»غزل شماره 218«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~آن شوخ که داد دلبری داددر فن ستمگریست استادبنیاد مرا بخواهد او کندکرده است دگر ستیزه بنیاداز جور و جفاش کی برم جانو ز بیدادش کجا برم داداز غمزهٔ کافرش صد افغانو ز دست غمش هزار فریادیک لحظه نمی‌رود ز یادمیک لحظه نمیکند مرا یادباد است بگوش او حدیثمآندم که رساندش بدو بادخرم چو شوم دلش غمین استگردم چو غمین دلش شود شادگر جان خواهد فدا توان کردور دل خواهد بجان توان دادبیهوده بگرد عقل گشتمعشقست که داد را دهد دادمهر معشوق و آتش عشقدر سینه فیض تا ابد باد
»غزل شماره 219«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~هرکجا بود خوبی در فنون حسن استاددر رموز معشوقی از تو میبرد ارشادزلف کافرت سرکش تیر غمزه‌ات جانکاهدین ز دست این نالد جان از او کند فریادعشق تو خرابم کرد هجر تو کبابم کرداز لبت شرابم ده زنده‌ام کن و آبادبیتو چون توانم زیست با تو چون توانم بودهجر میکند بیداد وصل میکند بنیادهجرت آتش افروزد وصل پاک میسوزدای ز هجر تو فریاد وی ز دست وصلتدادچند اسیر خود باشیم از خودم بخر جاناگرد سر بگردانم لیکنم مکن آزاداز خودم رهائی ده تا همه ترا باشممحو ذکر تو گردم جز تو هیچ نارم یادخواهم از خود آزادی تا ترا شوم بندهچون ترا شدم بنده از جهان شوم آزادبیتو در نفیرم من در غم و زحیرم منخویش را بمن بنما تا شود ز رویت شادفیض میردا ز دوریت و ز بلای مهجوریتکی تو این روا داری چون پسندی اینبیداد
»غزل شماره 220«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~غم کشت مرا ز دست غم دادفریاد ز غم هزار فریاداجزای مرا ز هم فروریختغم داد مرا چو گرد بر بادبنیاد مرا نهاد بر غمآن روز که ساخت دست استادبنیاد منست بر غم و همغم میکندم ز بیخ و بنیادای دوست بگو بغم که تا کیبر جان اسیر خویش بیدادنی نی نکنم شکایت از غمویرانه عشق از غم آبادچون مایهٔ شادیست هر غمگوهر شادی فدای غم بادگر غم نبود کدام شادیویران باید که گردد آباداز غم دارم هر آنچه دارمای غم بادا روان تو شادخوش باش ای فیض در گذار استگر شادی و گر غمست چون باد
»غزل شماره 221«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~داد از غم عشقت ای صنم دادفریاد ز تو هزار فریادبیمارت را نمیکنی بهغمناکت را نمیکنی شادبر نالهٔ من نمیکنی رحموز روز جزا نمیکنی یادداد از تو کجا برم که جز توکس نتواند داد من دادمن در غم تو تو لا ابالیانی فی داد و انت فی وادیکباره بیا بریو خونماز من تسلیم و از تو بی دادتا کی دل فیض ای ستمگردر بند غم تو و تو آزاد
»غزل شماره 222«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ز خویش دست نداریم هرچه بادا بادسری ز پوست بر آریم هرچه بادا باداگر چه تخم محبت بلا ببار آردببوم سینه بکاریم هرچه بادا بادگذر کنیم ز جان و جهان بدوست رسیمز پوست مغز بر آریم هرچه بادا بادرهی که دیده‌وران پر خطر نشان دادندبدیده ما بسپاریم هرچه بادا باداگر چه گریهٔ ما را نمیخرند بهیچز دیده اشک بباریم هرچه بادا باداگر چه قابل عزت نه‌ایم از ره عجزبر آستانش بزاریم هرچه بادا بادبقصد دشمن پنهان خویشتن دستیز آستین بدر آریم هرچه بادا بادکنیم محو ز خود نقش خود نگار نگاربلوح سینه نگاریم هرچه بادا بادچو فیض بر سر خاک اوفتیم پیش ازمرگعزای خویش بداریم هرچه بادا باد
»غزل شماره 223«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~تن در بلای عشق دهم هر چه باد بادسر در قفای عشق نهم هر چه باد بادگاهی دل شکسته من، عشق کهربااین که به کهربا بدهم هر چه باد بادچون در هوای او تن من ذره ذره رفتجان هم بمهر دوست دهم هر چه باد بادخود را باو سپارم و تسلیم وی شومچون عشق گشت پادشهم هر چه باد باداز جذب شور عشق بیک حمله از دوکوناندر فضای دوست جهم هر چه باد باددر عشق دوست چون قدمم استوار شدسر در رهش بباد دهم هر چه باد باددل بر کنم چو فیض ز بود و نبود خویشاز ننگ این وجود رهم هر چه باد باد
»غزل شماره 224«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~از آن میان نزنم دم که مو نمیگنجدو زان دهان که در و گفتگو نمیگنجدچه گویم از غم دل در شکنج گیسویشکه در زبان سخن تو بتو نمیگنجدحدیث آن لب شیرین نیایدم بزبانحلاوت اینهمه در گفتگو نمیگنجدوصال دوست نه بتوانم آرزو کردنبه تنگنای دلم آرزو نمیگنجدبفرض اگر همه روی زمین شود دفترحکایت شب هحران درو نمیگنجدز دود ناله چگویم کز آسمان بگذشتز خون دیده که در نهر و جو نمیگنجدبس است فیض شکایت که پر شداین دفترز دود دل که درو تار مو نمی‌گنجد
»غزل شماره 225«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ز قرب دوست چگویم که مو نمیگنجدز بعد خود که درو گفت‌وگو نمیگنجدچه جای نکتهٔ باریک و حرف پنهانستمیان عاشق و معشوق مو نمیگنجدبیان چه سان بتوان از جمال او حرفیچه در بیان و زبان وصف او نمیگنجدزبان بکام خموشی کشیم و دم نزنیمچه جای نطق تصور درو نمیگنجدز بس نشست ببالای یکدگر سودابیقعهٔ سر من های و هو نمیگنجدسبو ز دست بنه ساقیا و خم بر گیرکه قدر جرعهٔ ما در سبو نمیگنجدسبو چه باشد و یا خم گلوی ماست فراخبیار بحر مگو در گلو نمیگنجدچو در خیال در آئی همین تو باشی توکه در مقام فنا ما و او نمیگنجدچو فیض در تو فنا شد دگر چه میخواهدچو جای وصل نماند آرزو نمی‌گنجد
»غزل شماره 226«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~کشد هر جنس جنس خود سخن گرد سخن گردددل از خود چون بتنک آید بگرد آن دهن گرددچو گردم تشنهٔ معنی دلم ز آن لب سخن گویدچو آب زندگی جویم در آن خط و ذقن گرددمی و مستی اگر خواهم ز چشمانش دهدساغرز حال دل خبر گیرم در آن زلف و شکن گرددکه از ضد دل بضد آید که ضد گردد بضد پیداز قد راستش پرسم بدور قد من گردداگر در انجمن باشم کشد دل جانب خلوتچو در خلوت نشینم دل بگرد انجمن گرددروم سوی چمن گر من ز آهم میشود صحرابصحرا گر روم صحرا ز اشک من چمن گرددچنانم از پریشانی که گر خواهم بلب آرمزبان از حرف جمعیت پریشان در دهن گردددلم گم کرده چیزی را نمیداند چه چیز است آناگر بوئی برد از خود بگرد خویشتنگردددلی کو در جهان گل نباشد وصل را قابلبیاد صاحب منزل بر اطلال و دمن گرددحجابش ما و من باشد چو بشناسد من و ما راشناسد گر من و ما را بگرد ما و من گرددبود حب وطن ز ایمان وطن جان را بود جانانوطن را گر شناسد جان بقربان وطن گرددز یاران فیض میخواهد جوابی چون غزل گویددهن گرد سخن گردد سخن گرد دهن گردد
»غزل شماره 227«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~جان جز خیال رویت نقشی دگر نبندددل جز بعزم کویت رخت سفر نبنددبوی تو تا نیاید جان ننگرد گلی راروی تو تا نبیند بر بت نظر نبنددمهر تو تا نتابد یک جان ز جا نخیزدگر خدمتت نباشد یک دل کمر نبنددز آن روح کایزد پاک در جسم تو نهان کردچشم قضا نبیند دست قدر نه نبندددر گلشن حقایق یک گل چو تو نرویددر روضهٔ خلایق چون تو ثمر نه بنددننمائی از رخانرا نگشائی ار لبانرااز خار گل نروید در نی شکر نبنددآنکسکه دید رویت می‌خورد از سبویتغیر تو در ضمیرش صورت دگر نه بنددرو از تو بر نتابم تا کام خود بیابمدانم یقین خداوند بر بنده در نبنددسودای شعر گفتن از تست در سر فیضآنرا که درد سر نیست چیزی بسر نبندد
صفحه 23 از 98
