«غزل شماره ۶۱۷»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~من واله جمال فروزان یک کسمآشفتهٔ دو زلف پریشان یک کسمسامان مرا یکی و سر من یکی بودسودا یکی و بیسر و سامان یک کسمهر جا بهر که روی کنم سوی او بودبینای یک جمالم و حیران یک کسمجمعیتم ز جمع کمالات یک کس استشیدای یک جمیل و پریشان یک کسمتیغ ار کشد بقصد سرم بسملش شومدر مذبح محبت قربان یک کسممشرک نیم پرستش باطل نمیکنمحق بین و حق پرست بفرمان یک کسماز هر خسی قبول عطائی نمیکنممستغرق مواهب احسان یک کسمچون گربگان بسفرهٔ هر کس نمیرومهمچون شتر نواله خور خوان یک کسم
«غزل شماره ۶۱۸»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~قلم گرفتم و گفتم مگر دعا بنویسمدعا بیار جفا کار بیوفا بنویسمشکایتی بلب آمد ز جورهای تو گفتمبهیچ نامه نگنجی ترا کجا بنویسمدعا و شکوه بهم در نزاع و من متحیرکدام را ننویسم کدام را بنویسمخدای داند و بس جز خدا کسی نه بداندکه گر سر گله را وا کنم چها بنویسماگر سر گله را واکنم وفا ننمایدمداد بحر و بیاض زمین کجا بنویسمنه بحر ماند و نه بر نه خشک ماند و نه تراگر شکایت دلبر بمدعا بنویسمهمان بهست که خاموش گردم از گله چون فیضز مدعا نزنم دم همین دعا بنویسم
«غزل شماره ۶۱۹»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~بدوست حال دل سوگوار را چه نویسمبیار غار خود احوال غار را چه نویسمبروز عید خود آن مایهٔ سرور و سعادتحکایت غم شبهای تار را چه نویسمغم فراق عزیزان فزون ز حد شمار استچگونه عرض کنم بیشمار را چه نویسمز دست رفت مرا کار و بار تا تو برفتیبجان کار غم کار و بار را چه نویسمکنار کردی و شد بی‌کرانه درد و غم منحدیث درد و غم بیکنار را چه نویسمقرار دل چو توئی بی‌تو دل قرار نداردسوی قرار ز غم بیقرار را چه نویسمبمن ز سوی تو هرگز پیام و نامه نیامدحدیث یک غم بیش از هزار را چه نویسمغبار غم بسر هم نشست در دل تنگمچو گویم از دل تنگ و غبار را چه نویسمچها که بر سرم آورد روزگار جدائیشکایت ستم روزگار را چه نویسمحکایت غم هجران شنید هر که دلش سوختبدوستان سخن شعله بار را چه نویسمبروزگار من آنها که از فراق تو آمدز صد هزار هزاران هزار را چه نویسمخموش فیض که بر یار حال پنهان نیستبیار قصه هجران یار را چه نویسم
«غزل شماره ۶۲۰»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~من آن نیم که توانم ز تو جدا باشمجدا شوم ز تو در معرض فنا باشمبغیر سایهٔ لطف تو جای دیگر هستجدا اگر ز تو باشم بگو کجا باشمخدایرا مپسند ای تو زندگانی منکه یکنفس بفراق تو مبتلا باشمجدا ز تو زیم ارمن تنی بوم بیجانو گر بیاد تو میرم ابوالبقا باشمبرای تو زیم و در ره تو میمیرمترا نباشم اگر من بگو کرا باشمبآسمان برسم گر ترا زمین گردمسر شهانم اگر من ترا گدا باشمترا نه بیند اگر چشم من چکار آیدفدای تو نشوم در جهان چرا باشماگر ندای تعال تو نشنود گوشمبدوش حامل گوش چنین چرا باشمچو پای من نرود در ره تو گو بشکنترا چه نیست چه در بند دست و پا باشمخموش فیض که هر بد که بر سرم آیدبود سزای من و من سزای آن باشم
«غزل شماره ۶۲۱»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~چه میشود که مقیم در جناب تو باشمسگ جناب تو باشم رقیب باب تو باشمچه میشود که شب و روز گرد کوی تو گردمدر انتظار بر افکندن نقاب تو باشمچه میشود که گهی از در عتاب در آئیکه از قصور نه شایسته خطاب تو باشمچه میشود که بتلقین حجتم بنوازیکه چون سوال کنی واقف جواب تو باشمچه میشود که ببزم وصال خود دهیم جاجزای کرده چه شایسته ثواب تو باشمچه میشود که بهجران خویش نگذاریمسزای کرده چه مستوجب عقاب تو باشمچه میشود که نجوئی ز من حساب و کتابیغریق بحر کرمهای بیحساب تو باشمچه میشود چو مرا فیض دادهٔ لقب از لطفمدام سرخوش فیض شراب ناب تو باشم
«غزل شماره ۶۲۲»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~تا من نشوم بیخود هشیار نمیباشمتا دل ندهم از کف دلدار نمیباشمگر غیر شوم یکدم با ناز نه پیوندمتا یار نمی‌باشم با بار نمیباشممن هم من و هم اویم هم قلزم و هم جویمیک بینم و یک باشم بسیار نمیباشمآنرا که شود چاره ناچار فنا گرددچون چاره من شد او ناچار نمیباشمآنرا که رخش بیند هوشی بنمیماندز آنروست که من یکدم هشیار نمیباشمدر دار چو باشد او غیری نبود دیاردیار چو باشد او در دار نمیباشماز یار وفادارم یکدم نشوم غافلدر ذکرم و در فکرم بیکار نمیباشمگر صحبت او خواهی از صحبت خود بگذربا خویش چه باشم من با یار نمیباشمهر گاه که با غیرم در خوابم و بیخیرمبیدار چو می‌باشم بیدار نمیباشماو نیست چو در کارم بیکارم و بیکارمدر کار چو می‌باشم در کار نمیباشمبیماری اگر بینی بیماری عشقست آنبیمار چو می‌باشم بیمار نمیباشمصد شکر بدرویشی هرگز نزدم نیشیآسایش خلقانم آزار نمیباشمایانم و هموارم آسان کن دشوارممانند گران جانان دشوار نمیباشمپائی چو رسد بر سر دستی فکنم اسپراز خاک رهم کمتر جبار نمیباشمای فیض بس از دعوی از دعوی بیمعنیآن بس که بدوش کس من بار نمی‌باشم
«غزل شماره ۶۲۳»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~چون غمی زور آورد خود را بصحرا میکشمناله را سر میدهم از دیده دریا میکشمراز در دل بیش از این نتوان نهفتن چند و چندبر سر هر چارسو بانگ علالا میکشمنی غلط کی میتوان گفتن بهر کس راز دلهمدمی هر جا بیابم ناله آنجا میکشمهر کجا گردد دو چارم بیسراپا آگهیبی سراپا در رهش سر می‌نهم وامیکشمروز بذل وصل جان افزای خود گر سرکشیدمن بگرد کوی او از ضعف تن پا میکشمسر خوشم از نشاه صهبای جام معرفتچون نیابم محرمی این باده تنها میکشمآگهی باید ز سر جان و آنگه رنج تنگر نباشم آگه از خود رنج بیجا میکشمگاه در چشمم درآید گاه در دل جا کنداز جمالش گاه ساغر گاه مینا میکشماز برای آنکه در عقبا بیابم راحتیرنج گوناگون بسی در دار دنیا میکشمسر بسر صحرا ز دود آه من شد کوه کوهتا نسوزد شهر آهم را بصحرا میکشمدرد روزم را بشب می‌افکنم ز آشفتگیکار دی را از پریشانی بفردا میکشمهر جمیلی از جمالش بادهٔ دارد دگربادهای گونه‌گون زان حسن یکتا میکشمدیدهام جامست و بت مینا و حسن دوست میبادهٔ توحید حق زین جام و مینا میکشمآن صهیبی کو کند پرهیز از صهبائیمآن صهیبم من که با پرهیز صهبا میکشمفیض میخواهد که سرّ خویش را پنهان کندمن ز نظمش اندک اندک رازها وامیکشم
«غزل شماره ۶۲۴»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~از معانی مغز بیرون میکشممعنوی داند که من چون میکشمبسته دارم تا نظر در صورتیمعنی هر لحظه بیرون میکشملیلیی دارم که نتوان دیدنشدر غمش صد بار بیرون میکشمکاسهای زهر هجر دوست راعشق میداند که من چون میکشمموسیم من عقل هرون من استمنت نصرت ز هرون میکشمیکسر مو سر نه می‌پیچم ز عقلاین ریاضتها بقانون میکشماز پی تحصیل زاد آخرتجورها از دنیی دون میکشمدم بدم زان غمزه تیری میرسدخامهٔ پرهیز در خون میکشمبهر بی‌اندازه عیشی در درونمحنت ز اندازه بیرون میکشمدل ز دنیا کنده و در ارض تنرنج خسف جسم قارون میکشمرنجها باشد کلید گنجهارنجها از طاقت افزون میکشمتا رسم از رنج در گنجی چو فیضجورها از چرخ گردون میکشم
«غزل شماره ۶۲۵»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~از دلم بس ناله بیرون میکشموز جگر بس کاسهٔ خون میکشمبر درت می‌آورم صد گون نیازتا ز تو یک ناز بیرون میکشمعشوهٔ را کاورد در گردشمعشوها از چرخ گردون میکشمخون دل ریزم بجای می بجامخون بجای آب گلگون میکشممطربا چون دست بر قانون کشندناله من هم بقانون میکشمچن تبسم میکنی خون میخورمحسرتی زان لعل میگون میکشمگر کند رطل گران دریا دلیمن ز خون دیده جیحون میکشمبر سر راهت فتاده خوار و زارخویش را در خاک و در خون میکشمکاسهای زهر هجران تراهیچ میدانی که من چون میکشمگر کشند از دست دشمن جورهامن ز دست دوست افزون میکشمطالع شوریدهٔ دارم چو فیضاینهمه از بخت وارون میکشممحنت و بیدادم از دست خود استحاش لله کی ز گردون میکشم
«غزل شماره ۶۲۶»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~کنم اندیشهٔ دنیا شود عقبا فراموشمکنم اندیشه عقبا شود دنیا فراموشمبیا اندیشه باقی کنم کان جای اندیشه استز فانی بر کنم دل تا شود یکجا فراموشمکسی کز وی من آبادم دمی نگذارد از یادمولی از عزو استغنا کند خود را فراموشمشوم غافل از و هر دم دگر آید فرا یادمبیادش گویم ای مقبل مشو جانا فراموشممرا تا بینمت سیر و بیادم آر چون رفتیبیا اینجا در آغوشم مکن آنجا فراموشمدل اندر عهد او بستم بامید وفا داریچو دانستم که خواهد کرد بی‌پروا فراموشممرا آن یار میگوید بیادم دار پیوستهنه امروزم بیاد آری کنی فردا فراموشماگر پیوسته نتوانی گهی در خاطرم میداربیادی چون مرا هر جا مکن یکجا فراموشمبیادی چون مرا هر دم سزد گاهی کنی یادمروی یکدم گر از یادم مکن الا فراموشمچو فیض از دین و از دنیا گذشتم بهر یاد اوبآن غایت که شد هم دین و هم دنیا فراموشم
صفحه 63 از 98
