~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« سوگند » لاله رویی بر گل سرخی نگاشتکز سیه چشمان نگیرم دلبریاز لب من کس نیابد بوسه ایوز کف من کس ننوشد ساغریتا نبفتد پایش اندر بند هایاد کرد آن تازه گل سوگند هاناگهان باد صبا دامن کشانسوی سرو و لاله شمشاد رفتفارغ از پیمان نگشته نازنینکز نسیمی برگ گل بر باد رفتخنده زد گل بر رخ دلبند اوکآن چنان بر باد شد سوگند او~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« گل یخ » به دیماه کز گشت گردان سپهرسحاب افکند پرده بر روی مهرز دم سردی ابر سنجاب پوشردای قصب کوه گیرد بهدوشجهان پوشد از برف سیمین حریرکشد پرده سیمگون آبگیرشود دامن باغ از گل تهیچمن ماند از زلف سنبل تهیدا آن فتنه انگیز طوفان مرگکه نه غنچه ماند به گلبن نه برگگلی روشنی بخش بستان شودچراغ دل بوستانیان شودصبا را کند مست گیسوی خویشجهان را بر انگیزد از بوی خویشگل بخ بخوانندش و ای شگفتکزو باغ افسرده گرمی گرفتز گلها از آن سر بر افراخته استکه با باغ بی برک و بر ساخته استتو نیز ای گل آتشین چهر منکه انگیختی آتش مهر منز پیری چو افسرد جان در تنمتهی از گل و لاله شد گلشنمسیه کاری اختر سیه فامسیه موی من کرد چون سیم خارسهی سروم از بار غم گشت پستمرا برف پیری به سرنشستبه دلجویم در کنار آمدیز مستان غم را بهار آمدیگل بخ گر آورد بستان بهدستمرا آتشین لاله ای چون تو هستز گلچهرگان سر بر افراختیکه با جان افسرده ای ساختی~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« راز شب » شب چو بوسیدم لب گلگون اوگشت لرزان قامت موزون اوزیر گیسو کرد پنهان روی خویشماه را پوشید با گیسوی خویشگفتمش : ای روی تو صبح امیددر دل شب بوسه ما را که دید؟قصه پردازی در این صحرا نبودچشم غمازی به سوی ما نبودغنچهٔ خاموش او چون گل شکفتبر من از حیرت نگاهی کرد و گفتبا خبر از راز ما گردید شببوسه ای دادیم و آن را دید شببوسه را شب دید و با مهتاب گفتماه خندید و به موج آب گفتموج دریا جانب پارو شتافتراز ما گفت و به دیگر سو شتافتقصه را پارو به قایق باز گفتداستان دلکشی ز آن راز گفتگفت قایق هم به قایقبان خویشآنچه را بشنید از یاران خویشمانده بود این راز اگر در پیش اودل نبود آشفته از تشویش اولیک درد اینجاست کان ناپخته مردبا زنی آن راز را ابراز کردگفت با زن مرد غافل راز راآن تهی طبل بلند آواز رالا جرم فردا از آن راز نهفتقصه گویان قصه ها خواهند گفتزن به غمازی دهان وا می کندراز را چون روز افشا می کند~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« سنگریزه » روزی به جای لعل و گوهر سنگریزه ایبردم به زرگری که بر انگشتری نهدبنشاندش به حلقه زرین عقیق وارآنسان که داغ بر دل هر مشتری نهدزرگر ز من ستاند و بر او خیره بنگریستوانگه به خنده گفت که این سنگریزه چیست؟حیف آیدم ز حلقه زرین که این نگیننا چیز و خوار مایه و بی فدر و بی بهاستشایان دست مردم گوهرشناس نیستدرزیر پا فکن که بر انگشتری خطاستهر سنگ بدگهر نه سزاوار زینت استبا زر سرخ سنگ سیه را چه نسبت است؟گفتم به خشم زرگر ظاهر پرست راکای خواجه لعل ز آغوش سنگ خاستز آنرو گرانبهاست که همتای آن کم استآری هر آنچه نیست فراوان گرانبهاستوین سنگریزه ای که فراچنگ من بودخوارش مبین که لعل گرانسنگ من بودروزی به کوهپایه من و سرو ناز منبودیم ره سپر به خم کوچه باغ هااین سو روان به شادی و آن سو دوان به شوقلبریزه کرد از می عشرت ایاغهاناگاه چون پری زدگان آن پری فتادوز درد پا ز پویه و بازیگری فتادآسیمه سر دویدم و در بر گرفتمشکز دست رفت طاقتم از درد پای اوبر پای نازنین چو نکو بنگریستمآگه شدم ز حادثه جانگزای اودریافتم که پنجه آن ماه رنجه استوز سنگریزه ای بت من در شکنجه استمن خم شدم به چاره گری در برابر خویشو آن مه نهاد بر کف من پای نرم خویششستم به اشک پای وی و چاره ساختمآن داغ رابه بوسه لبهای گرم خویشوین گوهری که در نظرت سنگ ساده استبرپای آن پری چو رهی بوسه داده است~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« ساز محجوبی » آنکه جانم شد نوا پرداز اومی سرایم قصه ای از ساز اوساز او در پرده گوید رازهاسر کند در گوش جان آوازهابانگی از آوای بلبل گرم تروز نوای جویباران نرمترنغمهٔ مرغ چمن جان پرور استلیک دراین ساز سوزی دیگر استآنچه آتش با نیستان می کندناله او با دلم آن می کندخسته دل داند بهای ناله راشمع داند قدر داغ لاله راهر دلی از سوز ما آگاه نیستغیر را در خلوت ما راه نیستدیگران دل بسته جان و سرندمردم عاشق گروهی دیگرندشرح این معنی ز من باید شنیدراز عشق از کوهکن باید شنیدحال بلبل از دل پروانه پرسقصه دیوانه از دیوانه پرسمن شناسم آه آتشناک رابانگ مستان گریبان چاک راچیستم من؟ آتشی افروختهلالهای از داغ حسرت سوختهشمع را در سینه سوز من مباددر محبت کس به روز من مبادسودم از سودای دل جز درد نیستغیر اشک گرم و آه سرد نیستخسته از پیکان محرومی پرممانده بر زانوی خاموشی سرمعمر کوتاهم چو گل بر باد رفتنغمه شادی مرا از یاد رفتگر چه غم درسینه خاکم بردساز محجوبی بر افلاکم بردشعله ای چون وی جهان افروز نیستمرتضی از مردم امروز نیستجان من با جان او پیوسته استزانکه چون من از دو عالم رسته استما دوتن در عاشقی پاینده ایمهمچو شمع از آتش دل زنده‌ایم~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« مریم سپید » عروس چمن مریم تابناکگرو برده از نو عروسان خاککه او را به جز سادگی مایه نیستنکو روی محتاج پیرایه نیستبه رخ نور محض و به تن سیم ناببه صافی چو اشک و به پاکی چو آببه روشندلی قطره شبنم استبه پاکیزگی دامن مریم استچنان نازک اندام و سیمینه تنکه سیمین تن نازک اندام منسخنها کند با من از روی دوستز گیسوی او بشنوم بویدوستبه رخساره چون نازنین من استنشانی ز ناز آفرین من استبود جان ما سرخوش از جام اوکه ما را گلی هست همنام اوگل من نه تنها بدان رنگ و بوستکه پاکیزه دامان پاکیزه خوستقضا چون زند جام عمرم به سنگبه داغم شوددیده ها لاله رنگبه خاک سیه چون شود منزلمبود داغ آن سیمتن بر دلمبهاران چو گل از چمن بردمدگل مریم از خاک من بردمدنوازد دل و جان غمناک راپر از بوی مریم کند خاک را~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« بهار عشق » روان پرور بود خرم بهاریکه گیری پای سروی دست یاریو گر یاری ندارد لاله رخساربود یکسان به چشمت لاله و خارچمن بی همنشین زندان جانستصفای بوستان از دوستان استغمی در سایه جانان نداریو گر جانان نداری جان نداریبهار عاشقان رخسار یار استکه هر جا نوگلی باشد بهار است~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« شماره ی ۱ » باید خریدارم شوی تا من خریدارت شوموزجان و دل یارم شوی تا عاشق زارت شوممن نیستم چون دیگران بازیچه بازیگراناول به دام آرم ترا و آنگه گرفتارت شوم~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« شماره ی ۲ » کس بهره از آن تازه بر و دوش نداردکاین شاخه گل طاقت آغوش ندارداز عشق نرنجیم و گر مایه رنج استبا نیش بسازیم اگر نوش ندارد~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« شماره ی ۳ » داغ حسرت سوخت جان آرزومند مراآسمان با اشک غم آمیخت لبخند مرادر هوای دوستداران دشمن خویشم رهیدر همه عالم نخواهی یافت مانند مرا~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« شماره ی ۴ » در جام فلک باده بی دردسری نیستتا ما به تمنا لب خاموش گشاییمدر دامن این بحر فروزان گوهری نستچون موج به امید که آغوش گشاییم؟~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« شماره ی ۵ » هزار شکر که از رنج زندگی آسودوجود خسته و جان ستم کشیده منبه روی تربت من برگ لاله افشانیدبه یاد سینه خونین داغ دیده من~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« شماره ی ۶ » جز کوی تو جای من آواره ندارمجولانگه برق است ولی چاره ندارمیک جلوه کند ماه در آیینه صد موججز نقش تو بر سینه صد پاره ندارم~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« شماره ی ۷ » هنوز مشت خسی بهر سوختن باقی استچو برق میروی از آشیان ما به کجا؟نوای دلکش حافظ کجا و نظم رهیببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« شماره ی ۸ » چشم تو نظر بر من بی مایه فکنده استبر کلبهٔ درویش هما سایه فکنده استاز خانهٔ دل مهر تو روشنگر جان شداین سرو سهی سایه به همسایه فکنده است~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
صفحه 14 از 15
