صفحه 39 از 47: « پیشین 1 ... 38 39 40 ... 46 47 پسین »

Fakhr-al-Din Iraqi |فخرالدین عراقی

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#381 Posted: 20 Jul 2012 21:34

شمارهٔ ۲

ساقی، بیار می، که فرو رفت آفتاب
بنمود تیره‌شب رخ خورشید مه نقاب
منگر بدان که روز فروشد، تو می بیار
کز آسمان جام برآید صد آفتاب
بنیاد عمر اگر چه خراب است، باک نیست
خوشتر بود بهار خراباتیان خراب
یاران شدند مست و مرا بخت خفته ماند
بیدار کن به بوی می این خفته را ز خواب
بگشا سر قنینه، که در بند مانده‌ام
وز بند من مرا نرهاند مگر شراب
خواهم به خواب در شوم از مستی آنچنان
کآواز صور برنکند هم مرا ز خواب
مستم کن آنچنان که سر از پای گم کنم
وز شور و عربده همه عالم کنم خراب
تا او بود همه، نه جهان ماند و نه من
خود بشنود ز خود «لمن الملک» را جواب
ساقی، مدار چشم امیدم در انتظار
صافی و درد، هرچه بود، جرعه‌ای بیار
مستم کن آنچنان که ندانم که من منم
خود را دمی مگر به خرابات افگنم
فارغ شوم ز شعبده بازی روزگار
زین حقهٔ دو رنگ جهان مهره برچنم
قلاش وار بر سر عالم نهم قدم
عیاروار از خودی خود بر اشکنم
در تنگنای ظلمت هستی چه مانده‌ام؟
تا کی چو کرم پیله همی گرد خود تنم؟
پیوسته شد، چو شبنم، بودم به آفتاب
شاید که این زمانه «انا الشمس» در زنم
آری چو آفتاب بیفتد در آینه
گوید هر آینه که: همه مهر روشنم
سوی سماع قدس گشایم دریچه‌ای
تا آفتاب غیب درآید ز روزنم
چون پیش آفتاب شوم همچو ذره باز
معذور باشم ار ز «انا الشمس» دم زنم
چون شمع شد وجود من از شمع تفرقه
مطلق بود وجود من، ار چه معینم
چون عکس آفتاب در آیینه اوفتد
آن دم ازو بپرس نگوید که آهنم
ساقی، بیار دانهٔ مرغان لامکان
در پیش مرغ همت من دانه‌ای افشان
تا ز آشیان کون چو سیمرغ بر پرم
پرواز گیرم از خود و از جمله بگذرم
بگذارم این قفس، که پر و بال من شکست
زان سوی کاینات یکی بال گسترم
در بوستان بی‌خبری جلوه‌ای کنم
وز آشیان هفت دری جان برون برم
شهباز عرشیم، که به پرواز من سزد
سدره مقام و کنگرهٔ عرش منظرم
چه عرش و چه ثری؟ که همه ذره‌ای بود
در پیش آفتاب ضمیر منورم
نز ذره گردم آگه، نز خود، نه ز آفتاب
در بحر ژرف بیخودی ار غوطه‌ای خورم
«سبحانی» آن نفس ز من ار بشنوی بدانک
آن او بود، نه من، به سوی هیچ ننگرم
ای بی‌خبر ز حالت مستان با خبر
باری نظاره کن، به خرابات بر گذر
آنان که گوی عشق ز میدان ربوده‌اند
بنگر که: وقت کار چه جولان نموده‌اند؟
خود را، چو گوی، در خم چوگان فکنده‌اند
گوی مرا از خم چوگان ربوده‌اند
کشت امید را ز دو چشم آب داده‌اند
بنگر برش چگونه فراوان دروده‌اند
تا سر نهاده‌اند چو پا در ره طلب
بس مرحبا که از لب جانان شنوده‌اند
هر لحظه دیده‌اند عیان عکس روی دوست
آیینهٔ دل از قبل آن زدوده‌اند
در وسع آدمی نبود آنچه کرده‌اند
اینان مگر ز طینت انسان نبوده‌اند؟
آن دم که گفته‌اند «اناالحق» ز بیخودی
آندم بدان که ایشان، ایشان نبوده‌اند
در کوی بیخودی نه کنون پا نهاده‌اند
کز ما در عدم، همه خود مست زاده‌اند
آن دم که جام باده نگونسار کرده‌اند
بر خاک تیره جرعه‌ای ایثار کرده‌اند
از رنگ و بوی جرعه یکی مشت خاک را
خوشتر هزار بار ز گلزار کرده‌اند
این لطف بین که: بی‌غرض این خاک تیره را
از دردیی سرشتهٔ انوار کرده‌اند
این بوالعجب رموز نگر کز همه جهان
آب و گلی خزانهٔ اسرار کرده‌اند
در صبح دم برای صبوح از نسیم می
مستانه خفته را همه بیدار کرده‌اند
چندین هزار عاشق شیدا ز یک نظر
نظارگی خویش به دیدار کرده‌اند
نقشی که کرده‌اند درین کارگاه صنع
در ضمن آن جمال خود اظهار کرده‌اند
افکند بحر عشق صدف چون به هر طرف
گوهرشناس بهر گهر نشکند صدف
چندین هزار قطرهٔ دریای بی‌کران
افشاند ابر فیض بر اطراف کن فکان
ناگه در آن میانه یکی موج زد محیط
هم قطره گشت غرقه و هم کون و هم مکان
در ساحت قدم نبود کون را اثر
در بحر قطره را نتوان یافتن نشان
آنجا نه اسم باشد و نه رسم و نه خبر
توحید بی‌مشارکت آنجا شود عیان
بنمود چون جمال جلالش ازل، بدانک
او باشد و هم او بود و هیچ این و آن
جمله یکی بود، نبود از دویی خبر
نه عرش، نه ثری، نه اشارت، نه ترجمان
این قطره‌ای ز قلزم توحید بیش نیست
ناید یقین حقیقت توحید در میان
توحید لایزال نیاید چو در مقال
روشن کنم ضمیر به توحید ذوالجلال
برتر ز چند و چون جبروت جلال او
بیرون ز گفت و گو صفت لایزال او
نگذاشت و نگذرد نظر هیچ کاملی
گرد سرادقات جمال و کمال او
گر نیستی شعاع جمالش، همه جهان
ناچیز گشتی از سطوات جلال او
ورنه نقاب نور جمالش شدی جلال
عالم بسوختی ز فروغ جمال او
از لطف قهر باز نموده فراق او
وز قهر لطف تعبیه کرده وصال او
هر دم هزار عاشق مسکین بداده جان
در حسرت جمال رخ بی‌مثال او
بس یافته نسیم گلستان ز رافتش
زنده شده به بوی نسیم شمال او
ای بی‌خبر ز نفحهٔ گلزار بوی او
آخر بنال زار سحرگه به کوی او
ای بی‌نیاز، آمده‌ام بر در تو باز
بر درگه قبول تو آورده‌ام نیاز
امیدوار بر در لطفت فتاده‌ام
امید کز درت نشوم ناامید باز
دل زان توست، بر سر کویت فکنده‌ام
زیرا به دل تویی، که تو دانیش جمله راز
گر یک نظر کنی به دل سوخته جگر
بازش رهانی از تف هجران جان گداز
از کارسازی دل خود عاجز آمده‌ام
از لطف خویش کار دل خسته‌ام بساز
خوارش مکن به ذل حجاب خود، ای عزیز
زیرا که از نخست بپرورده‌ای به ناز
چون بر در تو بار بود دوستانت را
ای دوست، در به روی طفیلی مکن فراز
بخشای بر عراقی مسکینت، ای کریم
از لطف شاد کن دل غمگینش ای رحیم

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#382 Posted: 20 Jul 2012 21:34

شمارهٔ ۳ - در مرثیهٔ بهاء الدین زکریا

چون ننالم؟ چرا نگریم زار؟
چون نمویم؟ که می‌نیابم یار
کارم از دست رفت و دست از کار
دیده بی‌نور ماند و دل بی‌یار
دل فگارم، چرا نگریم خون؟
دردمندم، چرا ننالم زار؟
خاک بر فرق سر چرا نکنم؟
چون نشویم به خون دل رخسار؟
یار غارم ز دست رفت، دریغ!
ماندم، افسوس، پای بر دم مار
آفتابم ز خانه بیرون شد
منم امروز و وحشت شب تار
حال بیچاره‌ای چگونه بود؟
رفته از سر مسیح و او بیمار
خود همه خون گریستی بر من
بودی ار دوستی مرا غم‌خوار
روشنایی ده رفت، افسوس!
منم امروز و دیده‌ای خونبار
آن چنانم که دشمنم چو بدید
زار بگریست بر دل من، زار
خاطر عاشقی چگونه بود
هم دل از دست رفته، هم دلدار؟
سوختم ز آتش جدایی او
مرهمم نیست جز غم و تیمار
روز و شب خون گریستی بر من
بودی ار چشم بخت من بیدار
کارم از گریه راست می‌نشود
چه کنم؟ چیست چارهٔ این کار؟
دلم از من بسی خراب‌تر است
خاطرم از جگرم کباب‌تر است
دوش پرسیدم از دل غمگین:
بی‌رخ یار چونی، ای مسکین؟
دل بنالید زار و گفت: مپرس
چه دهم شرح؟ حال من می‌بین
چون بود حال ناتوان موری
که کند قصد کعبه از در چین؟
زیر چنگ آردش دمی سیمرغ
بردش برتر از سپهر برین
باز سیمرغ بر پرد به هوا
ماند او اندر آن مقام حزین
منم آن مور، آنکه سیمرغم
مرغ عرش آشیان سدره نشین
آنکه کرد از قفس چنان پرواز
کاثرش در نیافت روح‌الامین
چون به گردش نمی‌رسد جبریل
چه عجب گر نماندش او به زمین؟
زیبد ار بفکند قفس سیمرغ
بی‌صدف قدر یافت در ثمین؟
چون نگنجید زیر نه پرده
شد، سراپرده زد به علیین
از حدود صفات بیرون شد
وندر اقطار ذات یافت مکین
او روان کرده سوی رضوان انس
ما ز شوقش تپان چون روح‌القدس
شاید ار شود در جهان فکنیم
گریه بر پیر و بر جوان فکنیم
رستخیزی ز جان برانگیزیم
غلغلی در همه جهان فکنیم
بر فروزیم آتشی ز درون
شورشی در جهانیان فکنیم
سنگ بر سینه لحظه لحظه زنیم
خاک بر سر، زمان زمان فکنیم
آب حسرت روان کنیم از چشم
سیل خون در حصار جان فکنیم
غرق خونیم، خیز تا خود را
زین خطرگاه بر کران فکنیم
قدمی بر هوا نهیم، مگر
خویشتن را بر آسمان فکنیم
از پی جست و جوی او نظری
در ریاضات خوش جنان فکنیم
ور نیابیم در مکان او را
خویشتن را به لامکان فکنیم
مرکب عشق زیر ران آریم
رخت از آن سوی کن فکان فکنیم
پس در آن بارگاه عزت و ناز
عرضه داریم از زبان نیاز
کان تمنای جان حیران کو؟
آرزوی دل مریدان کو؟
ما همه عاشقیم و دوست کجاست؟
دردمندیم جمله ، درمان کو؟
گرد میدان قدس بر گردیم
کاخر آن شهسوار میدان کو؟
بر رسیم از مواکب ارواح
کای ندیمان خاص، سلطان کو؟
پیش مرغان عرش لابه کنیم
کاخر این تخت را سلیمان کو؟
شاهباز فضای قدس کجاست؟
آفتاب سپهر عرفان کو؟
پرتو آفتاب سر قدم
در سر این حدوث تابان کو؟
چند اشارت خود، صریح کنیم:
غوث دین، قطب چرخ ایمان کو؟
مطلع نور ذوالجلال کجاست؟
مشرق قدس فیض سبحان کو؟
خاتم اولیاء امام زمان
مرشد صدهزار حیران کو؟
صاحب حق، بهای عالم قدس،
زکریا، ندیم رحمان کو؟
چه عجب گر به گوش جان همه
آید از سر غیب این کلمه
کین دم آن سرور شما با ماست
زانکه امروز دست او بالاست
دست او در یمین لم یزل است
رتبتش برتر ازو قیاس شماست
منزلش صحن قاب قوسین است
مجلس او رباط او ادنی‌ست
در هوای هویتش جولان
در سرای حقیقتش ماوی‌ست
هر دو عالم درون قبضهٔ اوست
بار او در درون صفهٔ ماست
گوهر «کل من علیها فان»
در کف آشنای بحر بقاست
گرچه در جای نیست، لیک ز لطف
هر کجا کان طلب کنی آنجاست
دیده باید که جان تواند دید
ورنه او در همه جهان پیداست
در جهان آفتاب تابان است
عیب از بوم و دیدهٔ اعمی‌ست
هر که خواهد که روی او بیند
گو: ببین روی جان، اگر بیناست
دیدهٔ روح بین به دست آرید
گرتان آرزوی مولاناست
آنکه او را میان جان جوییم
چون نیابیم، ذکر او گوییم
ای گرفته ولایت از تو نظام
چون نبوت به مصطفی شده تام
دیدهٔ مصطفی به تو روشن
شادمان از تو انبیای کرام
هم تو مطبوع اولیا به قدم
هم تو مبعوث انبیا به مقام
دل ابدال چاکر تو ز جان
جان اوتاد از دو دیده غلام
بی‌تو ما بی‌مراد مانده و تو
یافته از مراد خود همه کام
هیچ باشد که از فراموشی
یاد آری در آن خجسته مقام؟
چه شود گر کند در آن حضرت
ناقصی را عنایت تو تمام؟
چه کم آید که از سخاوت تو
کار بیچاره‌ای شود به نظام؟
ای رخت تاب آفتاب ازل
روشن از تو قصور دار سلام
ذره بی‌تاب مهر چون باشد؟
هم چنانیم بی‌رخت و سلام
گرچه سهل است این ثنا: بنیوش:
مهری از لطف، عیب ذره بپوش
بر تو انوار حق مقرر باد
حسن او بر تو هردم اظهر باد
به تجلی ذات، طلعت تو
چون دلت، لحظه لحظه انور باد
در طرب‌خانهٔ وصال قدم
هر زمانت سرور دیگر باد
ز انعکاس صفای آب رخت
منظر قدسیان منور باد
وز نسیم ریاض انفاست
جان روحانیان معطر باد
به جمالت، که مجمع حسن است
دیدهٔ جان ما منور باد
هر سعادت که حاصل است تو را
دوستان تو را میسر باد
هفت فرزند تو، که اوتادند،
هر یک غوث هفت کشور باد
قطبشان صدر صفهٔ ملکوت
که مقامش ز عرش برتر باد
بر سر کوی هر یکی گردون
چون عراقی کمینه چاکر باد
دوحهٔ روضهٔ منور تو
رشک گلزار خلد ازهر باد

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#383 Posted: 20 Jul 2012 21:35

عشاق‌نامه

آغاز کتاب
فصل اول
فصل دوم
فصل سوم و چهارم
فصل پنجم
فصل ششم
فصل هفتم
فصل هشتم
فصل نهم
فصل دهم
خاتمة‌الکتاب

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#384 Posted: 20 Jul 2012 21:35

آغاز کتاب

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#385 Posted: 20 Jul 2012 21:35

سر آغاز

هر که جان دارد و روان دارد
واجب است آنکه درد جان دارد

حمد بی‌حد کردگار احد
صمد لم یلد و لم یولد

آنکه ذاتش بری است از آهو
الذی لا اله الا هو

مالک الملک قادر بی‌عیب
صانع عالم شهادت و غیب

ربنا جل قدره و علا
آنکه از بدو فطرت اولی

خلق در دست قدرت او بود
قدرتش دستبرد صنع نمود

صانعی، کز مطالع ابداع
او برآرد حقایق انواع

پس چهل طورشان در آن اشکال
برد از جا به جا و حال به حال

روح‌ها داد روح را زان راح
به صبوحی اربعین صباح

امر او بر طریق کن فیکون
هم چنان کاف نارسیده به نون

آفرینندهٔ زمان و مکان
در جهات طبایع و ارکان

خلق را در جهان کون و فساد
هست او مبدا و بدوست معاد

زان پدر هفت کرد و مادر چار
تا سه فرزند را بود اظهار

صنعش از آب و خاک و آتش و باد
جسم را طول و عرض و عمق او داد

زان طرف روشنی و نزدیکی
زین طرف بعد بود و تاریکی

چون شد از خاک تیره طینت تن
کرد امرش به نور جان روشن

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#386 Posted: 20 Jul 2012 23:02

اندر جوهر انسان

مبدا امر جوهر انسان
قابل علم کرد در پی آن

آلتی از کرم بدو بخشید
که بدان نیک را ز بد بگزید

دادش ایجاب و سلب هر تحقیق
در جهان تصور و تصدیق

چون رقم بر وجود انسان راند
«اعملوا صالحا» بر ایشان خواند

ما همه ناقصیم و اوست تمام
ابدا ذوالجلال و الاکرام

وحدت او مقدس از تمثیل
صنعت او منزه از تحلیل

من نگویم که جان جان است او
هر چه گویم ورای آن است او

او مبراست از «هنا» و «هناک»
ز اول فکر و آخر ادراک

نیست سوی حقیقت الله
نفی و اثبات «لا» و «هو» را راه

هر چه ادراک آن کند افهام
یا بود در تصور اوهام

گر همه مغز هست و گر همه پوست
هر چه موجود ازوست بل همه اوست

جز وجود خدای در دو جهان
دومین نقش چشم احول دان

امر را اوست اول و آخر
خلق را اوست باطن و ظاهر

خانه‌های تن از دریچهٔ جان
هست روشن به نور «الرحمن»

هست او نور آسمان و زمین
پرتو نور اوست روح امین

هر که را در میان جان نور است
مغز جانش برای آن نور است

کند اندر زجاجهٔ مصباح
شام مشکوة را بدل به صباح

جان چو با نور هم‌نشین باشد
آهن از آتش آتشین باشد

دوست تشبیه نور کرد به نار
نیک از آن روز گشت ما را کار

چون که معشوق روی بنماید
بصرم را بصیرت افزاید

هیچ کس زان نظر سبق نبرد
تا به نور خدای می‌نگرد

گر تو کردی به چشم خویش نگاه
«انه ناظرا بنور الله»

چون تقرب کنی به طاعت دوست
چشم و گوش و زبان و مغز تو اوست

چون بدو گویی و بدو شنوی
پیش هستی او تو نیست شوی

چون ز خورشید شد ضیا پیدا
چون نگردد ستاره ناپیدا؟

هیچ طالب به خود درو نرسید
روی او هم بدو توانی دید

خاک را نیست ره به عالم پاک
جان مگر هم به جان کند ادراک

در ثنایش کسی که خاموش است
نیش اندیشه در دلش نوش است

گنگ گشتم درو و «ما احصی»
« و ثناء علیه لااحصی»

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#387 Posted: 20 Jul 2012 23:02

در تصفیهٔ نهاد گوید

سر او در سر یقین و گمان
مایهٔ کفر دان و هم ایمان

حسن او راست آینه عالم
روی او شد وجود و پشت عدم

روی آیینه را چه داری تار؟
نیست آیینه را بهر آینه‌دار

آهن خویش را به آینه ساز
روی آیینه را نگر ز آغاز

زنگ از آیینهٔ درون بزدای
پس به ایوان شاه حسن درآی

همچو آیینه دیده شو همه تن
تا کنی چشم جان بدو روشن

پشت بر خویش کن، مگر با اوی
شوی، آیینه خوی، روی به روی

مثلی گوش کن بدیع و غریب:
مثل خورشید دان تو نور حبیب

دل عاشق چو جرم مه صافی
ذوق پیش آمده به وصافی

ماه را نور بی‌حساب بود
چون برابر به آفتاب بود

زین صفت هر که قرب دید بدوست
دیدهٔ او دریچهٔ دل اوست

دیده‌ای را که روشنی نفزود
ز آفتابش نصیب گرمی بود

نور خورشید در جهان فاش است
گنه از دیده‌های خفاش است

آفتابی چنین، که می‌تابد
چشم خفاش در نمی‌یابد

دیدهٔ ما، اگرچه بی‌نور است
دان که نزدیک بین هر دور است

ساکن است او، مگر تو بشتابی
در نیابد، مگر تو دریابی

من نیارم شدن به پای منی
مگر این راه را تو قطع کنی

زانکه هرگز به چشم بینایان
زین بیابان ندید کسی پایان

چشم ما را تعلق ازلی است
نقد بازار ملک لم‌یزلی است

در فضایی که هست در دو جهان
نقد جود وجود اوست روان

عرش در جنب قدرتش موری
عقل نزدیک وحدتش دوری

بر درش عالمان عامل خوی
«رب انی ظلمت نفسی» گوی

در ره او بلا و محنت و حلم
پیشهٔ «الذین اوتوا العلم»

فعل و فعال و وجد و ماهیت
محو دان در ره الهیت

دیده را نیز روی آن نور است
کز کثافت لطافتش دور است

گیر کز عشق بایدت کم عقل
عشق بیرون بود ز عالم عقل

ور تو را نور ازین چراغی نیست
در تجاویف هر دماغی نیست

کی کنی سر عاشقان را فهم؟
تا نیابی فراز قلهٔ وهم

از شواغل دماغ خالی کن
خیز و سودای لاابالی کن

تا کی آخر به بند برهانی؟
خویشتن را ز بند نرهانی؟

بستر الواح این طبایع را
کن رقم ابجد شرایع را

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#388 Posted: 20 Jul 2012 23:02

درنعت محمد مصطفی صلی‌الله علیه و آله و سلم

نقل کن از وبال کفر بدین
مصطفی را دلیل مطلق بین

خاتم انبیاء، رسول هدی
صاحب جبرئیل، امین خدا

قصد و مقصود و آخر و اول
اولین خلق و آخرین مرسل

پادشاه دیار جود و وجود
مقصد علم و عالم مقصود

حافظ صفحهٔ معانی دل
چشمهٔ آب زندگانی دل

صوفی خانقاه الرحمان
عالم علم «علم القرآن»

آنکه پوشیده خلعت «لولاک»
وز بلندیش پست شد افلاک

خواجهٔ بارگاه کونین اوست
سالک راه قاب قوسین اوست

تیر دینش چو بر نشانه زدند
پنج نوبت به هفت خانه زدند

شرعش از علم گسترید فنون
در نواحی چرخ بوقلمون

چاکرش آفتاب و بنده سهیل
روی او «والضحی» و مو «واللیل»

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#389 Posted: 20 Jul 2012 23:03

در نعت خلفای راشدین

چار یارش، که مرشد دینند
همه اندر مقام تحسینند

دوستان پیمبرند همه
خلفای مطهرند همه

ای فضولی، چرا ز نادانی
یار اینی و دشمن آنی؟

دو هوایی اگر نورزی به
سه طلاق خیال فاسد ده

تو چه دانی درین میانه چه بود ؟
کین چرا پیش ازان خلیفه نبود ؟

تو چه دانی مصالح این کار؟
چه به خود راه می‌دهی انکار؟

همه را نیک دان، مباش فضول
جز نکو کی بود رفیق رسول؟

صد هزاران دریچه از رضوان
مفتتح در مضاجع ایشان

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#390 Posted: 20 Jul 2012 23:03

در نصیحت

تا کی، ای مست خواب غفلت و جهل
گوش سوی مقلد نااهل؟

تا به مقصد درین طریق تو را
کی رساند دلیل نابینا؟

سازده، یار گیر دانش و عقل
رخت بر بند ازین سراچهٔ نقل

نفسی از همه تبرا کن
ساعتی چشم خویشتن وا کن

لحظه‌ای درگذر ازین پس و پیش
لمحه‌ای در نگر به عالم خویش

چند مانی تو این چنین خفته؟
همره از راه منزلی رفته؟

به طلب در جهان چه می‌پویی؟
چو تو گم گشته‌ای، چه می‌جویی؟

دیده بگشای، ای که در خوابی
خویشتن را طلب، مگر یابی

چند ازین اشتغال بی‌حاصل؟
دیگران را و خود ز خود غافل؟

تا تو در خویشتن نظر نکنی
وانگه از خویشتن گذر نکنی

نرسانی نظر به عین کمال
نشناسی فراق را ز وصال

ایزد آخر نیافریدت تن
همه از بهر خوردن و خفتن

اندرین صورت ضعیف اساس
جان معنی است، سعی کن، بشناس

تا کی، ای همچو گاو سر در پیش
طعمه‌ای گرگ نفس را چون میش؟

تن تو خاک تیره را شد فرش
دل و جان تو تاج و قبهٔ عرش

صورتی را، که جان معنی هست
منجنیق اجل اگر بشکست

مغز او را ز پوست به بیند
باز گشتن به دوست به بیند

ای که غافل ز حال خود شده‌ای
چون بدانجا روی که آمده‌ای

از تو آخر بپرسد ایزد پاک
گوید: ای جرم کردهٔ ناپاک

کرده بودی به مردمی دعوی
حاصلت کو ز صورت و معنی؟

روزی اندر سراچهٔ شاهی
کار ناکرده مزد می‌خواهی؟

هر که دل در امور سفلی بست
به بلاهای جاودان پیوست

هر دلی کو هوای دنیا خواست
در تن افزود، لیک از جان کاست

هر که در ملک جان امین نبود
خازن نقد ماء و طین نبود

گوهری پیش مفلسی ننهند
این بلندی به هر کسی ندهند

عاشقان راست این مقام، آری
عاشقان را سزد چنین کاری

هله

صفحه 39 از 47: « پیشین 1 ... 38 39 40 ... 46 47 پسین »

شعر و ادبیات /

Fakhr-al-Din Iraqi |فخرالدین عراقی

این تاپیک بسته شده. شما نمیتوانید چیزی در اینجا ارسال نمائید.

↑ بالا