صفحه 86 از 88: « پیشین 1 ... 85 86 87 88 پسین »

Mohtasham Kashani | محتشم كاشانی

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#851 Posted: 27 May 2014 18:17

شمارهٔ ۲ - وله فی المثنوی
بحمدالله کز الطاف الهی
مزین شد دگر اورنگ شاهی

زنو کوس بشارت کوفت گردون
در استقلال نواب همایون

منادی زن برای سجدهٔ عام
گران کرد از منادی گوش ایام

که طالع گشت خورشید جهان تاب
جهان بگشود چشم خفته از خواب

نشست از نو درین کاخ مخیم
به سالاری جهان سالار اعظم

زمین از آسمان شد تهنیت جو
زبان آسمان شد تهنیت گو

دم و پشت کمان فتنه شد نرم
مبارکباد را بازار شد گرم

زبان هرکه می جنبید در کام
به سامع نکته ای می کرد اعلام

بیان هرکه حرف آغاز می کرد
دری ز ابواب دعوی باز می کرد

قضا می گفت من امداد کردم
که عالم را ز نو آباد کردم

فلک می گفت بود از پرتو من
که دیگر شد چراغ دهر روشن

ملک می گفت از تسبیح من بود
که از کار جهان این عقده بگشود

درین مدت شبی بگذشت بر کس
کزین گفت و شنو یک دم کند بس

مرا هم خورد حرفی چند بر گوش
که می برد استماع آن ز دل هوش

ز لفظ منهیان عالم غیب
ز گفت آگهان سر لاریب

یکی زان حرفهای راست تعبیر
قلم می آورد در سلک تحریر

شبی روشن به نور مشعل بدر
ز فیاض قدر با لیلة القدر

درو وحشت به دامن پا کشیده
ز راحت آب در جو آرمیده

من بی دل که از خوابم ملال است
دلم ماوای سلطان خیال است

ز ذوق صحت شاه جهاندار
نه چشمم خفته بود آن شب نه بیدار

درین اندیشه بودم کایزد پاک
چه نیکو داشت پاس خطهٔ خاک

چه ملکی را ز نو دارالامان کرد
چه جانی در تن خلق جهان کرد

چه شمعی را به محض قدرت افروخت
که خصم از پرتوش پروانه وش سوخت

چه شاهی را دگر کرسی نشین ساخت
که عزمش باره بر چرخ برین تاخت

ز بس کاین ذوق می برد از دلم هوش
زبان نکته سنجم بود خاموش

دل اما داستانی گوش می کرد
که از کیفیتم مدهوش می کرد

زبان حال گوئی از سر سوز
ز آغاز شب این افسانه تا روز

ز بلقیس جهان می کرد تقریر
به جمشید جوانبخت جهانگیر

که ای شاه سریر کامرانی
سزاوار بقای جاودانی

تو آن شمع جهانتابی که یک یا چند
جمالت بوده بر مردم تتق بند

من آن پروانهٔ شب زنده دارم
که پاس شمع دولت بوده کارم

که افسون خوانده ام بر پیکر شاه
گهی گردیده ام گرد سر شاه

گذشته پرمهی از غره تا سلخ
که بر خود خواب شیرین کرده ام تلخ

کشک دارندگان شب نخفته
پرستاران ترک خواب گفته

یکی را زین الم میسوخت دامن
یکی را دل یکی را خرمن تن

ولی من بودم ای شاه جهانبان
که هم تن هم دلم میسوخت هم جان

ز دل بازان جانباز وفادار
به گرد پیکرت پروانهٔ کردار

بسی پر میزدند ای شمع سرکش
ولی من میزدم خود را بر آتش

غم وردت سراسر زان من بود
بلاگردان جانت جان من بود

مرا دل بود از بهر تو در بند
مرا جان بود با جان تو پیوند

اگر عضوی ز اعضای شریفت
وگر جزوی ز اجزای لطیفت

سر موئی ز درد آزرده میشد
گل امید من پژمرده میشد

وگر تخفیفی از آزار می یافت
دلم یک دم ز غم زنهار می یافت

که آن حالت که شاه به جرو برداشت
مرا در آب و آتش بیشتر داشت

رضا بودم که هستی بخش عالم
به عمر شاه عمر من کند ضم

زبانم بس که مشغول دعا بود
نمی گفت م گرم صد مدعا بود

همینم بود روز و شب مناجات
نهان از خلق با قاضی حاجات

که ای دانای حکمت های مکنوز
هزاران بوعلی را حکمت آموز

خداوند رحیم و بنده پرور
توان بخش توانای توانگر

حفیظ یونس اندر بطن ماهی
به لطف بی دریغ پادشاهی

نگهدار خلیل از نار نمرود
به مخفی رشحه های لجهٔ جود

برون آرنده ایوب از رنج
چنان کز چنگ چندین اژدها گنج

به نوعی کاین شهان را داشتی پاس
به حکمت های کس ناکرده احساس

برین مهر سپهر سروری نیز
برین شاه سریر داوری نیز

ز روی مرحمت شو سایه گستر
چو نخل تر برانگیزش ز بستر

به صحت کن به دل بیماریش را
مؤید دار گیتی داریش را

فلک را آن چنان کن پاسبانش
که دارد پاس تا آخر زمانش

نصیب او حیات همین اوست
چراغ دودهٔ انسان همین اوست

کسی در فکر درویشان جز او نیست
خبر دار از دل ایشان جز او نیست

نه تنها هاتف این افسانه می گفت
که این در هرکه درکی داشت میسفت

مرا هم هرچه امشب بر زبان بود
به گوشم آن چه می آمد همان بود

الهی تا بقا باشد جهان را
بقا ده این شه صاحبقران را

که دیگر دهر ار ارحام واصلاب
چنین ذاتی نخواهد دید در خواب