صفحه 12 از 29: « پیشین 1 ... 11 12 13 ... 28 29 پسین »

siavash kasrai | سیاوش کسرایی

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#111 Posted: 16 Aug 2011 08:27

« مگس »

سمج اندیشه موذی فعلی است
کز سر من گویی
سرپروانه ندارد هرگز
و من کم طاقت
هرچه می کوبم و می رانمش از راه دگر می اید
در چنین خشک هوا
کز تف داغ دمش
هر خیال خامی پخته نماید به نظر
با چه سنجم آخر فکرم را
یا که آخر به چه تدبیری من
تن رها دارم از آزاراش

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#112 Posted: 16 Aug 2011 08:30

« خاموشانه »

من در صدف تنها
با دانه ای باران
پیوسته می آمیختم پندار مروارید بودن را
غافل که خاموشانه می خشکد
در پشت دیوار دلم دریا

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#113 Posted: 16 Aug 2011 08:31

« بینایی »

می آوردند
سخت ای دوست به چشم من و تو
که ز ایینه بسی نقش پذیراتر بود
چشم بندی کردند
آسمان را به زمین آوردند
و زمین را چون مرغ
به هوا پر دادند
چشم بندی کردند
و در این معرکه ما
هر چه را دیگر چیزی دیدیم
هر چه را دیگر چیزی خواندیم
راست گفتیم ولی راست نیامد به درست
از سراشیبی این گردنه لغزنده
کور رهیاب که از دست و دل خویش مدد می گیرد
به سلامت بگذشت
و تو و من ای جان
اندر امید آن آتش افروختنی بر سر کوه
در تک تاریک دره هول
بینوار ماندیم
شب جادو را دیدی به سمندش که از این خطه گذشت
و گیاه و گل این واحه به نعلش کوبید
خیز و کنون که به دشت
صبح شبنم زده ای می دمد و از دورادور
بار دیگر با من
این جهان را بر چشم اندازی شسته ببین
و ببین
این گل تازه که در پنجره ام می شکفد خواب آلود

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#114 Posted: 16 Aug 2011 08:34

« کبوتران قاصد »

غروب آمد و کبوتران قاصدم نیامدند
و من دلم چه شور می زند
به آسمان نگاه می کنم
به پولک ستاره ها
و یادشان در این تن تکیده تر می کشد
کجا فرود آمدید
کدام بام ناشناس
و بر پر سفیدتان کنون که دست می کشد ؟
چه فکر تلخ و تیره ای به دور از شما
نوار خون که بسته در میان بالهایتان
ستارگان کبوتران بی پیام و بی پرند
هنوز از کنار این دریچه من در انتظار
به آسمان نگاه می کنم

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#115 Posted: 16 Aug 2011 08:35

« بدرود »

دگر مرا صدا مکن
مرا ز جام باده ام جدا مکن
که جام من به من جواب می دهد
به من کلید شهر خواب می دهد
درون خوابهای من
تویی و دستهای مهربان
تویی و عهدهای استوار
و هر چه هست عاشقانه پایدار
برو مرا صدا مکن
ز کوچه خوابهای سایه پرورم
دگر مرا جدا مکن
صدا مکن
چو سایه بگذر ازسرم
مرا ز سایه های دوستی سوا مکن
چه حاصلی ز شمعهای بی فروغ
ز خنده ها
ز بوسه ها
چه حاصلی ز گفته های سر به سر دروغ ؟
تو از روندگان راه عشق نیستی
تو نیستی ز دل شکستگان
بگیر راه خویش و تن رها کن از بلا
چو من دل رمیده بلا مکن
تن به سلامتت به درد مبتلا مکن
مرا به قصه های کودکانه در شبان هول
جدا مکن ازین غم قدیم
ازین غم ندیم
صدا مکن
دگر ترانه سر در این شبان دیر پا مکن
به خواب نازنین من به خواب ناز
که من تمام شب نخفته ام
تمام شب به جام و جان
جز این سخن نگفته ام
وفا کن ای دل جفا کشیده باز
ولی وفا بیار بی وفا مکن

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#116 Posted: 16 Aug 2011 08:45

« با دماوند خاموش »

سلامی ای شکوهمند
سلام ای ستیغ صبح خیز سربلند
به یال و بال و دره ها و دامنت درود
به چشمه های پاک و روشنت درود
تن تهمتنی و قلب آهنیت استوار
درشتی ات به جای بی گزند
به بزم شامگاهی ات فراز قله ها
ستایش ستارگان همیشگی
تولد سحر درون پرده ها ی مه میان بازوان تو
مدام
بسیج دودمان لاله های سرکش ات
پناه سنگهای سخت دلپسند
غریو مرغک غریب در غروب از تو دور
غم از تو دور ای غرور
نشاط آبشارها ترا
ستیز آب و آبکند
ستون و صخره ات به هر کنار گوشه سنگر امید
دل تو باغ خار بوته های رنگ رنگ
گل طلای آفتاب تو
هماره پر نوید و نوشخند
به پیش روی ما چو ما اگر فتاده ای ببند
کلاف ابرها به گردن رمیده ات کمند
پناه بخش و پشت باش
شکسته نعل بستهای سمند
دلم گرفته همچو ابرهای باردار تو
که با تو گفتگو مراست
به کوهپایه ها کسی نمانده تا غمی به پیش او برم
به من بگو که آشیانه عقابها کجاست
به تنگ در نشستم به چند ؟
شب برهنه بی ستاره ماند
نگاه و دست ما تهی
سکوت سوخت ریشه های حرف سبز گشته را
بگو بگو که گاه گفتن تو در رسید
تو با زبان شعله ریز واژه های سنگی ات بگو
که سخت تر شبی است
که سردتر شبی است از شبان دیر پای ما
یگو دهان ز گفت و گو مبند

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#117 Posted: 16 Aug 2011 08:47

« درد دست »

سالهای آزگاری هست
که می آزارد
خارشی دستان خشک و خالی ام را سخت
و در انگشتان غمگین مانده ام مانده است
شوق سرشار فشردن ها
آهن سردی خمیری رشته ای دستی
سنگ خارای سیاهی یا که رنگین برگ گلبرگی
دست من خالی است
ای طبیب آشنا دردی است در ستم
که به انگشتان خشک و خشمگین هر دم
می فشارم من گلویش را
من ولی در باغ می مانم که باغم پر گل و یاد است
وز فراز چشم انداز فراوان پرده ها پیدا
برگ افشان درختان تبر خورده
مرگ شبنم ها
سرکشی خارها
و جستجوی ریشه ها درخاک
عطر پنهان بهاری زندگی آرا
این چه فریاد است
بلبلان خسته بتل خار در پهلو ؟
مرگ در باغی که هر گلدانه خشمی در آن رویاست
مرگ در باغی که من دارم
در کنار غنچه های تنگدل زیباست
آری آری من به باغ خفته می مانم
باغ باغ ما است
پنج روزی بیش و کم گر پایمال پای صیاد است

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#118 Posted: 16 Aug 2011 08:48

« هنگام هنگامه »

هان ای شب خارایی
سنگ صبورم شو
و در گرد آتش پژمرده ام بهل
ای هاله نیلی فام
تا بگویمت
آنچه را که دیگر نمی توانمش نهفت
بختم کوتاه ماند
و دستم از آن کوتاهتر
و تلاشها همه آواره شدند
منم و بالاپوش سرما
بر گرده ام
و گرسنگی یادگار ماندگار
در روحم
و هزاران یاد دیگر
که رستاخیز وحشت انگیزشان
در پهنه جان من است
کجایید ای واژه های گرمی بخ ش
که انگشتان یخ زده نمی یابدتان
نه گل نیم باز تبسمی
و نه سوسوی مهرباانی فانوس چشمی
چهره ها در تاریکی است
گر محبتی وام کنم
به تخم مرغی خواهمش فروخت
کجا بیضه می گذارید ؟
ای کلاغان دراز عمر
که دستبرد به آشیانه شما را
حافظ نسلی میرنده کنم
و چه بایدم کرد ؟
چون کفشهای بیکاری
در هیچ پینه دوزی قابل تعمیر نیست
و از بلیت بخت آزمایی هم
آن که می خرد انتظار برد تواند داشت
گیرم که چشم دریده دریچه را
به روزنامه گرفتم
چگونه چشم از روزنامه برگیرم ؟
و این خبر را عاقبت
در کدام روزنامه خواهند نوشت
که روزانه مردی را روزنامه
می کشد ؟
تو را شایسته چنان است که
پرستار زیست نورس
در سیاره های آسمان باشی
نه قصاب کودکان سیاه و زرد
در قلب گرم زمین
باری چنان شد که مردمان
پی سواد و سود خویش گرفتند
آری چنان شد که حتی برادران
و چون ما برادران را
روزی خواهی و روزی خواری
جدا می کرد
گفتیم
چه جای تاسف برادری برجاست
و اینک که زنده مانده ام
تا جنگ برادران را مشاده گر باشم
و پاشیدگی دماوند استحکام را
ببینم
ای دیوارهای بلند واقعیت
ای اینه های درهم افتاده راستی
بگویید که آواز آرزو را
من چگونه تحمل کنم به تن ؟
تیغ برکش ای فریاد ورجاوند
که هنگام هنگامه هاست
ورنه دیوها
افسانه های زیبا را تسخیر می کنند
و شاعران
در گذرگاه ها به تصنیف فروشی
آواز می دهند
و مسیحادمان
به مرده شویی خواهند نشست
آری بانگ برادر ای فریاد
که سرنوشت پاکی و نا پاکی این خاک بذر کشته
با توست
پرنده نور
در کدام مشت بسته زندانی است ؟
و فلز آفتاب
در خون چه کسان زنگ می خورد ؟
طلوع کن ای خورشید سیاه خشم
و ما را
در زیر چتر دردمندی خویش
فراهم آر
دست و بخت کوتاه مانده
و دهانها
با بوسه سرد قفل همدم است
رها کنیم چشمانمان را
در سراییدن سرود اشک
که با شکوه است
حماسه برگزاری اشکریزان مردمی خاموش
در معبر فاتحین
و جدایی را نقبی دیگر بزنیم
به سوی سر انگشتان کورمال رفاقت
چه ای آشنایی تپشها
نطفه قیام در شماست
و افسوس که درگورستان قدیمی شعر
خفته است
زیبا زنی که عشق نام داشت
آری در گورستان قدیمی
زنی بکره خفته است
که نتانست
دختری برای عشق ورزیدن
بیاورد
ورنه
ما همه آغوش بودیم سراپا
و زیبایی
در چشمه اندوه تن می شوید و اینجا
پیراهنش
دستمالی دستان نامجرب و بی حیاست
ای بیداری شکوفه ها
صبح را در آستانه
منتظر مگذارید
ای کبوتران سپید بال پیام
باور کنید که لبهای آدمی
هنوز پاکترین آشیانه هاست
به کدام اشک تراش شادی دادیم ؟
که از الماس
گرانبها تر نیامد
و کدامین یاقوت
از خون ما صورت نبسته بود ؟
کجاست چهچهه بلبلان عاشق ؟
خوشایند سرخ گل مغموم درون سینه ها ؟
ای شاخه های بی ثمر
ای زنان و ای دختران شهر
کو میوه ای که ترانهای بدان رنگین گردد ؟
کو معجزه رسالتی در اثبات سلطنت مهر ؟
کو انگیزه های شیرینی تان
در نقره کتیبه محبت بر سینه بیستونها
ای خداوند دلخواه
کو لالای مادرانه تان
بر گهواره های بی تکان دوستی ؟
و شما ای آفریدگاران بی اعتنا
ای هنروران مهتاب زده
کاش که جلادی تان با من بود
کاش
تا با تبرم از پیکرتان
گلهای شادی و عشق می تراشیدم
از شما
که دیده ام از زخم و زحمت
بر میگیرید
و چشم به بخور افیون می شویید
اگر بناگاه
دستی دریچه کوب
خواب نیم شبی تان را آشفته کرده است
می دانید
که در این یلدهای بی روزن
قلبم با من چه می کند
هی شاعر
گرد آورده هایت را از کوی و برزن
به سبد کردی و در بازار خود فروشان
به تخسینی فروختی
و آنگاه شادمانه در تخت آفرین لمیده ای ؟
بی خبر که شنوندگان
مسحور وزنهای دل انگیز
مفتون واژه های هوش ربا
در کوچه های بن بسته فقر
دربه در ایتاده اند ؟
با من بگو
با من نجوا بگو
که وقتی چکامه هایت پایان گرفت
که وقتی از دالان ستابش فریفتگانت
عبور کردی
کدام دست به فرمان شعر تو
گرد از رخسارتفنگ شکاری اش زدود
کدام دل
در کمین خطر نشست
یا آخر کدام پا
جسورانه راه خانه معشوق را گرفت ؟
ای شاعران
ایا نیمه شبان دستی
دریچه خانه مشا را می کوبد ؟
از مرز کهنگی می گذری
هشدار
که قرن تازه ای
به زیر پایت کشیده می شود
دگرگونی
با کوره گداخته اش درغلیان
شکافته لب و دهانه گشوده
چشم بر تو دارد
خانه ذهن را
از قالب ها بپرداز
و شکل گرفته ها را
فرو ریز
تا سبکبار تر بگذری
یکسر تمام شب را
جار می زنند
که آفتاب برآمد
و آنگاه
خورشیدی را که با گل پخته
ساخته
و بر بام مغرب آویخته اند
می نمایانند
تا نمازگزاران مهر
قبله روشنی را فراموش کنند
ککل خورشیدشان به چنگ آر
و به یک سیلی
لعاب از رخساره اش بریز
چه ما به کهکشان می رویم
که مادر خورشیدهاست
و فرزند آرزو
همواره از انسان بلند قامت تر است
بیا که با سادهترین توافق
ایم که سرد است و آتشی باید
این شقایق کوهستانهامان را دوست داریم
یا هر چه تو بگویی از این دست
بیگانگی را باطل کنیم
و همراهی را
تا آخرین پله براییم
که در آن سوی مرز امروز
انسان بر ایندها
کودکی است نو تولد
که نخستین کلماتش
اولین سنگهای بنای جهانی است که
صد ساله فردا را بر دوش می کشد
تو بیا ای زمینه بکر
ای معصومیت که اینه دار ستارگانی
چه بسیار از ما
که ماهی بر کنار افتاده ای هستیم
جستنی به امید رهایی
به خاکمان نشانده
ای رهگذر
به خشونت نوک پایی
دوباره
دریایی به ما بخش
لذت عبور از میان کوهه های موج
رقص گردابها
زمزمه هماهنگ تلاش در کرانه ها
خواب ما لبریز از دریاست
گذرنده خشونتی
در هیاهوها مگرد
ای مومن
که معجزه پیامبر عصر ما
خاموشی است و کار
و من این رسول را
بیرون از دروازه تاریک قصه ها
دیده ام
در غروبی که
برف از بام کاروانسرایی می روفت
هنگامی که
میکروسکوپی را به جستجویی میزان می کرد
و آخرین بار
در تصویر یک روزنامه
که با همراهان بسته دل خسته
به اسارت می رفت
نه صلای اذانی
و نه صلیب نشانه ای
ایه هاشان
تراش سنگها
خم آهنگها
و پیوند زمین و آسمانهاست
به پیرامونت بنگر
ایا همسایه خاموشت را می شناسی ؟
یا پیامبری کن ای فشرده لب
یا به سخن خدایی کن
و به شلاق و نوازشی توام
در جلگه سرسبز ترانه ها
قومی دیگر بیافرین
که گردباد سهمگینی در افق
بال گرفته است
و این نه خواب است و نه رویا
که من
پیشروی هجوم بی آوازش را
چون شعله ای نامریی
در برگ کاغذ
درتن زمانه می بینم
که من
صدای فرو رفتن دندان موریانه اش را
در گوشت شعر و اندیشه
می شنوم
آری می جوند و پیش می ایند
آسمانمان را
خونمان را
وجرئتمان را
و تنها
هراس بی هنگام چشم پرندگان
گواه من است
و شاید
فریاد کودکان در گهواره ها هم
از گزند این دندانهاست
باورم دار ای عاشق
و فاصله دو دیدار را کوتاه کن
کوتاهتر
تا زندگی سراسر
دیداری باشد و وهده گاهی واحد
از حبسگاه تارهای تنیده پروازی
ای پروانه ابریشم
که سبزینه های جان من
برگهای توت نورسته توست
بند بند مفاصل اشیا
می گسلند
زمین کش می اید و به هم پیچد
شیر
درپستان علف زده تپه ها
گره می خورد
درختان
در کشکش باد گیسو می کنند
از جدارها ناله بر می خیزد
و آب در غلیاناست
اینک خانه من
چشم انتظار و مهیاست
بر دریچه باز
بادام بن به شکوفه نشسته
و پرده ها
سایبان گهواره خالی است
متولد شو فرزندم
که قرن زیر پای تو گسترده است
باز آ به کوسهتان ای سمند خسته
که تاب ابریشم یال تو
هنوز
دستاویز جسارتهاست
بی تو صخره سنگی است
و با تو
صخره سنگری
بی تو
صحرا بزرگواری بی فرزند است
باز آ
که قبیله پرزاد و ولد رنج
از تنگه تنگ می گذرد
بازآ
دلتنگی اگر هست
بیابانی و آهنگی
و به هنگام زوال
مرگ سمندان بر ستیغ ها
شایسته تر
ای بی حوصلگی با خطر آشتی کن
با خود آشتی کن
چه تو در دوستداشتن خطا نکردی
چندان که دردوست گرفتن
آن کهبر سر بازار قطعه قطعه شد
گر چه یاورانی چند داشت
به خویشتن باوری نداشت
بیهوده به شهر آمده بود
به مهمانی می رفت
نه میدان
عشوه می داد نه عشق
وعده می کرد و دیدار نداشت
گلفروشی می کرد
در راسته گدایان و گزمه ها
و امانش ندادند
چه در مصاف راهزنان
سلاحی بر نداشت
و بدین دم سرد نیز بر نخواهد خاست
چه بازماندگان سببی اش که با شهرتش پیوند داشتند
به ختم و ترحیمش نشستند
و بر مزارش
سنگی سنگین نهادند
و با یادبودش در گوشه کنار
مزد افتخار گرفتند
ولی اینک که
از قامت نانها کاسته می شود
و بر قیمت آنها افزوده
و فقر از بی خوابی
نیمه شبان به کوی و برزن
پرسه می زند
و اینک که دسته گل ستایش از شهرداری ها
کودکی رها شده
در هر پس کوچه است
اینک که
به ستوه آمدگی
خودکشی می کند
و آوارگی
در ستون گمشدگان نام می نویسد
اینک که یک چتول ودکا
دردکه ای مسکنت بار
تاریخ چند هزار ساله ای را از خاطر می شوید
اینک که عشق
گل خشکیده ای در میان دو صفحه فولادی است
و حتی برای من
عطری است در خیال
اینک که برای شرکت در شب نشینی ها هم
باید گواهی عدم سو پیشینه به دست داشت
اینک که دیروز در خدمت امروز
مقاطعخ کاری می کند
ای ریشه نامیرا
در باغچه جان گل کن
ای سیا علف از گلیم زندگی ز بر ما بروی
که مرا با تو پیوندهاست
چه من
گرگ زخمدار پی شده ام
که زخم تنم را
به زبان درمان خواهم کرد
اما در روحم
گلوله هاست
با زوزه من
مژده ای نیست
با زوزه من یاسی نیست
من با جراحت جان خویش هشدار می دهم
ای در کنارم آرمیده
آن دم که آشیانه پر تیغ آفتاب
از شاخه های کوتاه
فرو افتاد
بیگانه مرد آتشباره ای بر کف
در جنگل ورود کرد
و سایه اش درتاریکی وسعت گرفت
گر بخسبی
فردایی نخواهی داشت
و ظلمت زندانی ابدی خواهد بود
دردا
گه زوزه ام
تو را و دشمن را یکجا راهنماست
چه او دیگر
زبان گرگ را می شناسد
ای در کنام نشسته
گفتار دیگری

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#119 Posted: 16 Aug 2011 08:49

مجموعه خانگی شامل ۳۶ شعر می باشد که به ترتیب گذاشته میشوند :

« بر تخت عمل »

زبده جراحان قلبم را جراحی کردند به تیغ
دشمنم بودند یا دوست بماند به کنار
تیغ می هشتند در قلب من و با خونم
علم را رونق بی فایده می بخشیدند
قلب من از گزش تیغ به هم می پیچید
و دل من می شد دست به دست
من به هر سو که نگه می کردم می دیدم
روی مهتابی ها ایوانها
با چه حرص و ولعی قلبم را
می جویدند برادرهایم
وز ته حنجره پاره و خونینم دشمن می خواند
غزلی در ره بیداد برای عشاق
و منش تحسین می کردم با گوشه چشم
این صدا ها نه صدای من بود
و نه چندان دور از آوازم
و من سرگردان
در به در در پی آن نغمه سرا بلبلب پر ریخته می گردیدم
پرسشی چون مرغی سرکنده
می زند پر پر در برزن و کوی
ولی این جا همه از حرف زدن می ترسند
هر کسی می ترسد
نه که نان نامش را یک سره از روی زین پاک کند
و شگفتا که در این شام بلند
که سراپرده شب را به گچ اندود نمایند چو روز
هر که حتی از خود می ترسد
و چنین است که هر نیمه شب اینه ها می شکنند
قلب من می گیرد
قلب من می گیرد
روز بیداری گلهای به غم خفته ما در گلدان
روز برخاستن بانگ از بام
روز آغوش گشودن های پنجره ها
روز رنگین شدن پوشش ها
خون آن چلچله پیک بهار
بر در و پیکر این شهر شتک زد بی گاه
دل من چون مرغی در قفسی تنگی کرد
چه کسی باید زین پس لب ایوان شما
لانه ای از گل و خاشاک کند
تا بدانید بهار آمده است ؟
همه خرسند بدانیم که آبی برسانیم به مرغان قفس
غافل از آن که همه سینه سپیدان بهار
خال گلگون بر قلب
مرگ را مهمانی پیش رسند
قلب من در ورق تقویمی می چکد و می خشکد
من چه کردم به شما
جز که این سرخ گلابی را با مهر شما کندم
و سپردم به شما
تا که دندانهاتان را گه افشردن در پیکر آن
به سفیدی همچون برف کند ؟
چه کنم گر که مرا باغ گلابی های قرمز نیست ؟
شادی ای میوه نوبر در شهر
محنت ای میوه ارزان گشته
من تهی دستم بهر چه به بازار ایم؟
سایه ای می اید
سایه ای می گذرد
سایه ها گرد سرم پچ پچه کنمی چرخند
می کند خون ز یکی حفره قلبم سرریز
سایه ها آواز غمزده ای می خوانند
تو هم ای شعر مدد گر نکنی
بند از این بانگ عصب سوز کجا بگشایم ؟
وین همه ایمان را
که نمی گنجد درمذهب این بی مهران
با چه اندیشه ‌آرامی بخشی بنشانم در خویش؟
آه بوددایی هم نیستم آخر کهشبی
بالی از آتش بر شانه خود نصب کنم
و به سیمایی سنگی بی درد
در پی لبخندی جاویدان
رستگارانه از این غمکده پروازکنم
عشق هامان کوچک
کینه هامان اندک
دست هامان مومی
قلب هامان کوکی
من در این شهر عروسک به چه کس روی کنم ؟
پای گهواره خالی همه مان
مادرانی شده ایم
که یکی یک دانه
طفل اندیشه خود را شب و روز
جامه جشن عروسی به عبث می پوشیم
دست ها در کار است
و خموشانه بر گردنه های قلبم
چرخ ارابه سنگین زمان می گذرد
کارد می برد
پنس می گیرد
نبض ها می جهد از تندی خون
دست ها درکار است
دست از دوستی و پرچم و پیغام تهی است
دست بر کاغذ کج می رود و می اید
دست دستانت را می بندد
دست با تجربه در قلب تو می کارد تیغ
دست در پیرهن زیر زنان می پوید
دست النگوی طلا می جوید
دست عشرت طلب و هر جایی است
دست من با سردی دست مرا می گیرد
وین نه من تنها هستم به چنین تنهایی
گل یخ نیز ندیده است بهاری را در پیرامون
می خلد سردی تیغی در من
مرگ را اینه می گیرد قلبم بی ترس
زندگی را می پوید چو گلی خشکیده
مرگ را دیدم در گورستان پیر و دو تا
و به راهی دیگر
زندگی را دیدم با سبد گل های پژمرده
که نمی داند پشیزی پی یک دسته گلش رهگذری
وز بر هر دو گذشتم خاموش
و رها کردم از بام بلند
بادبادک ها را
که به دنباله رقصنده شان در ره باد
حلقه حسرت من بود که آویخته بود
قلب من گلدان سرخ بلور
و در آن دستانی
که برای زدن پیوندی شاخ گلی می جویند
عشق امروزه کجا می پلکد ؟
با که دارد بر خورد ؟
چه کلامی دل او را به تپش می آرد ؟
دور از آن خانه رویایی شعر و تصنیف
و نمایش های بیهوده
راستی عشق کجا مسکن دارد درشهر ؟
ناشناسی به در قلبم سر می کبود
می خراشد ناخن
بانگ بر می دارد
تا نکندم ازجا گل میخ قلبت را
این در کهنه به رویم بگشا مهمانم
زندگی بی من و تو تازه نفس می گذرد می دانی ؟
تپه چون طالبی کال برش می گیرد
راه ها رشدکنان ریشه به هر دهکده می افشانند
آهن از سنگ برون می اید جنگل وار
خانه ها می رویند از کف دست خالی
بزم دانایی ها را امروز
بحر پیمانه بی مقدار است
اوج انسان را بر عرش خدا
پله می گردد ماه
کوره ها می تابند
شعله ها می پیچند
و به هر جان کندن بد یا خوب
نان سر سفره ما هر دو فراهم شده است
در چنین مهمانی
که کسی را با ما کاری نیست
و ندارد چشمی برقی از دیدن ما
از چه دعوت شده ایم ؟
شربتی نوش کنیم ؟
یا که سیگاری دود ؟
هر که سرگرم رسانیدن فرمانی هست
خیل مطرب هاهم حتی بر شادی ما مامورند
این جهان تنگ است بهر من و تو ؟
یا که چشم و دل ما تنگی دارد به جهان ؟
فرصتی نیست در این هنگامه
که پذیرای پسند کج ما باشد کس
یا رسیاندین فرمانی را گامی پیش
یا که در کوچه تنهایی ها پرسه زدن
من به خود می گویم
آٍمانها ی رفاقت ابری است
اختر راهنما پنهان است
با چه ره جویم این جا من در روی زمین ؟
جز به دستانم ؟ این راست و چپ ؟
زورقی هستم بی پیوندی با ساحل
و به دریایی وحشی درگیر
بایدم راه به پاروهای خویش برید
به سوی کودکی ام می تابد قلبم هم چون گل سرخ
که تماشا را در اینه گون آب زلال
سر فرو می آرد
یاد دارم به یکی روز لب نهر کرج
که پلش از سیلی پیچان ویران شده بود
پیرمردی مردم را همه از خرد و بزرگ
حمل می کرد ز سویی به دگر سو بر پشت
هر کسی از راهی آمده بود
و به راه دلخواهش می رفت
مبدا و مقصد مردم را او کار نداشت
پیر مرد آن جا پل بود و یک پول سیاه
قلب من می کند از شط عروقم امداد
قلب من گسترشی می گیرد
قلب من اینک بندر گاهی است
که در آن شادی و غم زورق سرگردانند
من بر این راه که پایانش مه پوشیده است
و پل پشت سرم را سیلی پیچان ویران کرده است
و در این شب که بلند است صدای دشمن
و صداهای بلند
رونقی دارد در خاموشی
تا نگه دارم ایمانم را
و نترسم از تنهایی ها
تا مرا وهم بیابان نکشد در ظلمات
تا که شاید به جوابی برسم
می دهم بانگ دلم را پرواز
غزلی می خوانم در عشاق
هر که هستم من و هر جا بروم
گر به پاییز بیندیشم یا دانه روینده جو
گر پدر باشم یا مردی تنها در خویش
باز بر تخت عمل
زبده جراحان بی رحم و عبوس
تا ببخشند به علم
رونق و وسعت بی سابفه ای
بی سوالی از من
می شکافند مرا سینه به تیغ
و برون می آرند از بدنم
سهم فردای برادرهایم خورشیدی خون آلود

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#120 Posted: 16 Aug 2011 08:50

« زمین کال »

این نکته نغز گفت به ره پیر روستا
چون تلخ و تیره دید رفیق مرا ز من
هر گاو گاه شخم چون کال ایدش زمین
بی راه می زند
همراه خویش را
با شاخ های کین

صفحه 12 از 29: « پیشین 1 ... 11 12 13 ... 28 29 پسین »

شعر و ادبیات /

siavash kasrai | سیاوش کسرایی

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا