غزل ۵۷۷نگاه دار سر رشته حساب اینجاکه دم شمرده زند بحر از حباب اینجاسر از دریچه گوهر برآوری فردااگر چو رشته بسازی به پیچ و تاب اینجاز سیل حادثه صحرا و کوه در سفرستچه واکشیده ای، ای خانمان، خراب اینجادر آفتاب قیامت نمی شوی سیرابز تشنگی نشود تا دل تو آب اینجابکوش و گردن خود را ز بند کن آزادچه سود ازین که شوی مالک الرقاب اینجااگر حجاب کنی از خدا، فرشته شویچنین که می کنی از مردمان حجاب اینجاجواب را نتوان فکر کرد روز سؤالچو هست فرصتی، آماده کن جواب اینجادر آفتاب قیامت چه کار خواهی کرد؟اگر به سایه گریزی ز آفتاب اینجانثار جیب صدف کن، به شوره زار مریزترا که آب گهر هست چون سحاب اینجابرای روزی آن نشأه نیز فکری کنبس است، چند کنی فکر نان و آب اینجا؟توان به ساغر تبخاله آب کوثر خوردبساز با جگر تشنه چون سراب اینجاترا ز معنی اگر هست بهره ای صائبز پوست جامه خود ساز چون کتاب اینجا
غزل ۵۷۸رسیدگی ز مطالب گذشتن است اینجابه مدعا نرسیدن، رسیدن است اینجاخراب هر که شد، از سیل می شود ایمنعلاج مرگ ز جان دست شستن است اینجاوصال کعبه طلب می کنی، شتابان باشکه چوب منع، نفس راست کردن است اینجاز فکر توشه مکن دوش خود گران زنهارکه زاد راه، دل خویش خوردن است اینجاغزاله ای که قرار از تو برده تسخیرشکمند گردنش از خود گسستن است اینجابه پای سعی ره دور عشق طی نشودعلاج، هر قدم از خویش رفتن است اینجافتاده است ترا رشته نظر کوتاهوگرنه تنگتر از چشم سوزن است اینجاز دیده نگران است روشنایی دلکه آفتاب، نظر باز روزن است اینجابه ذره ذره چو ریگ روان درین وادیبه هر چه می نگرم، گرم رفتن است اینجادرین ریاض اگر باغ دلگشایی هستچو غنچه سر به گریبان کشیدن است اینجاچو خوشه گردی دعوی مکش به عالم خاککه برق تیغ حوادث به خرمن است اینجاتوان به زخم زبان برگ شادمانی یافتکه خار را گل عشرت به دامن است اینجادرین خرابه اگر هست شغل دلچسبیبه آه، خانه دل پاک رفتن است اینجانشاط دهر به زخم ندامت آغشته استشراب خوردن ما شیشه خوردن است اینجاز سیل حادثه صائب زمانه خالی نیستنه جای راحت و هنگام خفتن است اینجا
غزل شماره ۵۷۹به تیغ کج نشود راست هیچ کار اینجادل دو نیم کند کار ذوالفقار اینجاز صدق، صبح نفس زد به آفتاب رسیدبه صدق دل، نفسی از جگر برآر اینجاخوشا گشاده جبینی که چون گل رعناخزان خویشتن آمیخت با بهار اینجاجمال شاهد مقصود چشم بر راه استبکوش و پاک کن آیینه از غبار اینجاشوی ز نعمت الوان خلد کامروابه خون دل گذرانی اگر مدار اینجادر آن چمن گل بی خار، سینه چاک کسی استکه ریخت گل به گریبان ز خار خار اینجاچگونه مار نپیچد به گردنت فردا؟ترا که طول امل کرده در مهار اینجارهی دراز ترا پیش پا گذاشته اندمزن چو شعله نفس های بی شمار اینجاز برگریز قیامت اگر خبر دارینهال خویش سبک کن ز برگ و بار اینجاز تنگنای لحد می جهد برون چون تیرسبکروی که سبکبار شد ز بار اینجاز آفتاب قیامت کباب تا نشویز دست جود به بی حاصلان ببار اینجاچه پای در گل اندیشه مانده ای صائب؟ز تخم اشک، تو هم دانه ای بکار اینجا
غزل شماره ۵۸۰ ﺧﻮﺵ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺸﺖ ﺑﯽ ﻧﯿﺎﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮔﺮﻓﺖ ﺩﺍﻣﻦ ﺁﻥ ﯾﺎﺭ ﺩﻟﻨﻮﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎﻣﺒﯿﻦ ﺩﻟﯿﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻨﺪ ﺻﯿﺪ، ﺷﺎﻫﺒﺎﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎﮐﺴﯽ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺍﻫﻞ ﺟﻨﻮﻥ ﻋﻠﻢ ﮔﺮﺩﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﺩﺑﺎﻥ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎﺑﻪ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺧﺮﺍﺑﺎﺕ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﻣﻔﺮﻭﺵ ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﺣﺞ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﯾﮏ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎﺗﺮﺍ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻣﺤﮏ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﮑﻦ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺍﺯ ﺑﻮﺗﻪ ﮔﺪﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﺑﯿﺪ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻬﺎﻥ، ﻋﻠﻢ ﺁﻩ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎﻧﺴﯿﻢ ﺭﺣﻤﺖ ﺣﻖ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﻘﺪﻩ ﭘﺮﺩﺍﺯﺳﺖ ﺑﮑﻮﺵ ﻭ ﻏﻨﭽﻪ ﺩﻝ ﺳﺎﺯ ﻧﯿﻢ ﺑﺎﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺗﻮ، ﺍﺯ ﺟﻮﯼ ﺷﯿﺮ، ﭼﺸﻢ ﺑﻬﺸﺖ ﺳﻔﯿﺪ ﮔﺸﺖ، ﻣﺸﻮ ﺁﺷﯿﺎﻥ ﻃﺮﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﯾﻦ ﮔﺮ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﻣﮑﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺤﺘﺎﺝ، ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﯼ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﺎﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺣﺎﻝ ﺷﺪ ﺻﺎﺋﺐ ﺧﻤﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﻣﮑﻦ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ
غزل شماره ۵۸۱ ﻋﯿﺎﺭ ﺣﺴﻦ ﺯ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﮔﻬﺮ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻩ ﻭﺭ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﺩﻫﺪ ﺛﻤﺮ ﺯ ﺭﮒ ﻭ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺒﺮ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺪﺭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺯﺭﺩ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺭﯾﺎﺽ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﺳﺮﺥ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﻫﺰﺍﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﻋﻨﻘﺎ ﺯ ﮐﻮﻩ ﻗﺎﻑ ﺭﺳﯿﺪ ﻧﺸﺪ ﺯ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﻣﺸﻮ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﺧﻤﻮﺷﯽ ﺯ ﺑﯽ ﺯﺑﺎﻧﺎﻥ ﺍﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﻕ ﺗﯿﻎ ﺯ ﺍﺑﺮ ﺳﭙﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﻣﺸﻮ ﺑﻪ ﻣﻮﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﺍﺯ ﻓﺮﯾﺐ ﻏﻔﻠﺖ ﺍﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺳﺤﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﺪﻕ ﻗﺪﻡ ﺩﺭ ﻃﺮﯾﻖ ﻋﺸﻖ ﻧﻬﯽ ﺗﺮﺍ ﺯ ﻧﻘﺶ ﻗﺪﻡ ﺭﺍﻫﺒﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﺗﻮ ﺷﯿﺸﻪ ﺩﻝ، ﻧﺪﻫﯽ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺍﯾﺎﻡ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻟﻌﻞ ﺯ ﮐﻮﻩ ﻭ ﮐﻤﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﺩﺭﯾﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺟﻮﻫﺮﺷﻨﺎﺱ ﻧﺎﯾﺎﺏ ﺍﺳﺖ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﻬﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍ؟ﺯ ﺣﺮﺹ ﺩﺍﻧﻪ ﺩﺭﯾﻦ ﮐﺸﺘﺰﺍﺭ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻮﺭ ﺗﺮﺍ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﻣﺠﻮ ﺯ ﻫﺮ ﺩﻝ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻣﻌﻨﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﻪ ﺩﻝ ﭼﻮ ﺁﺏ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﮔﻬﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﺯ ﻫﻤﺮﻫﺎﻥ ﺭﻩ ﺩﻭﺭﺳﺖ ﻋﻤﺮ ﺟﺎﻭﯾﺪﺍﻥ ﺳﻔﺮ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﻋﯿﺎﺭ ﻓﮑﺮ ﺯ ﻫﻤﻔﮑﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻇﺎﻫﺮ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﮕﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﺗﻮﺍﻥ ﺯ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻟﯽ ﯾﺎﻓﺖ ﺭﺍﺯﻫﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﭼﻮ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺯ ﻣﻐﺰ ﮔﻬﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﮐﻒ ﺩﺭﯾﺎ ﺳﺒﮏ ﮐﻨﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﺍ ﺳﻔﯿﻨﻪ ﺯ ﻣﻮﺝ ﺧﻄﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﺯﻣﯿﻦ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﮔﺮ ﺑﻬﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﻃﻠﺒﯽ ﺯ ﭘﯿﺶ ﻣﺼﺮﻉ ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﺑﻪ ﺳﯿﻢ ﻗﻠﺐ ﻧﮕﯿﺮﻧﺪ ﺻﺎﺋﺐ ﺍﺯ ﺍﺧﻮﺍﻥ ﺩﺭﯾﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰﯼ ﺍﮔﺮ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍ
غزل شماره ۵۸۲ ﻋﺠﺐ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺩﻝ ﺧﻮﺵ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍ ﺯ ﺷﻮﺭﻩ ﺯﺍﺭ ﮐﺠﺎ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍ؟ﻣﺪﻩ ﭼﻮ ﺗﯿﺮ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﻋﻤﺮ ﻋﺰﯾﺰ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺩﺍﺭ ﮐﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﻣﺰﻥ ﭼﻮ ﺗﯿﻎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻨﮓ ﮔﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻤﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﻓﺴﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﻋﺰﯾﺰ ﺩﺍﺭ ﭼﻮ ﺍﮐﺴﯿﺮ ﺧﺎﮐﺴﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺩﺭﯾﻦ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﮐﺠﯽ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﻣﺤﮏ ﺳﻔﺮﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻝ ﺗﯿﺮ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﮐﻤﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﺳﺎﺯﯼ ﮔﻞ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻨﺪﻟﯿﺐ ﺩﺭﯾﻦ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﭼﻪ ﺧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺸﺎﯼ ﺷﻮﻕ ﺷﺪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﺮﯼ ﺍﺯﯾﻦ ﻧﯿﺴﺘﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﺣﻀﻮﺭ، ﭘﺮﺩﻩ ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﻨﺒﻪ ﮔﻮﺵ ﮐﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﻠﺒﻞ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﻧﺒﻮﺩ ﻧﻮﺵ ﻭ ﻧﯿﺶ ﺍﯾﻦ ﮔﻠﺸﻦ ﮐﻪ ﻭﻗﺖ ﭼﯿﺪﻥ ﮔﻞ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﭼﻨﯿﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻋﺠﺐ ﮐﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺁﯾﻨﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺭﺍ ﺩﻫﯽ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭ ﻃﻮﻃﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﮐﺪﺍﻡ ﻧﻮﺵ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﯼ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﻧﯿﺸﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﻧﻔﺎﻕ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍﺗﻮﺍﻥ ﺑﺮﯾﺪ ﭼﻮ ﻣﻘﺮﺍﺽ ﺻﺎﺋﺐ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﺭﯾﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺰﺑﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍ
غزل شماره ۵۸۳ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺣﺮﯾﻔﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺻﻬﺒﺎ ﺭﺍ؟ ﮐﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﺳﺖ ﺟﻮﺵ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﺯ ﭼﺮﺥ ﺷﯿﺸﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﺎﻏﺮ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻃﺎﻕ ﻧﺴﯿﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺟﺎﻡ ﻭ ﻣﯿﻨﺎ ﺭﺍﻓﺴﺎﺩ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﯽ ﺯﺍﯾﺪ ﮐﺪﺍﻡ ﺩﯾﻮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﯿﺸﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺻﻬﺒﺎ ﺭﺍ؟ﺑﻪ ﻻﻣﮑﺎﻥ ﻓﺘﺪ ﺍﯼ ﺁﻩ ﮔﺮﻡ ﺍﮔﺮ ﺭﺍﻫﺖ ﺯ ﻣﺎ ﺩﻋﺎ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻻ ﺭﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﮐﻪ ﺩﺍﻍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﻻﻟﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ ﺭﺍﺯ ﺣﻠﻘﻪ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﺍﭘﺎﯼ ﭼﺸﻢ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﻨﻮﺯ ﺯﻟﻒ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﺭﺍﺣﻼﻭﺕ ﺳﺨﻦ ﺗﻠﺦ ﺭﺍ ﺯ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺮﺱ ﺯ ﻣﺎﻫﯿﺎﻥ ﺑﻄﻠﺐ ﻃﻌﻢ ﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﺯ ﺟﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺧﯿﺰﻧﺪ ﻣﺴﺎﺯ ﮔﺮﻡ ﺩﺭﯾﻦ ﺗﯿﺮﻩ ﺧﺎﮐﺪﺍﻥ ﺟﺎ ﺭﺍﺳﯿﺎﻫﯽ ﻧﻈﺮ ﺍﺯ ﯾﮑﺪﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺴﻠﺪ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺭﻫﺒﺮ ﺟﻤﺎﻝ ﺳﻠﻤﯽ ﺭﺍ؟ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺭﻭﺯﻥ ﺩﺍﻍ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺩﻝ ﻣﺒﻨﺪ ﺑﺮ ﺭﺥ ﺧﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺎﻟﯽ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ؟ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﺳﯿﺮ، ﻧﺎﻡ ﻋﻨﻘﺎ ﺭﺍﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﻋﻘﻞ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﺸﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺯ ﺳﺤﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺤﺎﺑﺎ ﻋﺼﺎﯼ ﻣﻮﺳﯽ ﺭﺍﺑﻪ ﺷﻮﺭ ﺣﺸﺮ ﻧﻈﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺻﺎﺋﺐ ﻧﻤﮏ ﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻮﺩ ﺩﯾﮕﺠﻮﺵ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ
غزل شماره ۵۸۴ ﻓﮑﻨﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﺎﺭ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺍ ﺍﺯﯾﻦ ﺣﯿﺎﺕ ﭼﻪ ﺁﺳﻮﺩﮔﯽ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ؟ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﺳﺮ ﺭﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﺯﻥ ﻟﺐ ﻣﺴﯿﺤﺎ ﺭﺍﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﮔﺮ ﺭﺧﺼﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺒﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺷﺎﻫﺮﺍﻩ ﺩﻟﻬﺎ ﺭﺍﺍﮔﺮ ﺯ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﻫﻤﺖ ﺍﺷﺎﺭﺗﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻬﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻡ ﺣﺒﺎﺏ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﺧﺪﺍ ﺳﺰﺍ ﺩﻫﺪ ﺍﯾﻦ ﺍﺷﮏ ﮔﺮﻡ ﺭﺍ ﺻﺎﺋﺐ ﮐﻪ ﺷﺴﺖ ﺍﺯ ﻧﻈﺮﻡ ﺳﺮﻣﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺭا
غزل شماره ۵۸۵ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻧﮑﺸﯽ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﺭﺍ؟ ﻗﺪﺡ ﺧﺮﺍﺝ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻣﯿﻨﺎ ﺭﺍﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻥ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺩﺍﻍ ﺑﻮﺩ ﻧﻮﺭ ﻓﯿﺾ، ﺩﻟﻬﺎ ﺭﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﭙﺮﺱ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﭼﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺳﻮﺧﺖ ﻋﺸﻖ ﺭﮒ ﻭ ﺭﯾﺸﻪ ﺗﻤﻨﺎ ﺭﺍﻋﻨﺎﻥ ﺳﯿﻞ ﺳﺒﮑﺮﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺭﺍﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﭼﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺩ ﮐﺎﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ؟ﺯ ﻫﻤﺮﻫﺎﻥ ﮔﺮﺍﻧﺠﺎﻥ ﺑﺒﺮ ﮐﻪ ﺳﻮﺯﻥ ﺩﻭﺧﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﻓﻠﮏ ﭼﺎﺭﻣﯿﻦ ﻣﺴﯿﺤﺎ ﺭﺍﮔﺮﻓﺖ ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﺁﺏ ﺗﻠﺦ، ﮔﻮﻫﺮ ﻧﺎﺏ ﭼﻪ ﻣﻨﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﺑﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﺯ ﻧﻘﻄﻪ ﺣﺮﻑ ﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﮐﺘﺎﺏ ﺩﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﮐﻢ ﻣﻨﮕﺮ ﻧﻘﻄﻪ ﺳﻮﯾﺪﺍ ﺭﺍﺑﻪ ﻣﻨﺘﻬﺎﯼ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﭘﺎ ﺭﺍﺑﻪ ﯾﮏ ﮔﻮﺍﻩ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﺳﯿﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﺭﺥ ﺩﻋﻮﯼ ﺯﻟﯿﺨﺎ ﺭﺍﺯ ﻧﻘﺶ ﭘﺎﯼ ﻏﺰﺍﻻﻥ ﺩﺷﺖ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﯾﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﺑﻮﯼ ﻣﺸﮏ، ﭘﯽ ﺁﻥ ﻏﺰﺍﻝ ﺭﻋﻨﺎ ﺭﺍﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﻦ ﮐﻮﻩ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮐﺮﺩ ﻧﻤﻮﺩ ﮐﻮﻩ ﻏﻤﻢ ﮐﻮﻫﺴﺎﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍﺟﻮﺍﺏ ﺁﻥ ﻏﺰﻝ ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺻﺎﺋﺐ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﮐﻨﺪ ﺳﺤﺮﻫﺎﺵ ﺑﯿﻨﺎ ﺭﺍ
غزل شماره ۵۸۶ ﮐﺠﺎ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﮔﻞ ﻭ ﯾﺎﺳﻤﻦ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ؟ ﮐﻪ ﺧﺎﺭﺧﺎﺭ، ﮔﻞ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺯ ﯾﮏ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﻣﻀﺎﯾﻘﻪ ﮐﺮﺩ ﭼﻪ ﭼﺸﻤﺪﺍﺷﺖ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﻭﻃﻦ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻧﺸﺴﺖ ﻋﻘﯿﻖ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﻍ ﻋﺎﺭﯾﺘﯽ ﭼﻪ ﺩﻟﺨﻮﺷﯽ ﺯ ﺳﻬﯿﻞ ﯾﻤﻦ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ؟ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻝ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺨﺖ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺁﺏ ﺯ ﭼﺎﻩ ﺫﻗﻦ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍﺯ ﻧﻮﺑﻬﺎﺭ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻍ ﺣﺴﺮﺕ ﮐﺮﺩ ﺣﺴﺪ ﺑﻪ ﻻﻟﻪ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﮐﻔﻦ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍﺑﻪ ﻫﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮ ﮔﺮﺩﯾﻢ ﻧﻪ ﺍﯾﻢ ﺳﺮﻭ ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍﭼﺮﺍ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﻨﺰﻝ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺻﺎﺋﺐ؟ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻪ، ﺳﻮﺍﺭ ﺳﺨﻦ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ
صفحه 59 از 718
