صفحه 76 از 88: « پیشین 1 ... 75 76 77 ... 87 88 پسین »

Maleko Shoara Bahar | ملک الشعرای بهار

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#751 Posted: 6 Jul 2014 09:44

ا ندرز
هرکه عرض کسان دهد بر باد
دهر عرضش به باد خواهد داد

فیلسوفی عظیم و دانشمند
می شنیدم که گفت با فرزند

بهتر است از برای مرد جوان
یک درم دین ز صد درم وجدان

دیو وجدان هزار سر دارد
هر سری نغمهٔ دگر دارد

چون که وجدان چنین بود یاران
وای بر حال مرد بی وجدان

که نه دین دارد و نه وجدان هم
نیست او کافر و مسلمان هم

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#752 Posted: 6 Jul 2014 09:50

آمدن سرمایه داری و رفتن دین
تا که سرمایه یافت آزادی
شد تجارت اساس آبادی

پادشاهان و صاحبان نفوذ
جمله گشتندکشته یا مأخوذ

مبتذل گشت اصل و عرق و نژاد
بی اثرماند خلق وخوی ونهاد

سیم و سرمایه شد به عالم چیر
گشت سرمایه دارگرد و دلیر

دین که هم کاسهٔ سیاست بود
قوّت بازوی ریاست بود

از سیاست به قهر گشت جدا
ماند دین خالص از برای خدا

مقتدر شد چو گشت همپایه
صنعت و علم و کار و سرمایه

شرکت علم و سیم و صنعت و کار
برد آب اعاظم و اخیار

ز انقلابات مدهش خونین
عامه برد آبروی دولت و دین

اسقفان در تکاپو افتادن
پادشاهان به زانو افتادند

گشت آزاد فکر و اندیشه
قلم ونطق وحرفت وپیشه

پیش از این علم خاص ملا بود
زندگی بستهٔ کلیسا بود

کرد ازین انقلاب های درشت
عامه بر مردم کلیسا پشت

علم ها ز انحصار بیرون شد
زندگی زان حصار بیرون شد

پرده ها بود بر سر هرکار
پرده درگشت خامهٔ سحار

نقل الحاد وکفر بی بزه گشت
زندگانی جدید و بامزه گشت

از میان رفت عصر اشرافی
راه سرمایه دار شد صافی

دانش وفضل وهوش و عرق و نژاد
پیش زر ناف بر زمین بنهاد

هرکه زر داشت شد شریف و عزیز
وآن که بی چیز بود شد ناچیز

هنر و علم و حیلت و تزوبر
دولت و دین و شاه ومیر و وزپر

شده هریک عبید سرمایه
بندهٔ زرخرید سرمایه

کشت مرسل یکی بزرگ رسول
معجز او نگاهداری پول

سه اقانیم روشنش به جهان
هست عقل و تمدن و وجدان

سپه او گروه کارگران
ملک گیرد بدین سپاه گران

سر ز خاور به نیمروز افراخت
باختر برد و بر خراسان تاخت

عالم از یمن این بزرگ استاد
گشت خالی ز دین و اصل و نژاد

بر ضعیفان درازدستی ازوست
ماده و ماده پرستی ازوست

مردمی رخت بست و همدردی
غیرت و عفت و جوانمردی

زر مهیا نمود و چید بساط
تا کند عیش و نوش و رقص و نشاط

هیچش از عیش و کیف رادع نیست
به زن و مرد خوبش قانع نیست

بسته ی وهم وبندهٔ عصب است
خود سراپای شهوت و غضب است

کارفرما ز پرخوری رنجور
کارگر شد گرسنه جانب گور

چند سرمایه دار بی وجدان
در جهان گشته صاحب فرمان

یک دو قارون به تخت بخت مقیم
ربخته خون صد هزار کلیم

الغرض این اساس خودبینی
اصل وجدان کشی و بی دینی

می کشدکار را به جای دگر
آید از نای ها نوای دگر

کارگر شد سپاه صاحبکار
سپهی لخت و خسته و بیمار

لاجرم متحد شوند همه
کار را مستعد شوند همه

چون فقیران شوند با هم یار
مالداران شوند بی کس و کار

بود دین تسلیت فزای فقیر
مانع خشم جانگزای فقیر

تا شریعتمدار در همه کار
بود همدست عمدهٔ التجار

می نمودند کُرکُری همگی
تا بدین حد نبود بی مزگی

حاجی داغ کرده پیشانی
پیرو سنت مسلمانی

توشه بردی برای پیری چند
دست بگرفتی ازفقیری چند

گهی از صدق مسجدی می ساخت
گاه حمام وقف می پرداخت

تا به مسجد کند نماز، فقیر
خواهد از مومنان نیاز، فقیر

پس شود همعنان همخوابه
هر سحر رایگان به گرمابه

سیر بودند منعم و بی چیز
مرد درونش لات بود وتمیز

لیکن امروز مرد دولتمند
غالباً ملحدیست بی مانند

نه ز وَجه حرام دارد دست
نه به نفع وطن بود پابست

نه به عنوان خمس و مال امام
به کسی می کند جوی اکرام

تا بدانجا برد مروت را
که خورد مالیات دولت را

همچو موش است رهزن خانه
یا که دلال مال بیگانه

می کند از تجملات فرنگ
شهر را پر متاع رنگارنگ

گر بپرسی که چیست آئینت
یا چه باشد به راستی دینت

گوبدت هست دین من وجدان
لیک وجدان کجا و این حیوان

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#753 Posted: 6 Jul 2014 09:52

پنجمین ماه در زندان
تیر و مرداد هم به بنده گذشت
مدت حبس من تمام نگشت

آب شد برف قلهٔ توچال
یخ فراوان نماند در یخچال

خنکی های قوم لیک بجاست
وز دل سردشان عناد نکاست

شد هوا گرم و گرم شد محبس
پخته گشتند مرغ ها به قفس

دم به دم محبسی به حبس رود
لیک محبس فراخ تر نشود

حبسگاه موقتی تنگ است
همه جا بین حبسیان جنگ است

در اطاقی که پنج شش گز نیست
شصت و نه محبسی نماید زیست

همه عریان ز شدت تب و تاب
گرد هم درتنیده چون گرداب

پیر هفتاد ساله در ناله
همدمش طفل یازده ساله

آن یکی دزد و آن دگر جاسوس
وآن دگر، پار بوده نوکر روس

آن یکی کرده با زنش دعوا
آن دگر قرض خود نکرده ادا

آن یکی هست مفلس ومفلوک
سند تابعیتش مشکوک

دگری گفته من طلا دارم
در دل خاک گنج ها دارم

لیک در پای میز استنطاق
کرده حاشا ز فرط جهل و نفاق

نک دو سال است کاندرین دهلیز
می کند جان و می خورد مهمیز

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#754 Posted: 6 Jul 2014 10:22

حبس شدن مدیر ناهید در اتاق بهار
شب بدیدم در آن سرا تختی
پهلوی تخت ، مرد بدبختی

گفتم این تازه کیست گشته پدید
گفت شخصی : مؤسس ناهید

روز دیگر ز تنگی مسکن
گشت ناهید همط ویلهٔ من

گفتمش : السلام رند دغا
توکجا این حساب ها زکجا

گر کسی گوهر مدیحی سفت
گه گهی هم حقیقتی می گفت

توکه پا تا به سر مدیح شدی
صاحب منطق فصیح شدی

پهلوی را به عرش بنشاندی
هم خدا هم پیمبرش خواندی

خوب تشخیص داده بودی تو
پا به قرص ایستاده بودی تو

با تو آخر چرا چنین کردند
چوب قهرت درآستین کردند

گفت من نیز چون تو حیرانم
سبب حبس خود نمی دانم

نامه ام بود مدتی توقیف
تا برفت ازمیان بزرگ حریف

چون که تیمورتاش گشت نگون
ماه من آمد از محاق برون

نشرکردم شماره ای سه چهار
سر به سر مدح شاه دولتیار

باز هم تر شد از قضا درِ من
به وبال اوفتاد اختر من

در شمیران خزیده بودم من
پای منقل لمیده بودم من

می نمودم حساب آینده
کلکم گشت ناگهان کنده

گشته با ما شریک زندانی
یک نفر نایب خراسانی

گرچه خود نایب پلیس است او
با من این روزها انیس است او

زن روسی گرفته در مشهد
مورد سوء ظن شدست و حسد

اینک او را به ری کشاندستند
وندرین حجره اش نشاندستند

کار او شاهنامه است و دعا
آن برای خود این برای خدا

چون خراسانی و پدردار است
بر دلم حشر او نه دشخوار است

هرکه از مردم خراسانست
دارمش دوست گرچه افغانست

زان که افغانی و تخاری زاد
همه ایرانی اند و پاک نژاد

دین جدا کردمان ز یکدیگر
لعن حق باد بر نفاق بشر

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ویرایش شده توسط: ROZAALINDA

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#755 Posted: 6 Jul 2014 10:39

شمه ای از تاریخ خراسان
گرچه زرتشت از خراسان خاست
دین زرتشت از خراسان کاست

مردم کابل و تخارستان
گوزکانان و غور و غرشستان

بگزیدند کیش بودا را
بردریدند زند و استارا

مردم تورفان و فرغانی
بگرفتند مذهب مانی

طوس و باورد و رخّج و گرگان
نیمروز و عراق و ماه و مغان

دین پیشینه را بسر بردند
چار اخشیج ا را نیازردند

اورمزد بزرگ را خواندند
آفرین ها بر ایزدان راندند

وندرین ملک هر سه آتشگاه
قبلهٔ خلق گشت سوی اله

آذرآبادگان مزیّن شد
در وی آذرگشسب روشن شد

و آذرخوره شد به پارس مکین
در نشابور آذر برزبن

در دگر شهر و قریه با اکرام
پرتو افکند آذر بهرام

لاجرم این نفاق دیرینه
شد درختی و بار آن کینه

خلق ایران شدند به سه فریق
شمن و زردهشتی و زندیق

دین زردشت چون اساسی بود
روشی متقن و سیاسی بود

اندر او جلوه کرد ایرانی
چیره شد بر دوکیش عرفانی

که در آن هر دوکیش صوفی وار
بود تجرید و حاصل ، ترک کار

مرکزیت به غرب کشور تاخت
شرق را تابع و مسخر ساخت

مشرق از جهل کیش بودایی
شد به یغمای قوم صحرایی

گاه شد عرضگاه لشکر هون
گه ز هیتال شد خراب و زبون

پس به ایران بتاخت جیش عرب
روز زرتشتیان رسید به شب

شد نفاق جماعت زندیق
کاربرداز رهزنان فریق

خصم را ره به خانمان دادند
ره و چه را بدو نشان دادند

بود در نهب تخت و تاج کیان
یزک تازیان ز مانو یان

سرخ پوشان مزدکی آیین
شده یار عرب به جستن کین

زبن سبب شده سپاه مزدایی
صید لشکر کشان صحرایی

همه در کار زار کشته شدند
جمله با خاک و خون سرشته شدند

و آن بنای بلند داد نهاد
شد ز بیداد همگنان بر باد

شاه ایران سوی خراسان تاخت
سوی دژخیم خود هراسان تاخت

شد به مانند داریوش سوم
در خراسان شکار آن مردم

کیش بودا ز طبع ایرانی
ساخت پتیاره دیو تورانی

در زمان خلافت خلفا
همچنان بود این نقار بج

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#756 Posted: 6 Jul 2014 10:45

حکایت محمود غزنوی
شد چو محمود غزنوی سوی ری
مردم ری شدند تابع وی

شهر بی جنگ وکینه شد تسلیم
زان که بودند مردمان حکیم

لیک شه دارها بپا فرمود
بر حکیمان ری جفا فرمود

بر در ری دویست دار افراشت
کرد بر دار هرکه نامی داشت

وز حکیمان و از خردمندان
کرد خلقی عظیم در زندان

همه در قلعه ها هلاک شدند
خاک بودند و باز خاک شدند

» فرخی « فتح ری به نظم آورد
در رهش فرش تهنیت گسترد

وز سخن های » فرخی « پیداست
کاین جفاهای بی عدد زکجاست

مردم رازی و عراقی را
بجز اقلیم شرق باقی را

قرمطیشان گهی نهاده لقب
گاه بی دین وگاه بد مذهب

همه را خوانده مستحق دمار
لایق تیغ تیز و درخور دار

بد در آن سال مرگ زاینده
میر غزنی عظیم نالنده

مرض سل گرفته حلقومش
کرده از خورد و خفت محرومش

با چنان دردهای بی درمان
داد بر قتل عالمی فرمان

درد خود را ز کینه درمان یافت
پس به غزنی رسید و فرمان یافت

داشت در سینه کین دیرینه
دیر پاید چوکهنه شد کینه

خواست زان قتل عام، قرب خدای
وای ازین قربه الی الله وای

کینهٔ زردهشتی و شمنی
شد مبدل به شیعی و سنی

» سه سبدگل « کتاب بودا بود
زآن زردشتیان » اوستا« بود

» سه سبد گل « میان ناصبیان
گشت بوبکر و عمّر و عثمان

نیز نزدیک شیعه شد، حیدر
بدل زردهشت پیغمبر

همچو زردشت کز خراسان خاست
کار شیعی شد از خراسان راست

بود بومسلم خراسانی
یکی از شیعیان ایرانی

چون که بد شیعه احمد سفاح
کرد خون بنی امیه مباح

مام مامون هم از خراسان بود
از دهاقین گوزکانان بود

خون مامون به سوی مام کشید
در خراسان ، از آن مقام گزید

در خراسان چو بود شیعه فزون
شد هوادار شیعیان مأمون

جانشین ساخت پور موسی را
کرد رایج شعار خضرا را

از خراسانیان حمایت یافت
جای بر مسند خلافت یافت

چون به شاهی رسید و گشت قوی
کرد تروبج مذهب علوی

باز چون مهد شیعه گشت عراق
کیش سنت به شرق کرد اشراق

سر بسر مردمان آن اقلیم
همچو زردشتیان عهد قدیم

که گزیدند از لجاج و خری
» سبد گل « به سرو کاشمری

متعصب شدند در سنت
جسته از قتل شیعیان جنت

غارت شیعیان ایران را
بنهاده لقب جهاد و غزا

لیک افغان چراست تلخ و ترش
کی برادر شود برادرکش ؟ !

در زمان ملوک ترکستان
بودی این کینه را مگر عنوان

بخت بد بین که قوم افغانی
کآمدند از نژاد ایرانی

مردم غزنه و تخارستان
وآن گروه نجیب پارس زبان

قتل شیعی ثواب دانستند
قتل کردند تا توانستند

آنچه محمود غزنوی در ری
کرد بیداد و گفته شد در وی

میر محمود غلجه بدتر از آن
کرد با مردمان اصفاهان

وین عجب تر که فاضلی نحریر
کرده تاربخ قوم را تحریر

گفته در سالنامهٔ کابل
ماجرای هجوم قوم مغل

نام آن را درست بنهادست
ظلم و وحشیگری قلمدادست

لیک از آن پس به صفحه ای معدود
کرده تمجید از اشرف و محمود

هرکه محمود غزنوی دارد
کی به محمود غلجه روی آرد

میرکز هرج و مرج گشت امیر
میریش را بسی بزرگ مگیر

میرکش پیشه قتل و وبرانیست
آفت مزرع مسلمانیست

میر گردنکش کله بردار
سرش بر نیزه باد و تن بر دار

میر باید جهان کند آباد
وطن از میر، تازه باید و شاد

میرکآمد وسیلهٔ تدمیر
او چه میری است؟ مرده باد آن میر

پسر ویس را بتی دانند
میر محمود غازیش خوانند

حیف باشد سفیه سودایی
قهرمان نژاد آریایی

هرکه را شیر هندخوار بود
با سک غلجه اش چه کار بود

وان که را هست احمد ابدال
چه تفاخر به اشرف محتال

وان که راچون » وزیرفتح « سریست
ننگ باشد گرش سر دگریست

وان که دارد سوار چون ایوب
مدح دزدان کند نباشد خوب

بتر از جمله آن سفیه عنود
که رساند نژادشان به یهود

قوم افغان یهود خو نبود
این خطا قابل عفو نبود

نبود جز جهود نسل جهود
سامی و آرم بان به هم که شنود

نیست اندر زبان پختانی
اثری از لسان عبرانی

نیست جز نام تنگهٔ خیبر
از یهودی در آن حدود اثر

حیف باشد نژاد مزدایی
نسبت خود کند به یهوایی

جاهلانی که صاحب غرضند
زمره فی قلوبهم مرضند

این اباطیل ناروا سازند
تا ملل را ز هم جدا سازند

عالمانند دایهٔ کشور
از جهالت وقایع کشور

دایه گر طفل را کند اغوا
هست مسئول نزد بار خدا

نه همین دایگی نمی دانند
حق همسایگی نمی دانند

تا قلم هست درکف جهال
نشود کم ز دهر جنگ و جدال

گشت این بهر جاهلان اسباب
عالم و دین و علم کشت خراب

به صفاهان فتادم از زندان
گفتم این شعرها در اصفاهان

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#757 Posted: 6 Jul 2014 10:54

گفتار ششم عزیمت بهار به اصفهان و شرح آن
ماه مرداد چون به پایان شد
اثر شفقتی نمایان شد

لیک لطفی که بدتر از قهر است
پادزهری که بدتر از زهر است

گفت با من رئیس شعبهٔ چار
که رسیده است حکمی از دربار

که ز تهران برون فرستیمت
خود بفرمای چون فرستیمت

جز خراسان که نیست رخصت آن
به کجا رفت خواهی از تهران ؟

گفتم ارنیست رخصت مشهد
حبس بهتر مرا ز نفی بلد

می توانم در آن شریف مقام
زندگانی کنم بر اقوام

لیک جای دگر غریب افتم
از همه چیز بی نصیب افتم

که مرا نیست خانه و لانه
نه اثاثی فراخور خانه

هم نه آزادیئی که کارکنم
خوبش را صاحب اعتبارکنم

پس همان به که اندرین محبس
بگذرانم بسان مرغ قفس

وز سر شوق هفته ای یکبار
زن و اطفال راکنم دیدار

گفت ناچار بایدت رفتن
امر دربار را پذیرفتن

چار ناچار چون چنان دیدم
اصفهان را به حبس بگزیدم

گفتم این شهر شهر شاهانست
جای یاران و نیکخواهانست

اصفهان نیمهٔ جهان گفتند
نیمی از وصف اصفهان گفتند

دوستانی عزیز دارم نیز
چیست بهتر ز دوستان عزیز

خواستم رخصتی که در این حال
بروم شب به نزد اهل و عیال

چون که بود از وظیفه ی مردی
خواستم زوبه حجب و خونسردی

کاز پس پنج ماهه رنج فراق
امشب از جفت خود نباشم طاق

گرچه بود آن وظیفه اخلاقی
نپذیرفتش از قرمساقی

عصر زی خانه رهسپر گشتم
شب دوباره به حبس برگشتم

ظهر فردا سوار فُرد شدم
تا صفاهان ز صدمه خرد شدم

در صفاهان شدم به خانهٔ صدر
شیخ عبدالحسین عالی قدر

میهمان کرد بنده را چل روز
شرمسارم ز لطف هاش هنوز

دوستانی در اصفهان دارم
که ز هر یک صد امتنان دارم

عرضه کردند بر من آن احباب
آن یکی خانه وان دگر اسباب

سیدی نام او به علم علم
خانه ام داد از طریق کرم

آن یکی پرده داد و قالیچه
دگری فرش داد و قالیچه

سر و سامانکی به خود دادم
پس پی بچه ها فرستادم

کودکان آمدند با مادر
لَله و دایه ، کلفت و نوکر

خانه ام بود برکرانه شهر
کرد ازین رو پلیس با من قهر

لاجرم دزد زد به خانهٔ ما
کرد پر شیون آشیانه ی ما

دزد کز جانب پلیس آید
هرچه کالا برد نفیس آید

لیک گفتند این مثل زین پیش
نبرد دزد خانهٔ درویش

دزد دانا به گنج و کان زندا
دزد ناشی به کاهدان زندا

چون بدانستم این معامله چیست
وان اداهای ابلهانه ز کیست

به سرایی شدم که هست ایمن
من ز نظمیه و پلیس از من

هست آزاده ای صفاهانی
نیکمردی به نام سلطانی

نیکبختی رفیق و خوش محضر
دوستدار کمال و اهل هنر

هم خردمند و هم سخن دانست
با سواد است و عین انسانست

خانهٔ خویش را به من یله کرد
از کرم با خدا معامله کرد

نیز چون یافت تنگدستی من
گفت تقدیم تست هستی من

این تعارف ازو نپذرفتم
جز دو پنجاه قرض نگرفتم

لیک روحم رهین همت اوست
گردنم زبر بار منت اوست

خاندان امین به من یارند
همه چون » اعتماد تجارند«

وز پزشکان چو مصطفی و امین
غث معنی ز هر دو گشته سمین

دوستان دگرکه تا هستم
به عنایات جمله پا بستم

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#758 Posted: 6 Jul 2014 11:08

داستان مسافرت به یزد
هفته ای بود کاندر آن خانه
کرده بودیم گرم ، کاشانه

مطلع مهر و ختم تابستان
کودکان رفته در دبیرستان

من به عزلت درون خانه مقیم
منزوی وار با کتاب ندیم

ناگه آمد به گوش کوبه ی در
خادم آمد به حالت منکر

گفت باشد پلیس تامینات
بر محمد و آل او صلوات

زن بیچاره ام چو این بشنید
رنگ ته مانده اش ز روی پرید

کردمش خامش و گشادم در
کرد مردی سلام و داد خبر

گفت امر آمده است از تهران
که شوی سوی یزد از اصفاهان

هست ماشین یزد آماده
بایدت رفت یکه و ساده

گفتم آیم بر رئیس اکنون
تا که آگاه گردم از چه و چون

تاختم گرم بر سرای پلیس
دیدم آنجا نشسته است رئیس

حال پرسیدم و بداد جواب
گشتم از آن جواب در تب و تاب

گفت باید برون شتابی تفت
گفتم اصلا نمی توانم رفت

کی به رفتن مجال دارم من
که نه مال و نه حال دارم من

خود گرفتم که مال باشد و حال
چه کنم با گروه اهل و عیال

گفتم و آمدم به مسکن خویش
به تسلای خاطر زن خویش

عرض کردم به صد خضوع و خلوص
تلگرافی به دفتر مخصوص

شمه ای ز ابتلا و بد حالی
رفتن یزد و کیسهٔ خالی

لطف شه گشت سوی من معطوف
رفتن یزد بنده شد موقوف

از قراری که دوستان گفتند
هم به ری هم به اصفهان گفتند

بوده » مکرم « « در این عمل مبرم
... بادا به ریش این مکرم

وان که بندد به قول مکرم کار
او ز مکرم بتر بود صد بار

پس شش مه ز فرط بد روزی
از فشار معیشت و روزی

تلگرافی دگر نمودم عرض
به شهنشه ز فقر و شدت قرض

یا نخواند آن شه همایون فر
یا که خواند و در او نکرد اثر

پس نوشتم عریضهٔ مکتوب
با عبارات موجز و خط خوب

که اگر ماند بایدم اینجا
شود آخر حقوق بنده ادا

این عبارات نیز سود نکرد
نه همین شعله بلکه دود نکرد

به فروغی کتابتی کردم
وز قضایا شکایتی کردم

بنوشتم نظیر این ابیات
از برای رئیس تشکیلات :

کار نظم مصالح جمهور
هست مشکل تر از تمام امور

جز به بخت جوان و دانش پیر
جد و جهد و درایت و تدبیر

گاه آهن دلی و خون سردی
گاه نرمی و کدخدا مردی

گه لبی پر ز خنده چون شکر
گه نگاهی برنده چون خنجر

صبح پیش از اذان سحر خیزی
روز تا نصف شب عرق ریزی

خواندن دوسیه ، دیدن اخبار
عرض کردن به شه نتیجهٔ کار

مفسدان را مدام پاییدن
خلق را روز و شام پاییدن

دسته دسته جماعت مشکوک
متفرق میان شهر و بلوک

همه را داشتن به زیر نظر
خواه در خانه خواه در معبر

سر ز سر عدو درآوردن
رازشان جمله منکشف کردن

پشت هر سرقتی پی افشردن
از عمل پی به عاملش بردن

راهزن را گرفتن اندر راه
گرچه خود را نهان کند در چاه

خط انگشت دزد را دیدن
حال جانی ز چشم فهمیدن

شهرها را به نظم آوردن
خلق را رو به تربیت بردن

سخت مالیدن و ادب کردن
زبن یکی گوش زان یکی گردن

دیدن جمله خلق با یک چشم
لیک گاهی به خنده گاه به خشم

به یکی دست ، لالهٔ رنگین
به دگر دست ، دهرهٔ سنگین

خلق را داشتن به بیم و امید
گاه با لطف وگاه با تهدید

یکی از صد هزارها کار است
که به هریک هزار اسرار است

غیر ازین رنج های پنهانی
که ندانم من و تو خود دانی

من که دیرینه خادم وطنم
پادشاه ممالک سخنم

گرچه در نظم و نثر سلطانم
تابع پادشاه ایرانم

با اجانب نبوده ام دمساز
با اجامر نگشته ام همراز

چون خود از خادمان ایرانم
قدر خُدّام ملک می دانم

داغ های کهن به دل دارم
در وطن حق آب و گل دارم

کرده ام من به خلق خدمت ها
دیده ام خواری و مشقت ها

باغ معنی است آبخوردهٔ من
نظم و نثر است زنده کردهٔ من

چاپلوسانه نیست رفتارم
زان که دل با زبان یکی دارم

بعد سی سال خدمت دایم
چار دوره وکالت دایم

هست دارائیم کتابی چند
خانه و باغ و پنج شش فرزند

در زمانی که بود روز شلنگ
می شلنگید هر عصازن لنگ

بنده بودم به جای خویش مقیم
پا نکردم درازتر زگلیم

نه نمازم سوی سفارت بود
نه نیازم سوی وزارت بود

نه به شغل اداری ام میلی
نه ز انبار دولتم کیلی

بنشستم در آشیانهٔ خویش
گم شدم در کتابخانهٔ خویش

در دل خانه مختفی گشتم
غرق کار معارفی گشتم

پنج شش سال منزوی بودم
گوش بر حکم پهلوی بودم

چون که نو گشت سال پارینه
چرخ ، نو کرد کین دیرینه

دستلافی طراز جیبم شد
عیدی کاملی نصیبم شد

خورده بودم برای کسب هنر
چهل و پنج سال خون جگر

در صفاهان ز فرط رنج و ملال
همه از یاد من برفت امسال

لیک ازین حال شکوه سر نکنم
شکر شه کافرم اگر نکنم

همه دانند بیگناهم من
خود گرفتم که روسیاهم من

لیک پنهان نمی کنم غم خویش
تات سازم شریک ماتم خویش

تو امیری و صاحب جاهی
چاکر صادق شهنشاهی

زین ستمدیدگان حمایت کن
حال ما را به شه حکایت کن

هرچه بودم به شهر ری موجود
رهن شد در بر رحیم جهود

باورت نیست از محله بپرس
زان رحیم رجیم دله بپرس

بختم از خشم شاه برگشته
دستم از پا درازتر گشته

یا اجازت دهد شه آفاق
که رَوَم من به سوی هند و عراق

یا ازین ابتلا رها کندم
خط آزادگی عطا کندم

تا به کسب معاش پردازم
دفتر و نامه منتشر سازم

هم درین ماه قطعه ای گفتم
وندر آن دُرّ معرفت سفتم

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#759 Posted: 6 Jul 2014 11:17

قطعه
لولیئی گفت با پسر، هشدار
تا که خود را چو من سمر سازی

پسرا سعی کن که در هر فن
خویش را تالی پدر سازی

تن به ورزش سپار تا خود را
جلد و چالاک و نامور سازی

بر سر استوانه رقص کنی
وز بر ریسمان گذر سازی

خوبشتن را به قوت تعلیم
حکمفرمای شیرنر سازی

ببر ا همسر مرال کنی
شیر را جفت گوره خر سازی

بنشانی به خرس بوزینه
خرس را خنگ راهبر سازی

سگ ز چنبر برون گذاری و باز
چنبر از ریسمان به در سازی

خویشتن را به پشت پران اسب
به سر پای مستقر سازی

در فن مشت و شیوهٔ کشتی
خویش در دهر مشتهر سازی

یاکه خود را به چشم بندی و سحر
جالب دقت و نظر سازی

پنبه ای در دهان فکنده و زان
رشته هایی دراز برسازی

بیضه زیر کله نهی و از آن
جوجه ای نو دمیده برسازی

کش روی مهره را به طراری
حقه بی مهره جلوه گر سازی

یاکم از این که خویش را به جهان
مطربی جلد و باهنر سازی

هر زمان نغمهٔ دگر خوانی
هر زمان پردهٔ دگر سازی

الغرض باید ای پسر خود را
مورد حاجت بشر سازی

ورنه بگزارمت به مدرسه ای
کاندر آن سال ها مقر سازی

کنی آن علم مرده ریگ روان
وآن خرافات را ز بر سازی

تا شوی شاعر و نوبسنده
خویش را حبس و دربدر سازی

یا چو آخوندهای بی محضر
از غم و رنج ماحضر سازی

یا شوی در اداره مستخدم
خورش از پارهٔ جگر سازی

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#760 Posted: 6 Jul 2014 11:30

در شکایت از خالق
چون که نومید بودم از تهران
بود قرضم فزون و فرع گران

دیدم از رهن دادن اسباب
کار مخلص شود عظیم خراب

زن خود را به رَی فرستادم
از خود او را وکالتی دادم

کز ره بیع خانه و کالا
قرض ها را کند تمام ادا

دختری خرد دارم و پسری
سال این چار وپنج آن دگری

دو فرشته دو نازنین دو ظریف
دوگل تازه و دو مرغ لطیف

هر دو هم لانه اند و هم بازی
کرده با هم به بازی انبازی

قوت قلب و لذت بصرند
مونس جان مادر و پدرند

این دو قسمت شدند وقت سفر
پسر اینجا بماند و شد دختر

من ز هجران دخت در تب و تاب
مادر از هجر پور، دیده پر آب

ای رهانندهٔ سیه روزان
رحمتی کن بر این دل سوزان

ما دوتن بیگناه و مظلومیم
همچو اطفال خویش معصومیم

خود تو آگاهی از حقایق امر
گنه زید و بیگناهی عمر

خود تو دانی که این گروه فقیر
من و چون من هزار خیل ، اسیر

این همه ظلم چون پسندی تو
دست ظالم چرا نبندی تو

زن و مردی که نان به خلق دهند
هرچه آید به کف به سفره نهند

روزتا شب به خوف وبیم چرا؟
خستهٔ مردم لئیم چرا؟

زن ومردی که کودکان دارند
دل یک مورچه نیازارند

از جهان خوش به کودکانی چند
تربیت کردن جوانی چند

زن گرفتار بچه پروردن
مرد مشغول تربیت کردن

من نگویم ادیب و دانایم
ادب آموز و کشورآرایم

کم از این لااقل که من پدرم
پدر پنج دختر و پسرم

با چنین کس چنین جفا نکنند
بیگناهیش مبتلا نکنند

ور بود این پدرگنه کاری
چیست جرم کسان او باری

هفت مه زین عزیمتم شده طی
خانه ام بی اجاره ماند به ری

که بزرگان کشور و اعیان
بیم دارند از اجاره ی آن

اینت دژخیمی و دژآگاهی
اینت نامردمی و بدخواهی

بنگر این عنف و بد مذاقی را
هم بر این کن قیاس باقی را

الغرض ای خدای نادیده
از تو چیزی کسی نفهمیده

هر به چندی ددی برانگیزی
دد نابخردی برانگیزی

مردمان را کنی دچار ددان
بخردان را شکار بی خردان

چون که کار ددان به گند افتاد
خشت آن دسته از خرند افتاد

بار دیگر خری برون آری
یا ز خر بدتری برون آری

عاقلان را کنی اسیر خران
عارفان را دچار بی خبران

اگر این است حال جمله کرات
هست یکسان نجوم با حشرات

همه لغوند عاقل و معقول
منطقی نیست آکل و ماکول

گه بسازی گهی خراب کنی
وز میان بدتر انتخاب کنی

چیره سازی معاویه به علی
خون کنی در دل علی ولی

بر بهین فرد زادهٔ عترت
پور مرجانه را دهی نصرت

جیش چنگیز را کنی یاری
خون ایرانیان کنی جاری

موجبات و علل بپا سازی
جنگ بین الملل بپا سازی

هرچه جنس بشربه جدکوشد
عاقبت جام بدتری نوشد

در تقلا چوگاو عصاری
همه بر گرد خویشتن ساری

اختیار جهان اگر با تست
از چه رو کارهاست ناقص و سست

ور ترا بر زمانه نیست نگاه
چیست پس فرق بنده با الله

ما بهشت ترا نمی خواهیم
سرنوشت ترا نمی خواهیم

فقرو ثروت بهشت و دوزخ تست
بین این دو مقام برزخ تست

در ببند این بهشت و دوزخ را
بی دخالت گذار برزخ را

هر زمان سایه ای میار برون
شخص پر مایه ای میار برون

نه همین از تو خون به دل داریم
که ز ظل تو نیز بیزاریم

» ظل « خود را گمار بر خورشید
تا ز ظل تو بفسرد جاوید

بفسرد، یخ کند، سراب شود
وین نظام کهن خراب شود

همه برهم خورند این حشرات
حشراتی که خوانده ایم کرات

آه ازین سایه های بی مایه
از سر دهر دور این سایه

بارالها به حق هشت و چهار
سایه ات را ز فرق ما بردار

آنچه گفتم تمام طیبت بود
نز سر جهل و شک و رببت بود

علم ما ناقص است وصبر کم است
عمر محدود و رنج دمبدمست

پای بینیم و سر نمی بینیم
قفل بینیم و در نمی بینیم

همه بینیم جز وی از آغاز
غافل از روزگارهای دراز

گر از آغازمان خبر بودی
ور به فرجاممان نظر بودی

هرگز این کاستی نمی دیدیم
بجز از راستی نمی دیدیم

پیش خرُم ، جهان خوش و نیکست
نزد غمگین ، زمانه تاریک است

گر به ما بد رسدگناه از ماست
ور رسدنیکی آن زسوی خداست

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

صفحه 76 از 88: « پیشین 1 ... 75 76 77 ... 87 88 پسین »

شعر و ادبیات /

Maleko Shoara Bahar | ملک الشعرای بهار

این تاپیک بسته شده. شما نمیتوانید چیزی در اینجا ارسال نمائید.

↑ بالا