»غزل شماره 288«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~شوریدهٔ صحرائی در خانه چسان باشداز عقل چو شد برتر فرزانه چسان باشدتا نگذرد از هستی دستش ندهد مستیتا جان ندهد از کف جانانه چسان باشدعشق ار نکند مستش کی دوست دهد دستشتا می نخورد زان کف مستانه چسان باشدمیخانه نباشد سر لذت ندهد مستییکدم چو تهی ماند میخانه چسان باشدآن یار چو شد یارش بگسست ز اغیارشبا مردم بیگانه همخانه چسان باشدآنرا که کند عاقل عاشق نتواند شدو آن را که کند عاشق فرزانه چسان باشدآن را که کند دلشاد اندوه کجا بیندآنرا که کند آباد ویرانه چسان باشدآنرا که کند یاری هرگز نکشد خواریو آنرا که دهد رازی بیگانه چسان باشدآنرا که کند مجنون از عقل چه دریابدو آنرا که خرد بخشد دیوانه چسان باشدآنرا که دهد عشقی پنهان نتواند کردگر پرده نیفتد زو افسانه چرا باشدتا دل نبرد دلبر شوری نفتد در سرشور ار نفتد در سر غمخانه چسان باشدچون فیض باو ره برد یکجرعه از آن میخوردجز عشق رخ او را کاشانه چسان باشد
»غزل شماره 289«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~آن دل که توئی در وی غمخانه چرا باشدچون گشت ستون مسند حنانه چرا باشدغمخانه دلی باشد کان بیخبر است از توچون جای تو باشد دل غمخانه چرا باشدبیگانه کسی باشد کو با تو نباشد یارآنکس که تواش یاری بیگانه چرا باشددیوانه کسی بوده است کو عشق نفهمیده استآنکس که بود عاشق دیوانه چرا باشدفرزانه کسی باشد کو معرفتی داردآنکو نبود عارف فرزانه چرا باشددردانه بود سری کو در صدف سینه استسنگی که بود بیجان دردانه چرا باشدآن دل که بدید آنرو بو برد ز عشق هوعشق دگر آنرا او کاشانه چرا باشدآن جان که تواش جانان غیر از تو کرابیندواندل که تواش دلبر بت‌خانه چرا باشدنورت چو بدل تابد راهی بتو دل یابدشمع رخ حوران را پروانه چرا باشدزاهد چو کند جانان چون نیست تنش راجاندر کالبد بیجان جانانه چرا باشدرو سوره یوسف خوان تا بشنوی از قرآنحقست حدیث عشق افسانه چرا باشدفیض است ز حق خرم هرگز نخورد او غمچون یافت عمارت دل ویرانه چرا باشد
»غزل شماره 290«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~کسی از عمر برخوردار باشدکه از عشق نگاری زار باشدهوای دلبری ما پسند استدو عالم را بهل ز اغیار باشدبغیر عشق دل چیزی نخواهدکه غیر عشق بر دل بار باشدخلایق جمله در خوابند الادو چشم عاشقان بیدار باشدز کوی دوست می‌آید نسیمیکسی یابد که او هشیار باشدکسی را کو ز عشقی برد بوئیچه پروای گل و گلزار باشددلی راکو بود داغی ز عشقیکیش با لاله یا گل کار باشدکسی کو یافت ذوق لذت عشقز جنت گر زند دم عار باشدبهشت دیگران گلزار باشدبهشت ما رخ دلدار باشدنعیم زاهدان حور و قصور استنعیم عاشقان دیدار باشدجحیم بی‌غمان دود است و آتشجحیم ما فراق یار باشدنه پیچم از بلای دوست گردنکه در عشق امتحان بسیار باشدکسی را میرسد لاف محبتکه چشمش زار و دل افکار باشدبهشت فیض باشد عشق جانانز اشگش تحتها الانهار باشد
»غزل شماره 291«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~هر کجا داغ و درد و غم باشدکاش بر جان من رقم باشدنو بنو مرهمیست بر دل ریشدرد و داغی که دم بدم باشدز آتش عشقم ار بسوزد جانیا شود شعله دل چو غم باشدخام افسرده را چو باید پختآتش عشق مغتنم باشدهرکه در عشق میتواند سوختبجهنم رود ستم باشددارم امید آنکه در غم عشقدل من ثابت القدم باشدوه که گلزار داغهای دلمخوشتر از روضهٔ ارم باشدهرکه در دل نباشدش عشقیحاصلش حسرت و ندم باشدفیض را بخت اگر کند یاریدر ره عشق حق علم باشد
»غزل شماره 292«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~چکنم دلی را که ترا نباشدچکنم تنی را که بقا نباشدبزمین زنم سر بفنا دهم جانبرهت سر و جان چو فدا نباشدبروم در آتش اگرم برانیکه بسوزم آنرا که سزا نباشدشکنم دو پا را برهت ار نپویدببرم دو دست ار بدعا نباشدبکنم دو چشمی که ترا نبیندنبود در و نور و ضیا نباشدببرم زبانرا چه نگویدت شکردو لبم به بندم چه ثنا نباشدنخورم ز نانی که نه طاعت آردچکنم طعامی که غذا نباشدبکجا برم تن نکشد چو بارتبکجا برم جان چو فدا نباشددلم ار نسازد ببلای عشقتسزد ار بسوزد چو سزا نباشدبجفا بسوزم ببلا بسازمکه شنید عشقی که بلا نباشدبجهنم آیم چو توئی در آنجانروم بجنت که لقا نباشدلب فیض بندم ز حدیث اغیارکه حدث بود کان ز خدا نباشد
»غزل شماره 293«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~هر که بیمار تو باشد درد بیمارش نباشدنشنود قول طبیبان با دوا کارش نباشدمست عشق ار زهر نوشد یا شکر فرقی نباشدبر سرش گر تیغ بارد هیچ آزارش نباشداز حبیب ار جور بیند لطف می‌پندارد آن رالطف را پندارد او هرگز سزاوارش نباشدهر که رسوا گردد از عشق بت صاحب جمالاز ملامت سر نپیچد عیب کس عارش نباشددوشبگذشتمبکویمی فروشان زاهدی بامن بگفتباده صوفی می ننوشد با گنه کارش نباشدگفتمش صافی نگردد تا ننوشد بادهصافیذوق مستی تا نیابد نزد او بارش نباشدمیکند بر خویشتن دشوار عاقل کارها رابر خود ار آسان بگیرد عشق دشوارش نباشدبر فراز آسمان کی جای یابد چون مسیحاجز کسی کو در زمین فکر خرو بارشنباشدفیض مگذر زان سخن کانرا نمیآریبجایبد بود گفتار آنکس را که کردارش نباشد
»غزل شماره 294«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~با دوست مگو رازی هرچند امین باشدشاید ز برون در دشمن بکمین باشدچون دوست بود همدم دم هم نبود محرمآگه بود از رازت با دل چو قرین باشداز راز چو پردازم از دل بدل اندازمآگه نشود تا دم چون دم بکمین باشدرازی که نبی از حق بی‌دم شنود آن راروحش نبود محرم هر چند امین باشداز حسن و جمالش گر رمزی بدم گویددر سینه نگه دارم تا پرده‌نشین باشدآمد بر من یکدم برد از دل من صد غمگفتم که همین یکدم گفتا که همین باشدگفتم چکنم با دل تا غم نبود در ویگفتا غم من دارد بگذار غمین باشدچون دید که هشیارم رفت از برم و میگفتعاشق چو چنان باشد معشوق چنین باشدشیرین سخن تلخش شوری بجهان افکندچون لب شکرین باشد حرفش نمکینباشدبر گرد سرش گشتم گفتا مهل از دستمعاشق چو شود خاتم معشوق نگین باشدگویند بصحرا رو شاید بگشاید دلصحرا نگشاید دل خاطر چو حزین باشدگویند ز این و آن تا چند سخن گوئیزان رو که در آن باشد زانرو که درین باشدگه مینگرم آنرا گه مینگرم این راچون جلوه گه حسنش گه آن و گه این باشدمه پیکری از مهرش تیری زندم بر دلمن مشتری آنم کان زهره چنین باشدآنرا که هوای او در فیض نماند آبدر آتشم ار سوزد جان خاک زمین باشد
»غزل شماره 295«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~دلم بس نیست ماوای تو باشدبیا تا دیده هم جای تو باشدخوشا چشم نکوبختی که درویجمال عالم آرای تو باشدخوش آن سر مست عشق لاابالیکه مدهوش تماشای تو باشدخوش آن شیرین سخنهای شکرریزکه از لعل شکر خای تو باشدنمک دارد سخن زان لعل شیرینبده دشنامی ار رأی تو باشددل مخمور من بیمار آنستکه مست چشم شهلای تو باشدخوشا آندم که جان بپذیری ای فیضسرش آنگاه در پای تو باشد
»غزل شماره 296«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~خوشا آندل که ماوای تو باشدبلند آن سر که در پای تو باشدفروناید بملک هر دو عالمهر آنسر را که سودای تو باشدسرا پای دلم شیدای آنستکه شیدای سرا پای تو باشدغبار دل بآب دیده شویمکنم پاکیزه تا جای تو باشدخوش آن شوریدهٔ شیدای بیدلکه مدهوش تماشای تو باشددلم با غیر تو کی گیرد آراممگر مستی که شیدای تو باشدنمیخواهد دلم گل گشت صحرامگر گل گشت که شیدای تو باشدخوشی در عالم امکان ندیدممگر در قاف عنقای تو باشدز هجرانت بجان آمد دل فیضوصالش ده اگر رای تو باشد
»غزل شماره 297«~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~مرا تو دوست نداری خدا نخواسته باشدبنزد خود نگذاری خدا نخواسته باشدبرانیم ز در خویشتن بخواری و زاریحق وفا نگذاری خدا نخواسته باشدسگان کوی درت را چو بشمری ز سرلطفمرا در آن نشماری خدا نخواسته باشدز دست عشق تو خون جگر پیاله پیالهکشم تو رحم نیاری خدا نخواسته باشدبمیرم و ببرم حسرت رخت بقیامتچنین کشیم به زاری خدا نخواسته باشدکنم بخدمت تو عرض مدعا دل ریشتو رو بمدعی آری خدا نخواسته باشدبتو گمان نبرد فیض اینقدر ستم و جورتو این صفات نداری خدای نخواسته باشد
صفحه 30 از 98
