صفحه 3 از 7: « پیشین 1 2 3 4 5 6 7 پسین »

بحث آزاد ادبی

salam_446

کاربر

ارسالها: 896

#21 Posted: 16 Oct 2016 00:26

ﻧﻮﮐﺮﺗﻢ، ﭼﺎﮐﺮﺗﻢ؛ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﯾﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺮﺩﮔﯽ؟
ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺮﺩﮔﯽ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺯ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﻭ ﻋﺒﺎﺭﺍﺗﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺧﻮﯼ ﺑﺮﺩﮔﯽ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﮤ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﺪ . ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺮﺩﮔﯽ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺳﺖ . ﺩﺭ ﯾﮏ ﺳﻮﯼ ﺁﻥ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮﺵ ﺑﺮﺩﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ . ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺮﺩﮔﯽ ﺯﺑﺎﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﻗﺪﺭﺕ، ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﯿﻞ ‏« ﻧﻮﮐﺮﺗﻢ، ﭼﺎﮐﺮﺗﻢ، ﺁﻗﺎﯾﯽ، ﺳﺮﻭﺭﯼ،ﻏﻼﻣﺘﻢ، ﺑﺎ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﻣﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ، ﺑﻨﺪﻩ ﻧﻮﺍﺯﯼ ﮐﺮﺩﯾﺪ ‏» ﻭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﯾﺎ ﻧﺸﻨﯿﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ . ﻣﺎ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﻭ ﻋﺒﺎﺭﺍﺕ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺧﻄﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ . ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻣﺤﺎﻭﺭﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﻣﻘﺪﻣﮥ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﺪﻩ، ﺣﻘﯿﺮ ﻭ ﻏﯿﺮﻩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﯾﺒﺎ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻫﻢ ﻏﯿﺮﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ . ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺍﺩﺏ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻪ ﻭﻓﻮﺭ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﺎﮐﺮ ﻭ ﺑﻨﺪﻩ ﻭ ﻧﻮﮐﺮ ﻣﺨﺪﻭﻡ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ :
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺑﻨﺪﮤ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺍﻭﯾﺴﻢ
ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﯾﺎﺩﺵ ﺍﺯ ﭼﺎﮐﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ
ﯾﺎ :
ﭼﻞ ﺳﺎﻝ ﺑﯿﺶ ﺭﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻻﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ
ﮐﺰ ﭼﺎﮐﺮﺍﻥ ﭘﯿﺮ ﻣﻐﺎﻥ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﻣﻨﻢ
ﺣﺎﻓﻆ
ﻫﻠﻪ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﺎﮐﺮ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺗﻮﺍﻡ
ﮐﻪ ﺑﺴﯽ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻟﻄﯿﻒ ﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﺧﻮ
ﯾﺎ :
ﻣﻦ ﻏﻼﻡ ﻗﻤﺮﻡ ﻏﯿﺮ ﻗﻤﺮ ﻫﯿﭻ ﻣﮕﻮ
ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺟﺰ ﺳﺨﻦ ﺷﻤﻊ ﻭ ﺷﮑﺮ ﻫﯿﭻ ﻣﮕﻮ
ﻣﻮﻟﻮﯼ
ﺑﺎ ﻓﻠﮏ ﺁﻥ ﺩﻡ ﮐﻪ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻥ
ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺍﻓﮑﻦ ﻗﺪﺭﯼ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ
ﮐﺂﺧﺮ ﻻﻑ ﺳﮕﯿﺖ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ
ﺩﺑﺪﺑﮥ ﺑﻨﺪﮔﯿﺖ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ
ﻧﻈﺎﻣﯽ
ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻖ ﮐﻤﺘﺮﯼ
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﺮ ﻧﻈﺮ ﮐﻨﺪ ﻣﺤﺘﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﭼﺎﮐﺮﯼ
ﯾﺎ :
ﺯﻧﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺩﺍﺷﺘﻢ
ﺍﻻ ﮐﻤﺮ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﺎﮐﺮﯼ
ﺳﻌﺪﯼ
ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺳﻨﺎﯾﯽ ﭼﺎﮐﺮ ﻭ ﻣﻮﻻﯼ ﺗﻮﺳﺖ
ﮔﺮ ﺑﺮﺍﻧﯽ ﻭﺭ ﺑﺨﻮﺍﻧﯽ ﺍﯼ ﺻﻨﻢ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺖ
ﺳﻨﺎﯾﯽ
ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻗﺪﯾﻢ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺑﯿﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻮﮐﺮ ﻭ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻄﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ . ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﭼﺮﺍ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺳﺖ؟ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﯾﻦ ﮐﻬﺘﺮﮔﺮﺍﯾﯽ ﻭ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺑﯿﻨﯽ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﺩﺏ ﻭ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ . ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯿﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﺩﺏ ﻭ ﺗﻮﺍﺿﻊ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻈﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭﯼ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ؟ ﭼﺮﺍ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﻧﻈﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﯾﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻭ ﺍﺩﺏ ﺍﺯ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩ؟ ﺁﯾﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﺭ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ؟ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ‏« ﭼﺎﮐﺮﺗﯿﻢ ‏» ﻭ ﻣﺜﺎﻝ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ، ﺍﺯ ‏« ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ‏» ﯾﺎ ‏« ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻥ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻡ ‏» ﻭ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩ؟ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﻭ ﻋﺒﺎﺭﺍﺕ ﺫﮐﺮ ﺷﺪﻩ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻭ ﺍﺩﺏ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﺣﺘﯽ ﺍﺩﺏ ﻭ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻧﻈﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻧﻈﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺩﺏ ﻭ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﺍﻟﺸﻌﺎﻉ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﯾﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﻣﺜﻞ ‏« ﺑﻨﺪﻩ، ﺳﺮﻭﺭ ﻣﺎﯾﯽ، ﻧﻮﮐﺮﺗﻢ ﻭ ﭼﺎﮐﺮﺗﻢ ‏» ﻭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺑﺎﺭ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﺑﺮﺩﮔﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻟﺤﻦ، ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﺍﺩﺏ ﻭ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻨﯿﻢ؟ ﻣﺜﻼ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ‏« ﺑﻨﺪﻩ ‏» ، ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ‏« ﻣﻦ ‏» ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺍﺩﺏ ﻭ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ؟ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﻟﺤﻦ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﯽ ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻟﺤﻦ، ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﺘﮑﻠﻢ ﺑﻪ ﻣﻘﺘﻀﺎﯼ ﺣﺎﻝ ﻣﺨﺎﻃﺐ، ﻟﺤﻦ ﺟﻤﻼﺕ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ . ﻭﯾﺘﮕﻨﺸﺘﺎﯾﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ‏« ﻣﺤﺪﻭﺩﮤ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻦ، ﻣﺤﺪﻭﺩﮤ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ‏» ﯾﻌﻨﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺫﻫﻨﯿﺖ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ . ﺍﻟﻔﺎﻇﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﭼﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺳﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ . ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ . ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺎﺱ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺮﺩﮔﯽ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ . ﯾﻌﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﻭ ﺍﺻﻄﻼﺣﺎﺕ ﺍﺯ ﺫﻫﻨﯿﺘﯽ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻭ ﺑﺮﺩﮔﯽ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﻣﺨﺘﺼﺎﺕ ﺍﯾﻦ ﻧﻈﺎﻡ ﺩﺭ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﻭﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﻧﻈﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ، ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻃﺒﻘﮥ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﯾﮏ ﻗﺪﺭﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺃﺱ ﻫﺮﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﺭﺍ ﻧﻮﮐﺮ ﻭ ﺧﺪﻣﺘﮕﺬﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺷﺎﻩ ﻭ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﯾﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻇﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﺭﺍ ﻣﺜﺎﻝ ﺯﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻧﻮﮐﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ . ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﻭ ﺭﻭﯾﺪﺍﺩﻫﺎ ﻭ ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﻭ ﻗﻮﺍﻧﯿﻨﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺑﺴﭙﺎﺭﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻣﻌﻨﺎﺩﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﭘﺲ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﺘﯿﺠﮥ ﺍﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻫﻢ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺤﯿﻂ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ . ﭘﺲ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ . ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ‏« ﺷﺎﻩ ﻭ ﺭﻋﯿﺘﯽ ‏» ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺘﺐ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﻢ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺷﺎﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﻋﯿﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺩﺭ ﺷﮑﻞ ﮔﯿﺮﯼ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﯽ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺭﯾﺸﮥ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﮤ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ . ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﻗﺪﺭﺕ ‏( ﺑﺨﻮﺍﻧﯿﺪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ‏) ﺩﺭ ﺭﺃﺱ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺑﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻣﺎﺭﮐﺴﯿﺴﺘﯽ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻮﺍﻣﻊ، ﺗﺎﺭﯾﺦ ﮐﺸﻤﮑﺶ ﻃﺒﻘﺎﺗﯽ ﺍﺳﺖ . ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭﯼ، ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻭ ﺭﻋﯿﺖ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﻓﺌﻮﺩﺍﻟﯽ ﻭ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺩﺍﺭﯼ . ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺁﻥ ‏« ﺧﺪﺍﯾﮕﺎﻥ ‏» ﻭ ﺩﺭ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ‏« ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ‏» ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﮑﻞ ﮔﯿﺮﯼ ﺍﯾﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺑﺴﺰﺍﯾﯽ ﺩﺍﺭﺩ . ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﺑﺎ ﺭﺟﻮﻉ ﺑﻪ ﮐﺘﺐ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺷﮑﻞ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﺳﺖ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﺯﻣﺎﻧﯽ، ﺑﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺭﺃﺱ ﻗﺪﺭﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ، ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺩﺍﺭ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﺭﮐﺲ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎﺭﯾﺦ، ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺟﻨﮓ ﻃﺒﻘﺎﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺁﻥ ﻗﺪﺭﺕ ‏( ﺑﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭ، ﺍﺭﺑﺎﺏ، ﺷﺎﻩ، ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺩﺍﺭ ‏) ﻭ ﺩﺭ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺩﻩ، ﺭﻋﯿﺖ ﻭ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ . ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯼ ﺳﻠﻄﻪ ﻭ ﻫﮋﻣﻮﻧﯽ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺍﺫﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺩﮔﯽ ﺑﮑﺸﺪ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺫﻫﻨﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺍ ﺁﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﮑﻞ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ ﻣﺸﺮﻭﻋﯿﺖ ﯾﺎﺑﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻭ ﺑﺎﺯﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﻨﺪ . ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺫﻫﻨﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺷﮑﻞ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ‏( ﺭﺟﻮﻉ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﺎﺯﺗﻮﻟﯿﺪ ﺍﺯ ﺑﻮﺭﺩﯾﻮ ﻭ ﺍﯾﺪﺋﻮﻟﻮﮊﯼ ﻭ ﺳﺎﺯﻭﺑﺮﮒ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﺪﺋﻮﻟﻮﮊﯾﮏ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺯﺁﻟﺘﻮﺳﺮ ‏) ﻭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺫﻫﻨﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ . ﻭﻗﺘﯽ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻋﻨﺼﺮ ‏« ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻭ ﺑﺮﺩﻩ ‏» ﯾﺎ ‏« ﺷﺎﻩ ﻭ ﺭﻋﯿﺖ ‏» ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺫﻫﻦ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻭ ﻋﻨﺼﺮ ﺷﮑﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ . ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯿﻢ ﻗﺪﺭﺕ، ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﻨﺎﺻﺮﯼ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﻗﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﻗﺪﺭﺕ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯿﺪ : ‏« ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﯽ، ﻗﻮﻝ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ، ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﯼ، ﻧﺎﻣﺮﺩﯼ، ﺿﻌﯿﻔﻪ، ﻧﺎﻗﺺ ﺍﻟﻌﻘﻞ ‏» ﻭ ... ﺍﯾﻦ ﻣﺜﺎﻝ ﻫﺎ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﺳﺎﻻﺭﯼ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺣﺎﮐﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻥ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﯿﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﻫﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﻢ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺮﺩﺳﺎﻻﺭ ﻭ ﺿﺪ ﺯﻥ ﺍﺳﺖ . ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺿﺪﺯﻥ، ﺯﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ؟ ! ﮔﺮﻭﻫﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻓﺮﺍﺩﺳﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﻨﺪ ﺑﺎ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﻗﺪﺭﺕ ﺯﺑﺎﻥ، ﺍﺑﺰﺍﺭﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﺸﺒﺮﺩ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺧﻮﺩ . ﺑﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﺁﻟﺘﻮﺳﺮﯼ، ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺍﮊﻩﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﻭ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺍﯾﺪﺋﻮﻟﻮﮊﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﻓﻮﮐﻮ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺯﺑﺎﻥ، ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﺯﺗﺎﺑﯽ ﺍﺯ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﻓﺮﺩ ﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ، ﻧﻮﻋﯽ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﺍﻣﺘﯿﺎﺯ ﺟﻨﺒﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻔﻆ ﻭ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﮕﺎﻩ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﭘﺲ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﯼ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻣﺎ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺷﺎﻩ ﻭ ﺭﻋﯿﺘﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺫﻫﻨﯿﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﮑﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺭﻭﺯﺍﻧﮥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺑﻪ ﺍﺭﺙ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺟﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯾﻢ

به قلم کاظم هاشمی

salam_446

کاربر

ارسالها: 896

#22 Posted: 16 Oct 2016 00:27

ﭼﺮﺍ ﺷﺎﻋﺮ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﯼ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ؟
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺖ ﯾﮏ ﻗﺮﻥ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﻧﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﯾﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻬﺮﻩ ﯾﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﯿﻢ؟ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﺮﺍ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻣﺎ ﺳﻌﺪﯼ ﻭ ﺧﯿﺎﻡ ﻧﺪﺍﺭﺩ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﻣﯿﺮﺍﺙ ﺧﻮﺍﺭ ﺳﻌﺪﯼ ﻭ ﺧﯿﺎﻡ ﻭ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﻭ ﺣﺎﻓﻆ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ؟ ﭘﺲ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﻘﯿﺮ ﻭ ﺑﯽ ﻣﺎﯾﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻢ؟ﭼﺮﺍ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺎ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﺮﺯﯼ ﺍﻧﺪ؟ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﺮﺯ ﻣﺜﻞ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﺮﻓﺮﻭﻍ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﻭﻥ ﻣﺮﺯ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﮐﻢ ﻧﻮﺭ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻫﻤﺘﺎﯾﺎﻥ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﺍﯾﻨﺪ؟ ﭘﻞ ﻭﺍﻟﺮﯼ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ : ‏« ﺍﮔﺮ ﻣﻨﻄﻖ ﺩﺍﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺟﺰ ﻣﻨﻄﻖ ﺩﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﻣﻨﻄﻖ ﺩﺍﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺸﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﺎﻋﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺟﺰ ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﯽ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺍﻣﯿﺪ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﻧﺘﺰﺍﻋﯽ، ﻫﯿﭻ ﺍﺛﺮ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ . ﻣﻦ ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺪﮔﯿﻬﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺯﯾﺴﺖ ﮐﻨﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺯﯾﺴﺖ ﮐﻨﺪ ‏» ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮﺍﻻﺕ ﺑﺎﻻ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻼﺕ ﭘﻞ ﻭﺍﻟﺮﯼ ﺟﺴﺖ . ﯾﻌﻨﯽ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻋﺮﻧﺪ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ! ﯾﻌﻨﯽ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﮐُﻤﯿﺘﺸﺎﻥ ﻟﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﺿﻌﻒ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ . ﺍﯾﻦ ﺣﮑﻢ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺻﺪﻕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺎ ﭘﺸﺘﻮﺍﻧﻪ ﯼ ﻋﻠﻤﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺻﻼ ﺑﺎ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﯿﺎﺱ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ . ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﻟﻮﮐﺎﭺ ﻭ ﺑﻠﯿﻨﺴﮑﯽ ﻭ ﺭﻧﻪ ﻭﻟﮏ ﻭ ﺭﻭﻻﻥ ﺑﺎﺭﺕ ﻭ ﺗﺮﯼ ﺍﯾﮕﻠﺘﻮﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﮐﺪﺍﻡ ﯾﮏ ﺍﺯ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻋﻠﻤﯽ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﮐﺪﺍﻡ ﯾﮏ ﺍﺯ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﻣﺴﻠﻂ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﯾﺎ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﯽ؟ﻟﻮﮐﺎﭺ ﯾﮏ ﻓﯿﻠﺴﻮﻑ ﻣﺎﺭﮐﺴﯿﺴﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﻣﺴﻠﻂ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ . ﻭﯼ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻟﻮﺳﯿﻦ ﮔﻠﺪﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﻨﯿﺎﻧﮕﺬﺍﺭﺍﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ . ﮐﺪﺍﻡ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﻣﺎ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻋﻠﻤﯽ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﺑﺎﻻ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺍﺯ ﺩﻻﯾﻞ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﯼ ﺧﺎﺹ، ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﺧﻮﺏ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺍﺳﺖ . ﻣﻨﺘﻘﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻋﻠﻤﯽ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻧﻘﺪ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺎ ﯾﺎ ﻓﺤﺶ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻭ ﺗﻤﺠﯿﺪ ! ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺻﻮﺭﺕ ﮐﻠﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻏﺮﺏ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯾﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻌﻨﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯾﻢ .
ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺒﺤﺚ ﺍﺻﻠﯽ : ﯾﮏ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﻭ ﺷﺎﻋﺮ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﻓﻠﺴﻔﻪ، ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﯽ، ﺗﺎﺭﯾﺦ، ﻋﻠﻢ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻭ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﺮ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺴﻠﻂ ﮐﺎﻓﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﯾﮏ ﺷﺎﻋﺮ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﯿﻠﺴﻮﻑ ﺑﺎﺷﺪ، ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺱ ﺑﺎﺷﺪ، ﺳﯿﺎﺳﺘﻤﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﯾﮏ ﮐﻼﻡ ﻫﻤﻪ ﻓﻦ ﺣﺮﯾﻒ ﺑﺎﺷﺪ . ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﻋﻤﯿﻖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﯽ ﺷﮏ ﺗﻔﮑﺮﺍﺕ ﻭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺩﺍﺷﺖ . ﺍﮔﺮ ﺷﺎﻋﺮ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺪﺭﺧﺸﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺎﻡ ﻭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﺁﻟﺒﺮ ﮐﺎﻣﻮ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﮏ ﻓﯿﻠﺴﻮﻑ ﺍﺳﺖ، ﺳﺎﺭﺗﺮ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﮏ ﺍﻧﺪﯾﺸﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﭼﻮﻥ ‏« ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ‏» ، ‏« ﺗﻬﻮﻉ ‏» ﺑﺎ ﺁﻥ ﭘﯿﺎﻡ ﻫﺎﯼ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺷﺎﻥ ﺧﻠﻖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ . ﺍﮔﺮ ﻫﻤﯿﻨﮕﻮﯼ ‏« ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﯾﺎ ‏» ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ ﻭ ﺍﻋﺠﺎﺏ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﯽ ﺍﻧﮕﯿﺰﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﮐﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺭﻭﯾﺪﺍﺩ ﺍﺩﺑﯽ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻟﻘﺐ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﭘﯿﻞ ﻫﻢ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ﭘﯿﺎﻣﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ : ‏« ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﮑﺴﺖ ﺁﻓﺮﯾﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﺩ ‏» ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎﻫﯽ ﻣﻈﻬﺮ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺧﺸﻦ ﺍﺳﺖ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺳﺎﻧﺘﯿﺎﮔﻮﯼ ﭘﯿﺮ ﻭ ﺿﻌﯿﻒ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺟﺴﻤﯽ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﻏﻮﻝ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ . ﻫﻤﻮ ﺩﺭ ‏« ﺯﻧﮓ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ‏» ﭼﻨﯿﻦ ﭘﯿﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ : ‏« ﻣﺮﮒ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺎﻫﺪ؛ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺸﺮ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺁﻣﯿﺨﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﻗﻮﺱ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﺍﺯﺩ؛ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺳﺖ . ‏» ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻫﻤﯿﻨﮕﻮﯼ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺍﺻﻞ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ . ﺳﺎﻣﻮﺋﻞ ﺑﮑﺖ ﺩﺭ ‏« ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﮔﻮﺩﻭ ‏» ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻥ ﻣﻨﺘﻬﺎﯼ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭘﻮﭼﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺕ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ . ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺎﮐﺴﯿﻢ ﮔﻮﺭﮐﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﻣﺎﺭﮐﺴﯿﺴﺖ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ . ﭘﺮﺑﯿﺮﺍﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﮔﻮﺭﮔﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻣﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﺭﻣﺎﻥ ‏« ﻣﺎﺩﺭ ‏» ﺍﻭ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺭﺋﺎﻟﯿﺴﻢ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﯼ ﻭ ﺳﻮﺳﯿﺎﻟﯿﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ . ﮔﻮﺭﮐﯽ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ‏« ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ‏» ﺩﻟﯿﻞ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻋﻤﯿﻖ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ . ﺭﻭﻣﻦ ﺭﻭﻻﻥ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻭﯼ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ : ‏« ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻫﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﯾﻌﻨﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﯽ ﺩﻫﯽ ﻭ ﻧﯿﺰ ﺭﻭﺳﯿﻪ ﻭ ﻏﺮﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ‏( ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﺩ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩ ﺑﺸﺮﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻭ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ‏) . ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻬﺮﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺯ ﻋﻠﻮﻡ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻧﺒﺎﻧﺸﺎﻥ ﺗﻬﯽ ﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻋﻤﯿﻖ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻮﻟﯿﺪﺍﺕ ﻫﻤﺘﺎﯾﺎﻥ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺭﻧﮓ ﻣﯽ ﺑﺎﺯﻧﺪ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﯾﮏ ﺟﻨﺲ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮﺍﺩ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺍﺩ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ . ﯾﮏ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﻭﻗﺘﯽ ﯾﮏ ﻣﮑﺘﺐ ﻓﮑﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﻨﯿﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻬﻢ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﯾﺎﺑﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻋﻠﻮﻡ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻭ ﻏﯿﺮﻩ ﺗﻐﺬﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﻤﻊ ﺑﻨﺪﯼ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻻﺑﻪ ﻻﯼ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻭ ﺗﻔﮑﺮ ﺟﺪﯾﺪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ . ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﻭﻗﺘﯽ ﺳﺎﺭﺗﺮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﻢ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻋﻠﻮﻡ ﺗﺴﻠﻂ ﮐﺎﻣﻞ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻧﻮ ﻭ ﻣﺨﺘﺺ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻭ ﺟﻤﻊ ﺑﻨﺪﯼ ﻋﻠﻮﻡ، ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻧﻮﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﻨﯿﺎﻥ ﮔﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺘﻔﮑﺮﺍﻥ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ . ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺎﺭﮐﺲ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﻢ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻠﻮﻡ ﻗﺒﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﻭ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻏﺮﺑﺎﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺗﻔﮑﺮ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺩﺳﺖ ﯾﺎﺑﺪ . ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺎﻣﻮ،ﮐﺎﻓﮑﺎ، ﺑﺮﺷﺖ،ﮔﻮﺭﮐﯽ، ﺩﺍﺳﺘﺎﯾﻮﺳﮑﯽ، ﭘﺎﺑﻠﻮ ﻧﺮﻭﺩﺍ،ﺗﯽ ﺍﺱ ﺍﻟﯿﻮﺕ،ﻣﺎﯾﺎﮐﻮﻓﺴﮑﯽ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﭘﯽ ﻣﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﮔﻨﺠﯿﻨﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻋﻠﻮﻡ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺍﺻﻠﯽ ﻋﻠﻮﻡ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺭﻭﯼ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺷﺎﻫﮑﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﺩﺑﯽ ﺧﻠﻖ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﯾﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﻝ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺩﺳﺖ ﺩﻭﻡ - ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻏﺮﺑﯽ - ﺭﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻫﻤﺘﺎﯾﺎﻥ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ . ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻓﺮﻕ ﺍﺻﻠﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻨﺠﺎﺳﺖ؛ﯾﻌﻨﯽ ﺩﺭ ﻧﻮﻉ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺁﻧﻬﺎ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ . ﻭﻗﺘﯽ ﻣﮑﺘﺐ ﻓﻠﺴﻔﯽ ﻭ ﻓﮑﺮﯼ ﺧﺎﺻﯽ ﺩﺭ ﻏﺮﺏ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻫﻀﻢ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﻌﮑﺎﺱ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺩﺑﯽ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻼﻥ ﻣﮑﺘﺐ ﻓﻠﺴﻔﯽ ﻭ ﻓﮑﺮﯼ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ . ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺍﺛﺮ ﺍﺩﺑﯽ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺷﺎﻫﮑﺎﺭ ﺧﻠﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ . ﮐﺎﻣﻮ ﻭ ﺳﺎﺭﺗﺮ ﺍﮔﺮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﺍﮔﺰﯾﺴﺘﺎﻧﺴﯿﺎﻟﯿﺴﺘﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﭘﺮﺩﺍﺯﺍﻥ ﺍﮔﺰﯾﺴﺘﺎﻧﺴﯿﺎﻟﯿﺴﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻭﯾﮋﮔﯿﻬﺎ ﻭ ﺟﺰﺋﯿﺎﺕ ﺍﯾﻦ ﻣﮑﺘﺐ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ‏( ﺳﺎﺭﺗﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﯿﺎﻧﮕﺬﺍﺭ ﺍﮔﺰﯾﺴﺘﺎﻧﺴﯿﺎﻟﺴﻢ ﺍﻟﺤﺎﺩﯼ ﺍﺳﺖ ‏) . ﺍﮔﺮ ﻣﺎﮐﺴﯿﻢ ﮔﻮﺭﮐﯽ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﻭ ﻣﺎﺭﮐﺴﯿﺘﯽ ﺭﺍ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﯾﮏ ﻣﺎﺭﮐﺴﯿﺴﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻣﺎﺭﮐﺴﯿﺴﻢ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﯼ ﮐﺎﻣﻞ ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﮔﺮ ﻣﺎﯾﺎﮐﻮﻓﺴﮑﯽ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺳﺮﺍﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻣﺎﺭﮐﺴﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﯼ ‏« ﭘﺮﻭﻟﺘﺎﺭﯾﺎ ‏» ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻣﺎﺭﮐﺴﯿﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ . ﻭﻗﺘﯽ ﺷﻌﺮ ﭘﺎﺑﻠﻮ ﻧﺮﻭﺩﺍ، ﻧﺎﻇﻢ ﺣﮑﻤﺖ ﻭ ﻣﺎﯾﺎﮐﻮﻓﺴﮑﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻌﺮ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﯿﻞ ﮔﻠﺴﺮﺧﯽ ﻭ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﭘﻮﺭ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺸﺎﺑﻬﺎﺕ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﯿﻢ؛ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ . ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻭﻝ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﻭﻡ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﺮﺯ ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺟﺰ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭ ﻭ ﺳﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻈﺮ ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ؟ ‏( ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮔﻠﺴﺮﺧﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﭼﺮﯾﮑﯽ ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﯾﮏ ﺳﺮ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺳﺖ . ﺍﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻣﺤﺘﻮﺍ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﺷﻌﺮ ﻫﻢ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻓﺮﻡ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﻧﻤﺮﻩ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻟﯽ ﺑﮕﯿﺮﺩ . ‏) ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ، ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﺷﺪﻥ ﺷﻌﺮ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺩﺭ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻣﮑﺎﺗﺐ ﻓﮑﺮﯼ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﯽ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻋﻠﻤﯽ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﮐﻤﮏ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﯼ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺑﺎﻟﻘﻮﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻌﻠﯿﺖ ﻣﯽ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﯼ ﻋﻤﯿﻖ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﯿﻞ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﻭ ... ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﺧﻮﺩ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ ﺁﺛﺎﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻌﺮ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ . ﺩﺭ ﯾﮏ ﮐﻼﻡ ﺍﺯ ﺷﻌﺮ ﻫﻤﺘﺎﯾﺎﻥ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﻧﻮﯾﺴﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ! ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﺷﻌﺮﺷﺎﻥ ﺑﯽ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺳﺴﺖ ﻭ ﻋﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﮑﻨﯿﮏ ﻭ ﭘﯿﺎﻡ ﺟﺪﯾﺪ ﻭ ﻧﻮﺁﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﺮ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻣﺎ ‏« ﻣﯿﻮﻩ ﭼﯿﻦ ‏» ﺍﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺭﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻝ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺗﺌﻮﺭﯼ ﻫﺎ ﮐﻬﻨﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ . ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻥ ﺗﺌﻮﺭﯼ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺗﺌﻮﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ . ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺻﺎﺩﻕ ﺍﺳﺖ . ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﯼ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﮑﺎﺗﺐ ﻓﮑﺮﯼ ﻭ ﺍﺩﺑﯽ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻋﻠﻤﯽ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺩﺑﯽ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﻭ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﻫﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﺍﺯ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺭﻭﯼ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻧﺪ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺩﺑﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺷﺒﯿﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻨﻮﯾﺴﻨﺪ ! ﯾﻌﻨﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻫﺮ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﭘﺘﺎﺳﯿﻞ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﯼ ﻋﻠﻤﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﺍﺯ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻫﺎ ﯾﺎ ﺭﺋﺎﻟﯿﺴﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﯾﺎ ﻧﺎﺗﻮﺭﺍﻟﯿﺴﺖ . ﭼﻨﺪ ﺗﻨﯽ ﻫﻢ ﺳﻮﺭﺭﺋﺎﻟﯿﺴﺖ . ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺋﺎﻟﯿﺴﺖ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺭﺍﻟﯿﺴﺖ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺘﺎﯾﺎﻥ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﻨﯿﻢ؛ ﺁﯾﺎ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻤﯿﻨﮕﻮﯼ، ﺟﺎﻥ ﺍﺷﺘﺎﯾﻦ ﺑﮏ، ﻓﺎﮐﻨﺮ، ﺑﺮﺷﺖ، ﺷﻮﻟﻮﺧﻮﻑ، ﮔﻮﺭﮐﯽ، ﺍﻣﯿﻞ ﺯﻭﻻ، ﺩﺍﺳﺘﺎﯾﻮﺳﮑﯽ، ﺗﻮﻟﺴﺘﻮﯼ ﻭ ... ﻣﺤﻠﯽ ﺍﺯ ﺍﻋﺮﺍﺏ ﺩﺍﺭﻧﺪ؟ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﺛﺎﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﭘﯽ ﻣﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺵ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ! ﻭ ﺍﯾﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻭ ﻧﻮﺁﻭﺭﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﯼ ﻋﻤﯿﻖ ﻭ ﺑﻨﯿﻪ ﯼ ﻋﻠﻤﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ . ﻧﺮﺳﯿﺪﻥ ﻭ ﺩﯾﺮ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﻝ ﻣﺘﻔﮑﺮﺍﻥ ﻏﺮﺑﯽ ﻭ ﻋﺪﻡ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﺻﻠﯽ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ . ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺴﺘﺮﯼ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ ﻭ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﻝ ﻣﺘﻔﮑﺮﺍﻥ ﻏﺮﺑﯽ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﻤﺎﺩ ﻓﮑﺮﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﺷﻮﺩ . ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ‏« ﺑﺰﻥ ﺑﺰﻥ ﻓﮑﺮﯼ ‏» ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺰﻥ ﺑﺰﻥ ﻓﮑﺮﯼ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺗﻔﮑﺮﯼ ﻫﻢ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ . ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﯾﺴﺘﺎﯾﯽ ﺍﯾﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﺍﺯ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺗﻔﮑﺮ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﺷﻮﺩ . ﻧﮑﺘﻪ ﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻧﻈﺮﺍﺕ ﻭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻨﻨﺪ . ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﻮ، ﭘﯿﺶ ﺷﺮﻁ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﻭﯾﮋﻩ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻋﻘﺎﯾﺪ ﺍﻓﺮﺍﻃﯽ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻣﻄﺮﺡ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﻋﻘﺎﯾﺪ ﺭﺍ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻫﺮﺍﺱ ﺭﺩ ﮐﺮﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻭﻟﻮﯾﺖ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻋﻘﺎﯾﺪ ﻧﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺯﻣﻮﻥ ﺩﺭﻧﯿﺎﻣﺪﻩ، ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻭ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮﺭﯼ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﻋﻘﺎﯾﺪ ﻏﯿﺮﻣﻌﻤﻮﻝ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺷﻮﺩ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﻋﻘﺎﯾﺪ ﻋﺠﯿﺐ ﯾﺎ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺍﻧﺪ ﯾﺎ ﻧﺒﻮﻍ ﺁﻣﯿﺰ . ﺧﻼﺻﻪ ﯼ ﮐﻼﻡ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺷﺪﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪ ﻭ ﭘﯿﺎﻣﯽ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺴﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ، ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ

به قلم کاظم هاشمی

salam_446

کاربر

ارسالها: 896

#23 Posted: 18 Oct 2016 12:53

«باب دیلن» جواب آکادمی نوبل را نمی‌دهد

با گذشت چند روز از نوبلیست شدن «باب دیلن» خواننده و ترانه‌سرای مشهور آمریکایی،‌ اعضای آکادمی نوبل ادبیات هنوز موفق نشده‌اند با او تماس بگیرند.

به گزارش ایسنا، «تلگراف» نوشت: آکادمی نوبل ادبیات پس از تلاش‌های مکرر برای برقراری تماس با «باب دیلن» ۷۵ ساله، از ادامه این کار دست کشیده است.

تنها خبری که پس از تعلق گرفتن مهم‌ترین جایزه ادبی جهان به این موسیقی‌دان منتشر شد، روی صحنه رفتن او در لاس‌وگاس و خودداری از اظهارنظر درباره کسب این جایزه بود.

در این کنسرت که روز جمعه (۲۳ مهرماه) برگزار شد، اعضای «رولینگ استونز» هم پس از «دیلن» روی صحنه رفتند. «میک جَگِر» که برنده شدن «دیلن» را در توییتر خود تبریک گفته بود،‌ در این اجرا رو به او گفت: می‌خواهم از «باب دیلن» برای این برنامه فوق‌العاده تشکر کنم. ما هرگز پیش از این با یک برنده نوبل روی صحنه نیامده بودیم. «باب» مثل «والت ویتمن» خودِ ماست.

پس از او «کیت ریچادز» نیز گفت: نمی‌توانم به کسی شایسته‌تر از او فکر کنم.

آکادمی سوئدی نوبل که جایزه را در ماه دسامبر به برنده اعطا می‌کند، اعلام کرده هنوز پاسخی از «باب دیلن» دریافت نکرده است. «سارا دانیوس» دبیر دائمی این آکادمی در این‌باره گفت: در حال حاضر ما هیچ کاری نمی‌کنیم. من با نزدیک‌ترین همکارانش تماس تلفنی و ایمیلی داشتم و جواب‌های دوستانه‌ای دریافت کردم. تا اینجا،‌ مسلما همین کافی است.

«دانیوس» گفته که نمی‌داند آیا «دیلن» در مراسم دهم دسامبر که در استکهلم برای اعطای جایزه به برنده برگزار می‌شود،‌ حضور پیدا می‌کند یا نه. او ادامه داد: اگر نخواهد بیاید، ‌نمی‌آید. در هر صورت این یک جشن بزرگ خواهد بود و افتخار از آن اوست. من اصلا نگران نیستم. فکر می‌کنم پیدایش می‌شود.

حضور نیافتن «دیلن» در مراسم اعطای جوایز سابقه‌دار است؛ او سال ۲۰۰۰ به عنوان برنده تندیس اسکار بهترین ترانه اوریجینال در فیلم «پسران شگفت‌انگیز» انتخاب شد، اما به جای حضور در مراسم و دریافت مستقیم جایزه‌اش،‌ از طریق تماس ویدیویی از استرالیا با حاضران ارتباط برقرار کرد.

«باراک اوباما» رییس‌جمهور آمریکا که در توییتر خود خوشحالی‌اش را از اعطای این جایزه به شاعر محبوب خود ‌ابراز کرد، پیش‌تر از تمایل نداشتن او به حضور در کاخ سفید و نواختن خبر داده بود. «دیلن» یک بار دعوت «اوباما» را در سال ۲۰۱۰ به مناسبت بزرگداشت تاریخ سیاه‌پوستان پذیرفت اما بعد از اجرا بدون این‌که از رییس‌جمهور درخواست عکس کند و یا حرفی بزند،‌ مجلس را ترک کرد.

«اوباما» سال ۲۰۱۳ در یکی از مصاحبه‌هایش گفت: آن ویژگی «باب دیلن» که خیلی دوست دارم این است که او دقیقا همانی است که انتظار می‌رود. او معمولا در تمرین‌ها شرکت نمی‌کند، همه این افراد پیش از اجرای شب خود برای تمرین می‌آیند. او نمی‌خواست با من عکس بگیرد؛ معمولا تمام چهره‌ها می‌میرند تا با من و «میشل» عکس بگیرند، اما او اصلا پیدایش نشد.

«اوباما» ادامه داد: او آهنگ را تمام کرد. من درست ردیف اول نشسته بودم. او آمد، به من دست داد، کمی سرش را خم کرد،‌ یک لبخند کوچک تحویلم داد و بعد رفت. همین بود... بعد رفت. این تنها ارتباط نزدیک ما با او بود. بعد من فکر کردم: این همان ‌«باب دیلن»ی است که تو می‌خواستی،‌ نه؟ دوست نداشتی با تو بگو بخند داشته باشد. دلت می‌خواست او در مورد تمام این برنامه کمی خاص برخورد کند.

آکادمی نوبل روز پنج‌شنبه (۲۲ مهرماه) نام «باب دیلن» را به عنوان برنده نوبل ادبیات ۲۰۱۶ اعلام و «خلق تعابیر جدید شاعرانه در سنت شعر آمریکایی» را علت برگزیدن او عنوان کرد. انتخاب یک ترانه‌سرا و خواننده به عنوان برنده نوبل ادبیات، واکنش‌های مثبت و منفی بسیاری را به همراه داشته؛ «باراک اوباما»، «جویس کرول اوتس»، «استفن کینگ»، «لئونارد کوهن» و «میک جَگِر» از جمله افرادی هستند که این افتخار را به خوشحالی به «دیلن» تبریک گفتند اما «ایروین ولش» داستان‌نویس اسکاتلندی و «هاری کونزرو» نویسنده و روزنامه‌نگار هندی ـ انگلیسی، از منتقدان سرسخت این جریان بودند

salam_446

کاربر

ارسالها: 896

#24 Posted: 23 Oct 2016 04:06

باب دیلن جایزه نوبل را رد کرد؟/ عضو کمیته جایزه نوبل: رفتار باب دیلن غیرمؤدبانه و تکبرآمیز است

دیلن از زمان اعلام جایزه نوبل، کلمه‌ای در این باره نگفته و به تماس‌های پیاپی دست‌اندرکاران آکادمی نوبل نیز پاسخی نداده است.
باب دیلن در برابر برنده شدن جایزه نوبل در ادبیات، تاکنون هیچ واکنشی نشان نداده است. یکی از اعضای کمیته سوئدی جایزه نوبل رفتار ترانه‌سرا و خواننده‌ی آمریکایی را غیرمؤدبانه و تکبرآمیز خوانده است.

باب دیلن جایزه نوبل را رد کرد/ کمیته جایزه نوبل: رفتار باب دیلن غیرمؤدبانه و تکبرآمیز است
جایزه نوبل در ادبیات مهمترین و گرانبهاترین جایزه ادبی در سراسر جهان است. هر نویسنده یا هنرمندی از دریافت این جایزه غرق شادی و شعف می‌شود. اما باب دیلن، که امسال جایزه را برنده شده، هنوز کلمه‌ای در این باره به زبان نیاورده است.

به گزارش عصر ایران به نقل از دویچه وله، پر وستبری، نویسنده سوئدی و عضو آکادمی نوبل، حیرت خود از سکوت دیلن را چنین ابراز کرد: «تا کنون چنین چیزی ندیده بودیم. این رفتار غیرمؤدبانه و تکبرآمیز است».

دیلن از زمان اعلام جایزه نوبل، کلمه‌ای درباره برنده شدن خود به زبان نیاورده است. گفته می‌شود که او به تماس‌ها و پیام‌های پیاپی دست‌اندرکاران آکادمی نوبل نیز پاسخی نداده است.

باب دیلن، از بزرگان موسیقی مردمی شناخته می‌شود و کمیته نوبل جایزه امسال، هفته گذشته اعلام کرد که نوبل ادبی را به خاطر شعرهای زیبا و دلنشین دیلن به او اهدا می‌کند.

آکادمی در پیامی رسمی دیلن را "به خاطر آوردن فرم‌های بیانی تازه شاعرانه در سنت آهنگ‌های آمریکایی" شایسته دریافت مهم‌ترین جایزه جهان دانست.

مراسم اعطای جایزه نوبل هر سال در دهم دسامبر در استکهلم برگزار می‌شود و برندگان جوایز خود را از دست پادشاه سوئد دریافت می‌کنند. اما هنوز روشن نیست که باب دیلن برای دریافت جایزه حاضر شود.

دیلن پیش از این جوایز بیشماری از نهادهای گوناگون سیاسی و هنری دریافت کرده است. چند سال پیش او "مدال آزادی" را از دست باراک اوباما، رئیس جمهور ایالات متحده، دریافت کرد.

پیش از این تنها یک نفر، یعنی ژان پل سارتر نویسنده نامدار فرانسوی، جایزه ادبی نوبل را رد کرده و از دریافت آن خودداری ورزیده است

salam_446

کاربر

ارسالها: 896

#25 Posted: 27 Oct 2016 02:52

سکوت باب دیلن چه معنایی دارد؟‌
حالا که دیلن نوبل ادبیات برده است به نظر می‌رسد که پا جای پای سارتر خواهد گذاشت.

چندی پیش در روز ۲۲ مهر، باب دیلن برنده نوبل ادبیات سال ۲۰۱۶ شد و بسیاری را شگفت‌زده کرد. این پایان کار نبود و دیلن از آن زمان تا کنون با سکوت خود بیش از پیش باعث شگفتی شده است.

به گزارش خبرآنلاین به نقل از نیویورک تایمز، در بهار سال ۱۹۶۴، باب دیلن چهارمین آلبوم موسیقی خود با نام «روی دیگر باب دیلن»‌ را روانه بازار موسیقی کرد که یکی از مشهورترین ترانه‌های آن اینگونه آغاز می‌شد:‌ «عزیزم من آن چیزی نیستم که تو می‌خواهی / من آن چیزی نیستم که تو نیاز داری.»

پاییز همان سال ژان پل سارتر فیلسوف و نویسنده شهیر فرانسوی بیانیه‌ای منتشر کرد و در آن از دلیل نپذیرفتن نوبل ادبیاتی گفت که به تازگی برنده شده بود. سارتر تاکید کرده بود که با نپذیرفتن جایزه اجازه نمی‌دهد که او را به یک ارگان منتسب کنند، حتی اگر این کار به شایسته‌ترین شکل و در شرایطی کاملا محترمانه صورت پذیرد.

آن سال دیلن در ترانه‌اش به معشوقی خیالی همان چیزی را گفت که سارتر به آکادمی سوئدی نوبل گفت. پیام مشابه بود:‌ «اگر مرا برای آن چه هستم دوست داری، مرا به آن چه نیستم تبدیل نکن.»

نمی‌دانیم که دیلن ۵۲ سال پیش از این در جریان داستان سارتر و جایزه نوبل ادبیات بوده است یا خیر. اما حالا که دیلن نوبل ادبیات برده است به نظر می‌رسد که پا جای پای سارتر خواهد گذاشت. البته دیلن یک گام فراتر رفته و به جای نپذیرفتن جایزه، به کل وجود چنین جایزه معتبر و مهمی را نادیده گرفته است. او پس از زمانی که نامش به عنوان برنده نوبل ادبیات اعلام شده است، نه واکنشی نشان داده و نه به تماس‌های آکادمی سوئدی نوبل پاسخ داده است. در وب‌سایت دیلن نیز ابتدا خبر نوبل گرفتن دیلن درج شد اما این خبر نیز مدتی بعد از وب‌سایت این خواننده سرشناس پاک شد. کسی نمی‌داند که این کار با آگاهی و نظارت دیلن صورت گرفته است یا خیر. اعضای آکادمی سوئدی نیز کم‌کم صبرشان سر آمده است تا جایی که یکی از این اعضا رفتار دیلن را گستاخانه و پر از تکبر خواند.

در این سلسله رویدادها عدالت شاعرانه‌ای نیز پنهان است. چرا که برای تقریبا یک ربع قرن و از زمانی که تونی موریسن نوبل ادبیات را در سال ۱۹۹۳ دریافت کرد، آکادمی نوبل، ادیبان آمریکایی را کاملا نادیده گرفت و حال یک آمریکایی طوری رفتار می‌کند که انگار نوبل وجود خارجی ندارد. اهدای نوبل به دیلن دهن‌کجی به تمام نویسندگان و شاعران آمریکایی است که در سال‌های گذشته مرتب در ردیف شانس‌های نوبل ادبیات بودند و هیچ‌گاه به این جایزه نرسیدند. پیام عیان این بود که ادیبان آمریکایی همانگونه که به صورت سنتی تصور می‌شد، به اندازه کافی خوب نیستند. شاید مضحک به نظر برسد اما انگار سوئدی‌ها به آن اعتقاد دارند، چنانچه در سال ۲۰۰۸ هوراس انگدال دبیر دائمی آکادمی سوئدی اعلام کرد که نویسندگان آمریکایی مشارکتی حقیقی در دیالوگ بزرگ ادبیات ندارند و با این بی‌اعتنایی خود را محدود کرده‌اند.

تفسیر و پیش‌بینی رفتارهای باب دیلن همواره کار دشواری بوده و با اطمینان نمی‌توان گفت که بی‌اعتنایی او به نوبل ادبیات، دفاع از اعتبار و شرف ادیبان آمریکایی است. بد نیست بدانیم که او سال ۲۰۰۸ برای تاثیر عمیق بر موسیقی پاپ و فرهنگ آمریکایی برنده جایزه پولیتزر شد و آن جایزه را پذیرفت. کسی نمی‌داند رفتار دیلن به چه معنا است اما شاید بهترین راه برای پی‌بردن به معنای سکوت او بازگشت به سارتر و تامل در باب مفهوم «امتناع از روبه‌رو شدن با حقیقت‌ها یا انتخاب‌ها» در دنیای سارتر باشد. این مفهوم همانگونه که سارتر در «هستی و نیستی» توضیح می‌دهد از آن‌جا ماهیت می‌یابد که انسان نمی‌تواند آنچه که هست را همانند یک شی بپذیرد. سارتر در این باره مثال مشهوری درباره یک پیشخدمت دارد.

این شیوه از اندیشیدن همان چیزی است که اگزیستانسیالیسم خوانده می‌شد و باب دیلن یکی از محصولات بزرگ این شیوه تفکر است که سعی می‌کند همانند فردی کاملا ناشناس زندگی کند. دیلن تلاش می‌کند در مبارزه‌ای دائم و علیرغم فشار سنگین شهرت، آزادی خود را حفظ کند.

برنده نوبل بودن یعنی به مردم اجازه بدهی تو را تعریف کنند و پس از آن به جای یک فرد مستقل آزاد یک چهره عمومی خواهی بود. جایزه نوبل در حقیقت مثال بارزی از همان مفهوم مورد نظر سارتر است که در آن یک گروه کوچک از منتقدان سوئدی در جایگاه خالق قرار می‌گیرند و پس از آن عموم مرد وانمود می‌کنند که برنده نوبل ادبیات صورت جسمانی ادبیات است. تمام این وانمود کردن‌ها مخالف روح حقیقی ادبیات است که تنها در برخورد شخصی میان خواننده و نویسنده به حیاتش ادامه می‌دهد.

با تمام این تفاسیر هنوز هم ممکن است که باب دیلن نوبل ادبیات را بپذیرد اما تا اینجای کار امتناع او از پذیرفتن جایزه نوبل ادبیات نشانی از نپذیرفتن اعتبار و حاکمیت آکادمی سوئدی است و به نظر بسیاری نمایشی شگرف از آن چیزی است که آزادی هنری و فلسفی خوانده می‌شود.

salam_446

کاربر

ارسالها: 896

#26 Posted: 29 Oct 2016 10:50

سکوت دو هفته ای باب دیلن شکست: نوبل ادبیات را با افتخار می گیرم/ زبانم بند آمده بود
دیلن به روزنامه دیلی تلگراف گفته است که اگر امکانش باشد برای دریافت جایزه به استکهلم خواهد رفت.
"باب دیلن" خواننده و ترانه سرای مشهور آمریکایی که از سوی کمیته نوبل شایسته دریافت نوبل ادبیات سال 2016 معرفی شده بود پس از سکوت دو هفته ای از اعلام نامش به عنوان برنده نوبل ادبیات 2016 ، اعلام کرد که این جایزه را با افتخار می پذیرد.

به گزارش عصر ایران به نقل از گاردین دیلن پس از سکوت دو هفته ای بحث بر انگیز روز جمعه در مکالمه ای تلفنی با دبیر دائمی آکادمی نوبل سوئد ضمن اعلام اینکه از دریافت این جایزه مفتخر شده است درباره سکوت دو هفته ای خود گفت که با انتشار خبر نامزد نوبل ادبیات امسال، "زبانش بند آمده بود."

دیلن همچنین در مصاحبه ای با روزنامه انگلیسی " دیلی تلگراف" تاکید کرده که با افتخار این جایزه را دریافت خواهد کرد و اگر برایش مقدور باشد برای دریافت این جایزه به اروپا - سوئد - سفر خواهد کرد.

او به دیلی تلگراف گفته است که شنیدن خبر نوبل ادبیات امسال برای او باورنکردنی و شگفت انگیز بوده است. او گفته است دریافت این جایزه آرزوی هر هنرمندی است.

سکوت دو هفته ای باب دیلن پس از اعلام نام او به عنوان برنده نوبل ادبیات 2016 ، انتقادهایی را از سوی آکادمی نوبل سوئد برانگیخته بود. برخی از اعضای این آکادمی سکوت دیلن را نوعی توهین از سر غرور به این آکادمی دانسته بودند. همچنین در روزهای گذشته برخی از نویسندگان مطرح دنیا با انتقاد از سکوت دیلن از او انتقاد کرده بودند.

آکادمی نوبل سوئد دیروز در بیانیه خود با وجود اینکه به واکنش مثبت دیلن به دریافت نوبل ادبیات اشاره داشته اما شرکت او در مراسم دریافت جایزه نوبل ادبیات را حتمی ندانسته است.

با این حال باب دیلن در مصاحبه با دیلی تلگراف تاکید کرده که در مراسم اعطای نوبل ادبیات شرکت خواهد کرد.

مراسم اعطای نوبل در 10 ماه دسامبر هر سال – روز تولد آلفرد نوبل - در شهر استکهلم برگزار خواهد شد. از میان جوایز مختلف نوبل همه جایزه ها در شهر استکهلم توزیع می شوند و تنها مراسم اعطای "نوبل صلح" در شهر اسلو – پایتخت نروژ – برگزار می شود.

جایزه نقدی نوبل 1.2 میلیون دلار به همراه یک مدال و یک دیپلم افتخار است

salam_446

کاربر

ارسالها: 896

#27 Posted: 19 Nov 2016 21:29

آیدین آغداشلو:
«تمام عمر من به جست‌وجو گذشت»

آیدین آغداشلو ٢٣ آبان به نیشابور آمد، به آرامگاه خیام که آثار خود را متأثر از تفکر وی می‌داند.

آغداشلو در سفر خود به نیشابور در جمع دانشجویان در دانشکده هنر سخنرانی کرد، سالن پر شده بود و عده بسیاری نیز پشت در ایستاده بودند؛ وی از تأثیرگذاری تفکر خیام در آثارش سخن گفت، از اینکه انسان نباید خواهان نتیجه بلافاصله از کارش باشد. همچنین سعی و تلاش از نتیجه کار، بسیار مهم‌تر است.

به گزارش روزنامه شرق، این نقاش و نویسنده گفت: هرکاری که انجام دادم، در حوزه مشترک جست‌وجو و عرصه يافتن بوده، تمام عمرم به جست‌وجو گذشته، نمی‌گویم این جست‌وجو حاصل داده یا نه، اما زندگی من به این شکل گذشته است؛ با یقین می‌گویم هر جست‌وجویی که حاصل داشته را قطعا در میان گذاشته و تقسیم کرده‌ام و این‌طور می‌توانم سن پیری را تحمل کنم چراکه تحمل سن پیری آسان نیست. نمی‌دانم واقعا درست کار کرده‌ام یا نه، ولی اگر این‌طور نگاه کنیم، تنها راه نجات این است که انسان با خودش صداقت داشته باشد و هرکاری را انتخاب کرده، در آن نهایت سعی خود را بکند و بهترین باشد؛ اگر برتری هست در میزان خیری است که به دیگران می‌رساند و این‌طور است که آدم‌ها برتر می‌شوند.

وی عنوان کرد: من زورگفتن و پندواندرزدادن بلد نیستم و همچنان «چو بید بر سر ایمان خویش می‌لرزم». دائما شک می‌کنم از کجا معلوم که حق با من است و من راه درست را انتخاب کرده‌ام؟ من آدم را با نتیجه اعمالش نمی‌سنجم، بلکه با سعی او می‌سنجم. در اشعار بزرگ‌ترین شعرای مملکت ما به این سعی اشاره می‌شود و این سعی است که مشکور است؛ در تمام زندگی خود به این سعی توجه کرده‌ام و تصور من از موفقیت، نتیجه نبوده، بلکه همان سعی بوده است.

آغداشلو با اشاره به اینکه آثارش تحت‌تأثیر تفکر خیامی است و حضورش در نیشابور برایش یک افتخار است، گفت: رابطه من با خیام نزدیک است و زود کشفش کردم، او یک نمونه شگفت‌انگیز است؛ مجموعه نقاشی‌های من هرچه که هست، قطعا از آبشخور تفکر خیامی سیاه شده، همین نگاه به دم و لحظه؛ خیام روش به ما نشان می‌دهد، اینکه چطور این دم مهم است و چطور این دم را باید گسترده کرد و وسعت داد؟ بنابراین برای من خیام یکی از مهم‌ترین متفکران فرهنگ ما بوده، اما از آثار او خیلی سوءتعبیر و به‌غلط درک شده است.

وی با بیان اینکه مرگ همیشه ملاحظه من بوده و گرچه پروایی از آن نداشته، ولی مراقب بوده‌ام، افزود: آیا کسی که دارد فنا را تصویر می‌کند، دارد فنا را تبلیغ می‌کند؟ و از زندگی با اکراه یاد می‌کند؟ خیر. تنها کاری که انسان عاجر ناتوان در مقابل این واقعیت محضِ دلپذیر یا هولناک می‌تواند انجام دهد، این است که اثر به وجود بیاورد؛ زندگی پاسخی به مرگ است. ما برای تولید و خلاقیت باید جایگاه قائل شویم. با تلخی تمام فکر کردم هنرمندی اگر مردم خودش را ترک می‌کند و می‌رود احتمالا مبتلا می‌شود، به جفایی که در حق او روا می‌شود این جفا وقتی هست که امکان تولید پیدا نکند، اگر یک هنرمند در مملکت خودش امکان تولید پیدا نکند، جایی را جست‌وجو می‌کند که بتواند در آن تولید کند؛ هرچقدر هم که وفادار باشد، چراکه تولیدکردن و خلق‌کردن برای این است که بتواند زنده بماند.

وی ادامه داد: رضایت ما، خود نفس کار ماست، نه حاصل کار؛ گرچه دلپذیر است که پاسخ درست را نیز بگیریم. من الان که ٧٦ سال دارم، می‌توانم مدعی شوم در کنار همه جفاهایی که به من شده، در این لحظه که در مقابل شما نشسته‌ام پاسخ خودم را گرفته‌ام.

آغداشلو خطاب به دانشجویان گفت: جواب بلافاصله بابت کارتان نخواهید و مهر خود را از جهان اطراف خود دریغ نکنید و به نفس تولید فکر کنید؛ نکته اصلی، نکته خیامی قصه است و آن اینکه دم، غنیمت است و آن لحظه‌ای که چیزی را به وجود می‌آوری مهم است و همه تبلورش در آن لحظه است، اگر به این لحظه دل بسپری و چه لذتی زیباتر از این خواهد بود؟ در زندگی مسیری را بروید که رضایت‌بخش باشد و خودتان را تقلیل ندهید و نفروشید و به‌خاطر موفقیت، آن و لحظه خود را فدا‌نکنید.

salam_446

کاربر

ارسالها: 896

#28 Posted: 19 Aug 2017 11:20

حافظ و " می"

گزیده ای از کتاب " کاخ ابداع"
نوشته: علی دشتی

دردیوان حافظ ابیاتی است که می توان مطابق ذوق مردمانِ مقیدبه ظواهرشرع تفسیرکرد و مثلاً گفت: " باده ی ناب"
دربیت زیر مقصود، باده ی عرفان است که وقتی شخصی ازآن سیراب شد دیگربه دنبال قشریان متعبد نمی رود:

دیگرمکن نصیحت حافظ که ره نیافت
گم گشته ای که باده ی نابش به کام رفت

ونیز ابیاتی داردکه در آن کلمه ی باده، تکیه کلام و کنایتی است از بی اعتنایی به معتقدات عمومی مانند:

ساقیا جام میم ده که نگارنده ی غیب
نیست معلوم که در پرده ی اسرارچه کرد

همچنین غزل هایی دردیوان خواجه است که ازرسم وراه رندی مستی کناره گرفته ومی توان بدان ها جنبه ی عرفانی داد مانند:

ساقی بیاکه یار زرخ پرده برگرفت
کارچراغ خلوتیان باز درگرفت

با همه ی این ها نمی توان دربست تمام ابیات راجع به باده ومستی را دردیوان حافظ آمده است حمل برباده عرفان کرد.

کلمات معناهایی دارند. گاهی ممکن است در محل دیگری استعمال شوداما باید وجه شباهت درآن موردنظر باشد.
نمی شودهزارمرتبه حافظ " می" و "باده" و "قدح" و " وشراب" و " نبیذ" و..... بگوید ودرتمام این موارد مقصودش باده ی معرفت و عرفان وشراب حقیقت باشد.

نمونه هایی ازاین گونه ابیات که نمی توان آن ها را تأویل به باده ی عرفان نمود:

۱- نقددلی که بودمرا صرف باده شد
قلب سیاه بودازآن درحرام رفت

اگرنقددل حافظ صرف باده ی عرفان شده باشد دیگر چرا آن قلب را سیاه گفته وصرف کارحرام شده است.

۲- درتاب توبه چندتوان سوخت همچو عود
می ده که عمر درسر سودای خام رفت

اگر مقصودشاعر، باده ی عرفان باشد، باده ی عرفان که گناه نیست که از آن توبه کند.

۳- ساقی بیارباده که ماه صیام رفت
دردِه قدح که موسم ناموس ونام رفت

اگر قصدازباده وقدح وصراحی وجام دراین دوبیت، باده عرفان وشراب معرفت باشد معلوم می شودماه صیام که ماه عبادت است مخالف کسب معرفت و روی آوردن به اصول عرفان است.

۴- نگویمت که همه ساله می پرستی کن
سه ماه می خور ونُه ماه پارسا می باش

آیا حافظ سه ماه را به باده ی عرفان اختصاص می دهد ونُه ماه دیگر به پارسایی توصیه می کند.
اگراین گونه است این نتیجه به دست می آیدکه باده ی معرفت وپارسایی
دوچیز متناقضند.یعنی نُه ماه شخص پرهیزگار باشد وسه ماه دیگر از باده ی معرفت سرمست گردد.

۵- روزدرکسب هنر کوش که می خوردن روز
دلِ چون آینه دررنگ ظلام اندازد

آن زمان وقت می صبح فروغ است که شب
گرد خرگاه افق پرده ی شام اندازد

حافظ دراین دوبیت می گوید:
" روزبه باده گساری رو نیاوریدزیرا شخص را بیکاره واز مفید بودن باز می دارد"
بی گمان نمی توان گفت مرادخواجه ازکلمه ی " می" ، می معرفت است زیرا می معرفت هنگام روز، دلِ همچون آینه را در رنگ تیرگی فرونمی برد مخصوصاً که دربیت دوم، وقت باده گساری را معیّن می کند وآن هنگامی است که گرد خرگاه افق پرده ی شام فرو افتد.

۶- آن تلخ وش که صوفی اُم الخبائثش خواند
اشهی لنا واحلی می قُبله العذارا

مشروب تلخ وشی که صوفی آن را منشاء شرور دانسته است جزمخمرآب انگور نیست و حافظ آن را گواراتر از بوسه ی دوشیزگان زیبا رو دانسته است.

۷- رسیدمژده که آمدبهار وسبزه دمید
وظیفه گربرسدمصرفش گُل است ونبید

ذوق سلیم در این بیت، نبید را نبید عشق وجذبه و حال صوفیانه نمی گوید زیرا حافظ با روشنی می گوید اگر پول گیرم بیاید مصرف آن گُل است وشراب.
و.......

دردیوان حافظ بیش ازهزاربار ازباده ومستی دم زده است.
نمی توان این ابیات را با همه ی وفوروکثرت نادیده گرفت وهمه را تفسیر وتأویل کرد وبه طور دربست گفت مقصود حافظ ازتمام آن ها باده ی معرفت است نه آب انگورتخمیر شده وسُکر آور.

مأخذ:

کاخ ابداع، علی دشتی، سازمان انتشارات جاویدان، چاپ پنجم، سال ۱۳۶۲، صص ۹۴-۱۰۶

salam_446

کاربر

ارسالها: 896

#29 Posted: 31 Aug 2017 20:25

‍ نروژ، بهترین کشور دنیا برای نویسنده شدن!

طبق گزارش سایت newsrepublic، دولت نروژ به منظور تشویق نویسندگان، و همچنین افزایش سرانه مطالعه در بین مردم این کشور، پس از چاپ هر کتاب توسط هر نویسنده، 1000 نسخه از آن را از نویسنده خریداری نموده و آنرا در اختیار کتابخانه های عمومی و مدارس قرار می دهد. در صورتی که کتاب چاپ شده، کتاب کودکان باشد دولت 1550 نسخه از آن را خریداری می کند!

این اقدام دولت بسیاری از نویسندگان را تشویق به نوشتن کتابهای بیشتر کرده و در کنار آن باعث شده نرخ بی سوادی در این کشور به 0 درصد برسد!

hhastii

کاربر

ارسالها: 2470

#30 Posted: 28 Jan 2018 23:22

امروز تالار شعر و ادبیات رو می دیدم تاپیکی دیدم به اسم لیلا اوتادی...وقتی خوندمش با خودم فکر کردم بعضی ها اصلا مجبور نیستن شعر بنویسن..وقتی بازیگر خوبی هستی خب بازیگر خوبی باش لزومی نداره در زمینه ای که توانایی نداری هم وارد بشید و جالبتر اینکه به نامش تاپیک زده بشه..به عنوان نمونه اگر این یک پستش رو بخونید و یاد شعرهای معروف مهران مدیری در مرد هزار چهره نیفتادید عجیبه
https://www.looti.net/5_8955_1.html#msg143591195
این نوع برخورد با شعر و ادبیات جز تمسخر و پایین آوردن جایگاه شعر و شاعر چه می تواند باشد؟
نظر شما چیست؟

چون مات توام
دگر چه بازم ...!!؟!

ویرایش شده توسط: hhastii

صفحه 3 از 7: « پیشین 1 2 3 4 5 6 7 پسین »

شعر و ادبیات /

بحث آزاد ادبی

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا