«غزل شماره ۸۰۶»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~من نزد توام حاضر هر جای چه جوئی توواندر همه جا هستم بیهوده چه پوئی توبیهوده نمی پویم ای دوست قرارم نیستیکجا بچه سان باشم چون در همه سوئی توهر جا که شدم دیدم نقشی ز جمال توچون نیک نظر کردم گفتم مگر اوئی توگفتا همه اویم من ایرا همه رویم منآری تو نداری پشت آری همه روئی تونور تو جهان بگرفت عالم همه روشن شدای آب حیات جان یا رب ز چه جوئی توچه آب و چه جو چه جان بگذار تو اسما رااسما همه روپوش است خود پرده اوئی توهر سو کشدت میرو هر جا بردت میدواندر خم چوگانش ای فیض چه گوئی تو
«غزل شماره ۸۰۷»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~تن بی جانم و جانم توئی توسراپا کفر و ایمانم توئی توچو با خویشم نه سر دارم نه سامانچو با تو سر تو سامانم توئی توغم دل تنگی من هم منم منخوشیهای فراوانم توئی توز خود سر تا بپا اندوه و دردمسرور سور و درمانم توئی توبکی بی برگ بی بر خار خشکمبرو برگ بهارانم توئی توگرسنه تشنه عریانم بخود منشراب و جامه و نانم توئی تومنم فاسد توئی اصلاح فاسدمنم عصیان و غفرانم توئی تومنم هر بد توئی هر نیک و نیکیکنم گر نیکی احسانم توئی توقبولم گر کنی یارد تو دانیاسیرم بنده سلطانم توئی تودل و جان هر دو در بند غم تستتوئی دلدار و جانانم توئی توندارم بیتو جانی یا دلی منهم این من تو هم آنم توئی توبفریاد دل اشکسته‌ام رسرحیم من تو رحمانم توئی توانینم از تو و بهر تو باشدغیاث جان لهفاتم توئی توحنینم از تو و سوی تو باشدتوئی حنان و منانم توئی تواگر فیضم توئی فیاض آن فیضو گر هم محسن احسانم توئی تو
«غزل شماره ۸۰۸»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~قصه اندوه دل بسیار شد خاموش شوهر که بشنید این انین بیمار شد خاموش شوحرف درد عاشقان داروی بیهوشی بودز استماع آن دلم از کار شد خاموش شویاد ایامی که فخر نیکمردان بود عشقچون حدیث عشقبازی عار شد خاموش شوگوهر اسرار شاید کی بدست سفله دادبس سر از گفت زبان بر دار شد خاموش شوذکر این افسانه ممکن بود تا در خواب بودفتنه اکنون زین صدا بیدار شد خاموش شوتاکنون در پرده بود این راز و درها بسته بودزاهد از بوی سخن هشیار شد خاموش شوگفتن اسرار با یاران بخلوت میتوانمجلس ما مجمع اغیار شد خاموش شوچون ز ظاهر میزنم دم آفت دم خفته استگفتگو چون کاشف اسرار شد خاموش شوهیچ دانستی چه آمد رفته رفته بر زبانآنچه اخفا خواستیش اظهار شد خاموش شونو بنو باید سخن در بیت بیت و حرف حرفیکسخن در یکغزل تکرار شد خاموش شوامر فرمائی بخاموشی و خودگوئی سخنشرح کتمان سخن طومار شد خاموش شوخواست تا رمزی بگوید شد عنان از دست فیضگفتمش ناگفتنی بسیار شد خاموش شو
«غزل شماره ۸۰۹»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ای عشق رسوا کن مرا گو نام بر من ننگ شوباید که من عشرت کنم گو ناصحم دلتنگ شومغزم برون آمد ز پوست افتادم اندر راه دوستای شوق رهبر شو مرا ای عشق پیش آهنگ شوچون شوق رهبر باشدم از دوری منزل چه غمچون عشق در پیش است گوهر گام صد فرسنگ شوای عقل از دوری مگو در راه مهجوری مپوگوینده اینجا گنگ شو پوینده اینجا گنگ شواهد زدین گردی بری از عشق اگر بوئی بریدر حلقهٔ مستان در آ با عاشقان همرنگ شوگر مرد عشقی درد جو خاکی شو و گلها برویبیدردی ار خواهد دلت روسنگ شو روسنگ شوگر مرد عشقی جام گیر ترک رسوم خام گیرور عاقلی خوش آیدت در بند نام و ننگ شوکاری کز آن نگشود در بر همزن او را زودترگر عاقلی دیوانه شو دیوانه فرهنگ شوخواهی ز رویش بر خوری وز لعل او شکر خوریموئی شو ای فیض از غمش در زلف او آونگ شو
«غزل شماره ۸۱۰»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~راه حق را مرد باید مرد کوتوشهٔ آن درد باید درد کوچهرهٔ گلگون درینره کی خرندزرد باید روی روی زرد کواشک باید گرم باشد آه سرداشگ گرم ایجان و آه سرد کوفرد میباید شدن از غیر اوسالکی از ما سوی الله فرد کودر ره او گرد میباید شدنآنکه گردد در ره او گرد کویار کی همدرد باید راه راای دریغا یار کی همدرد کوپرورش باید ز عشق دوست جانفیض را از عشق جان پرورد کو
«غزل شماره ۸۱۱»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~هجران جانان تا بچند آ» یار کو آن یار کووین شورش دل تا بکی دلدار کو دلدار کودر سینه دلها شد طپان جانها ز تنها شد زوانتا کی بود این رو نهان دیدار کو دیدار کوذرات عالم مست او خورده شراب از دست اونغمهسرایان کو بکو خمار کو خمار کوافلاک سر گردان و مست خاکست مدهوش الستدر عالم بالا و پست هشیار کو هشیار کوحلاج محو آن جمال دستک زنان در وجد و حالنغمهسرا کای ذوالجلال آندار کو آندار کودر دنیی و عقبی مپیچ جز حق همه هیچست هیچدر دار عالم غیر حق دیار کو دیار کوحق در برابر روبرو بنموده رو از چار سوکوران گرفته جستجو کان یار کو کان یار کومنصور انالحق میزند من صور حق حق میزنمزینصور انا شاهد فنا جز یار کو جز یار کوگر راست میگوئی تو فیض دم در کش و خاموش باشآنرا که باشد محو یار گفتار کو گفتار کو
«غزل شماره ۸۱۲»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ای عاقلان دیوانه‌ام زنجیر زلف یار کوبر شعلهای شوق دل پروانه‌ام دلدار کودل مست او جان مست او تن هم سرا پا مو بمودر جملهٔ ذرات من یکذره هشیار کودل رفت جان هم میرود روح روان هم میرودجانانه را آگه کنید آن دلبر غمخوار کودل بستم اندر زلف او واعظ ز دستم دست شوکافر شدم کافر شدم زنار کو زنار کوقربانیم قربانیم عید وصال او کجاستمشتاق جانم افشانیم آن غمزهٔ خونخوار کوگیرم بر اندازی نقاب بنمائی آنرخ بیحجابلیکن سرت گردم مرا یارائی دیدار کوگفتم که چون بینم ترا شرح غم دل سر کنمآندم که بینم روی او آن طاقت گفتار کوشب با خیال زلف تو کی خواب آید فیض رادر خواب هم کی بینمت آندولت بیدار کو
«غزل شماره ۸۱۳»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~خبری ای صبا ز یار بگوسخنی چند از آن دیار بگواز کسی گو قرار برد از دلبر بی‌صبر و بی‌قرار بگویا ز من سوی او ببر خبریحال این خستهٔ نزار بگوخبر دیگران چه او پرسدحرف من نیز زینهار بگوور ز من پرسد او و از غم منحال زار دل فکار بگوور به بینی که گوش میدارداز غم هجر بی‌شمار بگوور به بینی به تنگ میآیدکم کن از روی اختصار بگوباز از هرچه بگذرد آنجاخبری سوی فیض آر بگو
«غزل شماره ۸۱۴»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~میفزاید جان حدیث عاشقان بسیار گوبگذر از افسانه اغیار و حرف یار گوحرف وصل یار گلزار است و حرف هجر خارخار خار گفتنی گر داری از گلزار گوآن حدیثی کآورد درد طلب تکرار کنیکه حرفی کان دهد جانرا طرب صد بار گواز زمین و آسمان تا چند خواهی گفت حرفیکزمان بگذار ذکر یارو از دیار گوگر طهارت خواهی از غیر خدا بیزار شوور تجارت خوشترت میآید از بازار گوحرف دی گربه بود ز امروز دم میزن زدیحرف پار ار به بود ز امسال حرف پار گوبر کران باش و گران گوش از دم بیگانگانچون حدیث یار آمد در میان بسیار گوحرف اهل عشق را مستانه گوئی باک نیستچون بحرف عاقلان گویا شوی هشیار گوتا تو هشیاری ز سر اهل عرفان دم مزنمست چون گردی ز اسرار آنکه از ستار گوگوئی از شیرین لبان حرفی شکر نامش بنهوز کرانان چون سخن گویند زهرمار گوایکه مینازی به نظم و نثر رنگارنگ خویشچند از گفتار گوئی یکره از کردار گواین سخنها را بیان بیش ازین در کار هستبعد از این ای فیض اگر گوئی سخن طومار گو
«غزل شماره ۸۱۵»~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~دم بدمش به بین ببین تازه بتازه نو بنوگل ز رخش بچین بچین تازه بتازه نو بنوای مه من بیا بیا در دل من درآ درآمهر خودت به بین به بین تازه بتازه نو بنومهر دگر بهر زمان در دل و سینه می نشاندر دل و دیده می نشین تازه بتازه نو بنوجان بخیال آن دو لب هر نفس آورم بلبتا کنمت فدا چنین تازه بتازه نو بنوفیض اسیر ناتوان سوخت در آتش غمانمیکنیش دگر غمین تازه بتازه نو بنو
صفحه 82 از 98
