صفحه 2 از 91: « پیشین 1 2 3 4 5 ... 88 89 90 91 پسین »

اوحدی مراغه ای

plangton31

کاربر

ارسالها: 5120

#11 Posted: 5 Jul 2011 19:16

غزل شمارهٔ ۸

درد سری می‌دهیم باد صبا را
تا برساند به دوست قصهٔ ما را

برسر کویش گذر کند به تانی
با لب لعلش سخن کند به مدارا

پیرهن ما قبا کند به نسیمش
برکند از ما دگر به مژده قبا را

مرهم این ریش کرد نیست، که عمری
سینه سپر بوده‌ایم زخم بلا را

دنیی و دین کرده‌ایم در سر کارش
گردن و سر می‌نهیم تیغ و قفا را

ای بت نامهربان، بیا و بیاموز
از سخن من حدیث مهر و وفا را

پای چنین سرزنشت‌ها چو نداری
دست مزن عاشقان بی سرو پارا

عیب زبونی نه لایقست،گر از خود
دفع ندانست کرد تیغ قضا را

اوحدی، از من بدار دست ملامت
من چه کنم؟ کین ارادتست خدا را

من هم خدایی دارم

plangton31

کاربر

ارسالها: 5120

#12 Posted: 5 Jul 2011 19:17

غزل شمارهٔ ۹

مبارک روز بود امروز، یارا
که دیدار تو روزی گشت ما را

من آن دوزخ دلم، یارب، که دیدم
به چشم خود بهشت آشکارا

نه مهرست این، که داغ دولتست این
که بر دل بر ز دست این بی‌نوا را

ز یک نا گه چه گنج دولتست این؟
که در دست اوفتاد این بی‌نوا را

درین حالت که من روی تو دیدم
عنایت‌هاست با حالم خدا را

هم آه آتشینم کارگر بود
که شد نرم آن دل چون سنگ خارا

مرا تشریف یک پرسیدنت به
ز تخت کیقباد و تاج دارا

بکش زود اوحدی را، پس جدا شو
که بی‌رویت نمی‌خواهد بقا را

من هم خدایی دارم

plangton31

کاربر

ارسالها: 5120

#13 Posted: 5 Jul 2011 19:18

غزل شمارهٔ ۱۰

در چرخ کن چو عیسی زین جا رخ طلب را
و آنجا درست گردان پیوند ابن و اب را

گویا شود پیاپی با دل مسیح جانت
چون مریم ار ببندی روزی دو کام و لب را

با چشم تو چو گردی رطل‌اللسان به یادش
از چوب خشک برخود ریزان کنی رطب را

خواهی که جاودانت باشد تصرف اینجا
از خویشتن جدا دار این شهوت و غضب را

داری دلی چو کعبه و ز جهل و از ضلالت
در کعبه می‌گذاری بوجهل و بولهب را

ای تن، چو دل به خوبان دادی و من نگفتم
بر ماهتاب خواهی افکند این قصب را

دل رای حقه بازی زد بر دهان تنگش
ما عرضه بر که داریم این عشق بوالعجب را؟

گفتم: مگر به پایان آید شب فراقش
در شهر عاشقان خود پایان نبود شب را

ای اوحدی، چو رویش دیدی بلا همی‌کش
چون انگبین تو خوردی تاوان نبود تب را

من هم خدایی دارم

plangton31

کاربر

ارسالها: 5120

#14 Posted: 5 Jul 2011 19:18

غزل شمارهٔ ۱۱

بر قتل چون منی چه گماری رقیب را؟
ای در جهان غریب، مسوز این غریب را

دورم همی کنند ادیبان ز پیش تو
ای حورزاده، عشق بیاموز ادیب را

روی تو گر ز دور ببیند خطیب شهر
دیگر حضور قلب نباشد خطیب را

ترسا گر آن دو زلف چو زنار بنگرد
در حال همچو عود بسوزد صلیب را

ما دوست را به دنیی و عقبی نمی‌دهیم
زنهار! کس چگونه فروشد حبیب را

از من مدار چشم خموشی، که وقت گل
مشکل کسی خموش کند عندلیب را

همرنگ اوحدی شود اندر جهان به عشق
هر کس که او نگه کند این رنگ و طیب را

من هم خدایی دارم

plangton31

کاربر

ارسالها: 5120

#15 Posted: 5 Jul 2011 19:19

غزل شمارهٔ ۱۲

چون ندیدم خبری زین دل رنجور ترا
در سپردم به خدا، ای ز خدا دور، ترا

شاد نابوده ز وصل تو من و نابوده
توجفا کرده و من داشته معذور ترا

صورت پاک ترا از نظر پاک مپوش
که به جز دیدهٔ پاکان ندهد نور ترا

گر ز دیدار تو آگاه شوند اهل بهشت
سر مویی نفروشند به صد حور ترا

ای که رنجی نکشیدی و ندیدی ستمی
چه غم از حال ستم‌دیدهٔ رنجور ترا؟

تو که چون من ننشستی به غمی روز دراز
سخت کوتاه نماید شب دیجور ترا

اوحدی را ز نظر دور مدار، ای دل و جان
که دلارام ترا دارد و منظور ترا

من هم خدایی دارم

plangton31

کاربر

ارسالها: 5120

#16 Posted: 5 Jul 2011 19:19

غزل شمارهٔ ۱۳

من چه گویم جفا و جنگ ترا؟
جرم رهوار و عذر لنگ ترا؟

ز دل و جان نشانه ساخته‌ام
ناوک چشم شوخ شنگ ترا

ای نوازش کم و بهانه فراخ
لب لعل و دهان تنگ ترا

صلح را خود ببین که ما چه کنیم؟
که به جان می‌خریم جنگ ترا

دل بدزدی و زود بگریزی
ما بدانسته‌ایم ننگ ترا

رنگ خوبان ز لوح فکر بشست
اوحدی، تا بدید رنگ ترا

من هم خدایی دارم

plangton31

کاربر

ارسالها: 5120

#17 Posted: 5 Jul 2011 19:20

غزل شمارهٔ ۱۴

دلبرا، در دل سخت تو وفا نیست چرا؟
کافران را دل نرمست و ترا نیست چرا؟

بر درت سگ وطنی دارد و ما را نه، که چه؟
به سگانت نظری هست و بمانیست چرا؟

هر که قتلی بکند کشته بهایی بدهد
تو مرا کشتی و امید بها نیست چرا؟

خون من ریزی و چشم تو روا می‌دارد
بوسه‌ای خواهم و گویی که: روانیست، چرا؟

شهریان را به غریبان نظری باشد و من
دیدم این قاعده در شهر شما نیست، چرا؟

من و زلف تو قرینیم به سرگردانی
من ز تو دورم و او از تو جدا نیست چرا؟

دیگران را همه نزدیک تو را هست و قبول
اوحدی را ز میان راه وفا نیست چرا؟

من هم خدایی دارم

plangton31

کاربر

ارسالها: 5120

#18 Posted: 5 Jul 2011 19:21

غزل شمارهٔ ۱۵

باز کی بینم رخ آن ماه مهر افروز را؟
گل رخ سیمین بر دل دزد عاشق سوز را؟

دولت پیروز اگر بنشاندش بار دگر
در بر من، شکر گویم دولت پیروز را

گر رسیدم از لبش روزی به کام دل، رواست
زانکه شبها از خدا می‌خواستم این روز را

همچو فرهاد از غمش روزی به صحراها روم
تا ببینند این جوانان عشق پیرآموز را

روز وصل از غمزهٔ او جان سر گردان من
چون تحمل کرد چندان ناوک دلدوز را؟

با وصال او دلم را نیست پروای بهشت
در چنان عیدی کسی یاد آورد نوروز را؟

دوش می‌آمد سوار از دور و من نزدیک بود
کز سرشادی ببوسم پای اسب بوز را

مدعی را دل ببرد از چشم مست شیرگیر
هر که باشد شیرگیر آسان بگیرد یوز را

اوحدی، گر قبلهٔ اقبال خواهی سجده کن
آفتاب روی آن شمع جهان‌افروز را

من هم خدایی دارم

plangton31

کاربر

ارسالها: 5120

#19 Posted: 5 Jul 2011 19:22

غزل شمارهٔ ۱۶

مطرب، چو بر سماع تو کردیم گوش را
راهی بزن، که ره بزند عقل و هوش را

ابریشمی بساز و ازین حلقه پنبه کن
نقل حضور صوفی پشمینه پوش را

جامی بیار، ساقی، از آن بادهای خام
وز عکس او بسوز من نیم جوش را

بر لوح دل نقوش پریشان کشیده‌ایم
جامی بده، که محو کنیم این نقوش را

ما را به می بشوی، چنان کز صفای ما
غیرت بود مشایخ طاعت فروش را

بر ما ملامت دگران از کدورتست
صافی ملامتی نکند در نوش را

با مدعی بگوی که: ما را مگوی وعظ
کاگنده‌ایم سمع نصیحت نیوش را

ای باد صبح، نیک خراشیده خاطریم
لطفی بکن، به دوست رسان این خروش را

گرمی کند به خلوت ما آن پری گذر
بگذار تا گذار نباشد سروش را

شد نوش ما چو زهر ز هجران او، ولی
زهر آن چنان خوریم به یادش که نوش را

ای اوحدی، بگوی سخن، تا بداندت
دشمن، که بی‌بصر نشناسد خموش را

من هم خدایی دارم

plangton31

کاربر

ارسالها: 5120

#20 Posted: 5 Jul 2011 19:22

غزل شمارهٔ ۱۷

پیش‌آر، ساقی، آن می چون زنگ را
تا ما براندازیم نام و ننگ را

امشب زرنگ می برافروز آتشی
تا رنگ پوش ما بسوزد رنگ را

بی‌روی او چون عود می‌سوزد تنم
مطرب، تو نیز آخر بساز آن چنگ را

با فقیه از عقل می‌گوید سخن
عقلی نبودست این فقیه دنگ را

بی‌او نباشد دور اگر گریان شوم
دوری بگریاند کلوخ و سنگ را

ای همرهان، پیش دهان تنگ او
یاد آورید این عاشق دلتنگ را

وی ساربان، طاقت نداری پای ما
سرباز کش یک لحظه پیش آهنگ را

ناچار باشد هر فراقی را اثر
وانگه فراق یار شوخ شنگ را

ای آنکه کردی رخ به جنگ اوحدی
او صلح می‌جوید، رها کن جنگ را

من هم خدایی دارم

صفحه 2 از 91: « پیشین 1 2 3 4 5 ... 88 89 90 91 پسین »

شعر و ادبیات /

اوحدی مراغه ای

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا