نسیمی رسید
در پی رضوان رضا می‌روی

یا ز تجلی جلال قدیم
مضطرب و بی‌سر و پا می‌روی

یا ز شعاعات جمال خدا
مست ملاقات لقا می‌روی

یا ز بن خم جهان همچو درد
صاف شدی سوی علا می‌روی

یا به صفاتی که خموشان کنند
خامش و مخفی و خفا می‌روی
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#4,134 Posted: 22 Feb 2013 19:32

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۱۷۱

ای که ازین تنگ قفس می‌پری
رخت به بالای فلک می‌بری

زندگی تازه ببین بعد ازین
چند ازین زندگی سرسری؟!

در هوس مشتریت عمر رفت
ماه ببین و بره از مشتری

دلق شپشناک درانداختی
جان برهنه شده خود خوشتری

در عوض دلق تن چار میخ
بافته‌اند از صفتت ششتری
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

ویرایش شده توسط: mereng

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#4,135 Posted: 22 Feb 2013 19:33

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۱۷۲

خشم مرو خواجه! پشیمان شوی
جمع نشین، ورنه پریشان شوی

طیره مشو خیره مرو زین چمن
ورنه چو جغدان سوی ویران شوی

گر بگریزی ز خراجات شهر
بارکش غول بیابان شوی

گر تو ز خورشید حمل سر کشی
بفسری و برف زمستان شوی

روی به جنگ آر و به صف شیروار
ورنه چو گربه تو در انبان شوی

کم خور ازین پاچهٔ گاو، ای ملک
سیر چریدی، خر شیطان شوی

کافر نفست چو زبون تو شد
گر همه کفری همه ایمان شوی

روی مکن ترش ز تلخی یار
تا ز عنایت گل خندان شوی

دست و دهان را چو بشویی ز حرص
صاحب و همکاسهٔ سلطان شوی

ای دل، یک لحظه تو دیوانهٔ
با دمی خواجهٔ دیوان شوی

گاه بدزدی، ره ایرن زنی
گاه روی شحنهٔ توران شوی

گه ز (سپاهان) و حجاز) و (عراق)
مطرب آن ماه خراسان شوی

بوقلمونی چه شود گر چو عقل
یک صفت و یک دل و یکسان شوی؟

گر نکنی این همه خاموش باش
تا به خموشی همگی جان شوی

روی به شمس الحق تبریز کن
تا ملک ملک سلیمان شوی
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#4,136 Posted: 22 Feb 2013 19:43

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۱۷۳

باده ده، ای ساقی هر متقی
بادهٔ شاهنشهی راوقی

جام سخن بخش که از تف او
گردد دیوار سیه منطقی

بردر و بشکن غم و اندیشه را
حاکم و سلطان و شه مطلقی

چون بگریزی نرسد در تو کس
ور بگریزیم تو خود سابقی

جنت حسنت چو تجلی کند
باغ شود دوزخ بر هر شقی

ظلمت و نور از تو تحیر درند
تا تو حقی یا که تو نور حقی

گشت شب و روز ز تو غرق نور
نیست مهت مغربی و مشرقی

لابه کنی، باده دهی رایگان
ساقی دریا صفت مشفقی

مست قبول آمد قلب و سلیم
زیرکی اینجاست همه احمقی

زیرکی ار شرط خوشیها بدی
باده نجستی خرد و موسقی

فرد چرایی تو اگر یار کی؟
از چه تو عذرایی اگر وامقی؟

غنچه صفت خویش ز گل درکشی
رو بکش آن خار، بدان لایقی

خار کشانند، اگر چه شهند
جز تو که بر گلشن جان عاشقی

خامش باش و بنگر فتح باب
چند پی هر سخن مغلقی
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#4,137 Posted: 22 Feb 2013 19:44

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۱۷۴

صد دل و صد جان بدمی دادمی
وز جهت دادن جان شادمی

ور تن من خاک بدی این نفس
جمله گل و عشق و هوش زادمی

از جهت کشت غمش آبمی
وز جهت خرمن او بادمی

گر ندمیدی غم او در دلم
چون دگران بی‌دم و فریادمی

گر نبدی غیرت شیرین من
فخر دو صد خسرو و فرهادمی

گر نشکستی دل دربان راز
قفل جهان همه بگشادمی

ور همدانم نشدی پای گیر
همره آن طرفهٔ بغدادمی

بس که همه سهو و فراموشیم
گر نبدی یاد تو من یادمی

بس! که برد سر و پی این زبان
حسره که من سوسن آزادمی
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#4,138 Posted: 22 Feb 2013 19:45

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۱۷۵

کار به پیری و جوانیستی
پیر بمردی و جوان زیستی

بانگ خر نفست اگر کم شدی
دعوت عقل تو مسیحیستی

گر نبدی خندهٔ صبح کذوب
هیچ دلی زار بنگریستی

گر بت جان روی نمودی به ما
جملهٔ ذرات چو ما نیستی

گر توی تو نفسی کاستی
همچو تو اندر دو جهان کیستی؟!

گر نبدی غیرت آن آفتاب
ذره به ذره همه ساقیستی

دانه من از کاه جدا کردمی
گر کفه را هیچ تناهیستی

مار اگر آب وفا یافتی
در دل آن بحر چو ماهیستی
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#4,139 Posted: 22 Feb 2013 19:46

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۱۷۶

کردم با کان گهر آشتی
کردم با قرص قمر آشتی

خمرهٔ سرکه ز شکر صلح خواست
شکر که پذرفت شکر آشتی

آشتی و جنگ ز جذبهٔ حق است
نیست زدم، هست ز سر آشتی

رفت مسیحا به فلک ناگهان
با ملکان کرد بشر آشتی

ای فلک لطف، مسیح توم
گر بکنی بار دگر آشتی

جذبهٔ او داد عدم را وجود
کرده بدان پیه نظر آشتی

شاه مرا میل چو در آشتیست
کرد در افلاک اثر آشتی

گشت فلک دایهٔ این خاکدان
ثور و اسد آمد در آشتی

صلح درآ، این قدر آخر بدانک
کرد کنون جبر و قدر آشتی

بس کن کین صبح مرا، دایمست
نیست مرا بهر سپر آشتی

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

ویرایش شده توسط: mereng

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#4,140 Posted: 22 Feb 2013 19:49

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
‎غزل شماره ی ‏۳۱۷۷

آدمیی، آدمیی، آدمی
بسته دمی، زانک نهٔ آن دمی

آدمیی را همه در خود بسوز
آن دمیی باش اگر محرمی

کم زد آن ماه نو و بدر شد
تا نزنی کم، نرهی از کمی

می‌برمی از بد و نیک کسان؟!
آن همه در تست، ز خود می‌رمی

حرص خزانست و قناعت بهار
نیست جهان را ز خزان خرمی

مغز بری در غم؟! نغزی ببر
بر اسد و پیل زن ار رستمی

همچو ملک جانب گردون بپر
همچو فلک خم ده، اگر می‌خمی
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

هله

صفحه 414 از 464: « پیشین 1 ... 413 414 415 ... 463 464 پسین »

شعر و ادبیات /

Molavi | مولوی

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا