«غزل شماره ۶۵۷»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~زین جهان پست بالا میرومتا محل قدس اعلا میروماز مکان و لامکان خواهم گذشتتا فراز جا و بیجا میروممیروم تا موطن اصلی خویشاز کجاها تا کجاها میرومنقی باطل کردم و اثبات حقاز لم و لا سوی الا میروممرغ جان را رسته بال معرفتتا نه پنداری که با پا میروماین دوتائی خرقهٔ پر عار راخرق کردم عور و یکتا میرومرفته رفته در تنم جان شد بزرگتنگ شد جا سوی بیجا میروممن نمی‌گنجم درین عالم دگربر من اینجا تنگ شد جا میروممیروم تا منبع هر هستییجای فیض آنجاست آنجا میروم
«غزل شماره ۶۵۸»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~از سر کویت ای نگار میروم و نمیروماز بر و بوم این دیار میروم و نمیرومزد بجگر ز غمزه نیش راند مرا ز نزد خویشخسته جگر ز بزم یار میروم و نمیرومجان و دلم شکار کرد دورم از این دیار کردبی دل و جان از این دیار میروم و نمیرومگر قدمی نهی به پیش باز کشم بسوی خویشنیست بدستم اختیار میروم و نمیرومروی دلم بزجر خست پای دلم بزلف بستخسته و بسته دلفکار میروم و نمیرومسوی من از حیا نظر میکند و نمیکندمن ز ادای او زکار میروم و نمیرومگه بلقاش جان و دل میدهم و نمیدهمگاه ز خویش فیض وار میروم و نمیروم
«غزل شماره ۶۵۹»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~رعیتی است چو خاری بیا امیر شوممیسراست غنا من چرا فقیر شومبهمتی شوم استاد کارخانهٔ عشقتلمذ خردم پس بیاد پیر شومبود چو عزت در عشق رو بعشق آرمعزیز دهر توان شد چرا حقیر شومز قید عقل رهم دل بعشق حق بندمچرا بعقل و تکالیف عقل اسیر شومبداردم بدر شه بگیردم بگنهبدست عقل چو در بند دار و گیر شومجنون عشق بدست آورم شوم استادشهنشهی کنم و میر هر امیر شومدوم ز مملکت عقل تا فلاه جنونبشیر اهل جنون باشم و نذیر شوماگر اسیر شوم عشق را اسیری بهکه چون اسیر شوم عشق را امیر شومهر آنچه یافتم ای فیض از اسیری بودمرید باشم از آن به که شیخ و پیر شوم
«غزل شماره ۶۶۰»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~بینم چو جمال یار مدهوش شومیادش چو کنم ز خود فراموش شومچون روی نماید همگی چشم شومچون در سخن آید همه تن گوش شوماز دور آید برش سراسیمه دومنزدیک من آید همه آغوش شومآید بکنارم ز میان بر خیزمگیرد ببرم چو تنگ از هوش شوملب بر لب من نهد شوم مست و خرابگر بوسه دهد ز ذوق بیهوش شومساغر دهدم شوم ز سر تا پا لبگوید چو بنوش جملگی نوش شومآشفته کند زلف و گشاید گیسوسر مست و خراب و واله از بوش شومخواهد دل و جان شوم سراپا دل و جانخدمت خواهد همه تن و توش شومبهر طوفش شوم سراپا گردانیاری اگرش بود همه روش شومگیسو چو کمند و زلف چون دام کندصید زلف و اسیر گیسوش شومگوید چو بیا شوم ز سر تا پا سرغلطان غلطان چو گوی واسوش شومگر تیغ کشد شوم سراسر گردنتا کشته شوم خاک سر کوش شومتیر اندازد شوم سراپای هدفوانگه قربان دست و بازوش شومچوگان چو بدست گیرد و تازد رخشدر عرصه میدان شوم و گوش شومدر دیگ جفا و محنتم گر بپزداز سر تا پای جملگی جوش شومگر لعل شکر بار بگفتار آردچون فیض شکر کشم و خاموش شوم
«غزل شماره ۶۶۱»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~باده در باده مست چون نشومیار ساقی ز دست چون نشومرخ برافروخت چون نسوزم منقد برافروخت پست چون نشومبست در پیچ زلف خم در خمپای دلرا ز دست چون نشومباده او هوشیار چون باشمساقی او می پرست چون نشوماوست قبله سجود چون نکنماوست بت بتپرست چون نشومهست او من چسان نباشم نیستهستیم اوست هست چون نشومدل اشکسته میخرد دلدارطالب این شکست چون نشومگفت اگر عاشقی فنا شوفیضراه عذرم ببست چون نشوم
«غزل شماره ۶۶۲»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~آنکه ز الطاف نو پیوست بهمعشق تو با دل من بست بهمآرزوهای مرا غیرت تومجتمع تا شده بشکست بهمنتوان کرد نهان تا دیدمنگهت تا نگهم جست بهمتا کند با دل عشاق قتالصف مژگان تو پیوست بهمبنگاهی بتوانی کشتنلطف و قهرت چو دهد دست بهمعاقبت افکندم چشمانتمتفق گشت دو بد مست بهمبهر یک دل که کند صید از منگشت زلفین تو یک شست بهمشاد از آنم که گرم سر برودغم تو با دل من هست بهمتا کند همرهی یاران فیضاین غزل داد مرا دست بهم
«غزل شماره ۶۶۳»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~از عشق یار خوشم از حسن یار همزان می مدام مستم و زان میگسار هماو جلوه مینماید و من میروم ز خوداز خویش شکر دارم و از لطف یار همهرکس که دید جلوه‌اش از خویش شد تهیاز دست رفت کارش و دستش ز کار همیکجلوه کرد و بر دو جهان هر دو مست شدبیخود ازو زمین و فلک بیقرار همیکجلوه کرد حسرت ازو صدهزار ماندآن جلوه را فدا من و چون من هزار همزان جلوه است شعله دلهای عاشقانزان جلوه است داغ دل روزگار همزان جلوه است موج هوا و ثبات کوهزان جلوه است جوش و خروش بحار همزان جلوه است تازگی و سبزی چمنزان جلوه است شور خزان و بهار همزان جلوه است ناله و افغان عندلیبزان جلوه است لطف گل و قهر خار همزان جلوه کام فیض برآمد درین جهاندر نشاهٔ که عیش بود پایدار هم
«غزل شماره ۶۶۴»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~دردم ز حد فزون شد و غم بیشمار همآه از فلک برون شد اشک از کنار همبا ما ببین که عشق چها کرد و میکنداز دل ببرد طاقت و از جان قرار همدل پا کشید از دو جهان بر امید و صلجان داشت دست از خود و دل شد نزار همپا باز ماند از روش و دست از عملز اندیشه ماند عقل و سرا پا ز کار همآهم ز درد و آتش و اشکم ز غصه خونبخت از فراق تیره و ایام تار همنی ره بکوی او بودم نی قبول اونه کس نشان دهد نه دهد یار بار همافتادهام غریب و حزین مستمند و زارنی بر سرم طبیبی و نی غمگسار همیا رب بگیر دست من زار از کرمبازم رهان ز خویش و ازین گیر و دار همای فیض غم مخور که بمقصود میرسیبختت مساعدت کند و روزگار هم
«غزل شماره ۶۶۵»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~از بخت شکوه دارم و از دست یار هماز دست خویش نالم و دست نگار هماز صد هزار دل ننوازد یکی بلطفگر جان کنند در قدم آن نثار همیکبار پرسشی بغلط هم نمیکنداز عشق ننگ دارد و از یار عار همکی گیرد او ز حال دل عاشقان خبرکز خود خبر ندارد و از سرّ کار همبیند اگر در آینهٔ خود را ز خود رودآگه شود ز حال دل بیقرار همکی میکند در آئینه خود بین من نظردارد ز عکس خویش در آئینه عار همحسنش در آسمان و زمین جلوه‌گر کنداین بیقرار گردد و آن بیمدار همصیتش اگر رسد بنگارند گان چیناز کار دست باز کشند از دیار همجان از لطافت بدنش تازه میشودگوئی گلیست تازه و تر نوبهار همگلدستهاش ز خون دلم آب میخورددر چشم از آن نشسته وزین جویبار همدشنام اگر دهد بکشم منتش بجانبیجا اگر کند گلهٔ بیشمار همای فیض از وفای نکویان طمع ببرکاینقوم را وفا نبود اختیار هم
«غزل شماره ۶۶۶»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~دل میکنمت فدا و جان هماز تست اگر چه این و آن همدل را بر تو چه قدر باشدیا جان کسی و یا جهان همبر روی زمین ندیده چشمیماهی چو زتو بر آسمان همدر ملک و ملک نظیر تو نیستدر هشت بهشت جاودان همجائی که نهی تو پای آنجاما سر بنهیم و قدسیان هممهمان شوی ار شبی مارا تودل پیش کشم ترا و جان همتا بر سر خوان بجز تو نبودمهمان باشی و میزبان همگم گشتهٔ وادی غمت رابینام بمان و بی‌نشان همفیض از تو و جان و دل هم از تواین باد فنای تو و آن هم
صفحه 67 از 98
