غزل ۵۵۷ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻧﺒﺮﺩ ﮐﻠﻔﺖ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻋﺮﻕ ﺷﺮﻡ ﻧﺸﻮﯾﺪ ﺧﻂ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺭﺍﻟﻨﮕﺮ ﺩﺭﺩ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺩﻝ ﻣﺎ ﻧﺮﺳﯿﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺗﺴﮑﯿﻦ ﺩﻫﺪ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﺘﯽ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﺭﺍ؟ﺩﻝ ﺁﮔﺎﻩ ﺯ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﻫﻮﺍ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺧﻄﺮ ﺗﺨﺖ ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ ﺭﺍﺟﺎﻥ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﺑﻮﺩ ﻓﺎﺭﻏﺒﺎﻝ ﺧﻮﺍﺏ، ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺭﺍﺟﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ ﭼﻨﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﺧﻠﻌﺖ ﯾﺰﺩﺍﻧﯽ ﺭﺍ؟ﺯﻫﺮ ﺩﺭ ﻣﺸﺮﺏ ﻣﻦ ﺑﺎﺩﻩ ﻟﺐ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﭼﺸﯿﺪﻡ ﻗﺪﺡ ﺗﻠﺦ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﺭﺍﻣﺤﻮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺴﺘﻐﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﻣﮋﻩ ﺑﯿﮑﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺩﯾﺪﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺭﺍﺁﻩ ﺍﺯﯾﻦ ﻗﻮﻡ ﺳﯿﻪ ﺩﻝ ﮐﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺯﺭ ﻗﻠﺐ، ﻭﺻﺎﻝ ﻣﻪ ﮐﻨﻌﺎﻧﯽ ﺭﺍﻧﺰﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺧﻂ ﻣﺸﮑﯿﻦ ﺗﻮ ﻧﻘﺸﯽ ﺑﺮ ﺁﺏ ﻣﻮ ﺑﺮﺁﯾﺪ ﺯ ﮐﻒ ﺩﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍﺑﺮﻧﺪﺍﺭﻡ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻗﺪﻡ ﺧﻢ ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺎ ﺧﻂ ﺟﺎﻡ ﻧﺴﺎﺯﻡ ﺧﻂ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺭﺍ
غزل ۵۵۸ ﺧﻮﺵ ﮐﻦ ﺍﺯ ﻻﻟﻪ ﺭﺧﺎﻥ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻝ ﮔﺮﻡ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺯ ﺷﺒﺴﺘﺎﻧﯽ ﺭﺍﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎ ﺳﯿﻨﻪ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮐﺮﺩﻥ؟ ﻧﮑﻨﺪ ﺁﺑﻠﻪ ﺳﯿﺮﺍﺏ، ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﺭﺍﺑﺎﺩﻩ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺳﺎﻏﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ ﺑﻠﺒﻞ ﺑﯽ ﻇﺮﻑ، ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﯽ ﺭﺍ؟ﺗﺎ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺳﺮ ﺭﺷﺘﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺷﯿﺮﺍﺯﻩ ﺷﻮﯼ ﺟﻤﻊ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺭﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﺗﻌﻤﯿﺮ ﻣﮑﻦ ﺗﺎ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺩﻝ ﻭﯾﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍﻋﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺒﺎﻥ ﯾﮏ ﺟﮕﺮ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﺪ ﻟﺐ ﺍﻭ ﻗﻄﺮﻩ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺭﺍ؟ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﻟﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻂ ﺳﺒﺰ ﻣﺪﻩ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﻃﯽ ﺷﮑﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﺭﺍﻫﺮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺯﻟﯿﺨﺎﯼ ﻫﻮﺱ ﺳﺎﻟﻢ ﺟﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺪﻫﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺭﺍﺍﺯ ﺷﮑﺮﺧﻨﺪﻩ ﺑﯽ ﭘﺮﺩﻩ ﮔﻠﻬﺎ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻟﺐ ﺧﻨﺪﺍﻧﯽ ﺭﺍﺣﻠﻘﻪ ﮔﻮﺵ ﮐﻨﺪ ﺣﺮﻑ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﺮ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺭﺍﭘﯿﺶ ﺁﻥ ﮐﺎﻥ ﻣﻼﺣﺖ، ﺩﻫﻦ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺩﺭ ﻧﻤﮑﺰﺍﺭ ﭼﻪ ﻗﺪﺭﺳﺖ ﻧﻤﮑﺪﺍﻧﯽ ﺭﺍ؟ﻋﺎﻟﻢ ﺧﺎﮎ، ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﺯ ﺑﺎﻻﯼ ﺗﻮ ﺷﺪ ﺑﻬﺮ ﯾﮏ ﺳﺮﻭ ﺩﻫﻨﺪ ﺁﺏ، ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﺭﺍﺧﺒﺮﺵ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺯ ﻃﻮﻃﯽ ﭼﻪ ﮐﺸﯿﺪﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩ ﺳﺨﻨﺪﺍﻧﯽ ﺭﺍﺩﺭ ﻋﻨﺎﻧﺪﺍﺭﯼ ﭼﺸﻢ ﺗﺮ ﻣﻦ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺗﻨﻮﺭ ﺁﻥ ﮐﻪ ﮔﺮﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﺭﺍﺑﻪ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﯾﯽ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺸﺮ ﺍﺯﺍﻥ ﻣﯽ ﻧﺎﺯﺩ ﮐﻪ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺻﻒ ﺁﺭﺍﯾﯽ ﻣﮋﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍﻭﻗﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻋﺰﯾﺰﺳﺖ، ﮔﺮﺍﻣﯽ ﺩﺍﺭﺵ ﺑﻪ ﺯﺭ ﻗﻠﺐ ﻣﺪﻩ ﯾﻮﺳﻒ ﮐﻨﻌﺎﻧﯽ ﺭﺍﺩﻝ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﻣﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﻓﺮ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺩﺍﺩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﺭﺍﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻧﻈﺮ ﺷﻮﺥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺻﺎﺋﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﯾﺪﻩ ﺣﯿﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ
غزل ۵۵۹ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ ﺩﺭ ﺗﻪ ﺯﻧﮕﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺧﻨﺠﺮ ﻣﺎ؟ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﺯﺭﻩ ﺯﯾﺮ ﻗﺒﺎ ﺟﻮﻫﺮ ﻣﺎ؟ﻻﻟﻪ ﺑﺎ ﺩﺍﻣﻦ ﺻﺤﺮﺍﯼ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ؟ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﺩﺍﻍ ﺑﻮﺩ ﺳﯿﻨﻪ ﻏﻢ ﭘﺮﻭﺭ ﻣﺎﻧﯿﺴﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻣﺎ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﻝ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﯾﮏ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺎﮔﺮﯾﻪ ﺑﺮ ﺣﺎﻝ ﮐﺴﺎﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺑﺮ ﻣﺮﺍﺩ ﺩﮔﺮﺍﻥ ﺳﯿﺮ ﮐﻨﺪ ﺍﺧﺘﺮ ﻣﺎﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺷﻮﺭﺵ ﻣﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﺸﻮﺩ ﮐﻮﻩ ﻏﻢ ﯾﺎﺭ ﺍﮔﺮ ﻟﻨﮕﺮ ﻣﺎﺟﮕﺮ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﺎﺳﺖ ﻧﻬﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﺁﺗﺶ ﻃﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺗﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﻣﺎﺩﺷﻤﻦ ﺍﺯ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﮐﺎﻣﺮﻭﺍ ﻣﯽ ﺧﯿﺰﺩ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﻊ ﺩﺭﯾﻦ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺳﺮ ﻣﺎﺁﺭﺯﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻏﻢ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﺎ ﺁﻩ ﺷﻮﺩ ﺭﮒ ﺧﺎﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺍﺯ ﻋﻮﺩ ﺑﺮﻭﻥ ﻣﺠﻤﺮ ﻣﺎﺍﺯ ﭘﺮﯾﺨﺎﻧﻪ ﭼﯿﻦ ﺑﺎﺝ ﺳﺘﺎﻧﺪ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺭﯾﺨﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﺷﻤﻊ ﺗﻮ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﻣﺎﮔﺮﯾﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﻣﺎ ﺗﻠﺦ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺻﺎﺋﺐ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﯿﺸﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﺮ ﺷﮑﻨﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ
غزل ۵۶۰ ﻫﺴﺖ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﮐﺮﻡ ﮔﻮﻫﺮ ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ ﺧﺸﮑﯽ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺩﻣﺎﻍ ﺗﺮ ﻣﺎ؟ﻋﻠﻢ ﻟﺸﮑﺮ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺟﺎﻥ ﺧﺎﺳﺘﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻫﺮﻩ ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﺩﺩ ﻃﺮﻑ ﻟﺸﮑﺮ ﻣﺎ؟ﺷﻤﻊ ﯾﮏ ﻣﺼﺮﻉ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺯ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻣﺎﺳﺖ ﺑﺎﻝ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﯾﮏ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺎﺩﺍﻧﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ، ﺍﺯ ﺍﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﺳﺒﺰ ﭼﻪ ﺧﯿﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﻌﻮﺩ ﺷﻮﺩ ﺍﺧﺘﺮ ﻣﺎ؟ﺑﺲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﻦ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺎﻝ ﺯﺩﯾﻢ ﻧﻘﺶ، ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ ﺯ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﻣﺎ
غزل ۵۶۱ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﯽ ﻧﺸﻮﺩ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﺎ ﺑﺎﻍ ﺩﺭﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﯾﺪﻩ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﻝ ﻗﺎﻧﻊ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺰﻟﺰﻝ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﻟﻨﮕﺮ ﺑﺤﺮ ﺑﻮﺩ ﮔﻮﻫﺮ ﺳﻨﺠﯿﺪﻩ ﻣﺎﮔﺮﺩ ﻏﺮﺑﺖ ﮐﻨﺪﺵ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻪ ﺧﺎﮎ ﻏﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺭﻭﺩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻏﻢ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﺎﻟﻌﻞ ﻭ ﯾﺎﻗﻮﺕ ﺑﻪ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺟﻨﻮﻥ ﺳﻨﮓ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ ﺳﻨﮓ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﮔﻮﻫﺮ ﺳﻨﺠﯿﺪﻩ ﻣﺎﺧﺮﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﻕ ﭼﻪ ﭘﺮﻭﺍ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﻏﻢ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻏﻢ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﺎﮔﺮ ﭼﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻭ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﺩﺭﯾﻦ ﺑﺎﻍ ﺑﺮﯼ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﭼﯿﺪ ﮔﻞ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﺑﺮﭼﯿﺪﻩ ﻣﺎﮐﺎﺭ ﺍﮐﺴﯿﺮ ﮐﻨﺪ ﺭﻧﮓ ﻃﻼﯾﯽ ﺻﺎﺋﺐ ﻣﮋﻩ ﺯﺭﯾﻦ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﺮﮒ ﺧﺰﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﺎ
غزل ۵۶۲ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺧﺰﺍﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﭼﯿﺪ ﮔﻞ ﺍﺯ ﺳﯿﻨﻪ ﺻﺪ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﺎﻧﻔﺲ ﮔﺮﻡ ﺩﺭﯾﻦ ﺑﻮﺗﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺗﺎ ﺷﻮﺩ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﭼﻮﻥ ﺧﺎﺭﻩ ﻣﺎﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺩﺍﻍ ﯾﺘﯿﻤﯽ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻫﺴﺖ ﺳﻨﮓ ﯾﺪﻩ ﻫﺮ ﻣﻬﺮﻩ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﻣﺎﭼﺮﺏ ﺳﺎﺯﺩ ﻋﻠﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺁﺭﺩ ﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺗﯿﻎ، ﺳﺘﻤﮑﺎﺭﻩ ﻣﺎﺩﺭﺩ ﺧﻮﺩ ﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺤﺎﯼ ﺯﻣﺎﻥ ﻋﺮﺽ ﮐﻨﯿﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺑﯿﭽﺎﺭﮔﯽ ﺍﺯ ﭼﺎﺭﻩ ﻣﺎﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎ ﻧﮑﻨﺪ ﺭﯾﮓ ﺭﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﺳﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺩﻝ ﻣﯿﺨﻮﺍﺭﻩ ﻣﺎﺻﺎﺋﺐ ﺍﺯ ﺳﻌﯽ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺪ ﺳﻔﺮ ﺭﯾﮓ ﺭﻭﺍﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻣﺎ
غزل ۵۶۳ ﺗﺎ ﭼﻪ ﮔﻞ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﻭﺍﻧﯿﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻣﺎ؟ ﮐﻪ ﺭﮒ ﺍﺑﺮ ﺑﻬﺎﺭﺳﺖ ﺭﮒ ﻭ ﺭﯾﺸﻪ ﻣﺎﮐﻮﻩ ﻗﺎﻑ ﺍﺯ ﺳﭙﺮﺍﻧﺪﺍﺧﺘﮕﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺩﮔﺮ ﺗﯿﻎ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺶ ﺩﻡ ﺗﯿﺸﻪ ﻣﺎ؟ﭘﺎﯾﮑﻮﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺭﻭﺩ ﺧﻮﺩ ﺣﻼﺝ ﭘﻨﺒﻪ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺩﻫﻦ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎﭘﻨﺠﻪ ﻋﺠﺰ ﮔﺸﺎﯾﺪ ﺯ ﺩﻝ ﺳﻨﮓ ﮔﺮﻩ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺁﺏ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻐﺰ ﮔﻬﺮ ﺭﯾﺸﻪ ﻣﺎﺁﺭﺯﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺑﺮﻕ، ﻧﻔﺲ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﯿﺸﻪ ﻣﺎﺍﺯ ﺩﻋﺎﯼ ﻗﺪﺡ ﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻏﻮﻃﻪ ﮔﺮ ﺩﺭ ﺟﮕﺮ ﺳﻨﮓ ﺯﻧﺪ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎﺳﺨﻦ ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻮﯾﯿﻢ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺻﺎﺋﺐ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﺳﻨﮕﺪﻻﻥ ﺩﻟﺸﮑﻨﯽ ﭘﯿﺸﻪ ﻣﺎ
غزل ۵۶۴ ﻫﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﺗﺎﮎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻩ ﺭﮒ ﻭ ﺭﯾﺸﻪ ﻣﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﻢ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﮐﺞ ﻧﮑﻨﺪ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎﻋﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻌﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﯿﻢ ﺳﺤﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻣﺎﻗﺒﻀﻪ ﺧﺎﮎ ﮐﺠﺎ ﺩﺍﻣﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﯿﺮﺩ؟ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻗﺺ ﺑﻮﺩ ﺭﯾﺸﻪ ﻣﺎﺩﻫﻦ ﺗﯿﺸﻪ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺷﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﮐﻨﺪ ﮐﺎﺭ، ﻫﻨﺮﭘﯿﺸﻪ ﻣﺎ؟ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﺻﺎﻓﺪﻻﻥ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﮐﺎﺵ ﺩﺭ ﭘﺎﯼ ﺧﻢ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎﺑﯿﺴﺘﻮﻥ ﺗﯿﻎ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﮐﻨﺪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺶ ﭼﯿﻦ ﺟﻮﻫﺮ ﭼﻮ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﻭ ﻓﮑﻨﺪ ﺗﯿﺸﻪ ﻣﺎﺗﻦ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻟﻒ ﺯﺧﻢ، ﻧﯿﺴﺘﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺷﯿﺮ ﻭ ﺗﻦ ﺯﺧﻤﯽ ﻣﺎ ﺑﯿﺸﻪ ﻣﺎ( ﺩﺍﻧﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﻕ ﻧﻤﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﺪ ﻏﻢ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻏﻢ ﭘﯿﺸﻪ ﻣﺎ؟ )(ﻻﻟﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﮕﺮ ﺩﺍﻍ ﭘﻠﻨﮕﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﭘﻨﺠﻪ ﺩﺭ ﭘﻨﺠﻪ ﺷﯿﺮﺍﻥ ﻓﮑﻨﺪ ﺭﯾﺸﻪ ﻣﺎ)ﺳﺮ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺧﻢ ﺑﺎﺩ ﺳﻼﻣﺖ ﺻﺎﺋﺐ ﻣﺤﺘﺴﺐ ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺯﻧﺪ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎ
غزل ۵۶۵ ﺁﺏ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﺯﻧﺪ ﺁﺏ ﺩﺭ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﺰﺩ ﺧﻀﺮ ﻟﺐ ﺍﺯ ﺣﺴﺮﺕ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻣﺎﺍﺯ ﺳﺮ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﮔﺮ ﭘﻨﺒﻪ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﺳﺎﻗﯽ ﮔﻞ ﺍﺑﺮﯼ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﻨﺰﻟﺘﯽ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﮔﻨﺞ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺯ ﻃﺎﻕ ﺩﻝ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﻣﺎﺩﺍﻧﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﺎﻝ، ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﮐﺸﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﻧﻪ ﻣﺎﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﮐﺴﯽ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺭﺷﺘﻪ ﻓﺮﺳﻮﺩ ﺍﺩﺏ ﺷﺪ ﭘﺮ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻣﺎﺻﺎﺋﺐ ﺍﺯ ﺑﺲ ﮐﻪ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﺍﺳﺖ ﺟﻐﺪ ﻭﺣﺸﺖ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﻪ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﻣﺎ
غزل ۵۶۶ ﺳﯿﻞ ﺭﺍ ﮔﻨﺞ ﺷﻤﺎﺭﺩ ﺩﻝ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﻕ ﺭﺍ ﺗﻨﮓ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮐﺸﺪ ﺩﺍﻧﻪ ﻣﺎﺍﺯ ﺩﻝ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺑﻮﺩ ﺷﯿﺸﻪ ﻭ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻧﻪ ﻓﻠﮏ ﻣﻮﺝ ﺣﺒﺎﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﺯ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻣﺎﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺻﻒ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻧﻮﺭ ﺣﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺩﻩ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻣﺎﺷﮑﻮﻩ ﺩﺭ ﻣﺸﺮﺏ ﻣﺎ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﮐﻔﺮﺳﺖ ﺷﻤﻊ ﺩﺍﻍ ﺍﺳﺖ ﺯ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻣﺎﺯﯾﺮ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻣﮋﻩ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﺰﻧﯿﻢ ﺑﺮ ﺭﺥ ﺳﯿﻞ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻣﻬﺮﻩ ﮔﻞ ﭘﯽ ﺑﺎﺯﯾﭽﻪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ ﺩﻝ ﺻﺪ ﭘﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﺒﺤﻪ ﺻﺪ ﺩﺍﻧﻪ ﻣﺎﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﯾﺮ ﻣﻐﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺳﺒﻮ، ﮔﺮﯾﻪ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﻣﺎﻧﺴﺒﺖ ﺳﯿﻞ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﯾﮑﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﺩﻝ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻣﺎﻋﯿﺶ ﺩﺭ ﮐﻠﺒﻪ ﻣﺎ ﺑﯽ ﺳﺮﻭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻓﺮﺵ ﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻗﻔﺎ ﺳﯿﻞ ﺯ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﻣﺎﮔﺮﺩﺑﺎﺩﯼ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﻣﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﮔﯿﺮﺩ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻓﺘﺪ ﺳﺎﯾﻪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻣﺎﺗﯿﺮﻩ ﺭﻭﺯﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ ﺷﻤﻊ ﮐﺎﻓﻮﺭﯼ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﻣﺎﭘﺮﺩﻩ ﮔﻮﺵ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻝ ﺳﻤﻨﺪﺭ ﮔﺮﺩﺩ ﺗﺐ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﺛﺮ ﮔﺮﻣﯽ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﺎﺭﻭﯼ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺻﺤﺮﺍﯼ ﺟﻨﻮﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻌﺒﻪ ﺍﺯ ﺣﺴﻦ ﺧﺪﺍﺩﺍﺩ ﺻﻨﻤﺨﺎﻧﻪ ﻣﺎﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻋﺰﯾﺰﯼ ﺻﺎﺋﺐ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻮﺩ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻣﺎ
صفحه 57 از 718
