صفحه 68 از 88: « پیشین 1 ... 67 68 69 ... 87 88 پسین »

Maleko Shoara Bahar | ملک الشعرای بهار

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#671 Posted: 21 Jun 2014 10:03

ترجيعات
صد شکر و صد حیف
شاهی به میان آمد و شاهی ز میان رفت
صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت

تیری به کمان آمد بر قصد دل خصم
هم گر به خطا ناگه تیری ز کمان رفت

سلطان جوان آمد شاد و خوش و پیروز
وان انده دیرین ز دل پیر و جوان رفت

آمد ملکی راد که از آمدن او
از عیش ، نوید آمد و از رنج ، نشان رفت

در آمدن این شه و در رفتن آن شاه
بیتی به زبان آمد کاوّل به زبان رفت

شاهی به میان آمد و شاهی ز میان رفت
صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت

المنّه لله که جهان باز جوان شد
وین شاه فلک مرتبه سلطان جهان شد

جم رتبه محمدعلی آن شاه جوان بخت
کز فر وی این ملک کهن گشته ، جوان شد

شاهی که به عهدش به جهان فتنه اگر بود
در دیدهٔ فتان بتان رفت و نهان شد

بسترد کفش خاک غم از روی جهان لیک
خاک غم او بر سر گنجینه و کان شد

بگزید چو بر مسند و اورنگ پدر جای
این گفته ملک را به فلک ورد زبان شد

شاهی به میان آمد و شاهی ز میان رفت
صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت

امروز بجز شادی کار دگری نیست
کز دوحهٔ اندوه بجز انده ثمری نیست

زین آمده دل خوش کن و زان رفته مخور غم
کز آمده و رفتهٔ گیتی خبری نیست

ای ترک بدین مژده بده باده که امروز
ما را بجز این ره سوی وصلت گذری نیست

آنجا که تو را تیر نظر در پی صید است
اهل نظری نیست که صید نظری نیست

لیکن ز میان رفت حدیث تو که امروز
در دهر جز این نکته حدیث دگری نیست

شاهی به میان آمد و شاهی ز میان رفت
صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت

هر روز به دست دگری تاج و نگین بود
تا هست چنین باشد و تا بود چنین بود

آمد ملکی کش غم ملک و غم دین است
بگذشت شهی کش غم ملک و غم دین بود

این شاه در ایوان شهی صدرنشین گشت
وآن شاه در ایوان شهی صدرنشین بود

برتخت شهی این شه منصور، مکین باد
چونان که مظفر شه مغفور، مکین بود

زین قصه وز آن غصه به هر جا که سخن رفت
پایان سخن را چو بدیدی نه جز این بود

شاهی به میان آمد و شاهی ز میان رفت
صد شکرکه این آمد و صد حیف که آن رفت

جشنی اگر امروز بدین مژده بباید
نیکوتر و زیباتر از این جشن نشاید

جشنی و به صدر اندر بنشسته امیری
کز خوی نکو زنگ غم از دل بزداید

فخرالامرا آصف دولت که ز جودش
حاتم به تحیر سر انگشت بخاید

فرمانده خاور که ز عدل و سخط او
تیهو بچه صید ازکف شاهین برباید

آراسته امروز یکی بزم که در وی
هر دم به میان این سخن نادره آید

شاهی به میان آمد و شاهی ز میان رفت
صد شکرکه این آمد و صد حیف که آن رفت

تا هست جهان ، خسرو ما شاه جهان باد
با فر جهانداری و با بخت جوان باد

دیروز ملک زاده و امروز ملک گشت
یک قرن چنین بود و دوصد قرن چنان باد

تا بود به عیش تن وآسایش جان بود
تا باد به عیش تن و اسایش جان باد

در سایهٔ او آصف دولت به خراسان
ایمن ز غم و محنت و آسیب زمان باد

وین بنده بهارش به جهان مدح سراباد
وین گفته ز من در سخن خلق روان باد

شاهی به میان آمد و شاهی ز میان رفت
صد شکرکه این آمد و صد حیف که آن رفت

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#672 Posted: 21 Jun 2014 10:09

الحمدلله
می ده که طی شد دوران جانکاه
آسوده شد ملک ، الملک لله

شد شاه نو را اقبال همراه
کوس شهی کوفت بر رغم بدخواه

شد صبح طالع ، طی شد شبانگاه
الحمد لله ، الحمد لله

یک چند ما را غم رهنمون شد
جان یارغم گشت ، دل غرق خون شد

مام وطن را رخ نیلگون شد
و امروز دشمن خوار و زبون شد

زبن جنبش سخت ، زبن فتح ناگاه
الحمد لله ، الحمد لله

چندی ز بیداد فرسوده گشتیم
با خاک و با خون آلوده گشتیم

زیر پی خصم پیموده گشتیم
و امروز دیگر آسوده گشتیم

از ظلم ظالم ، از کید بدخواه
الحمد لله ، الحمد لله

آنان که ما را کشتند و بستند
قلب وطن را از کینه خستند

از کج نهادی پیمان شکستند
از چنگ ملت آخر نجستند

از حضرت شیخ تا حضرت شاه
الحمد لله ، الحمد لله

آنان که با جور منسوب گشتند
در پیکر ملک میکروب گشتند

آخر به ملت مغضوب گشتند
از ساحت ملک جاروب گشتند

پیران جاهل ، شیخان گمراه
الحمد لله ، الحمد لله

چون کدخدا دید جور شبان را
از جا برانگیخت ستارخان را

سدّ ستم ساخت آن مرزبان را
تاکرد رنگین تیغ وسنان را

از خون دشمن وز مغز بدخواه
الحمد لله ، الحمد لله

پس مستبدین لختی جهیدند
گفتند لختی ، لختی شنیدند

ناگه ز هر سو شیران رسیدند
آن روبهان باز دم درکشیدند

شد طعمهٔ شیر بیچاره روباه
الحمد لله ، الحمد لله

یک سو سپهدار شد فتنه را سد
یک سو یورش برد سردار اسعد

ضرغام پر دل ، آمد ز یک حد
برکف گرفتند تیغ مهند

بستند بر خصم از هر طرف راه
الحمد لله ، الحمد لله

اقبال شد یار با بختیاری
گیلانیان را حق کرد یاری

جیش عدو شد یکسر فراری
درگنج غم گشت دشمن حصاری

شد کار ملت بر طرز دلخواه
الحمد لله ، الحمد لله

بد خواه دین را سدی متین بود
لیکن مر او را غم درکمین بود

خاکش به سر شد پاداشش این بود
دشمن که با عیش دایم قرین بود

اکنون قرین است با ناله و آه
الحمد لله ، الحمد لله

بخت سپهدار فرخنده بادا
سردار اسعد پاینده بادا

صمصام ایران برنده بادا
ضرغام دین را دل زنده بادا

کافتاد از ایشان بدخواه در چاه
الحمد لله ، الحمد لله

ستارخان را بادا ظفر یار
تبریزیان را یزدان نگهدار

سالارشان را نیکو بودکار
احرار را نیز دل باد بیدار

تا حمله گویند با جان آگاه
الحمد لله ، الحمد لله

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#673 Posted: 21 Jun 2014 11:01

اتحاد اسلام
چندگویی چرا مانده ویران
هند و افغان و خوارزم و ایران

چندگویی چرا جسته مأوا
خرس پتیاره بر جای شیران

چندگویی چرا روز حاجت
مانده ازکار، دست دلیران

چندگویی چرا ما اسیریم
زانکه آزادی ما اسیران

جنبش و دوستی و وداد است
روز یکرنگی و اتحاد است

ثروت وملک و ناموس ومذهب
چار چیز است در ما مرکب

ثروت و ملک و ناموس ما را
برده این اختلافات مذهب

اختلافات مذهب در اسلام
روزما را سیه کرده چون شب

عزت ما به دو چیز بسته است
اتحاد اول و بعد مکتب

کاین دو، اول طریق ارشاد است
روز یکرنگی و اتحاد است

اجنبی یارگردد نگردد
خصم ، غمخوارگردد نگردد

آنکه بیمار را زهر داده است
خود پرستارگردد نگردد

وآنکه صد بی وفایی به ماکرد
او وفادارگردد نگردد

زبن خرابی که درکار ما هست
سخت تر کار گردد نگردد

زین سبب چاره صلح و سداد است
روز یکرنگی و اتحاد است

هند و ترکیه و مصر و ایران
تونس و فاس و قفقاز و افغان

در هویت دو، اما به دین ، یک
مختلف ، تن ولی متحد، جان

جملگی پیرو دین احمد
جملگی تابع نص قرآن

مسلمی گر بگرید به طنجه
مؤمنی نالد اندر بدخشان

آری این راه و رسم عباد است
روز یکرنگی و اتحاد است

وقت حق خواهی و حقگزاری ست
روز دینداری و روز یاری است

حکم اسلام و حکم پیمبر
بر تو و او و ما جمله جاری است

ما و اویی نباشد در اسلام
کاین سخن ها ز دشمن شعاری است

چار یار نبی صلح بودند
زین سبب جنگ ما و تو خواری است

تیشهٔ ریشهٔ دین عناد است
روز یکرنگی و اتحاد است

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#674 Posted: 21 Jun 2014 11:05

در رثاء سیدالشهداء ) ع (
ای فلک آل علی را از وطن آواره کردی
زان سپس در کربلاشان بردی و بیچاره کردی

تاختی از وادی ایمن غزالان حرم را
پس اسیر پنجهٔ گرگان آدمخواره کردی

جسم پاک شیرمردان را نمودی پاره پاره
هم دل شیر خدا را زین مصیبت پاره کردی

گوشوار عرش رحمن را بریدی سر، پس آنکه
دخترانش را ز کین بی گوشوار و یاره کردی

جبههٔ فرزند زهرا را ز سنگ کین شکستی
تو مگر ای آسمان ! دل را ز سنگ خاره کردی

تا کنی خورشید عصمت را به ابر کینه پنهان
دشت را ز اعدای دین پرثابت و سیاره کردی

جورها کردی از اول در حق پاکان ولیکن
در حق آل پیمبر جور را یکباره کردی

کودکی دیدی صغیر اندر میان گاهواره
چون نکردی شرم و ازکین قصد آن گهواره کردی

چاره می جستند در خاموشی آن طفل گریان
خود تو در یک لحظه از پیکان تیرش چاره کردی

سوختی از آتش کین خانهٔ آل علی را
وایستادی بر سر آن آتش و نظاره کردی

خانمان آل زهرا رفت بر باد از جفایت
آوخ از بیداد و داد از جور و فریاد از جفایت

آسمانا جز به کین آل پیغمبر نگشتی
تا نکشتی آل زهرا را از این ره برنگشتی

چون فکندی آتش کین در حریم آل یسین
ز آه آتش بارشان چون شد که خاکستر نگشتی

چون بدیدی مسلم اندر کوفه بی یار است و یاور
از چه رو او را در آن بی یاوری یاور نگشتی

چون دو طفل مسلم اندر کوفه گم کردند ره را
از چه آن گمگشتگان را جانبی رهبر نگشتی

چون به زندان عبیداله فتادند آن دو کودک
از چه رو غمخوار آن دو کودک مضطر نگشتی

چون تن آن کودکان از تیغ حارث گشت بی سر
از چه رو بی تن نگشتی از چه رو بی سر نگشتی

چون شدند آن کودکان از فرقت مادر گدازان
از چه رو برگرد آن طفلان بی مادر نگشتی

چون حسین بن علی با لشکرکین شد مقابل
از چه پشتیبان آن سلطان بی لشگر نگشتی

چون دچار موج غم شد کشتی آل محمد
از چه رو ای زورق بیداد! بی لنگر نگشتی

خانمان آل زهرا رفت بر باد از جفایت
آوخ از بیداد و داد از جور و فریاد از جفایت

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#675 Posted: 21 Jun 2014 11:09

وقت کا رست
ای دل ز جفای دیده یاد آر
زان اشک به ره چکیده یاد آر

این نکتهٔ ناگزیر بشنو
وین قصهٔ ناشنیده یاد آر

زین ملک ستم کشیده ، یعنی
ز ایران تعب کشیده یاد آر

ز آن روزکه اشکبار بودی
درگوشهٔ غم خزیده یاد آر

امروزکه زخم یافت مرهم
زان جسم به خون طپیده یاد آر

گرکسوت نو بریده ای باز
زان پیرهن دریده یاد آر

امروز که چهر بخت دیدی
زان عارضهٔ ندیده یاد آر

امروزکه شد بهار پیدا
زان باغ خزان رسیده یاد آر

هر وقت که قصد کارکردی
این یک بیت گزیده یاد آر:

غافل منشین که بخت یار است
هشیار نشین که وقت کار است

یک چند شد از جفای اشرار
بنیاد بقای ما نگونسار

یک چند بهر دیار و هر شهر
گشتیم قتیل تیغ اشرار

با اینکه به حق حق نبودیم
در هیچ طریقه ای گنه کار

تا آنکه مجاهدین دانا
ما راگشتند ناصر و یار

از خطهٔ مرد خیزتبریز
بر بست میان ، گزیده ستار

ازکشور رشت نیز برخاست
آوازهٔ حضرت سپهدار

صمصام برآمد از صفاهان
سید عبدالحسین از لار

از شاه حقوق خویشتن را
کردند طلب به جهد بسیار

امروزکه رنج برطرف گشت
ای ملت رنجدیده زنهار

غافل منشین که بخت یار است
هشیار نشین که وقت کار است

در جهل مباش و دانش اندیش
کز جهل نرفت کاری از پیش

زنهار به فکرکار خود باش
بیگانه چنین مباش از خویش

با داوری فکر تا توانی
می کوش به مرهم دل ریش

در فکر وکیل باهنر باش
لیکن نه به طرز دورهٔ پیش

خود شرط وکیل نیست امروز
قطر تنه و درازی ریش

از ظاهر بی درون حذرکن
وز عالم بی عمل بیندیش

امروزکه روز نیک بختی است
می کوش به نیک بختی خویش

امروز درست باید انداخت
تیری که نهفته ایم درکیش

گر زانکه خدنگ بر خطا رفت
گردیم نشان تیز تشویش

پندی دهمت ز خیرخواهی
از جان بنیوش پند درویش

غافل منشین که بخت یار است
هشیار نشین که وقت کار است

شد لطف خدا به خلق شامل
افتاد بدست ، مقصد دل

شد از پس جهدهای بسیار
امروز مراد ملک حاصل

امروزکه روزکاردانی است
چندین منشین زکار عاطل

بی حیله و دست کاری و مکر
یک ره بگزین وکیل عامل

نادان چو مواضعت نماید
دانا افتد به دام هایل

کی آنکه به قصد جاه و مال است
درکار وکالت است قابل

بایست وکیل ممتحن جست
با خاطر پاک و رای مقبل

ورنه زهجوم طعنهٔ خلق
عاطل گردد وکیل باطل

گفتار بهار خسته دل را
بشنو، بشنو به حس کامل

غافل منشین که بخت یار است
هشیار نشین که وقت کار است

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#676 Posted: 21 Jun 2014 11:15

از زبان محمدعلی شاه مخلوع
با بنده فلک چرا به جنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

بودم روزی به شهر تبریز
آقا و ولی عهد و با چیز

شه هرمز بود و بنده پرویز
و اینک شده ام ز دیده خونریز

کاین چرخ چرا چنین دورنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

بودم روزی به شهر تهران
مولا و خدایگان و سلطان

بستم همه را به توپ غران
گفتم که کسی نماند از ایشان

دیدم روز دگر که جنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

گفتیم که خلق حرف مفتند
آخر دیدیم دم کلفتند

خیلی گفتیم وکم شنفتند
یک جنبش سخت کرده گفتند

بسم الله ره سوی فرنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

گفتیم که ما ز گندگانیم
زحمت ز خدا به بندگانیم

سوی ادسا شوندگانیم
غم نیست که از روندگانیم

بنشستن ما به خانه ننگ است
سبحان الله این چه رنگ است

سوی ادسا شدیم هی هی
مجنون آسا شدیم هی هی

بی برگ و نوا شدیم هی هی
یکباره فنا شدیم هی هی

آن دل که به ما بسوخت سنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

اندر ادسا قزی جمیله
آمد چون لیلی ازقبیله

مجنون شدمش بلا وسیله
بگذاشت به گوش من فتیله

گفتم که نه وقت لاس و دنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

بدبختی ما نگر که خانم
ناداد دگر به دست ما دم

یک روز و دو روز بود و شد گم
با خودگفتیم خسروا قم

کن عزم سفرکه وقت تنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

بر یاد نگار عیسوی کیش
کردیم سفر به ملک اطریش

درویشانه گذشتم از خویش
کز عشق ، شهان شوند درویش

دیدم ره دور و پای لنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

خانم ز نظر برفت باری
مقصود سفر برفت باری

وقتم به هدر برفت باری
چون عشق ز سر برفت باری

گفتم که نه موقع درنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

دیدیم به شهر قال و قیل است
صحبت زنگار بی بدیل است

وز ما سخنان بس طویل است
گفتیم که نام ما خلیل است

گفتیم که کار ما شلنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

با خود گفتیم ممدلی هی
وقت سفر است یا علی هی

برخیز و برو مگر شلی هی
خود را آماده کن ولی هی

بپا که زمانه تیز چنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

آنکس که تو راست میهماندار
بسیار رفیق تو است بسیار

از توپ و تفنگ و جیش جرار
همره کندت ، مترس زنهار

بشتاب که وقت نام و ننگ است
سبحان الله این چه رنگ است

وانگاه ز شهر » ماربنباد«
رفتیم به بادکوبه دلشاد

صاحبخانه نوید می داد
می ‎گفت برو به استرآباد

گفتیم که ممدلی زرنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

گفتم قلی اف بیا بیا زود
آماده بکن یکی پاراخود

نامرد به قیمتش بیفزود
من نیز قبول کردم از جود

گفتم که نه وقت چنگ چنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

وانگاه به رسم میهمان ها
رفتیم به ایل ترکمان ها

دادیم نویدها به آنها
گفتیم که ای عزیز جان ها

از غم دل ما به رنگ رنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

گفتم سخنان به مکر و فن ها
پختم همه را از آن سخن ها

خوش داد نتیجه ما و من ها
این نقشه نه خوب گشت تنها

هرنقشه که می کشم قشنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

من ممدلی گریز پایم
با دولت روس آشنایم

تهران تو کجا و من کجایم
خواهم که به جانب تو آیم

کز عشق تو کله ام دبنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

ای ترکمنان نیک منظر
ریزید به شهر و قلعه یکسر

چاپید هرآنچه اسب و استر
زآغوش پدر کشید دختر

کاین مایهٔ پیشرفت جنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

وانگاه دو اسبه با دل شاد
رفتیم به شهر استرآباد

کردیم علم چماق بیداد
گفتیم که هرکه پیشکش داد

ایمن زگلولهٔ تفنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

» ارشد« که چو ما نشد هراسان
شد عازم شاهرود و سمنان

از سوی دگر رشید سلطان
شد از ره راست سوی تهران

گفتیم که وقت دنگ وفنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

خود گرچه ز شوق تیز بودیم
در وحشت وترس نیز بودیم

هردم به سرگریز بودیم
هر لحظه بجست و خیز بودیم

گفتی که به راه ما پلنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

گفتند که کارها شلوغ است
وین کهنه چراغ بی فروغ است

سرمایهٔ ارتجاع دوغ است
گفتیم که جملگی دروغ است

گفتیم که جملگی جفنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

گفتندکه کشته شد رشیدت
گفتند که پاره شد امیدت

گفتند وعید شد نویدت
گفتند سیاه شد سفیدت

دیدم سر من ز غصه منگ است
سبحان الله این چه رنگ است

گفتند که خصم کینه خواه است
بدخواه به راه و نیمه راه است

قصد همگی به قتل شاه است
دیدیم .که روز ما سیاه است

وآئینهٔ ما قرین زنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

گفتندکه ارشدت جدو شد
وان میر مکرمت کتو شد

اردوی منظ مت چپو شد
هنگام بدو بدو بدو شد

بگریز که جعبه بی فشنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

گفتند جناب حکمفرما
زحمت چکسوز دگر بفرما

برگرد کجا که بودی آنجا
دیدم زین بیش جنگ و دعوا

حقا که برای بنده ننگ است
سبحان الله این چه رنگ است

بنمود زمانه هرزه پوئی
وین گردون کرد تیره روئی

افکند مرا به مرده شوئی
گفتیم مگر که جنگجوئی

چون عشق نگار شوخ و شنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

امروز ز بخت در گله استم
درگیر شکنجه و تله استم

درکار فرار و ولوله استم
گر بنده امیر قافله استم

این قافله تا به حشر لنگ است
سبحان الله این چه رنگ است

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#677 Posted: 21 Jun 2014 11:21

دوز و کلک انتخابات
ماه مشروطه در این ملک طلوعیدن کرد
انتخابات دگر بار شروعیدن کرد

شیخ در منبر و محراب خشوعیدن کرد
حقه و دوز وکلک باز شیوعیدن کرد

وقت جنگ و جدل و نوبت فحش وکتک است
انتخابات شد و اول دوز و کلک است

صاحب الرأیا! رو صبح نشین روی خرک
رأی ها پیش نه و داد بزن های جگرک

پوت قند آید ازبهرتو و توپ برک
می دود پیشتر و می دهدت پیشترک

هرکه عقلش کم و فضل و خردش کمترک است
انتخابات شد و اول دوز و کلک است

این وکالت نه به آزادی و خوش تعلیمی است
نه به دانستن تاربخ و حقوق و شیمی است

بلکه در تنبلی وکم دلی و پربیمی است
یا بپوطین و کلاه و فکل و تعلیمی است

یا به تسبیح و به عمامه و تحت الحنک است
انتخابات شد و اول دوز و کلک است

تو برو جا به دل مردم بازاری کن
گه ز خودگاه ز من یاد به هشیاری کن

گر وکالت به من افتاد تو پاداری کن
ور به اسم تو درآمد تو ز من یاری کن

اسم ما هر دو اگربود دگر یک بیک است
انتخابات شد و اول دوز و کلک است

حضرت آقا خوش باشکه فالت فال است
از زر و سیم دگر جیب تو مالامال است

هرکه آقاست نکو طالع و خوش اقبالست
گه نمایندگی مجلس و قیل و قال است

گاه میرآخور و بیرونی و چوب وفلک است
انتخابات شد و اول دوز و کلک است

طرفه عهدیست که هرگوشه کنی روی فراز
هرکه دزدی نکند همسر خار و خشک است

نه ادارات مبراست نه محراب نماز
انتخابات شد و اول دوز و کلک است

گلهٔ دزدان بینی همه با عشوه وناز
هرکه دزد است بهر جای بود محرم راز

نوبهارا بود اندر سخنانت نمکی
اف برآن کاورد اندر سخنان توشکی

هرچه داری ده و بستان ز وکالت کمکی
ملک هایی که تو بینی همه دارد درکی

این وکالت ده پرفایدهٔ بی درک است
انتخابات شد و اول دوز و کلک است

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#678 Posted: 21 Jun 2014 11:40

خون خیابانی
در دست کسانی است نگهبانی ایران
کاصرار نمودند به ویرانی ایران

آن قوم ، سرانند که زیر سر آنهاست
سرگشتگی و بی سرو سامانی ایران

الحق که خطا کرده و تقصیر نمودند
این سلسله در سلسله جنبانی ایران

در سلطنت مطلقه چندی پدرانشان
بردند منافع ز پریشانی ایران

نعم الخلفان نیز درین دورهٔ فترت
ذیروح شدند از جسد فانی ایران

پامال نمودند و زدودند و ستردند
آزادی ایران و مسلمانی ایران

کشتند بزرگان را و ابقا ننمودند
بر شیخ حسین و به خیابانی ایران

گر خون خیابانی مظلوم بجوشد
سرتاسر ایران کفن سرخ بپوشد

کشت آن حسن از بهر وطن ، گر دو سه کاشی
کشت این حسن احرار وطن را چو مواشی

تقلید از او کرد و ندانست و خطا کرد
آری در کهدان شکند سارق ناشی

این صاحب کابینه و آن والی تبریز
صدری که چنین است چنانند حواشی

گه قتل مهین شیخ حسین خان را در فارس
تصویب نمودند به صد عذرتراشی

گه بر سرتبریز دویدند و نمودند
قانون اساسی را از هم متلاشی

در سایهٔ قانون سر قانون طلبان را
از تن ببریدند و نکردند تحاشی

آوخ اگر ارواح شهیدان به قیامت
گیرند گـــــریبان نژاد لله باشی

گر خون خیابانی مظلوم بجوشد
سرتاسر ایران کفن سرخ بپوشد

دریوزه گری کوفت در صاحب خانه
وانگاه برفت از اثر صاحب خانه

از کثرت تلبیس و ریا کرد به خود جلب
چون گربهٔ عابد نظر صاحب خانه

از بهرگدایی شد و چون خانه تهی دید
بگرفت به حجت کمر صاحب خانه

دژخیم خیابانی ازین قسم به تبریز
وارد شد و شد حمله ور صاحب خانه

با آنکه در افواه عوام است که مهمان
من باب مثل هست خر صاحب خانه

این نره خران لگدانداز شتر کین
جستند به دیوار و در صاحب خانه

در خانهٔ احرار شدند، از ره اصرار
مهمان و بریدند سر صاحب خانه

گر خون خیابانی مظلوم بجوشد
سرتاسر ایران کفن سرخ بپوشد

رندان به گمانشان که شکاری سره کردند
وز قتل مهمان ، کار جهان یکسره کردند

روبه صفتان بین که چسان پنجه خونین
از فرط سفه درگلوی قسوره کردند

آزادی را بلهوسان ملعبه کردند
حریت را بی خردان مسخره کردند

راندند ز خون شهدا سیل و بر آن سیل
از نعش بزرگان وطن قنطره کردند

قصری زخیانت بنهادند و بر آن قصر
از لخت دل سوختگان کنگره کردند

وانگه پی تنویر شبستان شقاوت
از تیر جفا، سینهٔ ما پنجره کردند

وز کینه شبانگاه ، تجددطلبان را
کشتند و تو گویی عملی نادره کردند

گر خون خیابانی مظلوم بجوشد
سرتاسر ایران کفن سرخ بپوشد

جمعی پی ترحیم خیابانی مظلوم
اجلاس نمودند نجیبانه درین بوم

رسم است که چون مُرد مسلمان ، پی ترحیم
قرآن به دعا ختم کند امت مرحوم

جز آنکه مسلمان نبود یا که نباشند
حکام مسلمان و مسلمانی مرسوم

چون مرده مسلمان بود و زنده مسلمان
از ختم و عزا منع حرام آید و مذموم

این بلعجبی بین که به جد حمله نمودند
بر مجلس ترحیم خیابانی مظلوم

بستند ره آمد و شد را به رخ خلق
وابداع نمودند ز نو قاعده ای شوم

غافل که ازین حرکت مذبوح ، نگردد
آزادی معدوم و ستمکاری مکتوم

گر خون خیابانی مظلوم بجوشد
سرتاسر ایران کفن سرخ بپوشد

از آستی ار دست حقیقت به در آید
این دستگه غیر طبیعی به سر آید

رخسار بپوشند وجیهان ریاکار
گر چهر حقیقت ز پس پرده درآید

ای قاتل آزادی ایران به حذرباش
زان لحظه که قاضی به سر محتضر آید

پر گیرد و در بارگه عدل بنالد
این روح کزین کالبد خسته برآید

ملت بود آن شیر که هنگام تزاحم
چون بیشتر آزرده شود پیشتر آید

ای پیر مکن گریه که هنگام مکافات
از روح جوان تو بر تو خبر آید

وی کودک نالان پدر کشتهٔ مسکین
زاری مکن امروز که روز دگر آید

گر خون خیابانی مظلوم بجوشد
سرتاسر ایران کفن سرخ بپوشد

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#679 Posted: 21 Jun 2014 11:46

وارث طهمورث و جم
خیزکز مشرق عیان گردید شب
سرمهٔ چشم جهان گردید شب

تا شبیخون راکجا خواهد زدن
عرضگاه اختران گردید شب

چون زنی زنگی پس شعری زرد
در پس انجم نهان گردید شب

برق چشم و تاب دندانش نگر
خنده را زنگی نشان گردید شب

نی غلط گفتم ز تیر آه من
سر بسر غربال سان گردید شب

وز بن هر مژه اش در سوگ من
قطرهٔ اشکی عیان گردید شب

تیره جرمی پر درخش وپر نگار
چون درفش کاویان گردید شب

از پی تیزی پیکان های غم
درکف گردون، فسان گردید شب

کویی از بس بی امان و دیرپاست
فتنهٔ آخر زمان گردید شب

کوری این فتنهٔ بیدار را
جام می حرز امان گردید شب

یاد شه کردم شب من گشت روز
روز خصمش جاودان گردید شب

مالک الملک معظم پهلوی
وارث طهمورث و جم پهلوی

شب نقاب از اختران برداشتند
پرده از کار جهان برداشتند

روز، گیتی داشت سیمین طیلسان
شب شد و آن طیلسان برداشتند

میخ بر دروازهٔ گردون زدند
پل ز رود کهکشان برداشتند

دور باش خصم را بر بام دژ
هندوان تیر وکمان برداشتند

چون پرید از آشیان سیمرغ روز
از پی اش زاغان فغان برداشتند

صدهزاران جوجهٔ زرینه سر
سر ز نیلی آشیان برداشتند

سرخ موران گفتی آنک زردپوست
از تن شیر ژیان برداشتند

چون وشاقان شمع بنهادند پیش
ساقیان رطل گران برداشتند

شیشه پیش عاشقان گردن کشید
ساقیانش سر از آن برداشتند

پنبه چون از گوش مینا شد برون
مطربان قفل از زبان برداشتند

باده پیمایان نخستین جام را
یاد دارای زمان برداشتند

عارفان بهر بقای جان شاه
دست سوی آسمان برداشتند

مالک الملک معظم پهلوی
وارث طهمورث وجم پهلوی

دلبر آمد گیسوان برتافته
آستین بر قصد جان برتافته

شهر را از جان و دل برکاشته
خلق را از خان و مان برتافته

رشتهٔ مهر و وفا بگسیخته
پنجهٔ پیر و جوان برتافته

دل ز انصاف و لطف برداشته
رخ ز زنهار و امان برتافته

با سرانگشتی چو گلبرگ لطیف
ساعد شیر ژیان برتافته

بازوان و سینه و ساق و سرین
نیک در هم سیم سان برتافته

او بدان لاغرمیانی ای شگفت
چون که این بار گران برتافته

اندر آمد بربطی اندر کنار
رودش از تار روان برتافته

گوش های پیر سغدی را به بزم
از برای امتحان برتافته

وآن مدایح خواند کش طبع بهار
بهر شاه از پود جان برتافته

مالک الملک معظم پهلوی
وارث طهمورث و جم پهلوی

راز دل را بر زبان آورده ام
خویش را زین دل به جان آورده ام

بر تن خود دشنهٔ بیداد را
تا به مغز استخوان آورده ام

سوپان دیدن چسود اکنون که من
مایهٔ خود با زبان آورده ام

باز خرسندم که از گرداب آز
عرض خود را بر کران آورده ام

گفتهٔ کروبیان را پیش خلق
بی حضور ترجمان آورده ام

آنچه دل فرمود، آن فرموده ام
آنچه طبع آورد، آن آورده ام

جوشن از نور یقین پوشیده ام
حمله بر دیو گمان آورده ام

رازهای گلشن فردوس را
بر زمین از آسمان آورده ام

وز پی ارزانیان روزگار
از هنر نزلی گران آورده ام

راست چون تیر است قلب و فکر من
چون کمان ، پشت ار نوان آورده ام

با دلی چون تیر و پشتی چون کمان
بهر شه تیر و کمان آورده ام

این عجایب بین که یکتا گوهری
سوی دریا ارمغان آورده ام

مالک الملک معظم پهلوی
وارث طهمورث و جم پهلوی

دوستان از دوستان یاد آورید
زین جدا از بوستان یاد آورید

عندلیبی را که دستان های دهر
کرده دور از آشیان یاد آورید

از غریبان هر کجا یادی رود
زین غریب بی نشان یاد آورید

یاد باز آرد غریبان را ز راه
نک برای امتحان یاد آوربد

چون که بخرامید در گلگشت ری
از من و از اصفهان یاد آوربد

زین فشانده در کنار زنده رود
مژهٔ دربافشان ، یاد آوربد

زین ، چو فیلان دیده هر ساعت به خواب
روضهٔ هندوستان ، یاد آورید

زین فروزینه صفت از قهر شاه
سوخته تا استخوان یاد آورید

زین به رغم آرزوها مانده دور
از در شاه جهان ، یاد آوربد

ای وزیران در شاه جهان
از » بهار« خسته جان یاد آوربد

ای جوانمردان گیتی از » بهار«
با شه گیتی ستان یاد آورید

مالک الملک معظم پهلوی
وارث طهمورث و جم پهلوی

پهلوی صاحبقران روزگا ر
نام پاکش حرز جان روزگار

سعی و تدبیرش ضمان مملکت
دست و شمشیرش امان روزگار

آنکه دور فتنه طی شد تاکه گشت
تیغ تیزش پاسبان روزگا ر

آنکه نپذیرد ز مردی گر نهند
نام او نوشیروان روزگار

توسنی می کرد، اگر دست قویش
سخت نگرفتی عنان روزگار

از نهیب او دد و دیو فتن
گم شد از مازندران روزگار

لاجرم چون پور دستان ، اوفتاد
نام او در هفتخوان روزگار

در مغارب جمله دانستند کیست
در مشارق پهلوان روزگار

گر نتابیدی همایون جبهه اش
همچو مهر از آسمان روزگار

روز کشور چون شب دیجور بود
بر دل پیر و جوان روزگا ر

بود خواهد زین قبل تا جاودان
این سخن ورد زبان روزگار

مالک الملک معظم پهلوی
وارث طهمورث و جم پهلوی

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#680 Posted: 21 Jun 2014 12:32

مستزادها
اهلا و سهلا
اهلا و سهلا ای نسیم بهار
ای قاصد زلف یار
از زلف یار آیی چه داری بیار
ای کاروان تتار
گویی هنوز ای نفخهٔ مشگبار
هست آن سیه زلف یار

آشفته و سرگشته و بی قرار
از بار دل های زار

گو هنوز آن بستگی های دل
نگشوده از پای او
وآن کنج ویرانست مأوای دل
رنج است کالای او
دلبر ندارد هیچ پروای دل
غافل ز غوغای او

دل نیز باشد خسته و داغدار
ز اندوه هجران یار

نی نی خطا گفتی چنین نیست راز
نرد تخطی مباز
کز جور دل ها سرکشیده است باز
آن زلف دستان طراز
کوته شدش از جور دست دراز
دستان دیگر نبواز

کان سرکشی بگذشت و آن روزگا ر
سامان پذیرفت کار

وصل آمد و بگذشت ایام هجر
معدوم شد نام هجر
زهری که پنهان بود در جام هجر
شد جمله درکام هجر
یکسر گذشت آغاز و انجام هجر
برچیده شد دام هجر

وآن عاشق غمدیده اشکبار
بیرون شد ز انتظار

بگذشت آن کز دستبرد رقیب
نالان شود جان ما
گردد پریشانتر ز زلف جبیب
حال پریشان ما
گل را نباشد ناز بر عندلیب
اندرگلستان ما

وزگل ندارد شکوه ، نالان هزار
با نالهٔ زار زار

بگذشت آن کافراسیاب خزان
آید به ملک چمن
کاذر مهش آ ذر فروزد به جان
با نیروی تهمتن
بگذشت آن کز جانب مهرگان
تازد به تل و دمن

کاردیبهشت آید چو اسفندیار
با گرزهٔ گاو سار

با گلبنان باغ بربست دی
عهدی به فال سعید
کاندر چمن تازد دگرباره وی
چپش ازقریب و بعید
گر بشکند عهد از ره جهل وغی
ترسم چو عبدالحمید

گردد اسیر پنجهٔ اقتدار
از نیروی نوبهار

خوش باشد ارزین شاه گیرند پند
شاهان پیمان شکن
سبلت نخایند از ره ریشخند
برملت خوبشتن
بندند بر ملت در چون و چند
بی حیله و مکر و فن

کافزون تر است از حیلهٔ شهریار
مکر و فن کردکار

والله خیرالماکرین گفت حق
رو مکر و افسون مکن
از مکر، دم درکش چنین گفت حق
حق را دگرگون مکن
پیمان شکن را خصم دین گفت حق
چندین چه و چون مکن

پیمان قران را بدار استوار
تا داردت پایدار

ای ملت عثمانی ای رویتان
پیوسته روی خدا
ای ملت عثمانی ای سویتان
همواره روی خدا
بشکسته از نیروی بازویتان
پشت عدوی خدا

وز پردلی تان گشته شادی گوار
دل های امیدوار

شد مایهٔ رادی و فرزانگی
جیش سلانیکتان
دست ستم از دشمن خانگی
بربسته پلتیکتان
رانند تحسین ها به مردانگی
از دور و نزدیکتان

واندر بطون دهر جست انتشار
آن جنبش و کارزار

چتر ) ترقی ( تان برازنده شد
از نعمت ) اتحاد(
بنیاد ) اقدام ( عدو کنده شد
از همت اتحاد
ایرانیان را جان و دل زنده شد
از خدمت اتحاد

زبن رو نمودند از ) سعادت ( شعار
در آن همایون دیار

گشت از شما بنیاد ایمان متین
رحمت بر ایمانتان
وزکارکرد جانفشانان دین
فرخنده شد جانتان
سلطان نو جستید صد آفرین
بر جان سلطانتان

طوبی براین سلطان والاتبار
وین سایهٔ کردگار

شاه رعیت پرور نامور
سلطان محمد رشاد
سلطان والا اختر دادگر
منظور جان عباد
کردار او باشد در اول نظر
پیرایهٔ اتحاد

آثار او باشد در آخر شمار
سرمایه افتخار

سلطان محمدخان خامس که بخت
پیوسته جوید درش
در باغ اسلامی تناور درخت
شخص خرد پرورش
زببندهٔ خرگاه و دیهیم و تخت
ذات همایون فرش

شایستهٔ تحمید یزدان یار
آن خاطر بردبار

شاهی که خیزد نور شهزادگی
از جبههٔ پاک او
ماهی که تابد مهر آزدگی
از چرخ ادراک او
مایل به درویشی و افتادگی
طبع طربناک او

آری بزرگان را به هر روزگار
زینگونه بوده است کار

ای دوحهٔ سلجوقیان بی گزند
از چون تو زیبا ثمر
وی نام عثمان خان غازی بلند
از چون تو والا پسر
ای از تو در خلد برین شادمند
سنجر شه نامور

وی از تو در باغ جنان شادخوار
از طغرل نامدار

دانی که یکسانند نوع بشر
اندر حقوق خودی
غصب حقوق خلق درهرنظر
باشد ز نابخردی
عدل و مساواتست نعم السیر
در مذهب ایزدی

جور و ستبداد است بئس الشعار
در کیش پروردگار

عبدالحمید از جهل مبرم چه دید
جز بند و مسمار جهل
وز جور و استبداد جز غم چه دید
این است آثار جهل
جاهل به جز محنت ز عالم چه دید
وای آنکه شد یار جهل

زین رو بباید علم کرد اختیار
شاد آنکه با علم یار

شاهد شدی از جان و دل یار علم
یزدان بود یار تو
گرم است در ملک تو بازار علم
خود گرم بازار تو
چون کرده ای با نیکوئی کار علم
نیکو بود کار تو

کار تو از علم تو گیرد قرار
خرم زی ای شهریار

شاها زمان خدمت ملت است
آن هم چنین ملتی
کز جان و دل فرمانبر دولتست
آن هم چنین دولتی
باری اوان جنبش و همت است
شاها کنون همتی

تا خود شود بنیاد دین پایدار
زان همت شاهوار

شاها به راه راستی زن قدم
تا دین شود رو سفید
دامان دل را پاک دار از ستم
تا خصم گردد پلید
بر جان خلق ای فیض مطلق بدم
تا دانش آید پدید

بر کِشت ملک ای ابر رحمت ببار
تا بیش آید ببار

شاها درِ علم و خرد بازکن
بر دولت خویشتن
اسلام را شاها سرافرازکن
از صولت خویشتن
ایرانیان را یار و دمسازکن
با ملت خویشتن

تا دین شود زین اتحاد آشکار
ای شاه دشمن شکار

نادرشه آن شاهنشه هوشمند
شد یار این اتحاد
ز آن رو که خود می دید بی چون و چند
آثار این اتحاد
در ملک ایران شد بعهدش بلند
گفتار این اتحاد

لیکن ندادش آسمان زبنهار
رفت از جهان خوار وزار

او رفت و واماندند ایرانیان
چون گله در دست گرگ
وز رفتن او نیز رفت از میان
این اتحاد بزرگ
واکنون فرو بستند ملت میان
در این خیال سترگ

خوش باشد ار سلطان گیهان مدار
گردد به این قوم یار

تا این دو ملت بار دیگر شوند
همدست وهمداستان
بر دشمنان دین مظفر شوند
بر سیرت باستان
زان کج نهادی ها مکدر شوند
این فرقهٔ راستان

گردد اساس راستی برقرار
یکرنگی آید به کار

شاها ببین از راه مردانگی
بر ما که رسوا شدیم
وز ترکتاز دشمن خانگی
مطموع اعدا شدیم
بیگانگان کردند دیوانگی
چندانکه بی پا شدیم

شاید ز فر خسرو بختیار
ما را شود بخت یار

برما ز روس و انگلیس است بیش
اجحاف و کین و ستیز
بر ما رسد هردم دوصدگونه نیش
زان فرقهٔ بی تمیز
شد مملکت بی خانمان و پریش
چون خانم بی جهیز

هرکس چو داماد آید از هرکنار
تا گیردش درکنار

غافل که اسلام این قدر پست نیست
کش برگرفتن توان
وربیشه از شیران تهی هست ، نیست
چندان که خفتن توان
این خانه باری خانهٔ مست نیست
کش پاک رفتن توان

بیرون شوند از خانهٔ هوشیار
گر هستشان هوش یار

چون خاطر فردوس پیمای تو
اسلام را زیور است
وندرکلام پارسی رای تو
استاد دانشور است
اندر مدیح ذات والای تو
گفتار من درخور است

والا شود آری از این رهگذار
گفتار نغز بهار

تا مرد را از بخت ، فرخندگیست
بخت تو فرخنده باد
تا ملک را از عدل ، پایندگیست
ملک تو پاینده باد
تا جان و تن سرمایه زندگیست
جان و تنت زنده باد

بادا نگهدارت به لیل و نهار
لطف خداوندگار

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

صفحه 68 از 88: « پیشین 1 ... 67 68 69 ... 87 88 پسین »

شعر و ادبیات /

Maleko Shoara Bahar | ملک الشعرای بهار

این تاپیک بسته شده. شما نمیتوانید چیزی در اینجا ارسال نمائید.

↑ بالا