صفحه 67 از 88: « پیشین 1 ... 66 67 68 ... 87 88 پسین »

Maleko Shoara Bahar | ملک الشعرای بهار

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#661 Posted: 19 Jun 2014 20:09

انتقاد از دولت
یاران روش دگر گرفتند
وز ما دل و دیده برگرفتند

از مسلک ما شدند دلگیر
پس مسلک خوبتر گرفتند

در سایهٔ طبع اعتدالی
پیرایهٔ مختصر گرفتند

هر زشتی را نکو گزیدند
هر نفعی را ضرر گرفتند

وز خارجیان ز ساده لوحی
زهر از عوض شکرگرفتند

فرمان شکوه خویشتن را
از دشمن کینه ور گرفتند

باری هرکار پرخطر را
کاینان ز ره خطر گرفتند

بازی بازی ز کف نهادند
شوخی شوخی ز سر گرفتند

غافل که به خانقاه احرار
سیصد گوش است پشت دیوار

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#662 Posted: 19 Jun 2014 20:13

انتقاد از اوضاع خراسان
اندرین شهر پدید آمده مادامی چند
بسته بر پای دل خستهٔ ما، دامی چند

گشته ایام به کام دل ناکامی چند
بعد از این ما و سر زلف گل اندامی چند

فتنه در شهر فزونست ، به ماکاری نیست
رایت امن نگونست ، به ماکاری نیست

ما چه دانیم که دشمن به گناباد چه کرد
یا عدو در درجز فتنه و بیداد چه کرد

طبس از دزد و دغل ناله و بیداد چه کرد
ما برآنیم که آن لعبت نوشاد چه کرد

ما و آن خانم خوش لهجهٔ اسرائیلی
به جهنم شرف دولتی و فامیلی

سر ظهر است ، دهن خشک وکسالت بسیار
کارها ماند به عصر ای بت شیرین گفتار

ای پسر سفره بینداز که شد وقت ناهار
راستی عصر بنا بود سواری و شکار

احتمالست که امروز بیاید خانم
نظر لطف به یاران بگشاید خانم

حالیا وقت نداریم به دیدار و سلام
آنچه راپورت رسیده است بماند تا شام

وقت لاتار مغازه است بود صبر حرام
زود باشید، که تنهاست در آنجا مادام

برویم آنجا تا چند بلیطی بخریم
آبجو نیز در آنجا دو سه بطری بخوریم

آن کراوات که من بستم با آن صافی
نپسندیدش مادام ز بی انصافی

هرچه اصرار نمودم ز مزخرف بافی
هیچ نشنید و مرا هست همین غم کافی

که چرا بر من ، بدبین شده مادام قشنگ
من چه کم دارم آخر ز جوانان فرنگ

چون فکل از ستمت سینه فگارم خانم
چون کراوات گره خورده به کارم خانم

با نگاه تو کجا چشم به مردم دارم
گر همه شهر بدانندکه من دم دارم

فخرم اینست که دم دارم و در دام توام
دشمن نوع خود و عاشق بدنام توام

من چه دانم که خراسان چه و این شور و شرش
یا چه شد حالت سرحد و چه آمد به سرش

آنکه شد محو تو، ازخویش نباشد خبرش
گر رعیت ز میان رفت ، به گور پدرش

من تورا دیدم و از غیر تو پوشیدم چشم
با سر زلف تو باشد دو جهان پیشم پشم

ای بت سنگدل ، ای خانم زیبای ملوس
سخت زببندهٔ آغوشی و شایستهٔ بوس

تا توئی دربر من نیست مرا جای فسوس
انگلیس ار فکند شورش و گر آید روس

تو یقین دان که مرا یک سر موئی غم نیست
گر به ایران نشود، جای دگر، جا کم نیست

نوبهارا! چقدر خیره و رک حرف زنی
سخت بد مسلک و غوغاگر و شورش فکنی

تا به کی موی دماغ من و امثال منی
چند اندر پی اصلاح امور وطنی

گر وطن در دم نزع است برادر! به تو چه
توکه غمخوار وطن نیستی ، آخر به تو چه

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#663 Posted: 19 Jun 2014 20:19

ناصرالملك
نایب شه چون زگیتی رخت بست
ناصرالملک آمد و جایش نشست

ظاهرا گفتند جمعی کم خرد
بعد جاهل عالمی برجای هست

گفتیم کاین مرد جبان
پشت استقلال را خواهد شکست

این اروپایی پرست است از چه روی
کام خواهید از اروپایی پرست

این نسازد کار را محکم ، ولی
رشته های ملک را خواهدگسست

در اروپا پخته اند او را و او
سخت از این پخت و پزهاگشته مست

سخت مکار است و ترسو این جناب
دل بر او زبن روی نتوانیم بست

ابلهان گفتند خیر این طور نیست
ناصرالملک آدمی دانشور است

هرکه جاهل ماند دور از آدمیست
هرکه آدم شد ز قید جهل رست

ما بدیشان یک مثل گفتیم نیز
گرچه نشنیدند و تیر از شست جست

» کای بسا ابلیس آدم رو که هست
پس به هر دستی نباید داد دست «

» گر به صورت آدمی انسان بدی «
» احمد و بوجهل هم یکسان بدی «

هرکه روزی چند رفت اندر فرنگ
کی شود اگه ز رسم نام وننگ

وانکه درسی چند از طامات خواند
کی کند در سینه اش دانش درنگ

دیپلوماسی مشربان خشک مغز
خود چه می دانند جز نیرنگ و رنگ

و آن همه نیرنگ هاشان صورتی است
کز درون زشتست و از بیرون قشنگ

هرکجا نفعی است شخصی ، می پرند
سوی آن چون جره باز تیز چنگ

سوی منصب حمله آرند این گروه
چون مقیمان ترن هنگام زنگ

ناصرالملک از فرنگستان چه یافت
جز تقلب های دزدان فرنگ

سیرتش باری همان باشدکه بود
گرچه باشد صورت او رنگ رنگ

سخت نزدیک است شعر مولوی
در صفات این چنین قوم دبنگ

» یک شغالی رفت اندر خم رنگ
اندر آن خم کرد یک ساعت درنگ

» پس برآمد یال و دم رنگین شده «
» کاین منم طاووس علیین شده «

ناصرالملک آن برید زشت پی
از فرنگ آمد شتابان سوی ری

شورها انگیخت در آغاز کار
با نواهای مخالف همچو نی

اکثریت گشت گردش چرخ زن
چون بنات النعش برگرد جدی

حیلت آغازبد و ضدیت فکند
در وکیلان ، حیله بازی های وی

از بیانات پیاپی فاش کرد
آن بناهایی که می افکند پی

باده ای کاندر اروپا خورده بود
کرد در ایران به یک گفتار قی

نیز از او در اعتدالیون فتاد
آنچه در دیوانگان از شور می

مست گشتند و سوی ما تاختند
چون به سوی باغ ، باد سرد دی

خان نایب نیز می بالید سخت
کامدستم از اروپا سوی ری

بهر ایران علم و فضل آورده ام
تا شوند از فضل من اموات حی

وه چه خوش گفت آن حکیم مولوی
در صفات این گروه لابشی

» آن یکی پرسید اشتر را که هی
ازکجا می آیی ای فرخنده پی «

» گفت از حمام گرم کوی تو«
» گفت خود پیداست از زانوی تو«

ناصرالملک آمد و مسند ربود
با وزیران پیل بازی ها نمود

حیله ها انگیخت تا خود از شمال
شاه سابق با سواران رخ نمود

) شستر( آن والا مشیر ارجمند
بهر دفعش دست قدرت برگشود

نامداران نیز بر اسب نبرد
زین فروبستند بی گفت و شنود

حمله های آتشین شان شاه را
دادکش از هر طرف برسان دود

شاه خود شد مات لیکن کینه ها
مر وزیران را ز شستر برفزود

دست در دامان این نایب زدند
که بکن فکری در این هنگامه زود

خان نایب نیز انگشتی رساند
تاکه از روسیه بالا شد عمود

آمد از روسیه اولتیماتومی
سرخ و سبز و ازرق و زرد و کبود

ناصرالملک از طبابت های خویش
این چنین بر خستگان بخشود سود

از دواهایش شفا نامد پدید
وتن مریض از آن کسل تر شدکه بود

این مریض و این دوا را مولوی
کرده اندر مثنوی خوش وانمود

» گرقضا سرکنگبین صفرا فزود
روغن بادام خشکی می نمود«

» آن علاج و آن طبابت های او«
» ریخت یکسر از طبیبان آبرو«

خائنان زینکار نبود ننگشان
کور بادا کور چشم تنگشان

بنده و اجری خور روسند و بس
از تمدن خواه تا الدنگشان

کفه شان بالاست در عرض دول
نیست گو در ترازو سنگشان

این وزیران کاروان غفلتند
ناصرالملک است پیش آهنگشان

آن چنان قومی که این شان پیشواست
چیست گویی دانش و فرهنگشان

لاجرم این پیشوا بی هیچ عذر
می کند تقدیم خصم اورنگشان

وین خسان بینند و اصلاً شرم نیست
نزکیومرث و نه از هوشنگشان

اندرین صلحی که کردند این گروه
مولوی گفته است روی و رنگشان

» کز خیالی صلحشان و جنگشان
و از خیالی نامشان و ننگشان «

» این وزیران از کهین و از مهین «
» لعنت الله علیهم اجمعین «

ناصرالملک آن یل کار آزمود
اندرین میدان میانداری نمود

گاه شد سر شاخ وگاه آمد به خاک
گاه شد بالا وگاه آمد فرود

در مصالح کرد جنبش دیر دیر
در مفاسد کرد کوشش زود زود

کشت ملت را که خرم بود و سبز
نارسیده از حیل بازی درود

زان سپس قصد فراریدن گرفت
تا نه بیند آنچه خود آورده بود

کرد روشن آتش و خود روی تافت
تا از آن ما را رود در چشم دود

کارهای ملک و رأی خو یش را
جمله پیچید و به صندوقی نمود

چون از ایران رفت آن صندوق را
دست قدرت بی محابا برگشود

» تا بداند مسلم و گبر و یهود«
» کاندرین صندوق جز لعنت نبود«

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ویرایش شده توسط: ROZAALINDA

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#664 Posted: 20 Jun 2014 13:42

توپ روس
اردیبهشت نوحه و آغاز ماتم است
ماه ربیع نیست که ماه محرم است

گر باد نوبهار وزد اندرین ربیع
همچون محرم از چه جهان غرق ماتم است

در عاشر محرم اگرکشته شد حسین
در عاشر ربیع چرا دل پر از غم است

باز این مصیبت نو و این نوحه بهر چیست
آن نوحه ومصیبت دیرین مگرکم است

تاکی جهان بکشتن آزادگان جریست
تاکی فلک به خواری پاکان مصمم است

درآخرالزمان چه غمی داده است روی
بر شیعیان ، که بر همه غم ها مقدم است

گویی دراهل فرش بود ماتمی عظیم
کافغان وشور وولوله درعرش اعظم است

یاخود عزای تازه و سوگ دوباره ای
این مه بر آل محمد فراهم است

پیغمبر خدای چرا نوحه می کند
گویی به یاد قبر سلیل مکرم است

شاه رضا شهید خراسان غریب طوس
کاتش به قلب پاک وی افکند توپ روس

شاهی که خون کند دل احباب ، غربتش
پر خون شد از جفای بداندیش تربتش

جور غریب مایهٔ اندوه و کربت است
جور از پس وفات ، فزونست کربتش

محصور شد ز خیل عدو درگهی که بود
خلق دو کون درکنف لطف و عزتش

آن آستانه ای که خدا کردش احترام
دردا که توپ روس برانداخت حرمتش

صحنی که داشت قیمت جان ها غبار او
نعل سمند حادثه بشکست قیمتش

سوراخ شد زتیرجفا پیکری که بود
پشت نهم سپهر، کمان بهر خدمتش

غلطید در دماء شهیدان تنی که بود
آب حیوه ، ربزه خور خوان نعمتش

درپای قهر حق ز چه رو موج زن نگشت
زبن کینه هاکه رفت به دریای رحمتش

ای حجه خدای ز غیبت برآر سر
بنگرکه با خدای چه کردند و حجتش

بیدارگشت فتنه ، چرا رخ نهفته ای !
برپای شد قیامت کبری ، چه خفته ای !

رضوان درند جامه و زد پیرهن به نیل
خون موج زد ز چشمهٔ تسنیم و سلسبیل

گرد عزاگرفت سراپای عرش حق
خاک الم نشست به رخسار جبرئیل

بارید سنگ فتنه به گهوارهٔ مسیح
افتاد نارکینه به گلخانهٔ خلیل

کروبیان سدرهٔ رحمت پریده رنگ
پرسان بیان واقعه از حضرت جلیل

کایانجی و کشتی او شد نهان به موج
آیاکلیم و امت او غرقه شد به نیل ؟

آیا خلیل زآتش نمرود شد هلاک
آیا خراب ، خانهٔ حق شد ز قوم فیل ؟

آیا شکست ، قائمه ی جیش مصطفی
از جیش خصم و لشکر اسلام شد ذلیل ؟

آیاکه مرتضی است زتیغ ستم فکار
آیاکه مجتبی است ز زهر جفا علیل ؟

آیا دوباره خون حسین وکسان او
گشته است برگروه زنازادگان سبیل ؟

ایشان در این سخن ، که برآمد زخاک طوس
از چارسو خروش غم انگیز توپ روس

ای حجه زمانه دل ما به جان رسید
تعجیل کن که فتنه ی آخر زمان رسید

دزدان شرع لاف دیانت همی زنند
ای حجت خدای گه امتحان رسید

دین زین شکست های ییاپی زدست رفت
هنگام فتح و زندگی جاودان رسید

اسلام از تطاول اعدا ز پا فتاد
بر ما ز دستبرد اجانب زیان رسید

قصد خراب کردن ایرانیان نمود
آن سیل فتنه ای که به هندوستان رسید

خودمی نگو یم این که به ایران چه می رسد
یا خود چه لطمه ای به سریرکیان رسید

ای پیشتاز لشکر اسلام درنگر
بر این مصیبتی که بر اسلامیان رسید

بنگر که از زمین خراسان ز جور روس
افغان و شور و غلغله بر آسمان رسید

بنگرکه در میان شبستان جد تو
خون های کشتگان جفا تا میان رسید

بنگرکه در ضریح رضا تیر آتشین
از چارسو برآن تن بهتر ز جان رسید

برآن ضریح ، توپ مسلسل زدند آه !
آتش به قلب احمد مرسل زدند آه !

تاریک شد زمانه و گم گشت راه دین
مغلوب شد زکثرت اعدا سپاه دین

شد بی حقوق هرکه نشان داد راه حق
شد بی پناه هرکه شد اندر پناه دین

درغم بماند هرکه شد او غمگسار شرع
بیداد یافت هرکه شد او دادخواه دین

پرشد جهان ز خیل خدایان ملک و مال
بیگانه شد به چشم خلایق اله دین

چندان غبار فتنه و بدعت پدیدگشت
کاینک به راه کفر بدل گشته راه دین

نی حاکمی که دفع کند اشتغال ملک
نی عالمی که رفع کند اشتباه دین

ای آفتاب دنیی و دین چند در حجاب
بنگر به حال تیره و روز سیاه دین

ای پادشاه دین بنگرکاوفتاده باز
از توپ روس زلزله در بارگاه دین

بنگر که کرد دشمن ناپاک دین تباه
آماج تیرکینه تن پاک شاه دین

بنگرکه از زمین خراسان ز توپ روس
بر آسمان زبانه کشد دود آه دین

این آتش ار ز ملک خراسان گذرکند
ترسم به خاک یثرب و بطحا اثرکند

این بارگاه کیست چنین خالی و خراب
خائن به جای خادم وآتش به جای آب

درگاهش از تزاحم دین پروران تهی
ایوانش از تطاول بیگانگان خراب

سوراخ گشته گنبدش از توپ قلعه کوب
پرگردکشته حضرتش از ظلم بی حساب

برق تفنگ برشده جای چراغ برق
نار سعیر در شده جای زلال ناب

رخشنده گنبدش شده پنهان بدود توپ
چون روی حور پنهان در نیلگون نقاب

گاه اذان شام فراز مناره اش
غران خروش توپ که قد قامت العذاب

در زیر طاق و پای ضریح مطهرش
هنگامه ای که کاش نبیندکسش به خواب

زوار بی گناه و فقیران بی نوا
تن ها به ره فتاده ورخ ها به خون خضاب

آنجاکه بوده مسکن کروبیان قدس
خاکم به سر! چرا شده منزلگه کلاب

این کاخ جای بوسهٔ شاهان عصر بود
اسب عدوکجا و چنین کاخ مستطاب

خواب است این حدیث که گوینده ایم ما
گر نیست خواب پس ز چه رو زنده ایم ما

ای خالق طبیعت ، جان از برای چیست
وین جسم خاکسارگران از برای چیست

این مغز خانه خانه و اعصاب تار تار
وین قلب وخون و این دوران ازبرای چیست

این جمله گر برای حیاتست و مردمی
پس لشکر هوا و هوان از برای چیست

بخل وحسد چرا و نفاق و غضب ز چه
ظلم و جفا و ظن وگمان از برای چیست

این کینه و هوا و هوس گر غریزی است
پس حکمت بنای جهان از برای چیست

ورگردش جهان را اینست سرنوشت
نار جحیم و باغ جنان از برای چیست

مظلوم اگر به پنجهٔ ظالم حوالت است
پس صحبت فلان و فلان ازبرای چیست

ور حق عیان و نیست در او حاجت بیان
پس صدهزار سر نهان از برای چیست

از ره بدر شدیم خدایا هدایتی
حیران شدیم ای مدد حق عنایتی

گرگم نگشته بودی در شرع ، راه ما
پهلو بر اوج چرخ زدی بارگاه ما

قرآن اگر نماندی در پردﻩ افول
صد آفتاب ، نور گرفتی ز ماه ما

ور جهل جای فلسفه را نستدی بدین
در دین بجا نماندی این اشتباه ما

شد موی ما سفید به اِن قلت و قال و قیل
یک مو نکرد فرق ز روز سیاه ما

از رفض و جبر و غالی و سنت پدید گشت
این اختلاف و ذلت و حال تباه ما

این اختلاف شوم و دگر اختلاف هاست
بر حالتی خراب تر از این گواه ما

تقصیر از آن ماست که توپ جفای روس
ویران کند حریم ولی اله ما

و امروز چون اسیران در ﭘﻨﺠﻪ دو خصم
درمانده ایم و نیست کسی داد خواه ما

از کید خصم و ناکسی قائدان ملک
درهم شکسته سطوت خیل و سپاه ما

یکسو به دار، حجه و سالار دین رود
یک سو خراب ، کعبهٔ اهل یقین شود

اسلام را شهید جفا کرد توپ روس
نتوان شمردنش که چها کرد توپ روس

هر ماتمی که بود، کهن شد به روزگار
زبن ماتم نوی که به پا کرد توپ روس

آوخ که در دیار خراسان به عهد ما
تجدید عهد کرب و بلا کرد توپ روس

نمرودوش به بارگه حجهٔ خدا
با تیر کینه قصد خدا کرد توپ روس

درداکه رخ ، ز بهر خرابی چو قوم فیل
بر کعبهٔ حریم رضا کرد توپ روس

آه از دقیقه ای که بمانند پیک مرگ
دراین شریف بقعه ، صدا کرد توپ روس

گرد ضریح سبط نبی را چوقتلگاه
پر از جنازهٔ شهدا کرد توپ روس

زوار را به طوف ضریح رضا، درو
همچون علف ، به داس جفا کرد توپ روس

زودا که آه بی گنهان شعله ور شود
تا خاندان ظالم از آن پر شرر شود

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#665 Posted: 20 Jun 2014 13:47

شب قدر
ای شب قدر و ای خزانهٔ اجر
و سلام علیک حتی الفجر

رخ خوبت بناکنندهٔ وصل
سر زلفت فناکنندهٔ هجر

دل پاکت زلال چشمهٔ فیض
دم صبحت کلید مخزن اجر

نور بخشی و رنج کاهی تو
بهتر ار صدهزار ماهی تو

شدم از فرقتت بتاب ، ای شب
ازمن خسته رخ متاب ای شب

مطلع دیده ام ز دیدن تو
شده پرنور آفتاب ای شب

وصلت ای شب به من شده است حلال
گشته برمن حرام خواب ای شب

عجبا للمحب کیف ینام
کل نوم علی المحب حرام

داشتم در دل ای شب طناز
آرزوی تو در شبان دراز

هجرت امشب کشیده پرده به روی
وصلت امشب گشاده چهره به ناز

فخرت این بس به روزهاکه شدی
شب میلاد سبط شاه حجاز

پادشاه صفا و سیر و سلوک
بوالحسن مالک الرقاب ملوک

آن که بدرالبدور ایقان است
وان که شمس الشموس عرفانست

در شریعت قبول حضرت او
هست فرعی که اصل ایمانست

فرش ایوانش عرش تقدیس است
خاک درگاهش آب حیوانست

زآب حیوانش حی شود لاشی
و من الماء کل شیئی حی

هستی او اساس تجرید است
روش او اصول توحید است

حکمت شرع و دین به فکرت اوست
فکرت دیگران به تقلید است

گنجه ای بطون قرآن را
پنج انگشت او مقالید است

کنت کنزا که کردگار سرود
قصدش این گنج پاک عرفان بود

من که در بندگیش دلشادم
از غم هست و نیست آزادم

نیستم مبرم و حسود و لئیم
واسع الصدر و مشفق و رادم

گر ز کید زمانه در رنجم
نیست غم کز ولای او شادم

کوه پیش من است همسر کاه
با ولای رضا ولی الله

هرچه گویند خلق دامن چاک
من که دارم تو را؛ ندارم باک

من و دوری ز درگهت هرگز!!
من و هجران ز حضرتت حاشاک !!

در رهت خاک اگر شوم غم نیست
هرکه از خاک زاد گردد خاک

من تو را منقبت کنم شب و روز
خاصه دراینچنین شبی فیروز

تاکه افلاک را بقا بینم
این مهین جشن را بپا بینیم

چون در استم پی ثنای امام
پای خود بر سر سها بینم

میهمانان و میزبانان را
برکنار از غم و بلا بینم

شادمان بنگرم دل احباب
به علی و آله الانجاب

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#666 Posted: 20 Jun 2014 13:49

مجلس سوم
در مجلس به فرخی وا شد
آنچه گم گشته بود پیدا شد

شید رخشان عدل طالع گشت
دیو دژخیم ظلم رسوا شد

بیرق اعتساف ساقط گشت
رایت انتظام ، برپا شد

بانک پاینده باد آزادی
از ثری بازتا ثریا شد

جریان امور را، امروز
همه اسباب ها مهیا شد

تا نگویی که آه نیم شبی
بی اثر ماند و ناله بیجا شد

آه شد اشگ و اشک شد قطره
قطره شد سیل و سیل دریا شد

کودتای سه ساله غوغا کرد
کودک شصت ساله بانی او

من نگویم که خود چه با ما کرد
آنکه بودیم جمله فانی او

زنده درگورمان چو موتی کرد
آنکه از ماست زندگانی او

نی زتوبیخ خلق پرواکرد
نه اثرکرد مدح خوانی او

وه که خسرو به تخت ماوا کرد
فری آن فر خسروانی او

چتر انصاف بر سر پا کرد
زهی آن چترکاویانی او

حکمت حق چنین تقاضاکرد
به خطا نیست حکمرانی او

غنچهٔ انقلاب نشکفته
شد دچار نسیم آذاری

فکرهای بدیع ناگفته
شد ز زنگار مفسدت تاری

مغزها تیره ، عقل ها خفته
قهرمان نجات متواری

کودتای سیاه آشفته
شده غرق سیاه کرداری

لب مردم ز تشنگی تفته
رشوه چون سیل هرطرف جاری

دزد با دزد راز دل گفته
دیو با دیو کرده همکاری

مژده کامروز شد پذیرفته
دعوت ما ز حضرت باری

وه که سخت اوفتاده در ششدر
کشور شش هزار سالهٔ ما

وه که جز احتیاج و فقر و ضرر
نیست سرلوحهٔ مقالهٔ ما

وه که بر هیچ کس نکرد اثر
خنجر آه و تیر نالهٔ ما

هله ز اخلاق ما به جای شکر
می چکد زهر در پیالهٔ ما

با چنین حال کی دهد اختر
بجز از خون دل نوالهٔ ما

خود جز از سیرت زنان یکسر
نیست سیر علی العجالهٔ ما

می دهد، هرکه می شود شوهر
به کف اجنبی ، قباله ما

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#667 Posted: 21 Jun 2014 09:19

خویش را احیا کنید
ای سفیهان بهر خود هم اندکی غوغا کنید
حال خود را دیده ، واغوثا و واویلا کنید

کیسه های خالی خود را دهید آخر تکان
پس تکانی خورده دزد خوبش را پیدا کنید

تا به کی با این لباس ژنده می ریزید اشگ
با جوی غیرت لباس از اطلس و دیبا کنید

کشته شد شاه شهیدان تا شما گیرید پند
پیش ظالم پافشاری یکه و تنها کنید

خانه هاتان شد خراب اما صداهاتان گرفت
آخر ای خانه خرابان لااقل نجوا کنید

انتظار از مجلس و از شیخ و از ملای شهر
کار بیهوده است خود را حاضر دعوا کنید

خودکشی باشد قمه برسرزدن ، آن تیغ تیز
بر سر دشمن زنید و خویش را احیا کنید

این دکاکین کساد ای اهل تهران بسته به
دکه بربندید و مشت ظالمان را واکنید

ای جوانان مدارس ، بی سوادان حاکمند
این گروه بینوا و سفله را رسوا کنید

ای رفیقان اداری ، رفت قانون زبر پای
حفظ قانون را قیامی سخت و پابرجا کنید

ای دیانت پیشگان دین رفت و دنیا نیز رفت
جشم پوشی بعد از این از دین و از دنیا کنید

چشم هاتان روشن ای مشروب خواران قدیم
هم به ضد یکدگر هنگامه و غوغا کنید

کشور دارا لگدکوب سمند جور شد
راستی فکری برای کشور دارا کنید

چون که ننهادید بر قانون و بر خویش احترام
مستبدین از شما یک یک کشیدند انتقام

رفته حس مردمی از مرد و زن ، من باکیم
نیست گوشی تا نیوشد این سخن ، من با کیم؟

بیست سال افزون زدم داد وطن، نشنید کس
تازه از نو می زنم داد وطن ، من با کیم

همچو بلبل گر هزار آوا برآرم ، چون که هست
گوش ها بر نغمهٔ زاغ و زغن ، من با کیم

هی علی و هی حسین و هی حسن گویم ، چو نیست
نی علی و نی حسین و نی حسن ، من با کیم

گاه گویم کز مشیری مؤتمن جویم علاج
چون نمی بینم مشیری مؤ تمن ، من با کیم

می زنم در انجمن فریاد واوبلا ولیک
پنبه دارد گوش اهل انجمن ، من با کیم

خلق ایران دسته ای دزدند و بی دین ، دسته ای
سینه زن ، زنجیرزن ، قداره زن ، من با کیم

گویم این قداره را بر گردن ظالم بزن
لیک شیطان گویدش بر خود بزن ، من باکیم

گویم این زنجیر بهر قید دزدانست و او
هی زند زنجیر را بر خویشتن ، من با کیم

گویم ای نادان به ظلم ظالمان گردن منه
او بخارد گردن و ریش و ذقن ، من با کیم

گویمش باید بپوشانی کفن بر دشمنان
باز می پوشد به عاشورا کفن ، من با کیم

گویم ای واعظ دهانت را لئیمان دوختند
او همی بلعد ز بیم آب دهان ، من با کیم

گویم ای آخوند خوردند این شپش ها خون تو
او شپش می جوید اندر پیرهن ، من با کیم

گوبمش دین رفت از کف ، گوید این باشد دلیل
بر ظهور مهدی صاحب زمن ، من با کیم

گویم ای کلاش ، آخر این گدایی تا به کی
گوبدم : چیزی به نذر پنج تن ، من با کیم

پس همان بهتر که لب بربندم از گفت و شنید
مستمع چون نیست باری ، خامشی باید گزید

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#668 Posted: 21 Jun 2014 09:27

شب زمستان
شب شد و باد خنک از جانب شمران وزید
ابر، فرش برف ریزه بر سر یخ گسترید

لشگر تاریکی و سرما به شهر اندر دوید
در عزاگاه یتیمان ، پردهٔ ماتم کشید

خاک ، یخ بست و عزاکردند سر
خاک بر سر طفلکان بی پدر

ماه با چهر عبوس از ابر بیرون آمده
بهر تفتیش سیه روزی این ماتمکده

در خیابان منعکس گشته به سطح یخ زده
زیر دیواری یتیمی گرسنه چنگل زده

هم به پهلویش سگی زار و نزار
خفته در آغوش هم همچون دو یار

سگ دویده روز تا شب از شمال و از جنوب
خورده مسکین پاره های سنگ و ضربت های چوب

استخوان خشک هم یخ بسته زیر خاکروب
آن یتیم بی پدر هم پرسه کرده تا غروب

آخر شب این دو بدبخت نژند
زیر دیواری به یکدیگر رسند

هر دو محروم از سعادت ، هر دو محکوم فنا
پیش طوفان طبیعت ، پرکاهی بی بها

هر دو را نقص قوانین خرد کرده زیر پا
سگ فقیر و بینوا، کودک فقیر و بینوا

هر دو یکسانند با یک امتیاز
اینکه سگ را پوستینی هست باز

گشته خالی کوچه و بازار از آیند و روند
برگدا کرده نگاه استارگان با زهرخند

باد هر دم داده دشنامش به آواز بلند
جای خاکش برف افشانده به فرق مستمند

لیک زنگ نیمشب با صد خروش
بر توانگر گفته هر دم نوش نوش

ای توانگر در غم بیچارگان بودن خوشست
در جهان بر بینوایان مهربان بودن خوشست

در پی جلب قلوب این و آن بودن خوشست
چند بیرحمی ، به فکر مردمان بودن خوشست

چند روزی ترک عادت بهتر است
این عمل از هر عبادت بهتر است

در زمستان سالخورده سائلی زار و حزین
بر در دولت سرایت سوده زانو بر زمین

چند طفل یخ زده با مادری اندوهگین
دست های سردشان در خاکروبه ریزه چین

تو به عشرت خفته در مشکوی خویش
از تو برگرداند ایزد روی خویش

بر یتیمان لطف و بخشش پشتوان دولت است
بر فقیران رحم و احسان مایهٔ امنیت است

همچنین بهر پسرهاشان کمال و عزت است
دختران اهل احسان را جمال و عفت است

این تجارت نفع دارد از دو سو
لن تنالوا البر حتی تنفقوا

خانه ها لیکن ز بی نانی خرابست ای دریغ !
شهر تهران مرکز عالیجنابست ، ای دریغ !

بذل و بخشش بر تهی دستان صوابست ای دریغ !
دستگیری بر فقیران دیریابست ای دربغ !

کاین زمستان اندرین شهر قدیم
سر بسر مردند اطفال یتیم

ای غنی از جنبش و جوش گدایان الحذر
ای نواداران ز یأس بینوایان ، الحذر

ای زبردستان ز خشم خرده پایان ، الحذر
ای توانگر زین همه ظلم نمایان ، الحذر

لطف کن تا خلق ساکت بگذرند
بر تو با خشم و حسادت ننگرند

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#669 Posted: 21 Jun 2014 09:36

در رثاء جمیل صدقی الذهاوی
دجلهٔ بغداد بر مرگ ذهاوی خون گریست
نی خطا گفتم که شرق از نیل تا سیحون گریست

اشک ربزان شد عراق از ماتم فرزند خویش
همچو یونان کز غم هجران افلاطون گریست

زبن بلای عام یعنی مرگ سلطان سخن
مردم شهری به شهر و بدو در هامون گریست

از غم شعر روانش فکر از گردش فتاد
در فراق طبع پاکش لفظ بر مضمون گریست

زدگریبان چاک ، نظم و پخت بر سر خاک ، نثر
از غم او هریکی موزون و ناموزون گریست

دوش بر خاک مزارش خیمه زد ابر بهار
خواست تا در هجرش از چشم » بهار« افزون گریست

خنده ای دندان نما زد برق و گفتا کای حسود
قطره کم تر زن ، تو آب افشانی و او خون گریست

رشوه دادیمش ز عمر، ار مردنش دادی امان
ور پذیرفتی فدا، پیشش فدا کردیم جان

قرن ها بگذشت تا آمد ذهاوی در وجود
نیز چون او باز نارد قرن ها، دور زمان

گر به مرگش صبر بنمائیم از بیچارگیست
وان به واقع یأس و نومیدی است نی صبر و توان

دل بسوزد در فراقش دیده گرید در غمش
هر زمان گویی خلد در چشم دل تیر و سنان

وز پس مرگش مصائب خوار شد در چشم خلق
زانکه از این سخت تر نبود مصیبت در جهان

بود یاران را درپغ از مردنش و اکنون چه رفت
هرکه خواهد گو بمیر و هرکه خواهد گو بمان

رفت و ما نیز از قفایش رخت برخواهیم بست
کاندرین دنیای فانی کس نماند جاودان

شد ذهاوی خسته و زاین دهر پرغوغا گذشت
دست افشان پای کوبان از سر دنیا گذشت

بود عمری سرگران از زحمت غوغای دهر
زبن سبب پیرانه سر زین دهر پرغوغا گذشت

برگ امیدش ز دل ها چون شقایق زود ریخت
لیک داغش لاله سان ، کی خواهد از دل ها گذشت

عالمی فضل و ادب را برد با خود زیر خاک
گرچه از این خاکدان خود یکه و تنها گذشت

تلخکامی ها کشید از دهر لیکن در سخن
کام گیتی کرد شیرین پس به استغنا گذشت

در بر گیهان اعظم کیست انسان ضعیف
کش توان گفتن که شد فرتوت یا برنا گذشت ؟

عمر اگر یک روز اگر صدسال ، می بایست مرد
نیک بخت آنک از جهان آزاده و دانا گذشت

ایهاالزورا تو استادان فراوان دیده ای
شاعرانی فحل و مردانی سخن دان دیده ای

گر ندیدستی لبید و اخطل و اعشی قیس
دعبل و بوطیب و بشار و مروان دیده ای

بو نواس و بو تمام و بوالعلا و بوالاسد
ابن معتز و ابن خازن و ابن حمدان دیده ای

راست پرسم راستگو، مانندهٔ صدقی جمیل
کی وطن خواهی سخن گستر به دوران دیده ای

زان کسان نشنیده ای الا نشید مدح و فخر
یا هجاپرداز یا رند غزلخوان دیده ای

بگذر از بوطیب و بربند چشم از بوالعلا
گر به حکمت شعرهایی چند از ایشان دیده ای

زان حکیمان کهن کی چون طهاوی شعر نو
در وطن خواهی و آبادی و عمران دیده ای ؟

هیچ کس را در جهان جز مدتی معدود نیست
غیر ذات حق تعالی جاودان موجود نیست

بر ذهاوی نوحهٔ من نوحهٔ علم است و فضل
نوحه ام بر پیکری مشهود و نامشهود نیست

نوحه ام بر فوت الهامات و طبع شعر اوست
ورنه موجود است جانش جسمش ار موجود نیست

نوحه ام بر طبع گوهر بار و شیرین لفظ اوست
کانچنان هرگز به قیمت لولو منضود نیست

پر بهایی از میان گم شدکه هرکمگشته ای
هرچه باشد پربها، در جنب او معدود نیست

ماتمش زد رخنه ای در کاخ دانش کان به عمر
همچو چاک جیب یاران هیچ گه مسدود نیست

ایزد آمرزیده است او را که از راه کَرَم
چون ذهاوی بنده ای زان استان مردود نیست

هیچ شادی نیستی گر در جهان غم نیستی
نیستی گرهیچ غمگین ، هیچ خرم نیستی

روح را رنج دمادم خسته سازد در جهان
کاشکی اندر جهان رنج دمادم نیستی

گر ذهاوی رفت ، از وی چند دیوان باز جاست
رنج ما پیوسته تر بودی ، گر این هم نیستی

در بهشت ست او ولی فخر از » جهنم « می کند
نیز کردی فخر اگر شعر جهنم نیستی

زاهد از طامات اگر بدکفت او را باک نیست
نیستی خفاش اگر عیسی بن مریم نیستی

حکمت و اخلاق کافی بودی اندر فضل او
فی المثل گر ملک شعر او را مسلم نیستی

خشک پش درد، ماندی در دل از داغ غمش
گر خود از شعر ترش در سینه مرهم نیستی

گفتم از ری رخت بربندم سوی بغداد من
ییشواز آید شوم از دیدنش دلشاد من

جای سازم در وثاقش ، طرف بندم از رخش
بهره ها برگیرم از دیدار آن استاد من

دیدنم را سر کند از دل مبارکباد، او
دیدنش را سرکنم از دل مبارکباد، من

بر کران دجلهٔ بغداد بنشینیم شاد
چامه ای برخواند او، شعری کنم بنیاد من

وصف ها گوید ز لطف دامن البرز، او
شعرها خوانم به وصف دجلهٔ بغداد من

کی کمان بردم ذهاوی جان سپارد وانگهی
مرثیت گویم من اندر ماتمش ، ای داد من

از کفم یاری چنان این چرخ کج بنیاد برد
داغ ها دارم به دل زین چرخ کج بنیاد من

غم مخور ای دل که خوب و زشت عالم بگذرد
سور و ماتم هر دو بر فرزند آدم بگذرد

آنچه بگذشته است ، وهم است آنچه آینده است وهم
زندگانی یک دمست آن هم دمادم بگذرد

زندگی گر بهر این ده روز ناچیز است و بس
به که انسان زود از این مطمورهٔ غم بگذرد

ور کمالی هست نفس آدمی را در قفا
خود همان بهتر کز این در شاد و خرم بگذرد

شد ذهاوی زین جهنم سوی فردوس برین
اهل فردوس است هر کس کز جهنم بگذرد

تا که دانا زنده باشد چرخ با او دشمن است
چون که دانا بگذرد آن دشمنی هم بگذرد

مردن شاعر حیات اوست زیرا چون گذشت
رشک و کین با او، اگر بیش است اگر کم بگذرد

روح صدقی در جنان شاد است گویی نیست هست
جاودان از محنت آزاد است گویی نیست هست

در بهشت خاطر و گلخانهٔ افکار خویش
هم نشین با سرو و شمشاد است گویی نیست هست

روح شاعر غیر زببایی نجوید در جهان
خاصه آن کو پیراستاد است گویی نیست هست

هر که زیبایی بجوید غرقه در زیبایی است
زانکه خود زیبا ز بنیاد است گویی نیست هست

روح چون زیبا بود او را خدا جویا بود
این حدیثم از نبی یاد است گویی نیست هست

نیست مشگل گر به حق واصل شود روح جمیل
گر جز این گوییم بیدادست گویی نیست هست

غرق غفران باد روحش وین دعا را بی خلاف
جبرئیل آمین فرستاد است گویی نیست هست

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#670 Posted: 21 Jun 2014 09:41

نکیر و منکر
چون فروبردند نعشم را به گور
خاک افشاندند و زان گشتند دور

ناگهان آواز پایی سهمناک
کردگوشم را خبر از راه دور

من بسان خفته زان آواز پای
جستم وآمد به مغزاندر شعور

نه هوا ونه فضا ونه نسیم
سینه تنگ وپای لنگ وجسم عور

لیک در آن حفرهٔ تاریک و تنگ
هردو جشمم خیره شد ناگه زنور

گوشه ای از خاک من شد چاک و زان
کرد منکربارفیق خودظهور

دوفرشته چون دوفیل خشمگین
من فتاده پیش ایشان همچو مور

من به زحمت از فشارگور، لیک
آن دو می کردند هر جانب عبور

گور تنگ است از برای مجرمان
از برای مؤمنان باغی است ، گور

روی چون ازآهن تفته سپر
بر جبین شان گشته رسم آیات شر

از دهانی شیروش پهن و فراخ
نابها پیدا بسان شیر نر

بینیی هایل چو شاخ کرگدن
جسته بالا نوک آن همچو تبر

درکف هریک عمودی آتشین
وافعیئی پیچیده برگرد کمر

سوی من زان چشم های چون تنور
هر دم افشاندند صد خرمن شرر

بانگ زد برمن یکی زآنان که خیز
هرچه گویم پاسخ آور مختصر

استخوان هایم به پیچ و خم فتاد
زان درشت آوا و بانگ زهره در

خویش راکردم مهیٌای جواب
تا چه پرسند ازمن آسیمه سر

گفتگو برخاست در زهدان خاک
بین من وآن یک که بد نزدیکتر

زیرپایش من چو گنجشکی حقیر
او چو کرکس از برم بگشوده پر

گفت با من ، کیستی ای مرد پیر؟
گفتمش پیری به خاک اندر اسیر

گفت : وقت زندگی ، اعمال تو؟
گفتمش چون دیگران پست و حقیر

در جهان از من نیامد در وجود
هیچ کاری عمده و امری خطیر

گفت ازین فن ها و صنعت های دهر
در کدامین بودی استاد و بصیر؟

گفتمش در صنعت شعر و ادب
بودم استاد و ز نقاشی خبیر

گفت گاه زندگی دینت چه بود؟
گفتمش اسلام را بودم نصیر

گفت معبود تو در گیتی که بود؟
گفتمش معبود من حی قدیر

گفت چون بگذاشتی گیتی ، که تو
بر تن و بر نفس خود بودی امیر

گفتم از عمرم چه می پرسی که رفت
جمله با خون دل ورنج ضمیر

دور، از آزادی و از اختیار
جفت ، با ناچاری و ضعف و زحیر

نی هنر تا دهر را پیچم عنان
نی توان تا چرخ را بندم مسیر

بهتر از من پارهٔ سنگی که نیست
آمر و مامور وگویا و بصیر

گفت کاری کرده ام غیر از گناه ؟
گفتم آری تکیه برلطف اله

من نگویم چون دگر مردم سخن
آن زمان کم باز پرسند ازگناه

عامیان در بند اوهام اندرند
هستشان این بستگی به از رفاه

برگنه خستو شدن اولیتر است
مرد دانا را زگفتار تباه

بس حدیثا کش خرد گوید، ولیک
قلب بر عکسش پذیرد انتباه

گندم و جوهر دو راکاهست لیک
فرق بسیار است بین این دو کاه

من که بودم در شداید پایدار
سست گشتم ناگهان بی اختیار

قلب من لرزید و کی بودم گمان
کاین چنین قلبی بلرزد روزگار

لیک خود را با خود آوردم نخست
تا بجا آمد دلم زان گیر و دار

خویشتن را وانمودم با دلی
از یقین ثابت نه از شک بی قرار

گرچه آخر از سخن های صریح
تیره کردم باز خود را روزگار

خاطر آزاد مرد نکته سنج
کی پسندد گفتهٔ نااستوار

ناپسند آید دورویی از ادیب
ناسزا باشد نفاق از هوشیار

لاجرم بر من گذشت آن بد که خاست
از نهیبش نعره از اهل مزار

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

صفحه 67 از 88: « پیشین 1 ... 66 67 68 ... 87 88 پسین »

شعر و ادبیات /

Maleko Shoara Bahar | ملک الشعرای بهار

این تاپیک بسته شده. شما نمیتوانید چیزی در اینجا ارسال نمائید.

↑ بالا