غزل شماره ۵۹۷ ﺧﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﺯﺭﺩ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺗﺮﺍ ﺧﺰﺍﻥ ﻧﺴﯿﻢ ﺑﻬﺎﺭﺳﺖ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺗﺮﺍﺯ ﻧﻮﺷﺨﻨﺪ ﺗﻮ ﺩﻟﻬﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﮑﺮ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺯ ﺗﻨﮕﯽ ﮐﺴﯽ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﺮﺍﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﺮ ﮐﻤﺮ ﺑﻨﺪﯼ؟ ﮐﻪ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺑﻮﺩ ﺗﯿﻎ ﮐﺞ ﻣﯿﺎﻥ ﺗﺮﺍﺯ ﺧﺎﮐﺒﻮﺱ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺳﺮﻓﺮﺍﺯ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩﻡ؟ ﮐﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﺒﻮﺳﯿﺪﻩ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺗﺮﺍﺑﻪ ﺟﺰ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﺗﻮ ﮔﺴﺘﺎﺥ ﺍﺳﺖ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﭼﺎﺷﻨﯽ ﮐﻤﺎﻥ ﺗﺮﺍﺑﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﺮ ﻓﺮﻭ ﻧﻤﯽ ﺁﺭﺩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﺍﻡ ﮐﻨﻢ ﻧﺎﺯ ﺳﺮ ﮔﺮﺍﻥ ﺗﺮﺍ؟ﺯ ﺧﻮﻥ ﺑﯿﮕﻨﻬﺎﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮔﯿﺮﺍﯾﯽ ﮐﺮﺍﺳﺖ ﺯﻫﺮﻩ ﮐﻪ ﭘﯿﭽﺪ ﺑﻪ ﮐﻒ ﻋﻨﺎﻥ ﺗﺮﺍ؟ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺯﺧﻢ ﺯ ﺁﺏ ﺣﯿﺎﺕ ﺗﺸﻨﻪ ﺗﺮﻡ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﺗﯿﻎ ﺧﻮﻧﭽﮑﺎﻥ ﺗﺮﺍﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻡ ﻣﺤﻮ ﺑﯽ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺗﻮﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﯿﺮﺗﻢ ﺯ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺪ ﮐﺴﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﺗﺮﺍﺯ ﺟﻠﻮﻩ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺭﻓﺘﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺑﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﺸﻢ ﻗﺪ ﺩﻟﺴﺘﺎﻥ ﺗﺮﺍ؟ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺳﺨﺖ ﻣﺮﺍ ﻧﺎﺍﻣﯿﺪ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﭼﺮﺏ ﻧﺮﻣﯽ ﻣﻐﺰﺳﺖ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺗﺮﺍﻧﻬﺎﻝ ﻗﺪ ﺗﺮﺍ ﺗﺎ ﭼﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺳﺮ ﮐﻪ ﻧﺎﺯ ﺳﺮﻭ ﻗﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺗﺮﺍﻧﻈﺮ ﺯ ﺻﺎﺋﺐ ﺁﺗﺶ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﯾﻎ ﻣﺪﺍﺭ ﮐﻪ ﺑﻠﺒﻠﯽ ﺑﻪ ﺍﺯﻭ ﻧﯿﺴﺖ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺗﺮﺍ
غزل شماره ۵۹۸ ﻣﮑﻦ ﺯ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻟﯽ ﺧﺮﺝ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭ ﭼﻮ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺩﺭ ﻧﻤﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﻔﺲ ﺍﺯ ﺩﺍﺭ ﻭ ﮔﯿﺮ ﻋﻘﻞ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﻣﯽ ﺑﺮﻫﺎﻧﯿﺪ ﺍﺯ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺨﻦ ﺍﻫﻞ ﺣﻖ ﻧﻬﺪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﺮ ﺩﻡ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻣﻘﺎﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﻻﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﺎﮐﺪﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﺩﺭ ﻟﺤﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺯ ﺣﻤﻞ ﺑﺎﺭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺁﯾﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻣﻨﻤﺎﯾﯿﺪ ﻣﻌﺘﻤﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺯ ﻗﯿﺪ ﻧﻔﺲ، ﺗﺮﺍ ﻋﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺁﺯﺍﺩ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻣﯽ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﮐﺠﺎ ﺯ ﺑﻮﺗﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﺧﻼﺹ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ؟ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﮎ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺣﺴﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻣﺸﻮ ﺯ ﮔﺮﺩ ﮐﺴﺎﺩﯼ ﻏﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻣﻮﺝ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻣﮑﻦ ﺷﺘﺎﺏ ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ ﺑﺮﻭﻥ ﺷﻨﺎﻭﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﻼﺏ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﮑﭽﺶ ﻋﺸﻖ ﻧﻤﮑﭽﺸﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺩﯾﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺯ ﺣﺮﻑ ﻧﯿﮏ ﻭ ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻼﺹ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﻃﻌﻦ ﻧﯿﮏ ﻭ ﺑﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺣﺴﺪ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺣﺴﺪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺻﺎﺋﺐ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
غزل شماره ۵۹۹ ﭼﻪ ﻏﻢ ﺯ ﺁﻩ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺧﻂ ﺭﻭﺡ ﭘﺮﻭﺭ ﺭﺍ؟ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮﯾﺰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻬﺎﺭ ﻋﻨﺒﺮ ﺭﺍﺯ ﺩﻝ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺁﺏ ﺣﯿﺎﺕ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﺳﮑﻨﺪﺭ ﺭﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﺳﺨﻦ ﺣﻖ ﻧﻘﺎﺏ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﺯ ﺩﺍﺭ ﻫﺮ ﮐﻪ ﭼﻮ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﮐﺮﺩ ﻣﻨﺒﺮ ﺭﺍﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﺧﻤﻮﺷﯽ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺴﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﺠﻤﺮ ﺭﺍﻟﺐ ﺳﺆﺍﻝ، ﺩﺭ ﻓﻘﺮ ﺭﺍ ﮐﻠﯿﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﮕﺸﺎ ﺯﯾﻨﻬﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺭﺍﻣﺠﺮﺩﺍﻥ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻗﯿﺪ ﺟﺴﻢ ﺁﺯﺍﺩﻧﺪ ﭼﻪ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﺷﻨﺎﻭﺭ ﺭﺍ؟ﻣﮕﯿﺮ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺧﻮﺩ ﻣﻬﺮ ﭼﻮﻥ ﺻﺪﻑ ﺻﺎﺋﺐ ﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﺰﻑ ﻧﯿﺴﺖ ﺁﺏ ﮔﻮﻫﺮ ﺭﺍ
غزل شماره ۶۰۰ ﺯ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺍﻍ ﭼﻪ ﭘﺮﻭﺍﺳﺖ ﺩﺭﺩﭘﺮﻭﺭ ﺭﺍ؟ ﮐﻪ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺁﺗﺶ ﺑﻮﺩ ﺳﻤﻨﺪﺭ ﺭﺍﻣﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺻﺒﻮﺣﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﺒﺮ، ﺑﻬﺎﺭ ﻋﻨﺒﺮ ﺭﺍ؟ﺑﻪ ﺧﺎﮐﻤﺎﻝ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺻﺒﻮﺭ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﺯ ﻏﺒﺎﺭ ﯾﺘﯿﻤﯽ ﻟﺒﺎﺱ، ﮔﻮﻫﺮ ﺭﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺟﺒﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﺏ ﺗﻠﺦ ﺣﻼﻝ ﮐﻪ ﻧﻘﻞ ﺑﺎﺩﻩ ﮐﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﺷﻮﺭ ﺍﺧﺘﺮ ﺭﺍﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﺧﻠﻖ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﺳﺘﻦ ﺍﺯ ﮔﺮﺍﻧﺠﺎﻧﯽ ﺯ ﺑﻮﯼ ﻋﻮﺩ ﺳﺒﮑﺮﻭﺡ ﺳﺎﺯ ﻣﺠﻤﺮ ﺭﺍﺑﻪ ﮔﻠﺸﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﻬﺎﻝ ﺗﻮ ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﺸﺖ ﺷﻮﺩ ﺑﺎﺭ ﺩﻝ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺭﺍﻣﺠﻮ ﺯ ﻋﻤﺮ ﻣﻘﺪﺭ ﻓﺰﻭﻥ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺳﯿﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺳﮑﻨﺪﺭ ﺭﺍﻫﻤﺎ ﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﺯﺍﺩﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﺳﺮ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ، ﺍﻓﺴﺮ ﺭﺍﺑﺮﻭﻥ ﺧﺮﺍﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺟﻠﻮﻩ ﺗﻮ ﻧﻔﺲ ﮔﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺻﺒﺢ ﻣﺤﺸﺮ ﺭﺍﭼﻮ ﻣﻮ ﺳﻔﯿﺪ ﺷﻮﺩ، ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺧﻀﺎﺏ ﺑﺸﻮﯼ ﻧﻬﺎﻥ ﻣﮑﻦ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺗﯿﺮﻩ، ﺻﺒﺢ ﺍﻧﻮﺭ ﺭﺍ؟ﺻﻔﺎﯼ ﻣﻮﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﺍﺯ ﺳﯿﺎﻩ ﮐﻤﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﺒﺮ، ﺑﻬﺎﺭ ﻋﻨﺒﺮ ﺭﺍ؟ﻣﮕﺮ ﺣﻼﻭﺕ ﺍﺯﺍﻥ ﻟﻌﻞ ﺷﮑﺮﯾﻦ ﺩﺯﺩﯾﺪ؟ ﮐﻪ ﻧﯽ ﺷﮑﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻦ، ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺷﮑﺮ ﺭﺍﺯ ﺑﺨﺖ ﺗﯿﺮﻩ ﺩﻝ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻡ ﺻﺎﺋﺐ ﺣﯿﺎﺕ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺯ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﺳﺖ ﺍﺧﮕﺮ ﺭﺍ
غزل شماره ۶۰۱ ﺷﮑﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ ﺯ ﻣﻌﺸﻮﻕ، ﻋﺸﻖ ﺳﺮﮐﺶ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﺷﺘﻬﺎﯼ ﺁﺗﺶ ﺭﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﮔﻞ ﻣﻦ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺗﺮﺳﺎﻧﯽ؟ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﻧﺘﺮﺳﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺁﺗﺶ ﺭﺍﺗﻼﺵ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﻣﺘﯿﺎﺯ ﮐﻤﺘﺮ ﮐﻦ ﺷﮑﺴﺖ ﺑﯿﺶ ﺭﺳﺪ ﺗﯿﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﺮﮐﺶ ﺭﺍﮐﺪﺍﻡ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺳﺪ؟ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺧﻀﺮ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﯽ ﻏﺶ ﺭﺍ؟ﺩﻫﻢ ﭼﻪ ﻋﺮﺽ ﺳﺨﻦ ﺑﺮ ﺳﯿﻪ ﺩﻻﻥ ﺻﺎﺋﺐ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺗﯿﺮﻩ ﭼﻪ ﺭﯾﺰﻡ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﯽ ﻏﺶ ﺭﺍ؟
غزل شماره ۶۰۲ ﺯ ﺁﻩ ﺳﺮﺩ ﭼﻪ ﭘﺮﻭﺍﺳﺖ ﺣﺴﻦ ﺳﺮﮐﺶ ﺭﺍ؟ ﻧﺴﯿﻢ، ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﺍﺳﺖ ﺁﺗﺶ ﺭﺍﺑﻪ ﺧﻂ ﺗﺴﻠﯽ ﺍﺯﺍﻥ ﻟﻌﻞ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺧﺎﮎ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﻬﺘﺮ ﺁﺗﺶ ﺭﺍﺯ ﺑﺮﻕ ﺷﻮﺧﯽ ﺍﻭ ﺭﯾﺨﺖ ﮐﻮﻩ ﻗﺎﻑ ﺍﺯ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﭼﺴﺎﻥ ﺳﺎﺯﻡ ﺁﻥ ﭘﺮﯾﻮﺵ ﺭﺍ؟ﻋﻨﺎﻥ ﺑﺮﮒ ﺧﺰﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺩﺭ ﮐﻒ ﺑﺎﺩﺳﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﻣﺸﻮﺵ ﺭﺍ؟
غزل شماره ۶۰۳ ﻋﺮﻕ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﭘﺮﯾﻮﺵ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﺑﺪﺍﺭﯼ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ؟ﺯ ﻋﮑﺲ ﺧﻮﯾﺶ ﺩﺭ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﺍﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﺁﻥ ﭘﺮﯾﻮﺵ ﺭﺍ؟ﻣﮑﻦ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺍﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﻮﺍﻟﻬﻮﺳﺎﻥ ﻣﺰﻥ ﺑﻪ ﺻﯿﺪ ﺯﺑﻮﻥ، ﺗﯿﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﺮﮐﺶ ﺭﺍﮔﻬﺮ ﺑﻪ ﺭﺷﺘﻪ ﺑﺮﻭﻥ ﺁﯾﺪ ﺍﺯ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺯﻟﻒ ﯾﺎﺭ ﮔﺬﺍﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﻣﺸﻮﺵ ﺭﺍﻧﯿﺎﻡ ﺳﻮﺯ ﺑﻮﺩ ﺗﯿﻎ ﺑﺮﻕ ﺑﯽ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻋﺸﻖ ﺳﺮﮐﺶ ﺭﺍ؟ﺯﻣﺎﻝ، ﺣﺮﺹ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺳﯿﺮ ﭼﺸﻢ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﺷﺘﻬﺎﯼ ﺁﺗﺶ ﺭﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﯿﺎﺭ ﻧﺴﻨﺠﯿﺪﻩ ﺣﺮﻑ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﻨﺎﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭ ﺍﺳﺐ ﺳﺮﮐﺶ ﺭﺍﺑﻪ ﺧﺎﮐﺴﺎﺭﯼ ﻣﺎ ﺻﺮﻓﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻨﺪﯾﺪﻥ ﻣﮑﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻡ ﺳﻔﺎﻟﯿﻦ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﯽ ﻏﺶ ﺭﺍﮔﻬﺮ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺯﺩﻥ ﺻﺎﺋﺐ ﺍﺯ ﺑﺼﯿﺮﺕ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺨﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﯽ ﺩﺭﺩ ﺷﻌﺮ ﺩﻟﮑﺶ ﺭﺍ
غزل شماره ۶۰۴ ﺯ ﮔﺮﯾﻪ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﺁﻥ ﭘﺮﯾﻮﺵ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﻭﺭ ﮐﻨﺪ ﺍﺷﮏ ﮐﺒﺎﺏ، ﺁﺗﺶ ﺭﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﻋﺮﻕ ﺁﻟﻮﺩ ﯾﺎﺭ ﺩﺭ ﻋﺠﺒﻢ ﮐﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﺴﺎﻥ ﺟﻤﻊ، ﺁﺏ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ؟ﻋﻨﺎﻥ ﻧﺨﻞ ﺧﺰﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺩﺭ ﮐﻒ ﺑﺎﺩﺳﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﻣﺸﻮﺵ ﺭﺍ؟ﻣﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺗﻦ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﮑﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻡ ﺳﻔﺎﻟﯿﻦ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﯽ ﻏﺶ ﺭﺍﺑﻪ ﺑﻮﺍﻟﻬﻮﺱ ﻣﮑﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺭﻩ ﻣﻔﮑﻦ ﺗﯿﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﺮﮐﺶ ﺭﺍﺿﺮﻭﺭ ﺗﺎ ﻧﺸﻮﺩ، ﻟﺐ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﮕﺸﺎ ﻋﻨﺎﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭ ﺍﺳﺐ ﺳﺮﮐﺶ ﺭﺍﻣﺮﺍ ﻧﻬﺎﻝ ﺍﻣﯿﺪ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﮐﻪ ﻧﺨﻞ ﻣﻮﻡ ﮐﻨﺪ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺁﺗﺶ ﺭﺍﺑﻪ ﺳﯿﻢ ﻭ ﺯﺭ ﻧﺸﻮﺩ ﺣﺮﺹ ﻭ ﺁﺯ ﮐﻢ ﺻﺎﺋﺐ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﺧﺲ ﻭ ﺧﺎﺷﺎﮎ ﺳﯿﺮﯼ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ
غزل شماره ۶۰۵ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺍﻏﯿﺎﺭ ﺯﻟﻒ ﭘﺮ ﺧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﯾﻮ ﺳﭙﺮﺩﯾﻢ ﺧﺎﺗﻢ ﺟﻢ ﺭﺍﺣﺮﯾﻢ ﺳﯿﻨﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺠﺐ ﺷﺒﺴﺘﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻫﻮﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺷﻤﻊ ﺳﻮﺭ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﺭﺍﻣﮑﻦ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺳﺨﻦ ﻧﻘﻞ ﺍﯼ ﺧﺮﺩ ﺑﺮﺧﯿﺰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯ ﻧﻘﻞ ﻣﮑﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻘﻞ، ﻣﻠﺰﻡ ﺭﺍﺍﮔﺮ ﺗﭙﯿﺪﻥ ﺩﻝ ﺗﺮﺟﻤﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺩﺭﯾﻦ ﺗﯿﺮﻩ ﺧﺎﮐﺪﺍﻥ ﻏﻢ ﺭﺍ؟ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪ ﮔﺮﻩ ﮔﺸﺎ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﮔﺮﻩ ﺯ ﺩﻝ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﮔﺸﻮﺩ ﺷﺒﻨﻢ ﺭﺍﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺍﺳﺖ ﻣﺴﯿﺤﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺁﯾﺪ؟ ﺣﺠﺎﺏ، ﺷﺎﻫﺪ ﻋﺼﻤﺖ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﯾﻢ ﺭﺍﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﻟﯽ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺧﻨﺪﻩ ﺯﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﺻﺒﺢ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺯﺩ ﺩﻡ ﺭﺍﻣﺤﺮﺭﺍﻥ ﺳﺨﻦ، ﺷﺎﻩ ﺑﯿﺖ ﺍﺑﺮﻭﯾﻨﺪ ﺯ ﺭﻭﯼ ﻧﺴﺨﻪ ﺗﺸﺮﯾﺢ، ﺭﻭﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍﻧﻤﺎﻧﺪ ﻓﯿﺾ ﺩﺭﯾﻦ ﺧﺸﮏ ﻃﯿﻨﺘﺎﻥ ﺻﺎﺋﺐ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺭﺳﺎﻧﯿﻢ ﺧﺎﮎ ﺣﺎﺗﻢ ﺭﺍ
غزل شماره ۶۰۶ ﻣﮑﻦ ﺑﻪ ﻏﻨﭽﻪ ﮔﺮﻩ ﻧﻮﺑﻬﺎﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺗﺒﺴﻤﯽ ﮐﻦ ﻭ ﺑﮕﺸﺎﯼ ﮐﺎﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﮔﻞ ﺑﯽ ﺧﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﮔﺮ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﮐﻨﯽ، ﺧﺎﺭﺯﺍﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍﻓﻠﮏ ﺳﻮﺍﺭ ﭼﻮ ﻋﯿﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺷﺪ ﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﺗﺎ ﻧﻔﺸﺎﻧﯽ ﻏﺒﺎﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍﮐﺠﯽ ﺯ ﻣﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺮﺩﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﮐﺎﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍﻣﺒﻨﺪ ﻧﻘﺶ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻮﺝ ﺳﺮﺍﺏ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﻣﯽ ﭘﻮﺩ ﻭ ﺗﺎﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﺧﺮﺍﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﺮﺍﺑﯽ ﺩﻝ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍﻋﺠﺐ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺯ ﺧﺎﮎ ﺑﺮﺧﯿﺰﺩ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍﺧﻮﺷﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭼﻮ ﺻﺎﺋﺐ ﺯ ﺧﺎﮐﺴﺎﺭﯼ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﺧﺎﮎ ﺯﻧﺪ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ
صفحه 61 از 718
