~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« داغ تنهایی » آن قدر با آتش دل ساختم تا سوختمبی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختمسردمهری بین که کس بر آتشم آبی نزدگرچه همچون برق از گرمی سراپا سوختمسوختم اما نه چون شمع طرب در بین جمعلاله ام کز داغ تنهایی به صحرا سوختمهمچو آن شمعی که افروزند پیش آفتابسوختم در پیش مه رویان و بیجا سوختمسوختم از آتش دل در میان موج اشکشوربختی بین که در آغوش دریا سوختمشمع و گل هم هر کدام از شعله‌ای در آتشنددر میان پاکبازان من نه تنها سوختمجان پاک من رهی خورشید عالمتاب بودرفتم و از ماتم خود عالمی را سوختم~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« نیلوفر » نه به شاخ گل نه بر سرو چمن پبچیده امشاخه تاکم بگرد خویشتن پیچیده امگرچه خاموشم ولی آهم بگردون می روددود شمع کشته ام در انجمن پیچیده اممی دهم مستی به دلها گر چه مستورم ز چشمبوی آغوش بهارم در چمن پیچیده امجای دل در سینه صد پاره دارم آتشیشعله را چون گل درون پیرهن پیچیده امنازک اندامی بود امشب در آغوشم رهیهمچو نیلوفر بشاخ نسترن پیچیده ام~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« رسوای دل » همچو نی می نالم از سودای دلآتشی در سینه دارم جای دلمن که با هر داغ پیدا ساختمسوختم از داغ نا پیدای دلهمچو موجم یک نفس آرام نیستبسکه طوفان زا بود دریای دلدل اگر از من گریزد وای منغم اگر از دل گریزد وای دلما ز رسوایی بلند آوازه ایمنامور شد هر که شد رسوای دلخانه مور است و منزلگاه بومآسمان با همت والای دلگنج منعم خرمن سیم و زر استگنج عاشق گوهر یکتای دلدر میان اشک نومیدی رهیخندم از امیدواریهای دل~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« غرق تمنای تو ام » در پیش بیدردان چرا فریاد بی حاصل کنمگر شکوه ای دارم ز دل با یار صاحبدل کنمدر پرده سوزم همچو گل در سینه جوشم همچو ملمن شمع رسوا نیستم تا گریه در محفل کنماول کنم اندیشه ای تا برگزینم پیشه ایآخر به یک پیمانه می اندیشه را باطل کنمزآن رو ستانم جام را آن مایه آرام راتا خویشتن را لحظه ای از خویشتن غافل کنماز گل شنیدم بوی او مستانه رفتم سوی اوتا چون غبار کوی او در کوی جان منزل کنمروشنگری افلاکیم چون آفتاب از پاکیمخاکی نیم تا خویش را سرگرم آب و گل کنمغرق تمنای توام موجی ز دریای تو اممن نخل سرکش نیستم تا خانه در ساحل کنمدانم که آن سرو سهی از دل ندارد آگهیچند از غم دل چون رهی فریاد بی حاصل کنم~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« دل زاری که من دارم » نداند رسم یاری بی وفا یاری که من دارمبه آزار دلم کوشد دل‌آزاری که من دارمو گر دل را به صد خواری رهانم از گرفتاریدلازاری دگر جوید دل زاری که من دارمبه خاک من نیفتد سایه سرو بلند اوببین کوتاهی بخت نگونساری که من دارمگهی خاری کشم از پا گهی دستی زنم بر سربکوی دلفریبان این بود کاری که من دارمدل رنجور من از سینه هر دم می رود سوییز بستر می گریزد طفل بیماری که من دارمز پند همنشین درد جگر سوزم فزونتر شدهلاکم می کند آخر پرستاری که من دارمرهی آنمه بسوی من بچشم دیگران بیندنداند قیمت یوسف خریداری که من دارم~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« ماجرای اشک » تابد فروغ مهر و مه از قطره های اشکباران صبحگاه ندارد صفای اشکگوهر به تابناکی و پاکی چو اشک نیستروشندلی کجاست که داند بهای اشک ؟ماییم و سینه‌ای که بود آشیان آهماییم و دیده‌ای که بود آشنای اشکگوش مرا ز نغمه ی شادی نصیب نیستچون جویبار ساخته ام با نوای اشکاز بسکه تن ز آتش حسرت گداخته استاز دیده خون گرم فشانم بجای اشکچون طفل هرزه پوی بهر سوی می دویماشک از قفای دلبر و من از قفای اشکدیشب چراغ دیده من تا سپیده سوختآتش افتاد بی تو بماتم سرای اشکخواب آور است زمزمه جویبارهادر خواب رفته بخت من از هایهای اشکبس کن رهی که تاب شنیدن نیاوریماز بسکه دردناک بود ماجرای اشک~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« ترک خودپرستی کن » گر به چشم دل جاناجلوه های ما بینیدر حریم اهل دل جلوه خدا بینیراز آسمانها را در نگاه ما خوانینور صبحگاهی را بر جبین ما بینیدر مصاف مسکینان چرخ را زبون یابیبا شکوه درویشان شاه را گدا بینیگر طلب کنی از جان عشق و دردمندی راعشق را هنر یابی درد را دوا بینیچون صبا ز خار و گل ترک آشنایی کنتا بهر چه روی آری روی آشنا بینینی ز نغمه واماند چون ز لب جدا ماندوای اگر دل خود را از خدا جدا بینیتار و پود هستی را سوختیم و خرسندیمرند عافیت سوزی همچو ما کجا بینیتابد از دلم شبها پرتوی چو کوکبهاصبح روشنم خوانی گر شبی مرا بینیترک خودپرستی کن عاشقی و مستی کنتا ز دام غم خود را چون رهی رها بینی~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« گوهر تابناک » زبون خلق ز خلق نکوی خویشتنمچو غنچه تنگدل از رنگ و بوی خویشتنمبه عیب من چه گشاید زبان طعنه حسودکه با هزار زبان عیبجوی خویشتنممرا به ساغر زرین مهر حاجت نیستکه تازه روی چو گل از سبوی خویشتنمنه حسرت لب ساقی کشد نه منت جامبه حیرت از دل بی‌آرزوی خویشتنمبه خواب از آن نرود چشم خسته‌ام تا صبحکه همچو مرغ شب افسانه گوی خویشتنمبه روزگار چنان رانده گشتم از هر سویکه مرگ نیز نخواند بسوی خویشتنمبه تابناکی من گوهری نبود رهیگهر شناسم و در جستجوی خویشتنم~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« خیال‌انگیز » خیال‌انگیز و جان‌پرور چو بوی گل سراپایینداری غیر از این عیبی که می‌دانی که زیباییمن از دلبستگیهای تو با آیینه دانستمکه بر دیدار طاقت سوز خود عاشق‌تر از ماییبه شمع و ماه حاجت نیست بزم عاشقانت راتو شمع مجلس‌افروزی تو ماه مجلسآراییمنم ابر و تویی گلبن که می‌خندی چو میگریمتویی مهر و منم اختر که می‌میرم چو میآییمراد ما نجویی ورنه رندان هوس‌جو رابهار شادی‌انگیزی حریف باده پیماییمه روشن میان اختران پنهان نمیماندمیان شاخه‌های گل مشو پنهان که پیداییکسی از داغ و درد من نپرسد تا نپرسی تودلی بر حال زار من نبخشد تا نبخشاییمرا گفتی: که از پیر خرد پرسم علاج خودخرد منع من از عشق تو فرماید چه فرماییمن آزرده‌دل را کس گره از کار نگشایدمگر ای اشک غم امشب تو از دل عقده بگشاییرهی تا وارهی از رنج هستی ترک هستی کنکه با این ناتوانیها به ترک جان توانایی~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« گریهٔ بی‌اختیار » تو را خبر ز دل بی‌قرار باید و نیستغم تو هست ولی غمگسار باید و نیستاسیر گریهٔ بی‌اختیار خویشتنمفغان که در کف من اختیار باید و نیستچو شام غم دلم اندوهگین نباید و هستچو صبحدم نفسم بی‌غبار باید و نیستمرا ز بادهٔ نوشین نمی‌گشاید دلکه می به گرمی آغوش یار باید و نیستدرون آتش از آنم که آتشین گل منمرا چو پارهٔ دل در کنار باید و نیستبه سردمهری باد خزان نباید و هستبه فیض‌بخشی ابر بهار باید و نیستچگونه لاف محبت زنی که از غم عشقتو را چو لاله دلی داغدار باید و نیستکجا به صحبت پاکان رسی که دیدهٔ توبه سان شبنم گل اشکبار باید و نیسترهی به شام جدایی چه طاقتیست مراکه روز وصل دلم را قرار باید و نیست~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
صفحه 2 از 15
