صفحه 41 از 47: « پیشین 1 ... 40 41 42 ... 46 47 پسین »

Fakhr-al-Din Iraqi |فخرالدین عراقی

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#401 Posted: 21 Jul 2012 06:33

غزل

دل من، چون به عشق مایل شد
عشق در گردنش حمایل شد

چون دل و عشق متفق گشتند
دل من عشق گشت و او دل شد

گاه بر رست چون نبات از گل
از دلم عشق و گاه نازل شد

روی بنمود و دل ببرد و نشست
کار من در فراق مشکل شد

من نمی‌دانم این بلا، دل را
از چه افتاده وز چه حاصل شد؟

ای عراقی، مکن شکایت دل
این بس او را که عشق منزل شد

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#402 Posted: 21 Jul 2012 06:33

مثنوی

آفت عاشقی نه از سر ماست
این بلا خود ز انبیا برخاست

داشت بر یوسف و زلیخا دست
در جهان خود ز دست عشق که رست؟

تا دلم را هوای باطل بود
جانم از ذوق عشق عاطل شد

چون ز سیمرغ دید شهپر عشق
همچو داود می‌زند در عشق

با دلش مهر خود بیامیزد
پس به مویی دلش بیاویزد

عشق چون دستبرد بنماید
انبیا را ز کیش برباید

اندرین کوی از آرزوی غزال
خوکبانی همی کنند ابدال

عاشق ار راز خود بپوشاند
وز ورع شهوتش فروماند

به حقیقت مرید عشق بود
چون بمیرد شهید عشق بود

بعد ازین دست ما و دامن عشق
ما شده خوشه چین خرمن عشق

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#403 Posted: 21 Jul 2012 06:38

فصل دوم

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#404 Posted: 21 Jul 2012 06:39

سر آغاز

بود در کنج خانه صبح دمی
خاطر من بخود فتاده دمی

غزلی دلپذیر می‌گفتم
درر از عشق دوست می‌سفتم

نفسی وصف یار می‌راندم
ساعتی لوح دوست می‌خواندم

دل ز احوال نیک و بد آزاد
هر زمانم نتیجه‌ای می‌داد

عقل گردون نورد گردنکش
جمع کرده دل از چهار وز شش

فکر عالم نمای معنی خوان
در دماغ خیال سرگردان

ذوق لذت شناس شاهد باز
کرده در عشق نغمه‌ها آغاز

طبع رعناگرای شیرین کار
کرده حسن عروس فکر نگار

کلک نقاش خوی معنی جوی
کرده معنی روان، چو آب به جوی

خامهٔ نقشبند چابک دست
بتکی چند را صور می‌بست

آمد از عالم خفا به ظهور
یک یک از دل معانی مستور

در چنان حالتی که جان لرزد
دوست ناگاه حلقه بر در زد

صوت بر در زنان، ز قرع هوا
از ره گوش هوش گفت مرا:

خیز و بگشای در، که یار آمد
میوه از شاخ عمر بار آمد

بی خبر گشت عقل سرمستم
بیخود از جای خود برون جستم

بگشودم درش، چو رخ بنمود
در جنت به روی من بگشود

اندر آمد، ز ماه تابان‌تر
ز سهی سرو بس خرامان‌تر

سایهٔ غم برفت از سر من
کافتاب اندر آمد از در من

بر رخش همچو موی آشفتم
مست و حیران شدم بدو گفتم:

وه! که بس خوب و دلکش آمده‌ای
مرحبا! مرحبا! خوش آمده‌ای

بس لطیفی و نیک زیبایی
حوری و از بهشت می‌آیی

آدمی را چنین نباشد نور
ملکی؟ یا پری؟ بتی؟ یا حور؟

تا جهان است، مثل تو قمری
در نیامد به دلبری ز دری

چه ملک پیکری! بنام ایزد
کآفریدت ز روح تام ایزد

ماه رویی و آفتاب جبین
آدمی‌زاده کسی ندید چنین

لب لعلش، کزو زنم لبیک
کرد اشارت که: «السلام علیک»

گفتمش: صد دلت فدای سلام
«و علیک السلام و الاکرام»

از شراب غرور خوبی مست
موزه بر کند و ساعتی بنشست

سوی اشعار گفته می‌نگرید
این غزل بر ورق نوشته بدید:

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#405 Posted: 21 Jul 2012 06:39

غزل

ای ملامت کنان بی‌حاصل
سعی کمتر کنید در باطل

هستم آشفته بر رخی، که برو
شد پری واله و ملک مایل

هست وصف جمال و نعت لبش
برتر از فکر سامع و قایل

دل دیوانه در سر زلفش
کی به زنجیرها شود عاقل؟

هرکه یک‌بار در همه عمرش
التفاتی کند، شود مقبل

از خیالش چه شاکرم! کو نیز
نیست از حال عاشقان غافل

ای صبا، ای صبا، غلام توام
گر گذاری کنی بدان منزل

حال بیچارگان بادیه را
برسانی بیار در محمل

گو: عراقی در آرزوی رخت
جان همی داد و حسرت اندر دل

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#406 Posted: 21 Jul 2012 06:39

مثنوی

چون بدید این غزل بدین سان خوب
ملتفت شد به طالب آن مطلوب

دست یازید و بر گرفت و بخواند
در بد و نیک این سخن می‌راند

چون به آخر رسید خوش بگریست
گفت: بیچاره این عراقی کیست؟

گفتم: ای جان جان، من مسکین
در بیابان عشق گفته‌ام این

گفت: آنگه شود مرا باور
که بدین قافیت یکی دیگر

بر بدیهه بگویی اندر حال
باشد این در فراق و آن ز وصال

آن غزل در فراق جانان بود
وین یکی در وصال باید زود

گفتم: ای مایهٔ سخن گفتن
از تو بنوشتن و ز من گفتن

گفت: کو کاغذ و دوات و قلم؟
دادمش: تا نوشت این غزلم:

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#407 Posted: 21 Jul 2012 06:39

غزل

ای ز روی تو آفتاب خجل
وز لبت آب زندگی حاصل

عاشقان را خیال عارض تو
در شب تیره نور دیده و دل

زانکه روی تو را ز غایت لطف
برگ گل شرمسار و لاله خجل

ز آرزوی قد تو سرو سهی
خشک بر جای مانده پا در گل

ای لبت را اسیر آب حیات
وی رخت را غلام شمع چگل

از برای کمند گیسویت
رشتهٔ جان عاشقان مگسل

رمقی بود باقی از جانم
که تو ناگه بدو شدی واصل

وای اگر خاطرت به جانب ما
لحظه‌ای دیرتر شدی مایل

اتفاقی عجب: عراقی و وصل!
زانکه آشفته گم کند منزل

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#408 Posted: 21 Jul 2012 06:40

مثنوی

آن غزال این غزل چو زیبا دید
به کرشمه به سوی من نگرید

زد چو طوطی یکی شکرخنده
گفت: ذوقت مزید و پاینده

کاندر آماج نطق معنی جوی
تیر فکر تو می‌شکافد موی

گرچه بسیار می‌نواختمت
به حقیقت کنون شناختمت

انعم‌الله نعمت عشقت
به چنین شعر و حکمت عشقت

زین صفت درها که طبع تو سفت
خوب گفتی و نیک خواهی گفت

گفتمش: مثل این نگفته کسی
گفت: ازین نوع گفته‌اند بسی

شعر، در عالمی که مردانند
بازی کودکان همی خوانند

شاعری منقطع کند نورت
خاصه دعوی گری درین صورت

نشنیدی تو این حدیث صواب؟
از نبی: «کل مدع کذاب»

شعر آن به که خود ندانندش
زانکه «حیض الرجال» خوانندش

رو به تحصیل علم شو مشغول
که جز آن جمله فاضل است و فضول

ورنه، دعوی مکن، به معنی کوش
رو به کنجی درون نشین، خاموش

در مقامات عاشقان مست آی
ورنه بنشین و خویشتن مستای

خود ستوده است هر که اهل بود
خودستایی نشان جهل بود

یا سوار آی در سخن‌رانی
یا خطی باز ده به نادانی

یا درون شو بتاب خانهٔ عشق
یا برون نه قدم ز خانهٔ عشق

بس که گفتند هر یک از هوسی
غزل و قطعه و قصیده بسی

گر تو پر مایه‌ای درین بازار
نمطی تازه و غریب بیار

گفتم: ای نور چشم ناخفته
همه گفتند، چیست ناگفته؟

ای به بوی تو زنده جان و تنم
من کیم؟ تا کجا رسد سخنم؟

گفت هی هی، نه این چنین، نه چنان
خویشتن را حقیر مایه مدان

سخن دل ز شاعری دور است
نثر منظوم و نظم منثور است

منشا این سخن هم از جایی است
موجب عشق حسن زیبایی است

در جهان هیچ کس مشوش عشق
نشد، الا ز سوز آتش عشق

هر زبانی سخن نداند گفت
هر بصیری گهر نداند سفت

همه را نیست، گر چه جان و تن است
جان معنی، که در تن سخن است

مرد، اگر بر فلک رسانندش
تا نگوید سخن، ندانندش

سخنی کز سر صفا گویند
آن نکوتر که برملا گویند

تو نه آنی کز اصل دیده نه‌ای
شربت وصل را چشیده نه‌ای

از صفا خاطر تو دارد نور
هستی از «حب ماسوی الله» دور

باز مانده نه‌ای به صورت و بس
فرق دانی میان عشق و هوس

باز دانسته‌ای حقیقت عشق
زانکه ورزیده‌ای طریقت عشق

اندرین شیوه تحفه‌ای بردار
نزد عشاق یادگار بیار

پای در نه به جادهٔ تحقیق
از تو آغاز و از خدا توفیق

از عراقی سلام بر عشاق
از جگر خستگان درد فراق

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#409 Posted: 21 Jul 2012 06:40

فصل سوم و چهارم

هله

mereng

کاربر

ارسالها: 7797

#410 Posted: 21 Jul 2012 06:40

سر آغاز

آن غریبان منزل دنیی
آن عزیزان جنت‌الماوی

محرمان سراچهٔ قدسی
لوح خوانان سر نه کرسی

سالکان طریقهٔ علیا
راه‌داران جادهٔ سفلا

زنده جانان مرده در غم یار
مست حالان جان و دل هشیار

پادشاهان تخت روحانی
غوطه‌خواران بحر نورانی

شاهبازان در قفس مانده
پیش بینان بازپس مانده

از حدود وجود گم گشته
وز عقول و نفوس بگذشته

به کسی شان، ز دوست پروا، نه
سوخته، چون ز شمع، پروانه

همچو پروانه ز اشتیاق رخش
خویشتن را فگنده در آتش

در ره دوست پا ز سر کرده
ابجد عشق را ز بر کرده

چون ز کتاب دهر جیفه شده
بر سریر صفا خلیفه شده

یار خود دیده در پس پرده
تن به جان مانده، جان فدا کرده

می نخورده شده به بویی مست
دوست نادیده دل بداده ز دست

بر ره یار منتظر مانده
نمک شوق بر دل افشانده

بار محنت کشیده چون ایوب
زهر فرقت چشیده چون یعقوب

نظر جان ز جسم بگسسته
صدق «میعاد» باز دانسته

کرده از جان بسوی کوش چوروی
«لیس فی جبتی سوی الله» گوی

جان «اناالحق» زنان و تن بردار
فارغ از جنت و گذشته ز نار

علم اتحاد بر بسته
لشکر خشم و آز بشکسته

بن و بیخ خیال برکنده
گشته آزاد و هم چنان بنده

هله

صفحه 41 از 47: « پیشین 1 ... 40 41 42 ... 46 47 پسین »

شعر و ادبیات /

Fakhr-al-Din Iraqi |فخرالدین عراقی

این تاپیک بسته شده. شما نمیتوانید چیزی در اینجا ارسال نمائید.

↑ بالا