ارسالها: 24568
#531
Posted: 6 Jun 2014 11:03
غزل شماره ۵۲۷
نخل قد تو هم آغوش بلا کرد مرا
هوس زلف تو همدست صبا کرد مرا
خاک در دیده مقراض جدایی بادا!
که ازان حاشیه بزم جدا کرد مرا
عکس من خاک به چشم آینه را می پاشید
پرتو روی تو آیینه نما کرد مرا
بعد عمری که فلک بر سر انصاف آمد
همچو یوسف به لب چاه بها کرد مرا
چه عجب گر جگر نی بخراشد نفسم
بند از بند، فراق تو جدا کرد مرا
داشتم شکوه ز ایران، به تلافی گردون
در فرامشکده هند رها کرد مرا
چون به بستر بنهم پهلوی راحت صائب؟
غنچه خسبی، گره بند قبا کرد مرا
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ارسالها: 24568
#532
Posted: 6 Jun 2014 11:04
غزل شماره ۵۲۸
سبک از عقل به یک رطل گران کرد مرا
صحبت پیر خرابات جوان کرد مرا
حلقه کعبه ازو نعل در آتش دارد
آن که سرگشته تر از ریگ روان کرد مرا
خانه بر دوش تر از ابر بهاران بودم
لنگر درد تو چون کوه گران کرد مرا
بسته بودم نظر از هر چه درین عالم هست
چشم عاشق نگه او نگران کرد مرا
گل روی سبد فصل بهاران بودم
آه بی برگ تر از نخل خزان کرد مرا
دو زبانی چو الف در دل من راه نداشت
غمزه موی شکافت دو زبان کرد مرا
من نه آنم که گران بر دل موری باشم
ناز در چشم تو چون خواب، گران کرد مرا
دل صد پاره و لخت جگر و دانه اشک
فارغ از نعمت الوان جهان کرد مرا
صائب افسردگی توبه درین فصل بهار
سرد هنگامه تر از فصل خزان کرد مرا
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ارسالها: 24568
#533
Posted: 6 Jun 2014 11:05
غزل شماره ۵۲۹
نیم آن شعله که خاموش توان کرد مرا
یا ز فانوس، قباپوش توان کرد مرا
بیش ازان است فروغ دل نورانی من
کز فلک در ته سرپوش توان کرد مرا
خون من در جگر تیغ زند جوش نشاط
نیستم باده که بی جوش توان کرد مرا
صاف گردیده ام از درد علایق چندان
که به صد رغبت می، نوش توان کرد مرا
گوش تا گوش پرست از سخنم روی زمین
چه خیال است که خس پوش توان کرد مرا؟
شور من حق نمک بر همه دلها دارد
نیست ممکن که فراموش توان کرد مرا
هست چون بحر زهر موج مرا آغوشی
کی تهیدست ز آغوش توان کرد مرا؟
غیر آن خط بناگوش، درین دعویگاه
حلقه ای نیست که در گوش توان کرد مرا
نگزیده است مرا تلخی ایام چنان
که به تکلیف، قدح نوش توان کرد مرا
هر کمندی نکند صید مرا چون منصور
صید چون دار به آغوش توان کرد مرا
بس که صائب زده ام جوش ز رنگینی فکر
در قدح چون می سر جوش توان کرد مرا
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ویرایش شده توسط: andishmand
ارسالها: 24568
#534
Posted: 6 Jun 2014 11:07
غزل شماره ۵۳۰
می کند وقت خوش از عمر برومند مرا
خونی وقت، بود خونی فرزند مرا
نخل تنهایی من میوه فراوان دارد
نیست چون بی ثمران حاجت پیوند مرا
بحر و کان در نظرم چشم ترست و لب خشک
رفته تا پای به گنج از دل خرسند مرا
تلخ و شیرین جهان در نظرم یکسان است
زهرچشم است گوارا چو شکرخند مرا
صد بیابان ز غزالان رم من در پیش است
همچو مجنون نتوان کرد نظربند مرا
نفس سرد، پر و بال شود آتش را
هست محتاج به بند آن که دهد پند مرا
دانه سوخته جز آه ندارد ثمری
نکند ابر گهربار برومند مرا
شادم از بی بری خویش درین باغ چو سرو
که به خاطر گرهی نیست ز پیوند مرا
نیست جز پاکی دامن گنهم چون مه مصر
کو عزیزی که برون آورد از بند مرا؟
دیده ام عاقبت اهل هنر را صائب
نتوان کرد به تعلیم هنرمند مرا
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ارسالها: 2333
#535
Posted: 6 Jun 2014 11:15
غزل ۵۳۱
ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺵ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﻣﺮﺍ
ﺧﻮﻧﯽ ﻭﻗﺖ، ﺑﻮﺩ ﺧﻮﻧﯽ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﺮﺍ
ﻧﺨﻞ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﻮﻩ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ
ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﺑﯽ ﺛﻤﺮﺍﻥ ﺣﺎﺟﺖ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﺮﺍ
ﺑﺤﺮ ﻭ ﮐﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻡ ﭼﺸﻢ ﺗﺮﺳﺖ ﻭ ﻟﺐ ﺧﺸﮏ
ﺭﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﯼ ﺑﻪ ﮔﻨﺞ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﻣﺮﺍ
ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻡ ﯾﮑﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺯﻫﺮﭼﺸﻢ ﺍﺳﺖ ﮔﻮﺍﺭﺍ ﭼﻮ ﺷﮑﺮﺧﻨﺪ ﻣﺮﺍ
ﺻﺪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺯ ﻏﺰﺍﻻﻥ ﺭﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﺍﺳﺖ
ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﻧﻈﺮﺑﻨﺪ ﻣﺮﺍ
ﻧﻔﺲ ﺳﺮﺩ، ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺷﻮﺩ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ
ﻫﺴﺖ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﻫﺪ ﭘﻨﺪ ﻣﺮﺍ
ﺩﺍﻧﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺟﺰ ﺁﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺛﻤﺮﯼ
ﻧﮑﻨﺪ ﺍﺑﺮ ﮔﻬﺮﺑﺎﺭ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﻣﺮﺍ
ﺷﺎﺩﻡ ﺍﺯ ﺑﯽ ﺑﺮﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺩﺭﯾﻦ ﺑﺎﻍ ﭼﻮ ﺳﺮﻭ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺯ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﺮﺍ
ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﭘﺎﮐﯽ ﺩﺍﻣﻦ ﮔﻨﻬﻢ ﭼﻮﻥ ﻣﻪ ﻣﺼﺮ
ﮐﻮ ﻋﺰﯾﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺯ ﺑﻨﺪ ﻣﺮﺍ؟
ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﻫﻨﺮ ﺭﺍ
ﺻﺎﺋﺐ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻣﺮﺍ
ویرایش شده توسط: paridarya461
ارسالها: 2333
#536
Posted: 6 Jun 2014 11:16
غزل ۵۳۲
ﺗﺎ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺷﺪ ﻣﻄﻠﻊ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﻣﺮﺍ
ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺷﻮﺩ ﺧﯿﺮﻩ ﺯ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻣﺮﺍ
ﺑﯽ ﻧﺼﯿﺐ ﺍﺳﺖ ﺯ ﻣﻦ ﺩﯾﺪﻩ ﻇﺎﻫﺮﺑﯿﻨﺎﻥ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﯾﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺩﻝ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﺮﺍ
ﻫﺴﺖ ﺑﺮ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺩﯾﺪﻥ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭ ﮔﺮﺍﻥ
ﻭﺭﻧﻪ ﮐﻮﻩ ﻏﻢ ﺍﻭ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺑﺎﺭ ﻣﺮﺍ
ﺩﺭ ﺳﯿﻪ ﺭﻭﯾﯽ ﺍﺯﺍﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎ
ﮐﻪ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ ﭼﻮ ﻗﻠﻢ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻣﺮﺍ
ﭼﻮﻥ ﮐﻨﻢ ﭘﯿﺶ ﻃﺒﯿﺒﺎﻥ ﺩﮔﺮ ﺩﺳﺖ ﺩﺭﺍﺯ؟
ﻧﺎﺯ ﻋﯿﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﺮﺍ
ﺍﺯ ﮐﻒ ﺩﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﻮﯼ ﺑﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ
ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﯼ ﮐﻤﺮ ﯾﺎﺭ ﻣﺮﺍ
ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺗﺮﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﺪﺑﯿﻦ ﻣﺮﺳﺎﺩ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﻠﻮﻩ ﮐﻨﺪ ﺗﺎﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﺮﺍ
ﺣﻠﻘﻪ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺻﺎﺋﺐ
ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﮔﺮ ﻧﺪﻫﺪ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﻣﺮﺍ
ویرایش شده توسط: paridarya461
ارسالها: 2333
#537
Posted: 6 Jun 2014 11:17
عزل ۵۳۳
ﺑﺮﺳﺎﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﻗﺪﻡ ﯾﺎﺭ ﻣﺮﺍ
ﮐﻪ ﺭﺳﺎﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﺮﺍ
ﻭﻗﺖ ﻧﺎﺯﮎ ﺗﺮ ﺍﺯﺍﻥ ﻣﻮﯼ ﻣﯿﺎﻥ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺭﺣﻤﯽ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺍﻓﮕﺎﺭ ﻣﺮﺍ
ﺯﺧﻤﯽ ﻏﯿﺮﺕ ﺧﺎﺭﻡ، ﺯ ﭼﻤﻦ ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ
ﻣﯽ ﮔﺰﺩ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﺭﻣﺮﺍ
ﻋﻘﺪﻩ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻏﻨﭽﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺩﮔﺮﺳﺖ
ﻧﺎﺧﻦ ﮔﻞ ﻧﮕﺸﺎﯾﺪ ﮔﺮﻩ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻣﺮﺍ
ﺷﮑﻮﻩ ﺍﺯ ﮐﻮﺗﻬﯽ ﺑﺨﺖ، ﮔﻞ ﺑﯽ ﺩﺭﺩﯼ ﺍﺳﺖ
ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﻧﯿﺶ ﺯ ﺧﺎﺭ ﺳﺮ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﺮﺍ
ﮔﻮﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻗﯿﻤﺖ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﯽ
ﻣﺒﺮ ﺍﯼ ﭼﺮﺥ ﻓﺮﻭﻣﺎﯾﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﺮﺍ
ﺑﻪ ﺳﻠﻢ ﺧﺎﮎ ﻣﺮﺍ ﭘﯿﺮ ﻣﻐﺎﻥ ﺧﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺑﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻤﺎﺭ ﻣﺮﺍ؟
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺻﺎﺋﺐ ﺍﺯ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻟﮕﯿﺮﻡ
ﮐﻪ ﻏﻢ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻧﺒﺮﺩ ﺧﻨﺪﻩ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﻣﺮﺍ
ویرایش شده توسط: paridarya461
ارسالها: 2333
#538
Posted: 6 Jun 2014 11:18
غزل ۵۳۴
ﺍﺯ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ ﻏﻨﭽﻪ ﺩﻝ ﺑﺎﺯ ﻣﺮﺍ
ﭘﻨﺠﻪ ﺳﺮﻭ ﺑﻮﺩ ﭼﻨﮕﻞ ﺷﻬﺒﺎﺯ ﻣﺮﺍ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﻨﯿﺪ ﺍﺯ ﮐﻒ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﻣﻦ
ﻧﺸﻮﺩ ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ ﺳﺮﻣﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ
ﭘﺮﺩﻩ ﺳﺎﺯ ﺷﻮﺩ ﻧﻪ ﻓﻠﮏ ﺍﺯ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻦ
ﻧﺪﻫﺪ ﺳﺮﻣﻪ ﮔﺮ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﻓﺴﻮﻧﺴﺎﺯ ﻣﺮﺍ
ﺯﺣﻤﺖ ﺁﯾﻨﻪ ﻣﻦ ﻣﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﻭﺷﻨﮕﺮ ﺩﻝ
ﺳﯿﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻨﺖ ﭘﺮﺩﺍﺯ ﻣﺮﺍ
ﺁﺧﺮﺍﻻﻣﺮ ﻋﻨﺎﻧﺪﺍﺭﯼ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ
ﺷﻬﺴﻮﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﻋﻨﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﺮﺍ
ﺩﻓﺘﺮ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮﺵ ﻃﻌﻤﻪ ﻣﻘﺮﺍﺽ ﺷﻮﺩ
ﺁﻥ ﮐﻪ ﺍﻓﮑﻨﺪ ﺯ ﺳﺮ ﺭﺷﺘﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ
ﺻﺒﺮ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﻢ ﺑﻨﺪﺩ
ﮐﺸﺶ ﺩﻝ ﮐﺸﺪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻭﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﺮﺍ
ﮔﻮﺵ ﺑﺮ ﺑﺎﻧﮓ ﻫﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺻﺎﺋﺐ
ﺑﺲ ﺑﻮﺩ ﺯ ﺍﻫﻞ ﺳﺨﻦ ﺧﺎﻣﻪ ﻫﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ
ویرایش شده توسط: paridarya461
ارسالها: 2333
#539
Posted: 6 Jun 2014 11:19
غزل ۵۳۵
ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮔﺮﻡ ﻃﻠﺐ ﺷﻌﻠﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ
ﺳﺮﻣﻪ ﺧﺎﻣﺸﯽ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻧﺎﻟﻪ ﺩﻭ ﺑﺎﻻ ﺯ ﻫﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﻨﮕﺪﻝ ﺍﺯ ﻧﻘﺶ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ
ﮐﻪ ﻣﻪ ﻋﯿﺪ ﺑﻮﺩ ﭼﻨﮕﻞ ﺷﻬﺒﺎﺯ ﻣﺮﺍ
ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﺴﺖ ﻣﺮﺍ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﭼﻤﻦ
ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻧﻐﻤﻪ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻣﺮﺍ
ﻣﻨﻢ ﺁﻥ ﺩﺍﯾﺮﻩ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩﻭﻥ
ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭ ﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﺮﺍ
ﻧﺘﺮﺍﻭﺩ ﺯ ﻟﺒﻢ ﭼﻮﻥ ﻟﺐ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﺳﺨﻦ
ﻧﺸﻮﺩ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﯼ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺭﺍﺯ ﻣﺮﺍ
ﺑﺎﺭ ﻣﻨﺖ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻤﻊ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﺍﻥ
ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺳﺖ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮔﺰﺩ ﺍﺯ ﮔﺎﺯ ﻣﺮﺍ
ﺯﺩﻩ ﺍﻡ ﻣﻬﺮ ﺧﻤﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺧﻮﺩ ﺻﺎﺋﺐ
ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺮﻭﺍ ﺯ ﺳﺨﻦ ﭼﯿﻨﯽ ﻏﻤﺎﺯ ﻣﺮﺍ
ویرایش شده توسط: paridarya461
ارسالها: 2333
#540
Posted: 6 Jun 2014 11:20
غزل ۵۳۶
ﭼﻮﻥ ﻣﯽ ﮐﻬﻨﻪ ﭼﻪ ﺷﺪ ﮔﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﺟﻮﺵ ﻣﺮﺍ؟
ﺷﻮﺭ ﺻﺪ ﺑﺰﻡ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻟﺐ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺮﺍ
ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺗﻬﻤﺖ ﺳﺠﺎﺩﻩ ﺗﺰﻭﯾﺮ ﺍﺯ ﺧﻠﻖ
ﮔﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﺳﺒﻮ ﺩﻭﺵ ﻣﺮﺍ
ﺟﻮﺵ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﺩﺭﯾﺎ ﺫﺍﺗﯽ ﺍﺳﺖ
ﻋﺎﺭﺿﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮ ﺧﻢ ﺳﯿﻨﻪ ﭘﺮ ﺟﻮﺵ ﻣﺮﺍ
ﺑﺤﺮ ﺭﺍ ﮐﺮﺩ ﻧﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻪ ﺳﺮﭘﻮﺵ ﺣﺒﺎﺏ
ﺁﻥ ﮐﻪ ﺯﺩ ﻣﻬﺮ ﺍﺩﺏ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺮﺍ
ﻗﺪﺭﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺯ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺮﻭﻡ ﭘﺶ ﻧﻈﺮ
ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻧﺴﺎﺯﻧﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﺮﺍ؟
ﺷﺪ ﺯ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ ﻣﻦ ﺻﺒﺢ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻧﻮﻣﯿﺪ
ﺑﺮﺩ ﺍﺯ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﻮﺵ ﻣﺮﺍ
ﺗﺎ ﺳﺒﻮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﻦ ﻣﯿﮑﺪﻩ ﺑﺮ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟
ﮐﻪ ﺭﺩﺍ ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﻣﯽ ﻓﺘﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﺵ ﻣﺮﺍ
ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻭﺍﻟﻪ ﻣﻮﯼ ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺎﺵ ﺍﺳﺖ
ﻧﻔﺮﯾﺒﺪ ﺑﻪ ﺧﻂ ﻭ ﺧﺎﻝ، ﺑﻨﺎﮔﻮﺵ ﻣﺮﺍ
ﺗﺎ ﺩﺭﯾﻦ ﺑﺎﻍ ﭼﻮ ﮔﻞ ﭼﺸﻢ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﺻﺎﺋﺐ
ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺧﻤﯿﺎﺯﻩ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﺮﺍ
ویرایش شده توسط: paridarya461
صفحه 54 از 718