صفحه 4 از 10: « پیشین 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 پسین »

Iraj Mirza and Poetry | ایرج میرزا و شعرش

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#31 Posted: 20 Jun 2012 08:57

ادامه شاه و جام...
ﺁﺏ ﻓﺮﻭﺑﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ
ﻣﺎﻧﺪ ﭼﻮ ﺩﺭ ﺩﺭ ﺻﺪﻑ ﺁﺑﮕﯿﺮ
ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻧﻮﻣﯿﺪ ﺷﺪﻧﺪﯼ ﺯ ﻭﯼ
ﮐﺎﻡ ﺍﺟﻞ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﮐﺮﺩ ﻗﯽ
ﺍﺯ ﺩﻝ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺷﻌﺎﺭ
ﺟﺴﺖ ﺑﺮﻭﻥ ﭼﻮﻥ ﮔﻬﺮ ﺁﺑﺪﺍﺭ
ﭘﺎﯼ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺳﺎﺣﻞ ﺭﺳﯿﺪ
ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺩﻝ ﮐﺸﯿﺪ
ﺟﺎﻡ ﺑﻪ ﮐﻒ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺎﻩ
ﺧﯿﺮﻩ ﺩﺭ ﺍﻭ ﭼﺸﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﭙﺎﻩ
ﮔﻔﺖ ﺷﻬﺎ ﻋﻤﺮ ﺗﻮ ﭘﺎﯾﻨﺪﻩ ﺑﺎﺩ
ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺗﻮ ﻓﺰﺍﯾﻨﺪﻩ ﺑﺎﺩ
ﺟﺎﻡ ﺑﻘﺎﯼ ﺗﻮ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺗﻬﯽ
ﺑﺎﺩ ﺭﻭﺍﻥ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﻫﯽ
ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺴﮑﻦ ﻭ ﻣﺎﻭﺍﯼ ﺗﻮ
ﺑﺮ ﺩﻝ ﺩﺭﯾﺎ ﻧﺮﺳﺪ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ
ﺟﺎﯼ ﻣﻠﮏ ﺑﺮ ﺯﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﺑﻪ
ﺧﺎﮎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺏ ﻏﻀﺒﻨﺎﮎ ﺑﻪ
ﮐﺎﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺪﯾﺪﻡ ﺩﺭ ﺁﺏ
ﺩﺷﻤﻦ ﺷﻪ ﻧﯿﺰ ﻧﺒﯿﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ
ﻫﯿﺒﺖ ﺍﯾﻦ ﺁﺏ ﻣﺮﺍ ﭘﯿﺮ ﮐﺮﺩ
ﻣﺮﮒ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﯾﺮ ﮐﺮﺩ
ﺩﯾﺪ ﭼﻮ ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﻣﻬﯿﺐ ﺍﻧﺪﺭﻡ
ﻣﺮﮒ ﺑﺘﺮﺳﯿﺪ ﻭ ﻧﯿﺎﻣﺪ ﺑﺮ
ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﺟﺎﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﺟﺎ ﮐﻪ ﺍﺟﻞ ﻫﻢ ﺑﻨﻬﺪ ﭘﺎﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﺁﺏ ﻧﻪ ، ﮔﺮﺩﺍﺏ ﻧﻪ ، ﺩﺍﻡ ﺑﻼ
ﺩﯾﻮ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺷﯿﺮ ﻧﺮ ﻭ ﺍﮊﺩﻫﺎ
ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﯼ ﺷﻪ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﻭ
ﺁﺏ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩ ﭼﻮ ﺁﻫﻦ ﻓﺮﻭ
ﺑﻮﺩ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﻣﻦ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ
ﺳﻨﮓ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﭼﻮ ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺘﻮﻥ
ﺁﺏ ﻣﺮﺍ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺑﺮﺩ
ﻭﯾﻦ ﺳﺮ ﺑﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺧﻮﺭﺩ
ﺟﺴﺖ ﺑﺮﻭﯾﻢ ﺯ ﮐﻤﺮﮔﺎﻩ ﺳﻨﮓ
ﺳﯿﻞ ﻋﻈﯿﻢ ﺩﮔﺮﯼ ﭼﻮﻥ ﻧﻬﻨﮓ
ﻣﺎﻧﺪ ﺗﻨﻢ ﺑﯿﻦ ﺩﻭ ﮐﻮﺭﺍ ﻥ ﺁﺏ
ﺩﺍﻧﻪ ﺻﻔﺖ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺁﺳﯿﺎﺏ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#32 Posted: 20 Jun 2012 08:57

ﮔﺸﺘﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﻭ ﻣﻮﺝ
ﮔﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﯿﻀﻢ ﺑﺮﺩ ﻭ ﮔﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ
ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺪﻧﺪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﭼﻨﺪ
ﻟﯿﮓ ﺩﺭ ﺁﺯﺭﺩﻥ ﻣﻦ ﮏﯾ ﺗﻨﻨﺪ
ﺑﻮﺩ ﻣﯿﺎﻧﺸﺎﻥ ﺳﺮ ﻣﻦ ﮔﯿﺮﻭﺩﺍﺭ
ﻫﻤﭽﻮ ﺩﻭﺻﯿﺎﺩ ﺳﺮ ﮏﯾ ﺷﮑﺎﺭ
ﺳﯿﻠﯽ ﺧﻮﺭﺩﯼ ﺯﺩﻭ ﺟﺎﻧﺐ ﺳﺮﻡ
ﻭﻩ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺪ ﺳﯿﻠﯽ ﺧﻮﺭﻡ
ﺭﻭﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺯﯾﺮ
ﻫﯿﭻ ﻧﻪ ﭘﺎ ﮔﯿﺮﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﯿﺮ
ﻫﯿﭻ ﻧﻪ ﮏﯾ ﺷﺎﺥ ﻭ ﻧﻪ ﮏﯾ ﺑﺮﮒ ﺑﻮﺩ
ﺩﺳﺖ ﺭﺳﯽ ﻧﯿﺰ ﻧﻪ ﺑﺮﻣﺮﮒ ﺑﻮﺩ
ﺁﺏ ﻫﻢ ﺍﻟﻔﺖ ﺯ ﭘﯿﻢ ﻣﯽ ﮔﺴﯿﺨﺖ
ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﭘﯿﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺨﺖ
ﻫﯿﭻ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺯﯾﺮ ﭘﺎ
ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﺎ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ
ﺟﺎﯼ ﻧﻪ ﺗﺎ ﺑﻨﺪ ﺷﻮﺩ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ
ﺑﻮﺩ ﮔﺮﯾﺰﻧﺪﻩ ﺯﻣﻦ ﺟﺎﯼ ﻣﻦ
ﺁﺏ ﮔﻬﯽ ﻟﻮﻟﻪ ﺷﺪﯼ ﻫﻤﭽﻮ ﺩﻭﺩ
ﭼﻨﺪ ﻧﯽ ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﻧﻤﻮﺩﯼ ﺻﻌﻮﺩ
ﺑﺎﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﻮﻟﻪ ﺩﻭﯾﺪﯼ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ
ﭘﻬﻦ ﺷﺪﯼ ﺯﯾﺮ ﺗﻨﻢ ﭼﻮﻥ ﺣﺼﯿﺮ
ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻧﺶ ﮐﺎﺭ ﺑﻮﺩ
ﺩﺍﺋﻤﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ
ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﮔﺮﺩﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﮎ ﻭﺍﺭ
ﺩﺭ ﺳﺮﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺯ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﻭﺍﺭ
ﻓﺮﻓﺮﻩ ﺳﺎﻥ ﭼﺮﺥ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩ
ﺷﺎﯾﻖ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﻓﯽ ﺍﻟﻔﻮﺭ ﺧﻮﺩ
ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﮔﻪ ﺑﻪ ﺭﻭ
ﻗﺮﻗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﮔﻠﻮ
ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺁﺑﻢ ﭼﻮ ﻓﺮﻭﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪ
ﺳﻨﮓ ﺩﮔﺮ ﺷﺪ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻢ ﭘﺪﯾﺪ
ﺷﺎﺧﻪ ﻣﺮﺟﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ
ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﯼ ﺷﺎﻩ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ
ﺟﺎﻡ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﺨﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﮔﺎﺭ
ﮔﺸﺘﻪ ﭼﻮ ﻣﻦ ﻣﯿﻮﻩ ﺁﻥ ﺷﺎﺧﺴﺎﺭ
ﺩﺳﺖ ﺯﺩﻡ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ
ﭘﺎﯼ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ
ﻏﯿﺮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻭ ﺗﺒﺎﻫﯽ ﺩﮔﺮ
ﻫﯿﭻ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪﻡ ﺍﻧﺪﺭ ﻧﻈﺮ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#33 Posted: 20 Jun 2012 08:58

ادامه شاه و جام...

ﺟﻮﺷﺶ ﺑﺎﻻ ﺷﺪﻩ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺧﻤﻮﺵ
ﻟﯿﮏ ﺧﻤﻮﺷﯿﺶ ﺑﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺵ
ﮐﺎﺵ ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﺮﺵ
ﺟﻮﺷﺶ ﺁﻥ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﻻﺗﺮﺵ
ﺯﺍﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﯾﮕﻪ ﭘﺮ ﺯﻣﻮﺝ
ﮔﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﯿﺾ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﮔﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ
ﮔﻔﺘﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﻮﻩ ﺟﺎﯼ
ﺩﺭﻩ ﮊﺭﻓﯽ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯼ
ﻣﺨﺘﺼﺮﮎ ﻟﺮﺯﺷﯽ ﺍﻧﺪﺭ ﻗﺪﻡ
ﺭﺍﻫﺒﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﻋﺪﻡ
ﻫﯿﭻ ﻧﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺎﯾﺎﺏ ﺑﻮﺩ
ﺁﺏ ﻫﻤﻪ ﺁﺏ ﻫﻤﻪ ﺁﺏ ﺑﻮﺩ
ﻧﺎﮔﻪ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺳﺮ
ﺟﺎﻧﻮﺭﯼ ﯾﻠﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮ
ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﺏ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ
ﻭﺯ ﯽﭘ ﺑﻠﻌﻢ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﯽ ﻫﻨﺪ
ﺷﻌﻠﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﺮﺭﺑﺎﺭﺷﺎﻥ
ﺑﻮﺩ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮔﺮ ﺍﻓﮑﺎﺭﺷﺎﻥ
ﺁﺏ ﺗﮑﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﻬﻨﮕﯽ ﺩﻣﺎﻥ
ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺗﺎﺧﺖ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺩﻫﺎﻥ
ﺩﯾﺪﻡ ﺍﮔﺮ ﻣﮑﺚ ﮐﻨﻢ ﺭﻭﯼ ﺳﻨﮓ
ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺍﻟﺴﺎﻋﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﻧﻬﻨﮓ
ﺟﺎﯼ ﻓﺮﺍﺭﻡ ﻧﻪ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﻪ
ﺩﺳﺖ ﺯﺟﺎﻥ ﺷﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﻧﻪ
ﺟﺎﻡ ﭼﻮ ﺟﺎﻥ ﻧﯿﮏ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ
ﺷﺎﺧﻪ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﻢ
ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﺳﺪ ﺁﻥ ﺟﺎﻧﻮﺭ
ﮐﺮﺩ ﺧﺪﺍﯾﻢ ﺑﻪ ﻋﻄﻮﻓﺖ ﻧﻈﺮ
ﻣﻮﺟﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﺭﺳﯿﺪ
ﺑﺎﺯ ﻣﺮﺍ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ
ﻣﻮﺝ ﺩﮔﺮ ﮐﺮﺩ ﺯ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﺪﺩ
ﺭﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﺸﻤﮑﺶ ﺟﺰﺭﻭﻣﺪ
ﺑﺤﺮ ﻣﺮﺍ ﻣﺮﺩﻩ ﭼﻮ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﮐﺮﺩ
ﺍﺯ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﻊ ﭼﻮ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﮐﺮﺩ
ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﻫﻦ ﻣﺮﮒ ﺑﺴﺖ
ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺟﺎﻡ ﻣﻠﮏ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺳﺖ
ﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺭﻓﻌﺖ ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﺭﺍﻧﺪ
ﺩﺧﺘﺮﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#34 Posted: 20 Jun 2012 08:58

ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺟﺎﻡ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﺑﺎ ﮐﻒ ﺧﻮﺩ ﭘﯿﺸﮑﺶ ﻭﯼ ﮐﻨﺪ
ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺟﺎﻡ ﺯﺩﺧﺘﺮ ﮔﺮﻓﺖ
ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ
ﻟﯿﮏ ﻗﻀﺎ ﮐﺎﺭ ﺩﮔﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﺮﺩ
ﺟﺎﻡ ﺑﺸﺎﺷﺖ ﺭﺍ ﻭﺍﺭﻭﻧﻪ ﮐﺮﺩ
ﺑﺎﺩﻩ ﻧﺒﻮﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ
ﺷﺮﺑﺖ ﻣﺮﮒ ﺍﺯ ﮐﻒ ﺩﺧﺘﺮ ﭼﺸﯿﺪ
ﺷﺎﻩ ﭼﻮ ﺯﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺑﻮﺩ
ﺍﻣﺮ ﻣﻠﻮﮐﺎﻧﻪ ﻣﮑﺮﺭ ﻧﻤﻮﺩ
ﺑﺎﺭ ﺩﮔﺮ ﺟﺎﻡ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻓﮑﻨﺪ
ﺩﯾﺪﻩ ﺑﺮﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﻓﮑﻨﺪ
ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯ ﺟﻨﻮﻥ ﺁﻭﺭﯼ
ﺟﺎﻡ ﺯﮔﺮﺩﺍﺏ ﺑﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﯼ
ﺟﺎﻡ ﺩﮔﺮ ﻫﺪﯾﻪ ﺟﺎﻧﺖ ﮐﻨﻢ
ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﺁﻧﺖ ﮐﻨﻢ
ﻣﺮﺩ ﻭﻓﺎ ﭘﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﯾﺮﮔﺎﻩ
ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺩﺧﺖ ﺷﺎﻩ
ﻟﯿﮏ ﺑﻪ ﮐﺲ ﺟﺮﺍﺕ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﭼﺎﺭﻩ ﺑﺠﺰ ﺭﺍﺯ ﻧﻬﻔﺘﻦ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﭼﻮﻥ ﺯﺷﻪ ﺍﯾﻦ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﻟﮑﺶ ﺷﻨﯿﺪ
ﺟﺎﻣﻪ ﺯﺗﻦ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺳﻮﯼ ﺷﻂ ﺩﻭﯾﺪ
ﺩﺧﺘﺮ ﺷﻪ ﺩﯾﺪ ﭼﻮ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﺯﯾﺶ
ﺳﻮﯼ ﮔﺮﺍﻥ ﻣﺮﮒ ﺳﺒﮏ ﺑﺎﺯﯾﺶ
ﮐﺮﺩ ﯾﻘﯿﻦ ﮐﺎﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺍﻭﺳﺖ
ﺟﺎﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﻄﺮ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﺍﻭﺳﺖ
ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺷﻪ ﮐﺎﯼ ﭘﺪﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ
ﺭﺣﻢ ﺑﮑﻦ ﺑﺮ ﭘﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺍﻥ
ﺩﺳﺖ ﻭ ﺩﻟﺶ ﮐﻮﻓﺘﻪ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎﺯﻩ ﺯﮔﺮﺩﺍﺏ ﺑﻼ ﺟﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺟﺎﻡ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺑﮕﯿﺮ
ﻃﻌﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﮐﺎﻡ ﺷﯿﺮ
ﺗﺮﺳﻤﺶ ﺍﺯ ﺑﺲ ﺷﺪﻩ ﺯﺍﺭ ﻭ ﺯﺑﻮﻥ
ﺧﻮﺏ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺏ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺑﺮﻭﻥ
ﺷﺎﻩ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺟﻮﺍﺏ
ﺑﻮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺁﺏ ﻧﺸﯿﻦ ﭼﻮﻥ ﺣﺒﺎﺏ
ﺑﺮ ﻟﺐ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺟﻮﺍﺏ
ﺍﺯ ﺳﺮ ﺩﻟﺪﺍﺩﻩ ﮔﺬﺭ ﮐﺮﺩ ﺁﺏ
ﻋﺸﻖ ﮐﻨﺪ ﺟﺎﻡ ﺻﺒﻮﺭﯼ ﺗﻬﯽ
ﺁﻩ ﻣﻦ ﺍﻟﻌﺸﻖ ﻭ ﺣﺎﻻﺗﻪ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#35 Posted: 20 Jun 2012 09:01

جامه ی مرگ

این جهان پیش رادمردِ حکیم
هست محنت ‌فزای ِغم آباد
زن و مرد و شه و گدا دارند
همه از دست این جهان فریاد
چشم عبرت گشا ببین که چسان
مسند جم بداد بر کف باد
پیرزالی است نوعروس‌ نمای
کرده در زیر خاک بس داماد
همه ناکام از زمانه روند
هیچ‌کس نیست از جهان دل‌شاد
جامهٔ مرگش آسمان دوزد
هرکه اندر زمین ز مادر زاد

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#36 Posted: 20 Jun 2012 09:16

انگلیس و روس

ﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ ﺑﺎ ﺭﻭﺱ
ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻋﻬﺪﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻣﺴﺎﻝ
ﮐﺎﻧﺪﺭ ﭘﻠﺘﯿﮏ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ
ﺯﯾﻦ ﭘﺲ ﻧﮑﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﺍﻫﻤﺎﻝ
ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﻪ ﮐﺎﻓﯿﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﻠﮏ
ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻓﺎﺭﻏﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ
ﮐﺰ ﺻﻠﺢ ﻣﯿﺎﻥ ﮔﺮﺑﻪ ﻭ ﻣﻮﺵ
ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺭﻭﺩ ﺩﮐﺎﻥ ﺑﻘﺎﻝ

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#37 Posted: 23 Jul 2012 12:50

مادر

گویند مرا چو زاد مادر
پستان به دهان گرفتن آموخت
شبها بر گاهواره ی من
بیدار نشست و خفتن آموخت
دستم بگرفت و پا به پا برد
تا شیوه ی راه رفتن آموخت
یک حرف و دو حرف بر زبانم
الفاظ نهاد و گفتن آموخت
لبخند نهاد بر لب من
بر غنچه ی گل شکفتن آموخت
پس هستی من ز هستی اوست
تا هستم و هست دارمش دوست

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#38 Posted: 23 Jul 2012 12:52

داد معشوقه‌ به‌ عاشق‌ پیغام‌
که‌ کُند مادرِ تو با من‌ جنگ
هر کُجا بیندم‌ از دور کُند
چهره‌ پر چین‌ و جبین‌ پُر آژنگ
با نگاهِ غضب‌ آلود زند
بر دلِ نازکِ‌ من‌ تیرِ‌ خدنگ
مادرِ سنگ‌دلت‌ تا زنده‌ست‌
شهد در کامِ من‌ و توست‌شَرنگ
نشوم‌ یکدل‌ و یکرنگ‌ تو را
تا نسازی‌ دلِ او از خون‌ رنگ
گر تو خواهی‌ به‌ وصالم‌ برسی‌
باید این‌ ساعت‌ بی‌خوف و درنگ
روی‌ و سینۀ تنگش‌ بدری‌
دل‌ برون‌ آری‌ از آن‌ سینۀ‌ تنگ
گرم‌ و خونین‌ به‌ منش‌ باز آری‌
تا بَرد ز آینۀ‌ قلبم‌ زنگ
عاشقِ بی‌خرد ناهنجار
نه،‌ بل‌ آن‌ فاسقِ بی‌عصمت‌ و ننگ
حُرمتِ مادری‌ از یاد ببُرد
خیره‌ از باده‌ و دیوانه‌ز بنگ
رفت‌ و مادر را افکند به‌ خاک‌
سینه‌ بدرید و دل‌ آورد به‌ چنگ
قصدِ سرمنزلِ‌ معشوق‌ نمود
دلِ مادر به‌ کفش‌ چون‌ نارنگ
از قضا خورد دمِ در به‌ زمین‌
و اندکی‌ سُوده‌ شد او را آرنگ
وان‌ دل‌ گرم‌ که‌ جان‌ داشت‌ هنوز
اوفتاد از کف‌ آن‌ بی‌فرهنگ
از زمین‌ باز چو برخاست‌نمود
پی‌ برداشتن‌ آن‌ آهنگ
دید کز آن‌ دل‌ آغشته‌ به‌ خون‌
آید آهسته‌ برون‌ این‌ آهنگ:
«آه‌ دست‌ پسرم‌ یافت‌ خراش‌ آه‌ پای‌ پسرم‌ خورد به‌ سنگ

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#39 Posted: 23 Jul 2012 12:53

پسر رو قدر مادر دان که دایم
کشد رنج پسر بیچاره مادر
برو بیش از پدر خواهش که خواهد
تو را بیش از پدر بیچاره مادر
زجان محبوب تر دارش که دارد
زجان محبوب تر بیچاره مادر
از این پهلو به آن پهلو نغلتد
شب از بیم خطر بیچاره مادر
نگهداری کند نه ماه و نه روز
تو را چون جان به بر بیچاره مادر
به وقت زادن تو مرگ خود را
بگیرد در نظر بیچاره مادر
بشوید کهنه و آراید او را
چو کمتر کارگر بیچاره مادر
تموز و دی تو را ساعت به ساعت
نماید خشک و تر بیچاره مادر
اگر یک عطسه آید از دماغت
پرد هوشش زسر بیچاره مادر
اگر یک سرفه بی جا نمایی
خورد خون جگر بیچاره مادر
برای این که شب راحت بخوابی
نخوابد تا سحر بیچاره مادر
دو سال از گریه روز و شب تو
نداند خواب و خور بیچاره مادر
چو دندان آوری رنجور گردی
کشد رنج دگر بیچاره مادر
سپس چون پا گرفتی ، تا نیافتی
خورد غم بیشتر بیچاره مادر
تو تا یک مختصر جانی بگیری
کند جان مختصر بیچاره مادر
به مکتب چون روی تا باز گردی
بود چشمش به در بیچاره مادر
وگر یک ربع ساعت دیر آیی
شود از خود به در بیچاره مادر
نبیند هیچکس زحمت به دنیا
زمادربیشتر بیچاره مادر
تمام حا صلش از زحمت این است
که دارد یک پسر بیچاره مادر

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#40 Posted: 23 Jul 2012 12:55

قصه شنیدم که بوالعلا به همه عمر
لحم نخورد و ذوات لحم نیازرد
در مرض موت با اجازه دستور
خادم او جوجه ها به محضراو برد
خواجه چو آن طیر کشته دید برابر
اشک تحسّر ز هر دو دیده بیفشرد
گفت چرا ماکیان شدی نشدی شیر
تا نتواند کَسَت به خون کشد و خورد
مرگ برای ضعیف امر طبیعی است
هر قوی اول ضعیف گشت و سپس مرد

هله

صفحه 4 از 10: « پیشین 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 پسین »

شعر و ادبیات /

Iraj Mirza and Poetry | ایرج میرزا و شعرش

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا