غزل شماره ۵۸۷ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮﺍﻩ ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻮﺩ ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﯾﮑﯽ ﺍﺳﺖ ﺗﻮﺷﻪ ﻭ ﺯﻧﺎﺭ ﺑﺮ ﮐﻤﺮ ﻣﺎ ﺭﺍﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺯ ﺳﺮ ﺁﺏ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻏﻢ ﮐﻨﺎﺭ ﻭ ﻣﯿﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﮔﻬﺮ ﻣﺎ ﺭﺍﺑﻪ ﺧﻮﺵ ﻋﻨﺎﻧﯽ ﻣﺎ ﮔﻮﻫﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﺤﺮ ﺗﻮﺍﻥ ﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺭﺍﺷﮑﺴﺖ ﺳﻨﮓ ﺭﻩ ﻣﺎ ﮐﺠﺎ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﺪ؟ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻮﺝ ﺯ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﻣﺎ ﺭﺍﭼﻮ ﺗﺨﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﮐﺰ ﺍﺑﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﺪ ﺩﺍﻏﺶ ﺯ ﺑﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺎ ﺭﺍﺣﺮﯾﻒ ﺑﺎﺩﻩ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﻤﻮﺭﯾﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻗﺪﺡ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﻣﺎ ﺭﺍﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ﭼﻮ ﺳﺒﻮ ﺩﺳﺖ ﺯﯾﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﺭﺍﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻮ ﺗﯿﻎ ﺟﻮﻫﺮﺩﺍﺭ ﺯ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺁﻩ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺟﮕﺮ ﻣﺎ ﺭﺍﭼﻪ ﺷﮑﺮﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺯﺍﺭ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﻋﺸﻖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﺩﮔﺮ ﻣﺎ ﺭﺍﺑﻪ ﻫﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﻧﻔﺸﺎﻧﯿﻢ ﺗﺨﻢ ﺧﻮﺩ ﺻﺎﺋﺐ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﺧﺘﮕﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺷﺮﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ
غزل شماره ۵۸۸ ﻧﺪﺍﺩ ﻋﺸﻖ ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮐﺲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﯾﻦ ﻣﯽ ﭘﺮ ﺯﻭﺭ، ﭼﻮﻥ ﻋﺴﺲ ﻣﺎ ﺭﺍﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﮓ ﺑﻪ ﻣﺮﺱ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ ﺻﯿﺎﺩﺍﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﮓ ﻧﻔﺲ ﺩﺭ ﻣﺮﺱ ﻣﺎ ﺭﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯ ﺍﺯﺍﻥ ﻫﻤﭽﻮ ﺷﻤﻊ، ﺧﺎﻣﻮﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺮﺝ ﺁﻩ ﺳﺤﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻧﻔﺲ ﻣﺎ ﺭﺍﻓﻐﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﻭﺍﺩﯼ ﻋﺸﻖ ﻧﮑﺮﺩ ﺩﻝ ﺗﻬﯽ ﺍﺯ ﻧﺎﻟﻪ ﭼﻮﻥ ﺟﺮﺱ ﻣﺎ ﺭﺍﺧﺮﺍﺏ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﺎ ﻟﺸﮑﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ﺁﻣﺪﻥ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﻔﺲ ﻣﺎ ﺭﺍﺗﺮﺍ ﮐﻪ ﭘﺎﯼ ﮔﻠﯽ ﻫﺴﺖ، ﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻏﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺯﻫﺪ ﺧﺸﮏ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﻣﺎ ﺭﺍﺑﻪ ﮔﺮﺩ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺁﺭﺯﻭ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﯾﺪ ﻟﺐ ﺗﻮ ﺭﯾﺨﺖ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﻧﮓ ﺻﺪ ﻫﻮﺱ ﻣﺎ ﺭﺍﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﺍﺯ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺯ ﮔﻞ ﻧﻤﯽ ﮔﺴﻠﺪ ﺭﺷﺘﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﺎ ﺭﺍﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮﺍﻧﯿﻢ، ﺟﺎﯼ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﮔﻞ ﻗﻔﺲ ﻣﺎ ﺭﺍﻏﺮﯾﺐ ﮔﺸﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﻓﮑﺮﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺻﺎﺋﺐ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺎ ﺭﺍ
غزل شماره ۵۸۹ ﻣﺒﯿﻦ ﺯ ﻣﻮﺝ ﺗﻬﯿﺪﺳﺖ ﺧﻮﺍﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﭘﺸﺖ ﮐﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﺷﮑﺴﺘﻪ ﺗﺎ ﻧﺸﻮﯼ ﭼﻮﻥ ﺣﺒﺎﺏ ﻫﯿﻬﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻮﺝ ﮐﺸﯽ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﺻﺒﺮ ﻓﺰﻭﻥ ﮔﺸﺖ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭﯼ ﺩﻝ ﮐﻒ ﺳﺒﮏ ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺮﺩﺑﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﺑﻪ ﻋﺠﺰ ﺣﻤﻞ ﻣﮑﻦ ﮐﺰ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﯾﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﻔﯿﻨﻪ ﮐﺸﺪ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﻧﮑﺮﺩ ﺗﻠﺨﯽ ﻏﻢ ﺭﺍ ﻋﻼﺝ، ﺑﺎﺩﻩ ﻟﻌﻞ ﻧﺴﺎﺧﺖ ﺁﺏ ﮔﻬﺮ ﺧﻮﺷﮕﻮﺍﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﻏﺮﺽ ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﻓﯿﺾ ﺍﺳﺖ، ﻭﺭﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺣﺒﺎﺏ ﻭ ﻣﻮﺝ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﻧﻔﺲ ﭘﺎﮎ ﮔﻮﻫﺮﺍﻥ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺨﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﺑﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﮔﺮﺍﻥ ﺭﮐﺎﺑﯽ ﮐﺸﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮐﺮﺩ ﻋﻼﺝ ﺭﻋﺸﻪ ﺑﯽ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﺯ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭﯼ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﺪ ﺻﺎﺋﺐ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺯﺩﻥ ﮐﻒ ﺑﯽ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ
غزل شماره ۵۹۰ ﻣﺒﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻃﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﮑﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺭﺍﻗﺒﻮﻝ ﺧﻠﻖ ﺣﺠﺎﺏ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻗﺒﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻊ ﺯ ﺧﻠﻖ، ﻃﺎﻋﺖ ﺭﺍﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻤﯿﻊ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﻣﮑﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺗﻼﻭﺕ ﺭﺍ !ﺑﻪ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺮﻭ، ﻭﮔﺮ ﺑﺮﻭﯼ ﮐﻢ ﺍﺯ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﻃﺎﻋﺖ ﻣﺪﺍﻥ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺭﺍﺑﺸﻮﯼ ﺩﺳﺖ ﺯ ﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ، ﻭﻗﺖ ﻃﻌﺎﻡ ﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﮑﻦ ﺧﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍﭼﻪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻨﯽ ﺧﺘﻢ، ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﺭﺍ؟ ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ، ﺧﺘﻢ ﮐﻦ ﺗﻼﻭﺕ ﺭﺍﻣﮕﯿﺮ ﺍﺯ ﺩﻫﻦ ﺧﻠﻖ، ﺣﺮﻑ ﺭﺍ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺑﻪ ﺁﺳﯿﺎ ﭼﻮ ﺷﺪﯼ ﭘﺎﺱ ﺩﺍﺭ ﻧﻮﺑﺖ ﺭﺍﺯ ﺧﻠﻖ ﺧﻮﺵ، ﺷﮑﺮ ﻭ ﺷﯿﺮ ﺑﺎﺵ ﺑﺎ ﺍﺣﺒﺎﺏ ﺯ ﺭﻭﯼ ﺗﺮﺵ ﻣﮑﻦ ﺗﻠﺦ، ﮐﺎﻡ ﺍﻟﻔﺖ ﺭﺍﻣﺸﻮ ﭼﻮ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﮑﻦ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺗﯿﺎﻥ ﺟﻤﻊ، ﺍﻫﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﺭﺍﺿﯿﺎﻓﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﻓﻘﯿﺮﺍﻥ ﺑﯽ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺭﺍﺩﺭﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﻋﻘﯿﻢ ﺍﺳﺖ ﺟﻤﻠﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﮔﯿﺮ ﻭ ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺷﻤﺎﺭ ﻋﺰﻟﺖ ﺭﺍﺍﮔﺮ ﻗﺪﻡ ﻧﺘﻮﺍﻧﯽ ﺯ ﺑﺰﻡ ﺧﻠﻖ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺟﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮ ﺻﺎﺋﺐ ﺍﯾﻦ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﺭﺍ
غزل شماره ۵۹۱ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻏﻔﻠﺖ ﺭﺍ؟ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﺍﺩ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﺏ، ﺑﯽ ﺑﺼﯿﺮﺕ ﺭﺍﺑﺲ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﮔﺮﺍﻥ ﭼﺸﻢ ﺑﯽ ﺑﺼﯿﺮﺕ ﺭﺍ ﻣﮑﻦ ﺯ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺨﻤﻞ ﺩﻭ ﺧﻮﺍﺑﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﺭﺍﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ، ﺍﻫﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﻣﺴﺎﺯ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺜﺮﺕ ﮐﻤﻨﺪ ﻭﺣﺪﺕ ﺭﺍﺯ ﺧﺸﺖ، ﺑﺎﻟﺶ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﺗﯿﺮﻩ ﺑﺴﺘﺮ ﮐﻦ ﻣﮑﻦ ﺯ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺨﻤﻞ ﺩﻭ ﺧﻮﺍﺑﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﺭﺍﺑﻪ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺮﻭ ﺯ ﺭﺍﻩ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﻝ ﺩﺍﻧﻪ ﺩﺍﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﺭﺍﺯ ﻫﻤﺮﻫﺎﻥ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺟﺪﺍ ﻣﺸﻮ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﮑﻦ ﺩﻭ ﺁﺗﺸﻪ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺩﺍﻍ ﻏﺮﺑﺖ ﺭﺍﮐﺴﯽ ﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﭼﺸﻢ ﺁﺏ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﺗﯿﺎﯼ ﻧﻈﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﮔﺮﺩ ﮐﻠﻔﺖ ﺭﺍﺯ ﮐﺎﻫﻠﯽ ﺭﻩ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺩﻭﺭ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﻟﺤﺪ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍﺣﺖ ﺭﺍ
غزل شماره ۵۹۲ ﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍﻩ، ﻏﻔﻠﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﻟﺤﺪﺍﻧﺪﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍﺣﺖ ﺭﺍﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﻋﺎﯼ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﻋﻨﺎﻥ ﺗﻮﺳﻦ ﭼﺎﺑﮏ ﺧﺮﺍﻡ ﺩﻭﻟﺖ ﺭﺍﭼﻮ ﻃﻮﻕ ﻓﺎﺧﺘﻪ ﺟﻮﯾﺎﯼ ﺳﺮﻭ ﻗﺪﯼ ﺑﺎﺵ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﮑﺎﺭ ﻣﯿﻔﮑﻦ ﮐﻤﻨﺪ ﻭﺣﺪﺕ ﺭﺍﮐﻤﻨﺪ ﻭﺣﺸﯽ ﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ، ﺑﺴﺘﻦ ﭼﺸﻢ ﺍﺳﺖ ﺗﻐﺎﻓﻞ ﺍﺳﺖ ﻋﻼﺝ ﺁﻥ ﺭﻣﯿﺪﻩ ﺍﻟﻔﺖ ﺭﺍﺑﻪ ﮔﻨﺞ ﻫﺎﯼ ﮔﻬﺮ ﺳﺮﻓﺮﻭ ﻧﻤﯽ ﺁﺭﺩ ﮐﯽ ﮐﻪ ﯾﺎﻓﺖ ﺳﺮ ﺭﺷﺘﻪ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺭﺍﺟﻨﻮﻥ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺭ ﻣﺴﺘﻐﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺍﺳﺖ ﻧﻤﮏ، ﺷﻮﺭﺵ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺭﺍ؟ﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺮﻩ ﻭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺻﺎﺋﺐ ﻣﮑﻦ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻔﻠﻪ، ﺩﺳﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﺭﺍ
غزل شماره ۵۹۳ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻪ ﻋﻘﻞ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﯾﺮ ﺑﻨﺪ ﺗﺮﺍ ﻋﺠﺐ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺭﻫﺎﻧﺪ ﺍﺯﯾﻦ ﮐﻤﻨﺪ ﺗﺮﺍﻣﺒﺎﺵ ﺑﯽ ﺩﻝ ﻧﺎﻻﻥ ﮐﻪ ﺁﺗﺸﯿﻦ ﺭﻭﯾﺎﻥ ﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﺮﺑﺎﯾﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺳﭙﻨﺪ ﺗﺮﺍﻋﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﻭﻣﺎﯾﮕﺎﻥ ﻣﺪﻩ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺧﻮﺩ ﺧﺮﺝ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺮﺍﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻃﻌﻤﻪ ﺷﻬﺒﺎﺯ ﺷﺪ ﺩﻟﺖ ﭼﻮﻥ ﮐﺒﮏ ﭼﻪ ﮔﻞ ﺷﮑﻔﺖ ﺍﺯﯾﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮﺍ؟ﻣﺨﻮﺭ ﻓﺮﯾﺐ ﺷﮑﺮﺧﻨﺪ ﺻﺒﺢ ﭼﻮﻥ ﻃﻔﻼﻥ ﮐﻪ ﭼﺮﺥ ﺯﻫﺮ ﺩﻫﺪ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﻗﻨﺪ ﺗﺮﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺩﺭﺩ ﺗﺮﺍ ﻋﻘﻞ ﭼﻮﻥ ﮐﻨﺪ ﺻﺎﺋﺐ؟ ﻧﮑﺮﺩ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺗﺮﺍ
غزل شماره ۵۹۴ ﺯ ﺩﻭﺯﺥ ﺍﺳﺖ ﭼﻪ ﭘﺮﻭﺍ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﺗﺮﺍ؟ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﺷﻌﻠﻪ ﺳﻮﯾﺪﺍﯼ ﺩﻝ ﺳﭙﻨﺪ ﺗﺮﺍﻣﮕﺮ ﺯ ﺧﺎﮎ ﺷﻬﯿﺪﺍﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﺁﯾﯽ؟ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯼ ﻧﮕﺎﺭﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﺳﻤﻨﺪ ﺗﺮﺍﺳﭙﻬﺮ ﺳﺒﺰﻩ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻗﺪﻣﺶ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻀﺮ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮﺍ؟ﺗﺒﺴﻢ ﺗﻮ ﺩﻝ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺍﺳﺖ ﻣﮑﺮﺭ ﮐﻨﻨﺪ ﻗﻨﺪ ﺗﺮﺍ؟ﺑﻪ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺗﻮ ﺩﻭﺯﺥ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮐﺮﺩ؟ ﮐﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ ﺑﻬﺎﺭ ﻃﺮﺏ ﺳﭙﻨﺪ ﺗﺮﺍﭼﻮ ﺁﻣﺪﯼ ﺑﻪ ﺷﮑﺎﺭ ﻣﻦ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﻨﺸﯿﻦ ﮐﻪ ﻃﻮﻕ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﮐﻨﻢ ﮐﻤﻨﺪ ﺗﺮﺍﺷﮑﺎﺭ ﻻﻏﺮ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺭﺗﺒﻪ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﻨﺪ ﺗﺮﺍﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻨﮓ ﺷﮑﺮ ﺷﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﺯ ﮔﻔﺘﺎﺭﺵ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﻟﻌﻞ ﻧﻮﺷﺨﻨﺪ ﺗﺮﺍ
غزل شماره ۵۹۵ ﺑﻪ ﺻﯿﺪ ﺷﯿﺮ ﻧﺮ ﺍﯼ ﺑﯽ ﺟﮕﺮ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﺗﺮﺍ؟ ﺷﮑﺎﺭ ﺍﻭ ﻧﺸﺪﻥ ﺑﺲ ﺑﻮﺩ ﺷﮑﺎﺭ ﺗﺮﺍﺗﻮ ﺗﺎ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﻧﮕﯿﺮﯼ ﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﻫﯿﻬﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﮐﺸﺪ ﺑﺤﺮ ﺑﯽ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﺮﺍﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺑﯽ ﺧﻮﺩﯼ ﺁﻭﯾﺰ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﯿﺪ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﺯﯾﻦ ﺣﺼﺎﺭ ﺗﺮﺍﻋﺠﺐ ﮐﻪ ﺷﻮﺭ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺗﺮﺍ ﮐﻨﺪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﻮﺵ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩ ﻧﻮﺑﻬﺎﺭ ﺗﺮﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺣﺸﺮ ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﭼﺎﮎ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﻮﺩ ﭼﺸﻢ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺗﺮﺍﭼﻪ ﻣﯽ ﺩﻭﯼ ﭘﯽ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺭﮐﺎﺏ؟ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﯾﻪ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﭘﺎﯾﺪﺍﺭ ﺗﺮﺍﻣﺸﻮ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺪﻟﯽ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﮐﻪ ﺗﺮﮐﺘﺎﺯ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﮐﻨﺪ ﻏﺒﺎﺭ ﺗﺮﺍﻗﺪﻡ ﺑﺮﻭﻥ ﻣﻨﻪ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻻﻏﺮﯼ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﻓﻠﮏ ﺳﻔﻠﻪ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭ ﺗﺮﺍﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺗﻤﻬﯿﺪ ﺑﯽ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﺴﺎﻋﺪﺗﯽ ﮐﺮﺩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺗﺮﺍﭼﻮ ﺩﺍﻍ ﻻﻟﻪ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ ﭼﻪ ﮔﻞ ﺷﮑﻔﺖ ﺩﺭﯾﻦ ﻣﻮﺳﻢ ﺑﻬﺎﺭ ﺗﺮﺍ؟ﻋﺠﺐ ﮐﻪ ﮔﺮﺩ ﺗﻮ ﺑﺮﺧﯿﺰﺩ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﺻﺎﺋﺐ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﮔﺮﺍﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﺗﺮﺍ
غزل شماره ۵۹۶ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍﺗﻮ ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﭘﺎ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﮔﺬﺍﺭ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﺫﺑﻪ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍﺑﻪ ﺩﺍﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﮐﻤﺮ ﺑﻨﺪﯼ ﻏﻨﯽ ﺯ ﺭﺍﺣﻠﻪ ﻭ ﺯﺍﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍﺑﺸﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺯ ﺩﻝ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﮔﺮ ﻋﺪﻡ ﺷﻮﯼ، ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍﺩﺭﯾﻦ ﻣﺤﯿﻂ، ﭼﻮ ﻗﺼﺮ ﺣﺒﺎﺏ ﺍﮔﺮ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ، ﺁﺑﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍﺑﻪ ﺗﯿﻎ ﻏﻤﺰﻩ ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﮐﻨﯿﻢ ﺍﮔﺮ ﺻﺪ ﭼﺎﮎ ﺑﻪ ﺯﻟﻒ، ﺷﺎﻧﻪ ﺷﻤﺸﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﻨﺖ ﺩﺭﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﺸﯽ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍﺯ ﺷﮑﺮ ﻭ ﺷﮑﻮﻩ ﻣﺰﻥ ﺩﻡ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﺗﻨﮏ ﻇﺮﻓﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﻏﻤﯿﻦ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺗﻠﺦ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﮔﻤﺎﻥ ﻣﺸﻮ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻃﻠﺴﻢ ﻏﻢ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍﻓﺮﺍﻣﺸﯽ ﺯ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﯿﺰﺩ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﯾﺎﺩ ﮐﻨﯽ، ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﯽ ﺯ ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ﻣﺠﺎﺯ ﻏﻨﯽ ﺯ ﺣﺴﻦ ﺧﺪﺍﺩﺍﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍﺍﮔﺮ ﺯ ﮐﻮﻩ ﻏﻢ ﻣﺎ ﮔﺮﺍﻥ ﻧﺴﺎﺯﯼ ﺭﻭﯼ ﺯ ﺧﺮﻣﯽ ﻓﺮﺡ ﺁﺑﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍﭼﻮ ﻣﺎﻫﯿﺎﻥ ﻣﺸﻮ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﮐﺮﺩ ﻣﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﺻﯿﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺮﮒ ﻋﻼﯾﻖ ﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﯿﻔﺸﺎﻧﯽ ﺑﻬﺎﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍﻧﻮﺍﺯﺷﯽ ﺍﺳﺖ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ، ﻧﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﮔﻬﯽ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍﻧﺪﯾﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻟﻄﻒ ﺁﺩﻣﯽ، ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﺍﮔﺮ ﻏﻠﻂ ﺑﻪ ﭘﺮﯾﺰﺍﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍﻣﺴﺎﺯ ﺭﻭ ﺗﺮﺵ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻤﺎﻝ ﻣﺎ ﺻﺎﺋﺐ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺮﺍ
صفحه 60 از 718
