انجمن لوتی: عکس سکسی جدید، فیلم سکسی جدید، داستان سکسی
شعر و ادبیات
  
صفحه  صفحه 55 از 718:  « پیشین  1  ...  54  55  56  ...  717  718  پسین »

Saib Tabrizi | صائب تبریزی


زن

 
غزل ۵۳۷
ﻫﻮﺵ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﻥ ﻟﺐ ﻣﯽ ﻧﻮﺵ ﻣﺮﺍ
ﺑﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﻫﻮﺵ ﺭﺑﺎﯾﯽ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ ﻫﻮﺵ ﻣﺮﺍ؟


ﮔﺮ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺗﺸﻨﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮﺍﻡ
ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺁﻣﺪ ﻋﺮﻕ ﺁﻟﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﺮﺍ


ﺷﻮﺭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻧﻤﮏ ﺣﺴﻦ ﮔﻠﻮﺳﻮﺯﻡ ﻣﻦ
ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻤﮑﻦ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﺮﺍ


ﻧﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﮔﻞ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﻦ
ﮐﻪ ﺩﻡ ﺳﺮﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﺍﻓﮑﻨﺪ ﺍﺯ ﺟﻮﺵ ﻣﺮﺍ


ﺩﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻠﯿﺪ ﺩﺭ ﮔﻨﺠﯿﻨﻪ ﻣﻦ
ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﺪ ﮔﺮﻩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻟﺐ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺮﺍ


ﺷﺐ ﺯﻟﻒ ﺳﯿﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﺳﺎﺧﺖ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺩﻝ ﺁﻥ ﺻﺒﺢ ﺑﻨﺎﮔﻮﺵ ﻣﺮﺍ


ﻣﻨﻢ ﺁﻥ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﺻﺎﺋﺐ ﮐﻪ ﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ
ﺩﻭﺭ ﺩﺭ ﺗﻪ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﻗﺒﺎﭘﻮﺵ ﻣﺮﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۳۸
ﺩﻝ ﺳﯿﻪ ﺷﺪ ﺯ ﺳﯿﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻓﻼﮎ ﻣﺮﺍ
ﮐﯽ ﺑﻮﺩ ﺁﯾﻨﻪ ﺯﯾﻦ ﺯﻧﮓ ﺷﻮﺩ ﭘﺎﮎ ﻣﺮﺍ؟


ﮔﺮﻩ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﭼﻮ ﺷﺒﻨﻢ ﺯ ﺩﻟﻢ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻧﻈﺮ ﭘﺎﮎ ﻣﺮﺍ


ﻋﻘﺪﻩ ﺗﺎﮎ ﻓﺰﻭﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﮔﺮﯾﻪ ﺗﺎﮎ
ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻩ ﮔﺸﺎﯾﺪ ﺩﻝ ﻏﻤﻨﺎﮎ ﻣﺮﺍ


ﭼﻮﻥ ﺟﺮﺱ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﯿﺎﺳﻮﺩ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﺯ ﻓﻐﺎﻥ
ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﻧﺎﻟﻪ ﺗﻬﯽ، ﺳﯿﻨﻪ ﺻﺪ ﭼﺎﮎ ﻣﺮﺍ


ﺗﺎ ﺳﺮﻡ ﮔﺮﻡ ﺯ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻭﺣﺪﺕ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﮔﺮﺩﺵ ﺟﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﺩﺵ ﺍﻓﻼﮎ ﻣﺮﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۳۹
ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ
ﻧﻈﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻊ ﺑﻪ ﺷﻤﻊ ﺍﺳﺖ ﭼﻮ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﺪ ﭘﺎﺱ ﺗﻬﯿﺪﺳﺘﯽ ﺧﻮﺩ
ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﮔﻨﺞ ﮔﻬﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺯ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﺧﺎﮎ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺩﺍﻣﻨﮕﯿﺮﺳﺖ
ﻭﺭﻧﻪ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯿﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﺑﺮﻧﯿﺎﯾﻢ ﺯ ﻗﻔﺲ، ﮔﺮ ﻗﻔﺴﻢ ﺭﺍ ﺷﮑﻨﻨﺪ ﺭﯾﺸﻪ
ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻡ ﺩﻭﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﻧﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻧﻤﮑﺴﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺷﻮﺩ ﺧﻮﺍﺏ، ﮔﺮﺍﻧﺴﻨﮓ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﭼﻪ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺮ ﻭﺣﺸﺖ
ﻧﯿﺴﺖ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺍﺯ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﮔﺮﻩ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﺵ ﺳﺎﻏﺮ ﻧﮕﺸﻮﺩ
ﭼﻪ ﮔﺸﺎﺩﯼ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺳﺒﺤﻪ ﺻﺪ ﺩﺍﻧﻪ ﻣﺮﺍ؟


ﭼﻪ ﻏﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﻦ ﮐﻌﺒﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﺰﻡ ﺷﻮﯾﺪ؟
ﺩﺭﺩﺳﺮ ﮐﻢ ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﺻﻨﺪﻝ ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﻧﮑﻨﺪ ﺷﺒﻨﻢ ﮔﻞ ﺭﯾﮓ ﺭﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﯿﺮﺍﺏ
ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺳﯿﺮ ﺯ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﻣﻨﺖ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺍﺯ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﺷﮏ
ﮐﻪ ﺭﺳﺎﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﮔﻮﻫﺮ ﯾﮑﺪﺍﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﺻﺪﻑ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﻧﺒﺮﺩ ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺒﯽ
ﺩﻝ ﺗﺴﻠﯽ ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﮐﻌﺒﻪ ﻭ ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﺁﺏ ﺗﺎ ﻫﺴﺖ، ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮐﺸﺘﯽ
ﺑﺴﺖ ﻣﺎﻧﻊ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﺗﺎ ﺯ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﻫﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺻﺎﺋﺐ
ﺩﯾﻮﻻﺧﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﮔﺸﺖ ﭘﺮﯾﺨﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۴۰
ﻣﯽ ﭘﺮﺩ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻝ ﻟﺐ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ
ﺣﺮﺹ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻡ ﻓﺰﻭﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﺍﺑﺮ ﺭﺍ ﺗﺸﻨﻪ ﺩﺭﯾﺎ، ﮔﻬﺮﺍﻓﺸﺎﻧﯽ ﮐﺮﺩ
ﺣﺮﺹ ﻣﯽ ﺑﯿﺶ ﺷﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭﺣﺸﺖ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺯ ﻏﺰﺍﻻﻥ ﺍﻓﺰﻭﻥ
ﮐﺮﺩ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﺗﺸﻨﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﺳﯿﺮﺍﺏ، ﺻﺪﻑ ﺭﺍ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ؟
ﺩﻝ ﺗﺴﻠﯽ ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﮐﻌﺒﻪ ﻭ ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﮔﺮﺩ ﻋﻼﯾﻖ ﺍﺛﺮﯼ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ
ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺻﺎﻑ ﺑﺮﻭﻥ ﺳﯿﻞ ﺯ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﻧﮑﻨﺪ ﺷﺒﻨﻢ ﮔﻞ ﺭﯾﮓ ﺭﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﯿﺮﺍﺏ
ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺳﯿﺮ ﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﺑﺎ ﺟﻨﻮﻥ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﺁﻣﺪ ﺷﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ
ﭼﻮﻥ ﮐﻤﺎﻥ، ﺯﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﻗﻔﻞ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﯾﮏ ﺗﻨﻪ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﻓﻠﮏ ﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﺁﻩ
ﮐﻮﺗﻬﯽ ﮔﺮ ﻧﮑﻨﺪ ﻫﻤﺖ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﺩﺭ ﺧﺮﺍﺑﺎﺕ ﻣﻐﺎﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺧﻂ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺑﺠﺪ ﻃﻔﻼﻧﻪ ﻣﺮﺍ


ﺍﺯ ﮔﺮﻩ ﻫﯿﭻ ﮔﺮﻩ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺻﺎﺋﺐ
ﭼﻪ ﮔﺸﺎﺩﯼ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺳﺒﺤﻪ ﺻﺪ ﺩﺍﻧﻪ ﻣﺮﺍ؟
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۴۱
ﻭﺻﻞ ﻭ ﻫﺠﺮﺳﺖ ﯾﮑﯽ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺩﻝ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺭﺍ
ﮐﻪ ﺯﺭ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻧﮑﻨﺪ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺭﺍ


ﮐﺎﺭ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖ ﺭﺳﯿﺪ
ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺍﺯ ﺑﻨﺪ ﺭﻫﺎﻧﯿﺪ ﻣﻪ ﮐﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ


ﺍﺷﮏ ﺍﮔﺮ ﭘﺎﯼ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻥ
ﮐﻪ ﺟﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺩﻭ ﺻﻒ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺭﺍ؟


ﺑﻪ ﮐﻪ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﺯﻧﻨﺪ
ﻧﮑﻬﺖ ﻣﻨﺖ ﺍﮔﺮ ﻫﺴﺖ ﮔﻞ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺭﺍ


ﮔﺮ ﺷﻮﺩ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﺴﺎﻋﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﺻﺎﺋﺐ
ﺁﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﺪ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۴۲
ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺧﺲ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺭﺍ
ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﮐﻨﺪ ﺭﯾﺤﺎﻥ ﺭﺍ


ﭘﺎﺱ ﺩﻝ ﺩﺍﺭ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺩﺍﻧﻪ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺳﺮﺳﺒﺰ
ﻧﺮﻭﺩ ﻗﻄﺮﻩ ﺁﺑﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﻮ ﺩﻫﻘﺎﻥ ﺭﺍ


ﻧﻘﺪ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻓﻠﮏ ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺳﯿﻤﺎﺏ ﺍﺳﺖ
ﭘﻬﻦ ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﻮﺯﻩ ﻣﮑﻦ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺭﺍ


ﺟﺰ ﺳﺮ ﺩﺍﺭ ﻓﻨﺎ ﮐﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﮔﯿﺮﺩ
ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﺳﺮ ﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺭﺍ


ﺣﺴﻦ ﺁﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﻠﻪ ﭘﺴﺘﯽ ﻣﺎﻧﺪ
ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﺭﺳﻦ ﻭ ﺩﻟﻮ ﻣﻪ ﮐﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ


ﺳﯿﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻞ ﮐﺸﺪ ﻫﻤﺖ ﺭﺍ
ﺑﯽ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺟﮕﺮ ﺩﺍﻍ ﻧﻬﺪ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺭﺍ


ﺩﻝ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﻪ ﻏﻢ ﺍﺯ ﺷﻮﺭﺵ ﻣﺤﺸﺮ ﺩﺍﺭﺩ؟
ﻧﯿﺴﺖ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺳﯿﻼﺏ ﺩﻩ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ


ﺍﺑﺮ ﺭﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﻏﺒﺎﺭ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﻫﻢ ﻣﮕﺮ ﺗﯿﻎ ﺗﻮ ﺁﺑﯽ ﺯﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺭﺍ


ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﯿﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ
ﺷﯿﺸﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ


ﮐﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺧﺎﻣﻪ ﺻﺎﺋﺐ ﮐﻪ ﺯﻭﺍﻟﺶ ﻣﺮﺳﺎﺩ
ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﻝ ﺍﺻﻔﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۴۳
ﻣﮋﻩ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺸﻮﺩ ﺍﺷﮏ ﺳﺒﮏ ﺟﻮﻻﻥ ﺭﺍ
ﺩﺍﻣﻦ ﺑﺤﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺭﺍ


ﺳﺮﮐﺸﯽ ﻻﺯﻡ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﺎﻡ ﻭﺻﺎﻝ
ﮐﻌﺒﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ﺣﺞ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﺪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺭﺍ


ﺭﺧﻨﻪ ﺑﺮﻕ، ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﺑﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ
ﮔﺮﯾﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﮐﻨﺪ ﺯﺧﻢ ﻟﺐ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ


ﭼﯿﻦ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﭼﻮﻥ ﺁﯾﻨﻪ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﺰﻥ ﺗﻨﮓ
ﺑﺮ ﻃﻮﻃﯽ ﺧﻮﺵ ﺣﺮﻑ ﻣﮑﻦ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺭﺍ


ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﮑﻪ ﺳﯿﻠﯽ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺑﻪ ﺯﺭ ﻗﻠﺐ، ﺑﺪﻝ ﭼﻮﻥ ﻧﮑﻨﻢ ﺍﺧﻮﺍﻥ ﺭﺍ؟


ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﺁﻣﻮﺯ ﺗﮑﻠﻒ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﺯﻭﺩ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺭﺍ


ﺣﮑﻤﺖ ﺧﺸﮏ ﺍﮔﺮ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﯾﺪ
ﻏﻮﻃﻪ ﺩﺭ ﺑﺤﺮ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ ﻓﻠﮏ ﯾﻮﻧﺎﻥ ﺭﺍ


ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺑﯿﺶ ﺳﺘﻢ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻋﻠﻢ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺎﺑﻪ ﺭﺳﺪ ﺯﺧﻢ ﻓﺰﻭﻥ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ


ﻃﺸﺘﺶ ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻧﯿﻔﺘﺪ ﺻﺎﺋﺐ
ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﭼﻮ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﮐﺸﺪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺭﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۴۴
ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺯ ﺟﺎﻥ ﺳﯿﺮ ﮐﻨﺪ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺭﺍ
ﭼﻪ ﺿﺮﻭﺭﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺳﺎﺯﺩ ﺧﻮﺍﻥ ﺭﺍ؟


ﮐﺎﺵ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ
ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﺮﺑﺖ ﻣﺎ ﺭﯾﺨﺖ ﮔﻞ ﻭ ﺭﯾﺤﺎﻥ ﺭﺍ


ﭘﯿﺸﺪﺳﺘﯽ ﮐﻦ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﭙﺮﺱ
ﭼﻪ ﺿﺮﻭﺭﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﻓﮑﻨﯽ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﺭﺍ؟


ﭼﻪ ﮐﻨﺪ ﭘﺮﺩﻩ ﻧﺎﻣﻮﺱ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ ﻋﺸﻖ؟
ﺑﺎﺩﺑﺎﻥ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﺳﯿﺮ ﺑﻮﺩ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺭﺍ


ﺷﺎﺩﯾﯽ ﮐﺰ ﺗﻪ ﺩﻝ ﻧﯿﺴﺖ، ﮐﺪﻭﺭﺕ ﺑﻪ ﺍﺯﻭﺳﺖ
ﺧﻮﻥ ﮐﻨﺪ ﺧﻨﺪﻩ ﺳﻮﻓﺎﺭ ﺩﻝ ﭘﯿﮑﺎﻥ ﺭﺍ


ﭘﯿﺮ ﺭﺍ ﺣﺮﺹ ﺩﻭﺑﺎﻻ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﻋﻤﺮ
ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮔﺮﻡ ﮐﻨﺪ ﺟﺴﺘﻦ ﮔﻮ، ﭼﻮﮔﺎﻥ ﺭﺍ


ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺣﺪ ﺷﻮﺩ، ﺍﺯ ﺣﺪ ﻧﮑﻨﺪ ﭘﺮﻭﺍﯾﯽ
ﭼﻪ ﻏﻢ ﺍﺯ ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ؟


ﺑﺲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻟﻘﻤﻪ ﻣﻦ ﺳﻨﮓ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﻓﻠﮏ ﺑﯽ ﺗﺄﻣﻞ ﻧﮕﺬﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺟﮕﺮ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ


ﮐﺎﺭ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖﺭﺳﯿﺪ
ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺍﺯ ﺑﻨﺪ ﺭﻫﺎﻧﯿﺪ ﻣﻪ ﮐﻨﻌﺎﻥ ﺭﺍ

ﺑﺴﺖ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﺯ ﺑﯽ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮﯼ ﺻﺎﺋﺐ
ﻧﻘﺶ ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻮﺱ ﮐﻨﺪ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۴۵
ﺷﺪ ﺯ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻓﺰﻭﻥ ﺷﻮﺭ ﺟﻨﻮﻥ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ
ﻣﻮﺝ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺷﻮﺩ ﺟﯿﺤﻮﻥ ﺭﺍ


ﮔﻞ ﺍﺑﺮﯼ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺁﺏ ﺯ ﺩﺭﯾﺎ ﮔﯿﺮﺩ؟
ﻧﮑﻨﺪ ﺩﯾﺪﻩ ﺳﺒﮑﺒﺎﺭ ﺩﻝ ﭘﺮ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ


ﮔﻮﺷﻪ ﻋﺎﻓﯿﺘﯽ ﺻﺎﻓﺪﻻﻥ ﺭﺍ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ
ﺧﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﺲ ﺍﺯ ﻣﯿﮑﺪﻩ ﺍﻓﻼﻃﻮﻥ ﺭﺍ


ﺳﺮﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﯼ ﺍﮔﺮ ﻫﺴﺖ، ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻝ ﺍﺳﺖ
ﺑﺮﮒ ﻋﯿﺶ ﺍﺯ ﮐﻒ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺑﻮﺩ ﻣﻮﺯﻭﻥ ﺭﺍ


ﺗﺸﻨﻪ ﺭﺍ ﻣﻮﺝ ﺯ ﮐﻮﺛﺮ ﻧﮑﻨﺪ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻥ
ﻋﺎﺷﻖ ﺍﺯ ﺧﻂ ﻧﮑﻨﺪ ﺗﺮﮎ، ﻟﺐ ﻣﯿﮕﻮﻥ ﺭﺍ


ﻧﺎﮔﻮﺍﺭﯼ ﺯ ﺑﺨﯿﻼﻥ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﺮﮒ
ﺗﺎ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻧﮑﻨﺪ ﻫﻀﻢ، ﺯﻣﯿﻦ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ


ﺑﺎﺩﻩ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺻﺎﺋﺐ
ﺳﻨﮓ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻧﻘﻞ، ﻣﻦ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۴۶
ﻧﯿﺴﺖ ﺁﺳﻮﺩﮔﯽ ﺍﺯ ﺳﯿﺮ ﻭ ﺳﻔﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ
ﺳﻨﮓ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺷﻮﺩ ﮐﻮﻩ ﻭ ﮐﻤﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ


ﺗﻮﺷﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﻩ ﺩﻝ، ﺭﺍﺣﻠﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ
ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺳﻔﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ


ﺳﺮ ﺁﺯﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ ﻣﻮﯼ
ﮊﻭﻟﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﻟﺶ ﭘﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ

ﺗﺎﺟﺶ ﺍﺯ ﺩﺍﻍ ﺟﻨﻮﻥ، ﺩﺍﻣﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﻭﺭﻧﮓ
ﻣﻮﺟﻪ ﺭﯾﮓ ﺭﻭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻤﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ


ﭼﺸﻢ ﺁﻫﻮﺳﺖ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺑﻠﺪﺵ
ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺩﻟﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ


ﻧﯿﺴﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺯ ﻧﻈﺮ ﺑﻨﺪ ﮔﺰﯾﺮ
ﻧﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻏﺰﺍﻻﻥ ﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ


ﺗﺎﺝ ﺷﺎﻫﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺮ ﺯ ﺯﺭ ﻭ ﺳﯿﻢ ﺑﻮﺩ
ﺍﺯ ﻣﻪ ﻭ ﻣﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﻓﺴﺮ ﺯﺭ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ


ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﮔﺮﺩ ﻋﺒﺚ ﻣﺤﻤﻞ ﻟﯿﻠﯽ ﺩﺭ ﺩﺷﺖ
ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﻋﺸﻖ ﺗﻤﻨﺎﯼ ﺩﮔﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ


ﺗﻮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﯿﺸﻪ ﺩﻻﻧﯽ ﺣﺬﺭ ﺍﺯ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﻦ
ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﻃﻞ ﮔﺮﺍﻥ، ﮐﻮﻩ ﻭ ﮐﻤﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ


ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺧﺮﺩﻩ ﺭﺍﺯ ﺩﻝ ﻟﯿﻠﯽ ﺩﺍﺭﺩ
ﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﺒﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭا


ﻋﺮﺽ ﮔﻮﻫﺮ ﻣﺪﻩ ﺍﯼ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﮐﻪ ﻓﺎﺭﻍ ﺩﺍﺭﺩ
ﺩﻝ ﭘﺮ ﺁﺑﻠﻪ ﺍﺯ ﮔﻨﺞ ﮔﻬﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ


ﮔﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻟﻒ ﻧﺪﯾﺪﯼ ﺩﻝ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﻣﺮﺍ
ﺩﺭ ﺳﯿﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻟﯿﻠﯽ ﺑﻨﮕﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ


ﮔﺮ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﭼﺸﻢ ﻏﺰﺍﻻﻥ ﺩﺍﺭﺩ
ﻫﺴﺖ ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺩﮔﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ


ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺗﺎﺭ ﺳﯿﻪ ﺧﯿﻤﻪ ﻟﯿﻠﯽ ﺻﺎﺋﺐ
ﻣﺪ ﺁﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺁﯾﺪ ﺯ ﺟﮕﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
صفحه  صفحه 55 از 718:  « پیشین  1  ...  54  55  56  ...  717  718  پسین » 
شعر و ادبیات

Saib Tabrizi | صائب تبریزی


این تاپیک بسته شده. شما نمیتوانید چیزی در اینجا ارسال نمائید.

 

 
DMCA/Report Abuse (گزارش)  |  News  |  Rules  |  How To  |  FAQ  |  Moderator List  |  Sexy Pictures Archive  |  Adult Forums  |  Advertise on Looti
↑ بالا
Copyright © 2009-2024 Looti.net. Looti Forums is not responsible for the content of external sites

RTA