غزل شمارهٔ ۲۶۶ناامیدی بردهد اشکی که می باریم مارزق قانون می شود تخمی که می کاریم ماهر که پا کج می گذارد ما دل خود می خوریمشیشه ناموس عالم در بغل داریم مادر شکار شوخ چشمان دست و پا گم می کنیمورنه آهو را به دام خویش می آریم مادر کف عشقیم عاجز، ورنه در میدان رزمشیر مردان را به مژگان جبهه می خاریم مانیست صائب قسمت کوتاه بینان هوسآنچه از چشم سیاهش در نظر داریم ما
غزل شمارهٔ ۲۶۷با زمین گیری سپهر گرم رفتاریم ماهمچو مرکز پای بر جاییم و سیاریم ماسنگ راه هیچ کس از خاکساری نیستیمزیر پای رهنوردان راه همواریم مابا هزاران چشم می جوییم عیب خویش راچون رسد نوبت به عیب خلق، ستاریم ماخودفروشی پیشه ما نیست چون بی مایگانبی نیاز از ناز بی جای خریداریم مازیب مردان از خودآرایی نظر پوشیدن استگه به بند جامه، گه در قید دستاریم ماگر به پا، درد سر آن آستان کم می دهیماز ره اخلاص دستی در دعا داریم ماحرف بی جا از لب ما کم تراوش می کندبی سؤال از گفتگو خامش چو کهساریم مانیست چون طاوس چشم ما به بال و پر ز پاعیب خود را در نظر بیش از هنر داریم ماکارفرمایی چو شیرین در جهان تلخ نیستورنه چون فرهاد دستی در هنر داریم ماآنچه ما از دل سیاهی با جوانی کرده ایمهر چه با ما می کند پیری سزاواریم مااز صفای سینه ما گر چه داغ است آفتابدر میان زنگیان آیینه تاریم ماتلخکامان را به شیرینی دهن خوش می کنیمدر زمین شور بیش از پاک می باریم ماتا رسیدن باده را با خم مدارا لازم استورنه از زندان جسم تیره بیزاریم ماروی ما را سرخ خواهد کرد صائب روز حشرآل تمغایی که از آل عبا داریم ما
غزل شمارهٔ ۲۶۸در نظرها گر چه بیکاریم در کاریم ماهمچو مرکز پای برجاییم و سیاریم ماآب و گل کی می شود صاحب بصیرت را حجاب؟همچو چشم دام، زیر خاک بیداریم ماطوطی از گفتار در زنگ قساوت غوطه زداز سیه کاری همان سرگرم گفتاریم ماکام تلخی را ثمر هرگز ز ما شیرین نشدبر زمین چون سرو از بی حاصلی باریم ماحفظ صورت عاقبت بین را دعای جوشن استدر میان زنگیان، آیینه تاریم ماگر چه ما را نیست وزنی در نظرها چون حبابقدر ما این بس که دریا را هواداریم ماسبزه خوابیده، زیر سنگ قامت راست کرداز گرانجانی همان در زیر دیواریم ماسینه اش را از خدنگ آه، جوشن کرده ایمهر چه با ما می کند، گردون سزاواریم ماکوه غم بر خاطر آزاده ما بار نیستخنده رو چون کبک در دامان کهساریم ماهیچ کس را دل نمی سوزد به درد ما، مگردر سواد آفرینش چشم بیماریم ما؟خود درآزاریم و از ما دیگران هم در عذابدر حریم میکشان صائب چو هشیاریم ما
غزل شمارهٔ ۲۶۹دیده سیر و دل بی مدعا داریم ماآنچه می باید درین مهمانسرا داریم ماآبروی بی نیازی چشمه حیوان ماستکی چو اسکندر غم آب بقا داریم ما؟گر به درد و داغ روزافزون خود قانع شویمبرگ عیش آماده تا روز جزا داریم ماجنگ دارد دولت دنیا و امنیت به همجا به زیر تیغ از بال هما داریم ماخصم اگر بر دست و تیغ خویش دارد اعتماداعتماد تیغ بر دست دعا داریم ماشکوه از غربت درین گلزار، کافر نعمتی استآشنایی چون نسیم آشنا داریم مامی کند دست دعا بی برگی ما را علاجدست پیش مردم عالم چرا داریم ما؟چون الف هر چند ما را از دو عالم هیچ نیستز استقامت سقف گردون را به پا داریم ماخم نگردد بی ثمر شاخی و از بی حاصلیخجلت بسیار ازین قد دو تا داریم مامی برد خاکستر ما را به سیر لامکانآتشی کز شوق او در زیر پا داریم مااستقامت در مزاج سرو این گلزار نیستاز گل رعنای او چشم وفا داریم مااز تن آسانی زمین گیر فراغت نیستیمبال پروازی ز نقش بوریا داریم مارحم کن ای آفتاب عشق بر ما ناقصانکز رگ خامی به دوزخ راهها داریم مازان خزان خوشتر بود ما را که ایام بهارخار در پیراهن از نشو و نما داریم ما(پاکبازی دست بر نام و نشان افشاندن استمنت روی زمین از نقش پا داریم ما)(نان ما را شرم در دریای خون انداخته استگنج ها نقصان ز شرم نارسا داریم ما)(گر بود انصاف، از اعمال ناشایست ما(ست)شکوه ای کز ساده لوحی از قضا داریم ما)معنی بیگانه صائب سد راه ما شده استورنه در هر گوشه چندین آشنا داریم ما
غزل شمارهٔ ۲۷۰از غبار کاروان چون چشم برداریم ما؟چون مه کنعان عزیزی در سفر داریم ماتا غبار خط او را در نظر داریم مامنت روی زمین بر چشم تر داریم مافکر ما هر روز گردد یک سر و گردن بلندتا نهال قد او را در نظر داریم ماخار دامن می شود رنگ سبک پرواز راچون ازان مژگان گیرا چشم برداریم ما؟لاله زاری می شود عالم، اگر بیرون دهیمداغهایی کز تو پنهان در جگر داریم مامی کند ما را ز روی تلخ دریا بی نیازقطره آبی که در دل چون گهر داریم مانیست جود ساقی تردست، موقوف سؤالچون سبو دست طلب در زیر سر داریم ماهمت ما می زند پر در فضای لامکانبیضه افلاک را در زیر پر داریم ماعالم آسوده را دریای پرشورش کنداز دل بی تاب خود گر دست برداریم مابر لب خاموش ما انگشت گستاخی مزنتیغ ها پوشیده در زیر سپر داریم ماموج دریا گر چه تردست است در حل حبابدر گشاد عقده ها دست دگر داریم مانیست آسان ترک می صائب خمارآلود رااز لب میگون او چون چشم برداریم ما؟
غزل شماره ۲۷۱ ﺷﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺯﺍﻥ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺑﻠﺒﻼﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺎ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻧﺪ ﺧﺎﺭ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﮔﻞ ﭘﺎﮐﺘﺮ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺯﻭﺭﻕ ﻣﺎ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺪ ﯾﮑﺮﻧﮓ ﺩﺭﯾﺎ ﭼﻮﻥ ﺣﺒﺎﺏ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﺝ ﺧﻄﺮ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺍﺯ ﭘﯽ ﺭﻭﭘﻮﺵ، ﺻﻨﺪﻝ ﺑﺮ ﺟﺒﯿﻦ ﻣﺎﻟﯿﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﻭﺭﻧﻪ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺩﯾﺪﻥ ﭘﺎ ﺧﻮﺷﺘﺮﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﻃﺎﻭﺱ ﺭﺍ ﻋﯿﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﻫﻨﺮ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺩﯾﺪﻩ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﻮﺩ ﻧﺴﺨﻪ ﺍﺯ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺍﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻧﯿﺴﺖ ﺁﺳﺎﻥ ﺗﺮﮎ ﻣﯽ ﺻﺎﺋﺐ ﺧﻤﺎﺭﺁﻟﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺍﺯﺍﻥ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﻣﯿﮕﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎ؟
غزل شماره ۲۷۲ ﺯ ﺣﯿﺎﺕ ﺑﯽ ﻭﻓﺎ ﯾﺎﺭﯼ ﻃﻤﻊ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻧﺸﯿﺐ ﺍﺯ ﺳﯿﻞ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﯼ ﻃﻤﻊ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﮎ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺳﺒﻘﺖ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺍﺯ ﮔﻞ ﻭ ﺷﺒﻨﻢ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﯼ ﻃﻤﻊ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺯ ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺩﺭ ﺧﺮﺍﺑﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻫﺸﯿﺎﺭﯼ ﻃﻤﻊ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺭﺷﺘﻪ ﻃﻮﻝ ﺍﻣﻞ ﺭﺍ ﺩﺍﻡ ﻣﻄﻠﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﺍﺯ ﺭﻩ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ ﻃﻤﻊ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺻﯿﻘﻞ ﺍﺯ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻣﺎ ﺷﺪ ﻫﻼﻝ ﻣﻨﺨﺴﻒ ﻫﺮﺯﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻨﮕﺮﺍﻥ ﯾﺎﺭﯼ ﻃﻤﻊ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺮ ﻣﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﺻﺪ ﮐﻮﻩ ﺁﻫﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﯾﻢ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﯿﺪﯼ ﺳﺒﮑﺒﺎﺭﯼ ﻃﻤﻊ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﯽ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺰﺩ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﺳﻔﺎﻫﺖ ﻣﺰﺩ ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ﻃﻤﻊ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺭﻭﺷﻨﮕﺮﺍﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺯﻧﮕﺎﺭﯼ ﻃﻤﻊ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﮔﻮﻫﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﻧﻤﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻨﺞ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﻞ ﭼﻪ ﻣﻌﻤﺎﺭﯼ ﻃﻤﻊ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎ؟ﺳﺎﺩﻩ ﻟﻮﺣﯽ ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﻫﺎﻥ ﻧﺎﻫﻤﻮﺍﺭ ﭼﺮﺥ ﺻﺎﻑ ﻧﺎﮔﺮﺩﯾﺪﻩ، ﻫﻤﻮﺍﺭﯼ ﻃﻤﻊ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﮐﻌﺒﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﺩﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﻓﻼﺧﻦ ﻣﯽ ﻧﻬﺪ ﺍﺯ ﺧﻢ ﺯﻟﻔﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭﯼ ﻃﻤﻊ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺻﺤﺒﺖ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﻭ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﺭﻭﺳﻔﯿﺪﯼ ﺍﺯ ﺳﯿﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﻃﻤﻊ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﯾﻮﺳﻒ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﮔﺮﮒ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺻﺎﺋﺐ ﺍﺯ ﺍﺧﻮﺍﻥ ﭼﺮﺍ ﯾﺎﺭﯼ ﻃﻤﻊ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎ؟
غزل شماره ۲۷۳ ﯾﺎﺩ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺗﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻧﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﻭﺯﺥ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺗﻮﺷﻪ ﺍﺯ ﺩﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺳﺎﺩﻩ ﻟﻮﺣﯽ ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﺁﺏ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻣﻨﺰﻝ ﻣﺎ ﻫﻤﺮﮐﺎﺏ ﻣﺎﺳﺖ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺭﻭﯾﻢ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻫﺎ ﻃﺎﻟﻊ ﺭﯾﮓ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﻄﻊ ﺭﺍﻩ ﻋﺸﻖ ﮐﻨﺪﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﻣﻼﻣﺖ ﺻﺪ ﻓﺴﺎﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﭼﯿﺴﺖ ﺧﺎﮎ ﺗﯿﺮﻩ ﺗﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺎﻩ ﻣﺎ؟ ﺳﯿﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﭼﻮﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻗﺴﻤﺖ ﻣﺎﭼﻮﻥ ﮐﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺻﯿﺪ ﺧﻮﺩ ﺧﻤﯿﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭ ﻣﺎ ﺧﺰﺍﻥ ﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﺣﻨﺎ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﯽ ﺧﺰﺍﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻫﻤﺖ ﭘﯿﺮﺍﻥ ﺩﻟﯿﻞ ﻣﺎﺳﺖ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺭﻭﯾﻢ ﻗﻮﺕ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﭼﻮﻥ ﺗﯿﺮ ﺍﺯ ﮐﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺍﯾﻢ ﭘﻨﺒﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﮔﺮﺍﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻧﯿﺴﺖ ﺟﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺳﺨﺘﯽ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﻠﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﮔﺮ ﭼﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﯿﻮﻩ ﺍﯼ ﻣﻨﺖ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺮ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﮔﺮ ﭼﻪ ﺻﺎﺋﺐ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻧﻘﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺟﺮﺱ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎ
غزل شماره ۲۷۴ ﭘﯿﺶ ﺁﻥ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺭﻭ ﺭﺍﻩ ﺳﺨﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎ ﺑﺨﺖ ﺳﺒﺰ ﻃﻮﻃﯽ ﺷﮑﺮﺷﮑﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺯﺍﻫﺪﺍﻥ ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻩ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﭼﺸﻢ ﺍﺯﺍﻥ ﺳﯿﺐ ﺫﻗﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﮐﻨﺞ ﺩﻫﺎﻥ ﯾﺎﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﺧﺎﻝ ﺭﺍ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﮐﺰ ﯾﺎﺩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻭﺣﺸﺖ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻨﮓ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﻏﺮﺑﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﻢ ﺟﺬﺑﻪ ﺍﯼ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﻋﺰﯾﺰﺍﻥ ﻭﻃﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺎﻩ ﮐﻨﻌﺎﻥ ﺯﯾﺮ ﯾﮏ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﯿﻢ ﺟﺎ ﺯ ﺷﺮﻡ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺑﯿﺖ ﺍﻟﺤﺰﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻧﻌﻞ ﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻻﻟﻪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺑﻮﺩ ﺟﺎﯼ ﺩﮔﺮ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ ﺩﺍﻍ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺩﺭ ﻭﻃﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻃﺎﻗﺖ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺩﻧﺪﺍﻧﻪ ﺗﯿﻎ ﮐﻮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺟﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﮐﻮﻫﮑﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻏﯿﺮﺕ ﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﺭﺍﻩ ﻧﺴﯿﻢ ﻣﺼﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻮﯼ ﯾﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﻧﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺧﻮﻥ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺨﺶ ﺣﯿﺎﺕ ﺍﯾﻦ ﻋﻘﯿﻘﯽ ﮐﺰ ﺻﺒﻮﺭﯼ ﺩﺭ ﺩﻫﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺧﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﮐﺴﯿﺮ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﺸﮏ ﺧﺎﻟﺺ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﺭﺍ ﺯ ﺁﻫﻮﯼ ﺧﺘﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻧﯿﺴﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﻫﺮ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺗﺨﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺳﻬﯿﻞ ﭼﺸﻢ ﺭﻏﺒﺖ ﺑﺮ ﺟﮕﺮﮔﺎﻩ ﯾﻤﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺯﯾﺮ ﺧﺎﮎ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺯﺷﺖ ﺧﺠﻠﺖ ﺻﺒﺢ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺍﺯ ﮐﻔﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺍﺯ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﻏﻔﻠﺖ ﺗﻌﻠﻖ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﭘﯿﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺷﻮﺭ ﺣﺎﺳﺪﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺯﺭﻩ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺯﯾﺮ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺳﻨﮓ ﻫﯿﻬﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﮔﺮﺩﺩ ﺳﯿﻨﻪ ﺻﺎﻑ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭﯼ ﭼﺸﻢ ﺍﺯﺍﻥ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺷﮑﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻧﺎﻟﻪ ﺷﺒﺨﯿﺰ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺻﺎﺋﺐ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﻖ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﭼﻤﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎ
غزل شماره ۲۷۵ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﮔﻨﺞ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺍﺯ ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ ﮔﻞ ﺑﯽ ﺧﺎﺭ ﺍﮔﺮ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺯﻧﯿﻢ ﺧﺎﺭ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻧﻮﺧﻄﯽ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﺴﺖ ﺩﺭ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ ﺩﺍﯾﻢ ﺧﺮﺍﺷﯽ ﭼﻮﻥ ﻧﮕﯿﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻧﯿﺴﺖ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﻧﻘﺶ ﭘﺎﯼ ﺩﺷﺖ ﭘﯿﻤﺎﯾﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺁﺷﻨﺎﺭﻭﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺟﺎﻥ ﻧﺜﺎﺭ ﻃﻠﻌﺖ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﺭﻭﯾﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﺑﺮ ﻟﺐ ﭼﻮ ﺻﺒﺢ ﺭﺍﺳﺘﯿﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﯿﺮ ﻻﻣﮑﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺭﺍﺿﯽ ﺷﻮﯾﻢ؟ ﻫﻤﭽﻮ ﻫﻤﺖ، ﺗﻮﺳﻨﯽ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺯﯾﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺻﺎﺣﺐ ﻧﺎﻣﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﻣﺎ ﺗﯿﺮﻩ ﺭﻭﺯ ﻃﺎﻟﻊ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻧﻘﺶ ﻧﮕﯿﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﺩﻭﺭﺑﺎﺵ ﻧﻘﻄﻪ ﻭﺣﺪﺕ ﻋﻨﺎﻥ ﺗﺎﺏ ﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﻭﺭﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﭘﺮﮔﺎﺭ ﭘﺎﯾﯽ ﺁﻫﻨﯿﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻧﯿﺴﺖ ﺻﺎﺋﺐ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺧﺎﮐﻤﺎﻝ ﭼﺮﺥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻏﺒﺎﺭ ﺧﺎﮐﺴﺎﺭﯼ ﺑﺮ ﺟﺒﯿﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﭘﯿﺶ ﺧﺮﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﮐﯽ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﯿﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎ؟ ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﯽ ﺭﺍ ﻧﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﯿﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﻧﺎﻥ ﺟﻮ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﺎ ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﮔﻮ ﻣﺒﺎﺵ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﮔﻨﺪﻣﯿﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎﭼﯿﻦ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﺷﯿﺮﺍﺯﻩ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﺩﻝ ﭘﺎﺱ ﺩﻝ ﭼﻮﻥ ﻏﻨﭽﻪ ﺍﺯ ﭼﯿﻦ ﺟﺒﯿﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎ
صفحه 28 از 718
