انجمن لوتی: عکس سکسی جدید، فیلم سکسی جدید، داستان سکسی
شعر و ادبیات
  
صفحه  صفحه 56 از 718:  « پیشین  1  ...  55  56  57  ...  717  718  پسین »

Saib Tabrizi | صائب تبریزی


زن

 
غزل ۵۴۷
ﺗﻨﺪﯼ ﺧﻮﯼ ﺿﺮﻭﺭﺳﺖ ﺳﺨﻦ ﺁﯾﯿﻦ ﺭﺍ
ﮐﻪ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ، ﻣﯽ ﻟﺐ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺭﺍ


ﺑﻠﺒﻼﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﺭﺥ ﮔﻞ ﻭﺍ ﮐﺮﺩﻧﺪ
ﭼﻪ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻗﻤﺎﺵ ﺳﺨﻦ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﺭﺍ


ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻃﺎﻕ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺟﺎﻭﯾﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺗﯿﺸﻪ ﺻﺎﻓﺪﻟﻢ ﺁﯾﻨﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺭﺍ


ﮐﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﻡ ﺳﺒﮑﺒﺎﺭ ﺷﻮﺩ؟
ﮔﺮ ﻧﺒﺨﺸﺪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺯ ﮐﺎﺑﯿﻦ ﺭﺍ


ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﻣﯽ ﺯﻥ ﮐﻪ ﺭﺳﺎﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﭼﺮﺥ
ﻧﺴﺒﺖ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺗﺎﮎ، ﺳﺮ ﭘﺮﻭﯾﻦ ﺭﺍ


ﻋﺸﻖ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺯ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻋﻘﻞ
ﺩﺯﺩ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﻨﺪ ﺷﻤﻊ ﺳﺮ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﺭﺍ


ﺩﻝ ﺻﺎﺋﺐ ﭼﻪ ﻏﻢ ﺍﺯ ﻧﯿﺶ ﻣﻼﻣﺖ ﺩﺍﺭﺩ؟
ﻧﯿﺴﺖ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺧﺎﺭ، ﮐﻒ ﮔﻠﭽﯿﻦ ﺭﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۴۸
ﮔﻞ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺩﯾﺪﻩ ﺷﺒﻨﻢ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ
ﻻﻟﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺟﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ


ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺏ ﺁﻥ ﺭﺥ ﭼﻮﻥ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ
ﭘﺮﺩﻩ ﺷﺮﻡ ﻭ ﺣﯿﺎ ﺁﯾﻨﻪ ﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ


ﭼﻪ ﻏﻢ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ؟
ﺭﻓﺘﻦ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ


ﺗﯿﻐﺶ ﺍﺯ ﮐﺸﺘﻦ ﻋﺸﺎﻕ ﮐﺠﺎ ﮐﻨﺪ ﺷﻮﺩ؟
ﺁﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺨﺘﯽ ﺩﻝ ﺳﻨﮓ ﻓﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ


ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺧﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﻝ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﯿﻨﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ
ﺧﺎﻝ ﻣﺸﮑﯿﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮐﻨﺞ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ

ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺯ ﭘﺸﺖ ﻟﺐ ﺍﻭ ﺑﯽ ﮔﻔﺘﺎﺭ
ﺳﺨﻨﯽ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ


ﺑﺪﻥ ﻧﺎﺯﮎ ﺍﻭ ﺑﺲ ﮐﻪ ﻟﻄﯿﻒ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺧﺎﺭ ﺩﺭ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺍﺯ ﺭﺷﺘﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ


ﺩﻝ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﻮﺍﺯﯼ ﮔﯿﺮﺩ
ﻭﺭﻧﻪ ﯾﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﺯﺭ ﻗﻠﺐ ﮔﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ


ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻤﮑﻦ ﺩﻟﺶ ﺍﺯ ﮐﺸﺘﻦ ﻣﺎ ﺩﺍﻍ ﺷﻮﺩ
ﮐﻪ ﺷﻬﺎﺩﺗﮕﻪ ﻣﺎ ﻻﻟﻪ ﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ


ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺭﻧﮓ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺁﻥ ﮔﻞ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺍﺯ ﺷﺮﻡ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺑﻪ ﺟﺮﺃﺕ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ؟


ﮐﯿﺴﺖ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻃﺮﻑ ﺟﻨﮓ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﺸﺘﻦ؟
ﻓﻠﮏ ﺳﻨﮕﺪﻝ ﺍﺯ ﺷﯿﺸﻪ ﺩﻻﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ


ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺧﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺟﻮﻫﺮ ﺗﯿﻎ ﺍﺯ ﻏﯿﺮﺕ
ﭘﯿﭻ ﻭ ﺗﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﯼ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ


ﺍﺯ ﺷﻔﻖ ﭼﻬﺮﻩ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﺪ
ﭼﻪ ﻏﻢ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻩ ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ ﻓﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ؟


ﭼﺸﻤﻪ ﺁﺏ ﺣﯿﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﻟﺐ ﺳﯿﺮﺍﺑﺶ
ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺟﮕﺮ ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺒﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ؟


ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺯ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻫﻮﺱ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ
ﭼﻮﻥ ﺷﺮﺭ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺩﻟﺴﻮﺧﺘﮕﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ


ﺍﺯ ﻋﻘﯿﻘﯽ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﻮﺳﻪ ﺗﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺳﻬﯿﻞ
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ ﮐﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ


ﭼﻮﻥ ﺯ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮﺍﻥ ﺩﻝ ﻧﺮﺑﺎﯾﺪ ﺻﺎﺋﺐ؟
ﮐﻪ ﻗﺪﯼ ﺣﻠﻘﻪ ﺭﺑﺎﺗﺮ ﺯ ﺳﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۴۹
ﻏﻢ ﻣﺮﺩﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﺟﺎﻥ ﻏﻢ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﺭﺍ
ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﺑﺮﻕ ﺧﻄﺮ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺭﺍ


ﺧﺎﻣﺴﻮﺯﺍﻥ ﻫﻮﺱ، ﻻﯾﻖ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﻍ ﻧﯿﻨﺪ
ﺟﺰ ﺑﻪ ﻋﺸﺎﻕ ﻣﻨﻤﺎ ﺁﻥ ﺭﺥ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺭﺍ


ﺩﻋﻮﯼ ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺍﯼ ﻻﻟﻪ ﻣﮑﻦ
ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﻮﯼ ﺩﻝ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺭﺍ


ﺷﻌﻠﻪ ﺩﺭ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﺍﺯ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺍﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﻄﺮﺏ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻟﺴﻮﺧﺘﻪ ﺭﺍ


ﺣﺴﻦ ﺍﺯ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺤﺠﻮﺏ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻏﺎﻓﻞ
ﻃﻌﻤﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻧﻈﺮ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺭﺍ


ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﺗﻮﺍﻥ ﭘﯿﻤﻮﺩﻥ؟
ﺭﺷﺘﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﻍ ﻧﻮﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺭﺍ


ﺑﺮﻕ ﺩﺭ ﺧﺮﻣﻦ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻓﺘﺪ
ﺻﺎﺋﺐ ﺍﺯ ﺩﻝ ﭼﻮ ﺑﺮﺁﺭﺩ ﻧﻔﺲ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺭﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۵۰
ﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺑﺮﯼ ﺁﻥ ﺭﺥ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺭﺍ
ﮔﻞ ﺑﻪ ﺑﻠﺒﻞ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﺟﮕﺮﺳﻮﺧﺘﻪ ﺭﺍ


ﻫﺮ ﮐﻪ ﭘﻮﺷﺪ ﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﭼﺸﻢ، ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺑﯽ ﺭﺯﻕ
ﻃﻌﻤﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻧﻈﺮ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺭﺍ


ﻧﮑﻨﺪ ﭼﺮﺥ ﺗﻌﺪﯼ ﺑﻪ ﺟﮕﺮﺳﻮﺧﺘﮕﺎﻥ
ﺳﺮﻣﻪ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﻔﺲ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺭﺍ


ﻣﻨﺖ ﺯﻟﻒ ﻣﮑﺶ ﺩﻝ ﭼﻮ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺗﻮ ﺷﺪ
ﺭﺷﺘﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﺒﻮﺩ ﻃﺎﯾﺮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺭﺍ


ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﺷﺐ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺮﺍﻍ
ﺷﻤﻊ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺭﺍ


ﺩﻟﺖ ﺍﯼ ﻏﻨﭽﻪ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺳﺒﮑﺒﺎﺭ ﺷﻮﺩ
ﺗﺎ ﻧﺮﯾﺰﯼ ﺯ ﺑﻐﻞ ﺍﯾﻦ ﺯﺭ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﺭﺍ


ﺍﯾﻤﻦ ﺍﺯ ﺯﺧﻢ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﺪ ﺯ ﺧﻤﻮﺷﯽ ﺻﺎﺋﺐ
ﻧﯿﺴﺖ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺯ ﺳﻮﺯﻥ ﺩﻫﻦ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺭﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۵۱
ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻧﻮ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ
ﺧﺎﮎ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﭼﺮﺥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ


ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺗﻤﯿﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﺰ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺁﻩ
ﺑﻪ ﺳﺮﺍﭘﺮﺩﻩ ﺍﯾﻦ ﭼﺮﺥ ﮐﺒﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ


ﺣﺎﺻﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺷﺴﺘﻦ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﯽ
ﺧﻮﺍﺏ، ﺩﺭ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺳﯿﻞ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ

ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺁﯾﺪ ﺯ ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ ﺳﺮ ﺧﺠﻠﺖ ﻓﺮﺩﺍ
ﭘﯿﺶ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﻟﺌﯿﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺠﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ؟


ﺳﺎﺣﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺩﺍﻣﻦ ﺻﺤﺮﺍﯼ ﻋﺪﻡ
ﺧﺲ ﻭ ﺧﺎﺷﺎﮎ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ


ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﺯﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺮﺷﻮﺭ ﻧﺼﯿﺐ
ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﻏﯿﺐ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﯼ ﺷﻬﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ


ﻻﺯﻡ ﺫﺍﺕ ﺑﻮﺩ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﻭ ﻣﻐﺮﻭﺭﯼ
ﻫﻤﭽﻮ ﺍﺑﻠﯿﺲ ﺯ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ


ﻧﯿﺴﺖ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺯﺩﻥ ﺑﯿﺶ ﺣﯿﺎﺗﺶ ﭼﻮ ﺷﺮﺭ
ﺻﺎﺋﺐ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﻭﻥ ﺑﻬﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۵۲
ﺻﻠﺢ ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﯾﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ
ﻣﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ، ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ


ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺯ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭼﻪ ﺗﻮﻗﻊ ﺩﺍﺭﯾﺪ؟
ﻧﻮﺭ ﺍﺳﻼﻡ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺯ ﻓﺮﻧﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ


ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﺩﻝ ﻭ ﺁﻥ ﻏﻤﺰﻩ ﺑﺪﻣﺴﺖ ﻣﭙﺮﺱ
ﻣﯽ ﭼﮑﺪ ﺧﻮﻥ ﺯ ﺳﺨﻦ، ﺷﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ


ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺑﯽ ﺧﻮﺩﯼ ﻭ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﯼ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ
ﺍﺯ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻣﻪ ﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ


ﮐﻮﺷﺶ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺗﺮﺍ ﺩﻭﺭ ﺯ ﻣﻨﺰﻝ، ﻭﺭﻧﻪ
ﺭﺍﻩ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﯼ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ


ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﺭﯾﮓ ﺭﻭﺍﻥ ﺭﺍﺣﺖ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺍﺭﺩ
ﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﮐﻢ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻧﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ


ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻠﻔﺖ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﯼ ﺗﺄﺛﯿﺮ
ﺷﻬﺮ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ


ﺑﺎ ﻗﺪ ﻫﻤﭽﻮ ﮐﻤﺎﻥ، ﺗﻨﮓ ﺑﻪ ﺑﺮ ﭼﻮﻥ ﮔﯿﺮﻡ؟
ﺻﺎﺋﺐ ﺁﻥ ﻗﺎﻣﺖ ﭼﻮﻥ ﺗﯿﺮ ﺧﺪﻧﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۵۳
ﺷﻮﻕ ﺍﮔﺮ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺳﺎﻻﺭ ﺷﻮﺩ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺭﺍ
ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺷﻮﺩ ﺭﺍﺣﻠﻪ ﺭﺍ


ﺩﻋﻮﯼ ﭘﻮﭺ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﮐﻤﺎﻝ
ﺭﻫﺰﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺟﺮﺱ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺭﺍ


ﺧﺎﺭ ﺍﮔﺮ ﺭﺣﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺯﺑﺎﻧﺎﻥ ﻧﮑﻨﺪ
ﮐﯿﺴﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﮔﺸﺎﯾﺪ ﮔﺮﻩ ﺁﺑﻠﻪ ﺭﺍ؟


ﮔﺸﺖ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺩﻝ ﺑﺎﻋﺚ ﺁﺳﺎﯾﺶ ﺯﻟﻒ
ﮐﻪ ﺳﮑﻮﻥ ﺳﺮﻣﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻮﺩ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺭﺍ


ﻧﻔﺲ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﮔﺮﻣﺮﻭﺍﻥ ﻃﻠﺐ ﺍﺳﺖ
ﻫﺮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺭﺍ


ﺳﺮ ﺑﯽ ﻣﻐﺰ ﺑﻪ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻫﻤﺎ ﻣﯽ ﻧﺎﺯﺩ
ﺳﺎﯾﻪ ﺗﺎﮎ ﮐﻨﺪ ﻣﺴﺖ ﺗﻨﮏ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺭﺍ


ﭼﻮﻥ ﺟﻤﺎﺩﯼ ﻃﺮﻑ ﺭﻭﺡ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﺸﺘﻦ؟
ﻧﺒﻮﺩ ﺭﺗﺒﻪ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺻﻠﻪ ﺭﺍ


ﭘﯿﺸﻮﺍﯾﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺑﻠﯿﺲ ﻧﯿﻨﺪ
ﺻﺎﺋﺐ ﺍﺯ ﮔﺮﮒ ﺧﻄﺮ ﺑﯿﺶ ﺑﻮﺩ ﺳﺮ ﮔﻠﻪ ﺭﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۵۴
ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﻧﻈﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ
ﺷﺮﻡ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺗﻮ ﺧﻮﻥ ﮐﺮﺩ ﺟﮕﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ


ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﮐﺸﺘﯽ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺁﺭﺍﻡ
ﺩﺭ ﭘﺮﯾﺨﺎﻧﻪ ﺣﺴﻦ ﺗﻮ ﻧﻈﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ


ﺩﺳﺖ ﻣﺸﺎﻃﻪ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺯ ﺟﻮﻫﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺗﻮ ﺻﺪ ﺟﺎﯼ ﮐﻤﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ


ﺍﯾﻦ ﺷﮑﻮﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺧﺪﺍ ﺑﯿﻢ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻨﺪ ﺷﻖ ﭼﻮ ﻗﻤﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ


ﺯﺭﻩ ﺍﺯ ﺟﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺯﯾﺮ ﻗﺒﺎ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺑﺲ ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺯﺍﻥ ﻏﻤﺰﻩ ﻧﻈﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ


ﺩﺍﻡ ﻓﻮﻻﺩ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﺍﺯ ﺟﻮﻫﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﺯ ﺷﻮﺧﯽ ﻋﮑﺲ ﺗﻮ ﺧﺒﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ


ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮔﺴﻠﺪ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺟﻮﻫﺮ ﺭﺍ
ﮐﺮﺩ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﻣﮕﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ؟


ﮔﺮ ﭼﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﺳﺖ
ﻫﺴﺖ ﺑﺎ ﺟﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻡ ﺩﮔﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ


ﺧﺎﮎ ﺩﺭ ﮐﺎﺳﻪ ﺳﺮ ﮐﻦ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩﺑﯿﻦ ﺭﺍ
ﮐﻪ ﺯ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖ ﻓﺰﻭﻥ ﻣﻮﺝ ﺧﻄﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ


ﮔﺮ ﭼﻪ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺧﻄﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﮔﻬﺮ
ﺑﯿﺶ ﺍﺯﯾﻦ ﺭﻭﻣﺪﻩ ﺍﯼ ﭘﺎﮎ ﮔﻬﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ


ﺭﺥ ﻣﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﺳﺨﺖ ﻧﮑﻮﯾﺎﻥ ﺻﺎﺋﺐ
ﭘﯿﺶ ﺍﯾﻦ ﺳﻨﮓ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﺳﭙﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۵۵
ﭼﻨﺪ ﺑﺮ ﮐﻮﺭﺩﻻﻥ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﻫﻢ ﻣﻌﻨﯽ ﺭﺍ؟
ﭘﯿﺶ ﺩﺟﺎﻝ ﮐﺸﻢ ﻣﺎﯾﺪﻩ ﻋﯿﺴﯽ ﺭﺍ


ﺩﺭ ﺩﯾﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺯ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺗﻤﯿﺰﺳﺖ ﺯ ﮐﺎﻡ
ﻏﻨﭽﻪ ﺁﻥ ﺑﻪ ﮐﻪ ﮐﻨﺪ ﻣﻬﺮ، ﻟﺐ ﺩﻋﻮﯼ ﺭﺍ


ﺳﻮﺯﻧﯽ ﮔﺮ ﻧﮑﺸﺪ ﺳﺮﻣﻪ ﺑﯿﻨﺶ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ
ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻋﯿﺐ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻧﻔﺲ ﻋﯿﺴﯽ ﺭﺍ


ﺧﺼﻢ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﻧﻨﻬﺪ؟
ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﺣﺲ ﺑﺼﺮ، ﺍﻋﻤﯽ ﺭﺍ


ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﻭ ﮔﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺭﮒ ﮔﺮﺩﻥ ﺩﺍﺭﺩ
ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﭘﯿﺶ، ﺩﻭ ﺻﺪ ﺩﻋﻮﯼ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﺭﺍ


ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺑﺮ ﺳﺨﻦ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻦ ﭘﺮﺩﻩ ﮐﺸﯿﺪ
ﭼﻪ ﻏﻢ ﺍﺯ ﻣﻮﺟﻪ ﻧﯿﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻒ ﻣﻮﺳﯽ ﺭﺍ؟


ﺻﺎﺋﺐ ﺍﺯ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﺑﺨﺖ ﺳﺨﻦ ﺷﮑﻮﻩ ﻣﮑﻦ
ﮐﺰ ﺳﯿﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺰﯾﺮﯼ ﻧﺒﻮﺩ ﻟﯿﻠﯽ ﺭﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
زن

 
غزل ۵۵۶
ﻟﺐ ﻣﯿﮕﻮﻥ ﺗﻮ ﺧﻤﺎﺭ ﮐﻨﺪ ﺗﻘﻮﯼ ﺭﺍ
ﭼﺸﻢ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺗﻮ ﺁﺭﺩ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻋﯿﺴﯽ ﺭﺍ


ﺳﺮﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻪ ﺭﻋﻨﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﻧﺎﺯﺩ
ﺟﻠﻮﻩ ﺍﯼ ﺳﺮ ﮐﻦ ﻭ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮐﻦ ﺍﯼ ﺩﻋﻮﯼ ﺭﺍ


ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺣﺴﻦ ﺯ ﺧﻂ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﭘﯿﺪﺍ
ﻗﻠﻢ ﻣﻮﯼ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﻫﻨﺮ ﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ


ﺷﻌﻠﻪ ﺷﻮﻕ ﺯ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻧﮕﺮﺩﺍﻧﺪ ﺭﻭﯼ
ﻟﻦ ﺗﺮﺍﻧﯽ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﻨﺪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻮﺳﯽ ﺭﺍ


ﺩﺭ ﺷﮑﺴﺖ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺳﻌﯽ ﻓﻠﮏ ﺑﯿﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺁﯾﻨﻪ ﺻﺎﻑ ﺧﺠﻞ ﺯﻧﮕﯽ ﺭﺍ


ﻫﺮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﮓ ﺩﻭﯾﯽ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ ﺳﺎﺯﺩ ﭘﺎﮎ
ﺑﯿﻨﺪ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻏﺰﺍﻻﻥ، ﻧﮕﻪ ﻟﯿﻠﯽ ﺭﺍ


ﺟﻠﻮﻩ ﺻﺒﺢ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ
ﻧﻔﺴﯽ ﺗﯿﺮﻩ ﮐﻨﺪ ﺁﯾﻨﻪ ﺩﻋﻮﯼ ﺭﺍ


ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺑﺎﻝ ﮐﻨﺪ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﺎﺯﮎ ﭘﺮﻭﺍﺯ
ﻟﻔﻆ ﭘﺎﮐﯿﺰﻩ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻣﻌﻨﯽ ﺭﺍ


ﻋﺠﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﻝ ﺻﺎﺋﺐ ﺍﮔﺮ ﺭﺍﻡ ﺗﻮ ﺷﺪ
ﺩﺍﻧﻪ ﺧﺎﻝ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﮐﺸﺪ ﻭﺣﺸﯽ ﺭﺍ
Signature
     
  ویرایش شده توسط: paridarya461   
صفحه  صفحه 56 از 718:  « پیشین  1  ...  55  56  57  ...  717  718  پسین » 
شعر و ادبیات

Saib Tabrizi | صائب تبریزی


این تاپیک بسته شده. شما نمیتوانید چیزی در اینجا ارسال نمائید.

 

 
DMCA/Report Abuse (گزارش)  |  News  |  Rules  |  How To  |  FAQ  |  Moderator List  |  Sexy Pictures Archive  |  Adult Forums  |  Advertise on Looti
↑ بالا
Copyright © 2009-2024 Looti.net. Looti Forums is not responsible for the content of external sites

RTA