صفحه 80 از 88: « پیشین 1 ... 79 80 81 ... 87 88 پسین »

Maleko Shoara Bahar | ملک الشعرای بهار

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#791 Posted: 7 Jul 2014 21:42

در صفت زن خوب
زن شناسم به روی همچو نگار
مالک ملک و درهم و دینار

مشربی باز و فکرتی روشن
بی عقیدت به گلخن و گلشن

شوهری زشت و ابله و بدخو
با زنان بلایه هم زانو

این چنین زن اگر رود به حریف
یاگزیند یکی رفیق ظریف

هست کمتر به فتوی بنده
در بر عقل و عرف شرمنده

پای مذهب نیاید ار به میان
نتوان کرد سر منع بیان

هست بهرش گشاده راه ورود
منع مفقود و مقتضی موجود

با چنین حال پارساکیش است
پاسدار شرافت خویش است

ترک عهد وفا نکرده هنوز
دست از پا خطا نکرده هنوز

اینت اعجوبه و دلیر زنی
قهرمانی بزرگ و شیرزنی

افتخار رجال و فخر نساست
او نه زن ، سرو بوستان وفاست

راستی کفش پای این سره زن
به از آن مرد ابله کودن

که به چونین زنی وفا نکند
خاک پایش به دیده جا نکند

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#792 Posted: 7 Jul 2014 21:44

صفت زن بد
نیز دانم زنی ثقیل وگران
در عزای حسین ، جامه دران

خاندانش مقدس و مومن
شوی برنا و خود کثرالسن

پای بند امید و بستهٔ بیم
به نعیم بهشت و نار جحیم

بوده زایر به کربلا و حرم
ننموده رخی به نامحرم

شوهری مهربان و خوب و ظریف
پاکدامان و گرم جوش و حریف

با همه زفتی و گرانی زن
شوی قانع به مهربانی زن

این زن ار لغزشی کند شومست
در بر عقل و شرع ، مذمومست

با چنین حال ، دیو راهزنش
کرده جا در میان پیرهنش

چادری نیمدار کرده بسر
با کنیزی نهاده پای بدر

شوی غافل ز کار همخوابه است
به گمانش که زن به گرمابه است

لیک آن قحبه خفته زیر کسان
صبح تا ظهر خورده ...کسان

دل ازین روسپی گسیختنی است
خونش درهرطریقه ربختنی است

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#793 Posted: 7 Jul 2014 21:46

در طبیعت زن
راست خواهی زنان معمایند
پیچ در پیچ و لای بر لایند

زن بود چون پیاز تو در تو
کس ندارد خبر ز باطن او

نیست زن پای بند هیچ اصول
بجز از اصل فاعل و مفعول

خویش را صد قلم بزک کردن
غایتش زادن است و پروردن

در طبیعت طبیعتی ثانی است
کارگاه نتاج انسانی است

زن به معنی طبیعتی دگر است
چون طبیعت عنود و کور و کر است

هنرش جلب مایه و زاد است
شغل او امتزاج و ایجاد است

آورد صنعتی که جان دارد
هرچه دارد برای آن دارد

شود از هر جدید و تازه کسل
جز از آن تازه کاو رباید دل

دل رباید که افتدش کاری
و افکند طرح جان جانداری

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#794 Posted: 7 Jul 2014 21:49

گل و پروانه
بامدادان به ساحت گلزار
بنگر آن جلوهٔ گل پر بار

گویی آن رنگ و بو وسیلهٔ اوست
تا کشد جرعه ای ز ساغر دوست

گل که پروانه را به خویش کشد
هم ز پروانه جرعه بیش کشد

هست پروانه قاصد جانان
به گل آرد خبر ز عالم جان

گرچه نوشد زشیرهٔ دل او
زی گل آرد خمیرهٔ دل او

هست بی شک خمیرمایهٔ گل
صنع استاد کارخانهٔ کل

چیست گل ، کارگاه زیبایی
مایهٔ حیرت تماشایی

کیست پروانه ، رهزن گلزار
غافل از این بنای پر اسرار

می رود پرزنان به سوی حبیب
می زند بوسه ها به روی حبیب

چون زند بوسه ای به وجه حسن
گل از آن بوسه گردد آبستن

ور تو پروانه را ببندی پر
مایه گیرد گل از طریق دگر

بامدادان نسیم برخیزد
با گل نازنین درآمیزد

زان وزنده نسیم نافه گشا
بارور گردد آن گل رعنا

چون که دوشیزگیش گشت تمام
مایه در تخمدان گرفت مقام

حاصل آید ازین میانه نتاج
وز سر سرخ گل بریزد تاج

گل خندان بپژمرد ناگاه
شود آن زیب و رنگ و بوی ، تباه

این همه رنگ و بوی و جلوه و ناز
مستی و عاشقی و راز و نیاز

بهر آنست تا ز گلشن جان
نگسلد جلوهٔ رخ جانان

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#795 Posted: 7 Jul 2014 21:53

شعور پنهان و شعور آشکار
دو شعور است در نهاد بشر
آن غریزی و این به علم و خبر

آن نهانست و این دگر پیدا
و آن نهانی بود به امر خدا

آن شعوری که از برون در است
پاسدار تمدن بشر است

و آن کجا ناپدید و پنهانیست
پاسبان نژاد انسانیست

دین و آیین و دانش و فرهنگ
از شعور برون پذیرد رنگ

لیک جان ها از این شمار جداست
کار جان با شعور ناپیداست

آنچه را روح و نفس و دل خوانی
هست جای شعور پنهانی

مغز جای شعور مکتسب است
لیک دل جایگاه فیض رب است

هست پُر زین شعور، قلب زنان
چون شنیدی کشیده دار عنان

با زنی بشکامه گفتم من
کاز چه با خویشتن شدی دشمن

شوهری داشتی و سامانی
آبروبی و لقمهٔ نانی

کودکانی ز قند شرین تر
گونه هاشان ز لاله رنگین تر

از چه رو پشت پا زدی همه را
به قضا و بلا زدی همه را

دادی از دست کودکان عزیز
آبرو ربختی ز شوهر نیز

دادی از روی شهوت و بیداد
آبروی قبیله ای بر باد

شده ای هرکسی و هر جایی
روز و شب گرم صورت آرایی

زود ازین ره تکیده خواهی شد
چون انار مکید خواهی شد

چون شدی پیر، دورت اندازند
زنده زنده به گورت اندازند

خویش را جفت غم چراکردی ؟ !
بر تن خود ستم چرا کردی ؟

پاسخم داد زن : که گفتی راست
لیکن آخر دلم چنین می خواست

نیست زن را به کار سر، سروکار
کار او با دل است و این سره کار

عقل را مغز می دهد یاری
عشق را دل کند هواداری

هرکه با عشق طرح الفت ریخت
رشتهٔ ارتباط عقل گسیخت

زن و عشق و دل وشعور نهان
مرد و عقل و نظام کار جهان

من ندانم پی صلاح بشر
زبن دو مذهب کدام اولی تر

گر دل و مغز هر دو یار شدی
عقل با عشق سازگار شدی

جای بر هیچ کس نگشتی ننگ
آشتی آمدی و رفتی جنگ

مام نگریستی به کشته پسر
کس نخفتی گرسنه بر بستر

نشدی دربدر زن بیوه
شده از مرگ شوی کالیوه

و آن تفنگی که می زند بدو میل
چوب و آهنش یوغ گشتی و بیل

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#796 Posted: 7 Jul 2014 21:56

خاتمهٔ کتاب شهید بلخی
بود روزی شهید بنشسته
درکتبخانه در به رخ بسته

نسخها چیده از یمین و یسار
بود سرگرم سیر آن گلزار

ناگه آمد ز در، گرانجانی
خشک مغزی ، عظیم نادانی

گفت با شیخ ، کای ستوده لقا
از چه ایدر نشسته ای تنها

شیخ برداشت از مطالعه سر
وز شکرخنده ربخت گنج گهر

کفت آری چو خواجه پیدا شد
بنده تنها نبود و تنها شد

هرکرا نور معرفت به سرست
گرچه تنهاست یک جهان بشرست

وان که را مغز بی فروغ و بهاست
در میان هزارکس تنهاست

ثمر عمر، عقل و تجربت است
تجربت بیخ علم و معرفت است

این همه علم ها که مشتهرند
حاصل زندگانی بشرند

در کتب حرف ها که انبارست
جوهر و مایه های اعمارست

عمرها را اگر عیارستی
صفحهٔ علم پیلوارستی

هرکتابی کش از خرد بهریست
نقد عمری و حاصل دهریست

بر نادان کتاب ، کانایی است
زی حردمند، جان دانایی است

پیش او عقده بر زبان دارد
پیش این زنده است و جان دارد

هرکرا با کتاب کار افتاد
عمرش از شصت تا هزار افتاد

وان که در خلوتش کتب خوانیست
خاطرش فارغ از پریشانی است

هرکه شد باکتاب یار و ندیم
یاد نارد ز دوستان قدیم

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#797 Posted: 7 Jul 2014 22:13

منظومه ها

چهار خطابه
خطابهٔ اول‏ ‏
شاه جهان ، پهلوی نامدار
ای ز سلاطین کیان یادگار

خنجر بران تو روز هنر
هست کلید در فتح و ظفر

تیغ کجت چون زپی نظم خاست
هر کجیئی بود بدو گشت راست

توپ تو بر خصم ز دوزخ دریست
قبر برایش درک دیگری است

روی نکوی تو در جنت است
هرکه تو را دید ز غم راحت است

بخت تو باشد علم کاویان
ملک تو ماننده ملک کیان

چون پی آن بخت همایون شدی
کاوه بدی باز فریدون شدی

هیچ کس از بهر تو کاری نکرد
هیچ عددسنج ، شماری نکرد

هرچه شد از همت و هوش تو شد
تاکه جهان حلقه به کوش تو شد

هرکه برایت قدمی می نهاد
ازکف مشتت درمی می گشاد

کس به تو خدمت ننموده بسی
منت بیجا مکش از هرکسی

نیز کسی با تو نکرده بدی
بد نسزد با فره ایزدی

تاج بنه ، بخش سماوی ست این
شکر بکن ، کار خداییست این

نسخهٔ این فال که در دست تست
درکف بسیارکسان بد نخست

هیچ کس آن نسخه نیارست خواند
ور قدری خواند نیارست راند

تو همه را خواندی و پرداختی
کار به آیین خرد ساختی

همت تو پیشرو کار شد
بخت ، مددکار و خدا یار شد

علم و عمل را بهم انداختی
ولوله در ملک جم انداختی

گردن دولت به کمند تو بود
این همه از بخت بلند تو بود

شاه شدی کسوت شاهی بپوش
چشم زتنکیل وتباهی بپوش

شاه ببخشد ز رعیت گناه
زان که شه از او بود و او ز شاه

دشمنی شه به کسی درخور است
کش هوس پادشهی در سر است

هرکه ندارد هوسی این چنین
تابع شاه است به روی زمین

تابع شه هرچه بود پرگناه
هرچه بود مجرم و نامه سیاه

حالت فرزندی شه دارد او
سهل بود هرچه گنه دارد او

بهر سلاطین اروپا حقی است
زان حقشان منزلت و رونقی است

حق شهانست که گر مجرمی
مستحق عفو نماید همی

شاه به کشتن نگذارد ورا
وزکف دژخیم برآرد ورا

همچو حقی بهر شهان پربهاست
کاین پی محبوبیت پادشاست

پادشها! خلق به دام تواند
جمله ستایندهٔ نام تواند

درپی محبوبیت خویش بامن
شاه شدی حامی درویش باش

پادشهی هست در اول به زور
چون به کف آید ندهد زور نور

رافت وبخشایش واحسان خوشست
آنچه پسندهمه است آن خوشست

هرچه درتن ملک تباهی رود
برسرآن سکهٔ شاهی رود

چون به خدا دست برآردکسی
جز توبه مردم نشماردکسی

هرکه ببالد ز تو بالیده است
هرکه بنالد ز تو نالیده است

گرکه ببالیم ز اعمال تو
به که بنالیم ز عمال تو

قدرت صد لشکر شمشیرزن
کم بود از نالهٔ یک پیرزن

نالهٔ مظلوم صدای خداست
توپ شهان پیش خدا بی صداست

قدرت و جاه تو شها در زمن
کم نشود از من و صد همچو من

ور شود از خشم تو موری تباه
لکهٔ ظلمی است به دامان شاه

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#798 Posted: 7 Jul 2014 22:18

خطابهٔ دوم
پادشها قصهٔ پاکان شنو!
شمه ای از حال نیاکان شنو

جمله نیاکان تو ایرانی اند
جز پسر بهمن و دارا نیند

از عقب دولت سامانیان
آن شرف گوهر ساسانیان

سال هزار است کز ایران زمین
پادشهی برننشسته به زین

جز ملک زندکه خون کیان
بود به شریان و عروقش روان

پادشهان یکسره ترکان بدند
جمله شبان گله ، گرگان بدند

هستی ما یکسره پامال شد
دستخوش رهزن و رمّال شد

اجنبیانی همه اهل چپو
فرقهٔ بردار و بدزد و بدو

تازی وترک و مغول و ترکمان
جمله بریدند از ایران امان

نای ببستند به مرغ سحر
بال شکستند ز طاوس نر

گشت گل تازهٔ این باغ و راغ
پی سپر اشتر و اسب و الاغ

خامه قلم گشت و دفاتر بسوخت
خشک و ت روباطن و ظاهر بسوخت

بعد عرب هم نشد این ملک شاد
رسته شد از چاله و در چه فتاد

شدعرب و، ترک به جایش نشست
مست بیامد، کت دیوانه بست

بست عرب دست عجم را به پشت
هرچه توانست از آن قوم کشت

پس مغول آمد کَتشان بسته دید
تیغ کشید و سر ایشان برید

اسلحه از فارس ، عرب کرد دور
بعد مغول آمد و کشتش به زور

شد وطن کورس مالک رقاب
پی سپر دودهٔ افراسیاب

ظلم مغول قابل گفتار نیست
شرح وی البته سزاوار نیست

بود مغول جانوری بی بدیل
پیش مغول بود عرب جبرئیل

باز عرب رحم و مواسات داشت
دوستی و مهر و مواخات داشت

گرچه عرب زد چو حرامی به ما
داد یکی دین گرامی به ما

گرچه ز جور جلفا سوختیم
ز آل علی معرفت آموختیم

الغرض ای شاه عجم ، ملک جم
رفت وفنا گشت زبان عجم

نصف زبان را عرب از بین برد
نیم دگر لهجه به ترکان سپرد

هر که زبان داشت به مانند شمع
سوخت تنش زآتش دل پیش جمع

زندی و سغدی همه بر باد رفت
پهلوی و آذری از یاد رفت

رفته بد از بین کلام دری
گر نگشودند در شاعری

پادشهانی به خراسان بدند
ک زگهر فَرّخ ساسان بدند

اهل سخن را، صله پرداختند
دفتر از اشعار دری ساختند

آنچه اثر مانده ازیشان به جا
شاهد صدقی است برین مدعا

از پس ایشان ملکان دگر
جایزه دادند به اهل هنر

ربع زبان ماند از آنان به جای
ورنه نماندی اثری زان بجای

یافت ز فردوسی شهنامه گوی
شاعری و شعر و زبان آبروی

شهرت آن پادشهان از زمین
رفت از این کار به چرخ برین

نام نکوشان به جهان دیر زیست
خوب تر از نام نکو هیچ نیست

از پس آن ، دوره به ترکان رسید
نوبت این گله به گرگان رسید

ترکی شد رسم به عهد تتر
عصر ملوک صفوی زان بتر

پهلوی اندر همدان و جبال
آذری اندر قطعات شمال

رفت درین دوره به کلی ز یاد
نصف زبان پاک ز کار اوفتاد

عصر پسین نیز سخن مرده بود
کِرم بلا بیخ سخن خورده بود

شعر شده مایهٔ رزق کسان
مدح و هجا کاسبی مفلسان

بی خردانی ز حقایق به دور
پیکرشان از ادبیات عور

شعر تراشیده ز مدح و هجا
بی اثر و ناسره و نابجا

روح ادب خستهٔ اخلاقشان
دست سخن بسته شلتاقشان

من به سخن زمزمه برداشتم
پرده ز کار همه برداشتم

شعر دری گشت ز من نامجوی
یافت ز نو شاعر و شعر آبروی

نظم من آوازه به کشور فکند
نثر من آیین کهن برفکند

درس نوینی به وطن داده ام
درس نو این است که من داده ام

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ویرایش شده توسط: ROZAALINDA

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#799 Posted: 7 Jul 2014 22:28

خطابهٔ سوم‏ ‏
به به از این عهد دل افروز نو
عصر نو و شاه نو و روز نو

پادشها! از پس ده قرن سال
قرن تو را داده شرف ، ذوالجلال

تاج کیان تا به تو خسرو رسید
چهرهٔ این ملک چوگل بشکفید

از خود ایران ملکی تازه خاست
تازه گر از وی شود ایران ، رواست

پادشها! مدح و ثنا می کنم
هرچه کنی بنده دعا می کنم

رشتهٔ فکرم به کف شه بود
شاه از افکار من آگه بود

گر چو نی ام شه بنوازد خوشست
زان که چو نی نغمهٔ من دلکش است

ور دهدم تار صفت گوشمال
پاره شود رشته و آرد ملال

تا که چمن سبز شود در بهار
سرخ بود روی تو ای شهریار

از تو بسی خیر به ملت رسد
نعمت امنیت و صحت رسد

دولت نو داری و بخت جوان
داد و دهش کن چو انوشیروان

تختگه جم به تو فرخنده باد
دولت و اقبال تو پاینده باد

تا شود این ملک ، همایون به تو
نو شود آزادی و قانون به تو

عرصهٔ این ملک به قانون کنی
سرحد آن دجله و جیحون کنی

خاتمه بخشی بدِ ایام را
تازه کنی اول اسلام را

ملک خراسان زتو خُرّم شود
وسعت دیرینش مسلم شود

مملکت دلکش آذرگشسب
از توکند عزت دیرینه کسب

وصل شود در همه مازندران
شهر و ده و خانه ، کران تاکران

شهر ستخر از تو به رونق شود
ساخته چون قصر خورنق شود

بند چو شاپور به کارون کشی
جسر چو محمود به جیحون کشی

کُرد و بلوچ و عرب و ترکمان
گشته به وصفت همگی یک زبان

نقشهٔ آثار تو والا شئون
نقش شود برکمر بیستون

زنده شود دین قویم نبی
ختم شود دورهٔ لامذهبی

فارسی از جهد تو احیا شود
وحدت ملی ز تو پیدا شود

کارکنان کشف معادن کنند
کوه کنان کوه ز جا برکنند

خاک وطن جمله زراعت شود
کار وطن جهد و قناعت شود

دشت دهد حاصل مرغوب خوب
کوه شود حامل محصول چوب

باغ شود کوه ز محصول نغز
کوه شود باغ ز اشجار سبز

کشف شود در قطعات شمال
زر و مس و آهن و نفت و ذغال

کوه سکاوند به ما جان دهد
نوبت دیگر زر رویان دهد

حاصل در حاصل ، دشت و دره
دکان در دکان ، کبک و بره

اهل وطن سرخوش و اعدا ذلیل
صادر ما وافر و وارد قلیل

در همه جا کارگران گرم کار
کارگران خرم و بیکاره خوار

یک ترن از شرق بیفتد به راه
وصل کند هند به بحر سیاه

یک ترن از غرب شود سوت زن
وصل کند دجله به رود تجن

و از در بوشهر قطاری دگر
وصل کند فارس به بحر خزر

قوت ما قوت رستم شود
هیئت ما هیئت آدم شود

راست نشینیم و بپوییم راست
راست نیوشیم و بگوییم راست

دفع اجانب را، جدّی شویم
لازم اگر شد، متعدی شویم

قصد تعدی و تجاوز به خصم
شرط بود گاه تبارز به خصم

حس تجاوز چو نمایان شود
فعل دفاع وطن آسان شود

تازه شود عهد خوش باستان
نوبت پاکان رسد و راستان

نو شود اعیاد و رسوم کهن
خلق به هر جشن کنند انجمن

تازه شود جشن خوش مهرگان
آن که شد از غفلت ترک از میان

آتش جشن سده روشن شود
شهر ز بهمنجنه گلشن شود

روز چو با ماه برابر شدی
بودی جشنی و مکرر شدی

این همه اعیاد از ایران گریخت
بس که وطن سینه زد و اشک ریخت

پادشها! عیش وطن عیش تست
بهر وطن عیش وخوشی کن درست

گوی که اعیاد کهن نو کنند
یاد ز عهد جم و خسرو کنند

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#800 Posted: 7 Jul 2014 22:31

خطابهٔ چهارم‏ ‏
پهلویا! یاد ز میراث کن
مدرسهٔ پهلوی احداث کن

پهلوی آموخته اهل فرنگ
خوانده خط پهلوی از نقش سنگ

سغدی و میخی و اوستا همه
کرده ز بر مردم دانا همه

لیک در ایران کسی آگاه نی
جانب خواندن همه را راه نی

هست امیدم که شه پهلوی
زنده کند عهد شه غزنوی

با علما مهر و فتوت کند
با ادبا لطف و مروت کند

خاصه به این بنده که ایرانیم
هم به سخن عنصری ثانی ام

خدمت من مخفی و پوشیده نیست
لیک ز خود وصف ، پسندیده نیست

سال شد از بیست فزون تا که من
گشته ام آوارهٔ حب الوطن

نه ز پی مطعم و مشرب شدم
نه ز پی ثروت و منصب شدم

عشق من این بود که در ملک جم
نابغه ای قد بنماید علم

نابغه ای صالح و ایران پرست
رشتهٔ افکار بگیرد به دست

تکیه به ملت کند از راستی
دور نماید کجی وکاستی

پست کند هوچی و بیکاره را
شاد کند ملت بیچاره را

آنچه سزا دید به حال همه
اجرا فرماید بی واهمه

تهمت و دشنام و دروغ وگزاف
غیبت و تکفیر و خطا و خلاف

دزدی و قلاشی و تن پروری
پشت هم اندازی و هوچی کری

محو شود جمله در ایام او
فخر نماید وطن از نام او

دورهٔ او عصر فضیلت شود
دورهٔ آسایش ملت شود

خوارکند مفسد و جاسوس را
تازه کند کشورکاوس را

متحد الشکل بود لشکرش
تاکه شود امن و امان کشورش

شاهد عرضم بود ای شهریار
دورهٔ پر شعشعهٔ نوبهار

دیده ام از پیش ، من امروز را
داده ام این مژدهٔ فیروز را

لیک دریغا که به درگاه تو
جمع نگشتند از اشباه تو

تو چو یکی شیر برون آمدی
با یک شمشیر برون آمدی

برق فروزندهٔ شمشیر تو
بود نگهدار دل شیر تو

یک تنه از بیشه چمیدی برون
بود خدا و خردت رهنمون

جانورانی به هوای شکار
ربزه خور صیدگه شهریار

چون اسد پرده ، گرسنه شکم
لخت به مانندهٔ شیر علم

نام تو را ورد زبان ساختند
پنجه به هرگوشه درانداختند

بنده و چون بنده کسان دگر
هریکی آزرده ز یک جانور

از دل و جان جمله هواخواه تو
دور فتادیم ز دردگاه تو

کار درین مرحله مشکل شود
هرکه ز دیده رود از دل رود

هرچه قلم خلق به دفتر زدند
تهمت آن بر سر احقر زدند

لاجرم از عذر زدم فال خود
عفو تو را جستم و اقبال خود

بنده خطایی ننمودم ، وگر
کرده ام ای شاه ، ز من درگذر

تا به من زار شدی سرگران
شد کلهم دستخوش دیگران

چوب ز بازوی فلک می خورم
از سگ و از گربه کتک می خورم

تاجرک چشم چپ ورشکست
رفت و به ترشیز به جایم نشست

فاطمی آن دکتر علم حقوق
آن به عدالت زده در شهر بوق

کرد مرا در سر عدلیه خوار
سخت برآورد ز جانم دمار

ساخت برایم ز مروت کلاه
طرفه کلاهی که ندیده است شاه

ننگ عمامه ز سرم کرد دور
هشت کله را به سرمن به زور

زیرکله ماند سر و زنش من
گشت نهان راه پس و پیش من

گرگذرد چند صباحی دگر
شه نکند یاد من خون جگر

کار به اشخاص دگر می رسد
نوبت الواط گذر می رسد

جانب این بنده نمایند روی
نعش کش وگورکن و مرده شوی

شاه پشیمان شود آنگه که پیر
مرده وزو مانده سه طفل صغیر

بو که شهم لطف فراوان کند
آنچه بود لایق شاهان کند

آنچه شهان با ادبا می کنند
با شعرا و خطبا می کنند

تا من و ملت به دعای تو شاه
دست برآریم به سوی اله

دم بکش و خاتمه بخش ای بهار
بر سخنان دری آبدار

راستی از هرچه بود بهتر است
راستی از خصلت پیغمبر است

راست زی و راست رو و راستگوی
راست شو و هرچه دلت خواست گوی

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

صفحه 80 از 88: « پیشین 1 ... 79 80 81 ... 87 88 پسین »

شعر و ادبیات /

Maleko Shoara Bahar | ملک الشعرای بهار

این تاپیک بسته شده. شما نمیتوانید چیزی در اینجا ارسال نمائید.

↑ بالا