صفحه 8 از 10: « پیشین 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 پسین »

Nosrat Rahmani | اشعار نصرت رحمانی

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#71 Posted: 29 Aug 2012 09:27

غزلی در شب

شبها که تنها می شوم از خویش می پرسم
بار دگر گر نوجوان گردی
با خود چه خواهی کرد ؟
در کوچه های مست از عطر اقاقی ها
در نم نم باران
در زیر چتر زلف او شب را سحر دیگر نخواهی کرد
در بزم عیاران
آن چشم های تیره لبریز خواهش را
از ابر انبوه غرورت تر نخواهی کرد ؟
در کوچه عشاق
خاک وطن را با دلی پرشور
بر سر نخواهی کرد ؟
قلب پر از امید و خواهش را
با تیغه تیز تبر پرپر نخواهی کرد
غم در دلم پر می کشد
با خویش می گویم
دیگر نمی خواهم بمانم چون رسد تا نوجوان گردم
آموزگار سخت گیری زندگانی بود
من کودک کودن
آنگاه می رانم
خیزاب اشک بر روی ایینه

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#72 Posted: 29 Aug 2012 09:29

خواب گل سرخ

در عطر خواب های گل سرخ
یاران من پیاله گرفتند
لب ریز شوکران
و مرگ را به حجله نشاندند
خندان ، دلاوران
از شب گذشتگان
ما را چگونه گذر دادید
از هفت خوان مرگ ؟
خورشید را چگونه نشاندید
در چشمهایتان ؟
کشتی نشستگان
چگونه گذشتید
بی اعتبار تجربه از موج حادثات

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#73 Posted: 29 Aug 2012 09:29

توپ و دروازه

بعد از جدال جانانه ای شگفت
با شوکت و شکوه
تنها تو مانده ای و تیرک دروازه ای و توپ
توپی که با شتاب پرواز می کند
گویی که انفجار
در دل تو نطفه بسته است
مسحور لذتی که در دل تو خیمه بسته است
و توپ در آسمان آبی پرواز می کند
که ناگهان آن شور و هلهله و شادی
دیگر خموشی و فراموشی ست
و توپ به تیرک دروازه می خورد
گاهی آرام می خزد به درون ، لابلای تور
گاهی به دروازه می ورد و پرواز خویش را
از آن سکو دنبال می کند
ای قهرمان
شادی چه لذت بی رحمی ست

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#74 Posted: 29 Aug 2012 09:32

از بامیان تا بلخ

ماه تمام
بر معبر زمان
رنگین کمان عطر گل یخ
گلتاجی از دو خوشه ی یاقوت
در انتظار ذهن پریشان شاعران
و هفت قرابه شراب تلخ
باد از درازنای شبان
شبان پر از شوکت و شکوه
شب و سفر شعر
از بامیان به بلخ
با من بگو : کجای مکان ایستاده ام
و التهاب درد من از کیست ؟
یا ز چیست ؟
که دندانه ی مضرس اره
این گونه زنجموره کنان
در پای کوبی زخم من
زخم دهان گشاده ی چرک و خون
رقص مرگ بر لوحه ی جنون
سرانجام
این گونه زیر تور و نور
بانوی شعر من میانه ی آن ببرها
کجاست تسمه ی آن ببرهای پیر
کجاست شعر شعرهای پریشانی
بانوی بانوان شب و شعر
با من بگوی
گیسوی چنگ را که بریده است ؟
آغاز زخم من
زخم دهن گشاده
تف چرک
در من گرفت نطفه
با من بگوی
کجای جهان ایستاده ام
و التهاب درد من از کیست ؟
لختی درنگ
تا صدای تبر از جنگل بلور بگذرد
ذهن پریشیده ام به شعر نشیند
بانوی شهر شعر بگوید
گیسوی چنگ را که بریده است
ای یار
یاد آر در پنجاه و هشت سالگی
با دل شوخم چه کرده ای
وقتی میان کوچه و بازار دست تو
سرگرم شیطنتی کودکانه بود
یاد آر ... یار .... یار
با دل شوخم چه کرده ای
که پیر شد ، میان میکده یخ بست
کنون شصت و چهار ساله ام
احساس می کنم
نکند بازیچه بوده است همه عمر
من بازیگری حقیر
بازی دود برکنده ای کهن
باری
آن کس برنده است
که بداند چگونه باید باخت
لباس های شسته
روی بند آویخته است
و بند رخت
شباهت شگفتی
به بند ناف دارد
با هر دو می توان خود را
حلق آویز کرد
و زیرک تر همان که در
رحم مادر
خود را به حلق می کشد
او پیش از آن که به دنیا اید
از آن بیرون پریده است
بانوی بانوان شب شعر
در میان دو ببر سنگی و حشی
در کنام رنگین کمان عطر گل یخ
با من بگوی
گیسوی چنگ را که بریده است
و التهاب درد من از کیست ؟
از کجاست ؟
در جنگل بلور
کنار اجاق سرد
جای پای خون که جا مانده ست
بر ملحفه ی برف ؟
سرانجام
لیدی مکبث گریست
بر دست های خود نگاه کرد
به حیرت گفت
ای امیر گلادیس
تمام عطر های عربستان
بوی خیانت را
از این دست ها نتوانند زدود
در میان دو ببر سنگی
در کنام قوس قزح
آرام و رام
گم شد
این گونه خون میان رگانم
در نای استخوانم
یخ بست
و من در میان دندانه ی مضرس اره
رقیده ام
از هفت قرابه شراب تلخ
و سفر شعر
از بامیان به بلخ
شصت و چهار سال
نه آغاز
نه میل به پرواز
نه چهچهه آواز

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#75 Posted: 4 Sep 2012 07:48

دفتر تازه ها

ﺍﺭﻏﻤﯽ ﺩﺍﺭﯼ
ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ، ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ
ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﺍﻧﺪ
ﺳﺠﺎﺩﻩ ﭘﻠﮏ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﺑﮕﺸﺎﯼ
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ
ﺗﺮ ﮐﻦ ﻟﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺪﺭﻭﺩ
ﺑﮕﺸﺎﯼ ﺩﻭ ﺑﺎﻝ ﺑﺎﺩﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ
ﺍﯼ ﻣﻮﯾﺖ ﮐﻤﯿﻦ ﮔﻪ ﻇﻠﻤﺖ
ﺩﺭ ﻧﯽ ﻧﯽ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻦ
ﺧﻮﻥ ﻧﯿﺴﺖ ، ﺳﺮﺷﮏ ﻧﯿﺴﺖ
ﮔﺮﺩﺍﺏ ﺍﺳﺖ
ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﺭﺳﯿﺪﻩ ، ﻓﺘﻨﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﮔﺬﺭ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ
ﺳﺠﺎﺩﻩ ﺯﻟﻒ ﺭﺍ ﭼﻮ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪﯼ
ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺗﻌﻤﺪ ﺍﺳﺖ ﻗﻠﺒﻢ ﮔﻔﺖ
ﺍﺯ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﻭ
ﻣﺮﺯ ﻫﯿﭻ ﻭﭘﻮﭺ
ﺍﺯ ﻣﻌﺒﺮ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﻫﻢ ، ﺩﺭ ﻫﻢ
ﻟﺐ ﺩﻭﺧﺘﯽ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪﯼ
ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ، ﺳﮑﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺍﺳﺖ
ﺍﯼ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﻭ ﻣﺮﺯ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺗﻦ
ﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﮕﯽ ، ﺍﺳﻤﺖ
ﺍﯼ ﻗﺒﻠﻪ ﺷﺐ ﻧﺸﺴﺘﮕﺎﻥ ، ﭼﺸﻤﺖ
ﺷﺐ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﺳﺠﺎﺩﻩ ﺯﻟﻒ ﺭﺍ ﭼﻮ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪﯼ
ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺗﻌﻤﺪﯾﺴﺖ ﺑﺮ ﻫﺮ ﭘﺎ ﯼ
ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﮑﻔﻢ ﭼﻮ ﻣﯽ ﻭﺯﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ
ﺍﯼ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﻭ ﻣﺮﺯ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺗﻦ
ﺟﺎﺩﻭﯾﯽ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﺑﻨﺸﯿﻦ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺍﺭ ﻏﻤﯽ ﺩﺍﺭﯼ
ﺑﺸﮑﻦ ، ﺑﺸﮑﻦ ﭘﯿﺎﻟﻪ ﺭﺍ ، ﺑﺎﺭﯼ
ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺁﻩ ...
ﺁﺭﯼ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#76 Posted: 4 Sep 2012 07:48

ﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ
ﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﺳﺒﯿﻢ
ﺍﺳﺒﯿﻢ ، ﭼﻮﺑﯿﻦ ، ﻣﯿﺎﻥ ﺗﻬﯽ
ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺷﮑﻢ ﺧﻮﺩ
ﺍﻧﺒﺮﻩ ﻣﺮﺩﻫﺎﯼ ﺗﯿﻎ ﺁﺧﺘﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ
ﺍﯾﻦ ﺗﯿﻎ ﺑﺮ ﮐﻔﺎﻥ
ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ
ﻣﺎﺳﺖ
ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﯿﺮﮔﯽ
ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ ﺷﻬﺮ ﺑﭙﯿﭽﯿﺪ
ﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﺳﺒﯿﻢ
ﺍﺳﺐ ﺷﻬﺮ ﺗﺮﺍﻭﺍﯼ
ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺗﯿﻎ ﺑﺮ ﮐﻒ ﻭ ﮐﻒ ﺑﺮ ﻟﺐ
ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭ ﻧﻬﻔﺖ ﺿﻤﯿﺮ ﻣﺎ
ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ﮔﻢ ﺷﻮﺩ
ﺩﺭ ﺩﻭﺩﻧﺎﮎ ﺷﺐ
ﻭ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﻧﻄﻔﻪ ﻧﺸﯿﻨﺪ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﯿﺮﮔﯽ
ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ ﺷﻬﺮ ﺑﭙﯿﭽﺬ
ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﺍﻣﯿﺎﻥ
ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﭘﻨﺎﻫﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﺪ
ﭼﻮﻥ ﺳﻨﮓ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﻠﻮﺑﻨﺪ ، ﺑﻨﺪ ﮔﺴﺴﺘﻪ
ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺷﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﭙﺎﺷﻨﺪ
ﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﺳﺒﯿﻢ
ﭼﻮﺑﯿﻦ
ﻣﺎ ﺍﺳﺐ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ
ﭼﻮﻥ ﮐﮋﺩﻣﯿﻢ ﺩﺭ ﺩﻡ ﺯﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
ﺗﺎ
ﻧﻮﺯﺍﺩﻫﺎﯾﻤﺎﻥ
ﺯﻫﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﯿﺶ ﺳﻬﻤﻨﺎﮎ ﺷﮑﺎﻓﻨﺪ
ﻭﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﺷﺶ ﺟﻬﺖ ﺑﯿﺎﻻﯾﻨﺪ
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ
ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﺍﺩ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﯾﺶ
ﻻﺷﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻃﯿﻒ ﺷﺐ ﺑﺴﭙﺎﺭﻧﺪ
ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺎﺭ
ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﮋﺩﻣﻬﺎ : ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ
ﺗﺮﻭﯾﺞ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﯼ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﺩﺩ
ﺑﮕﺬﺍﺭ
ﺑﮕﺬﺍﺭ
ﺑﮕﺬﺍﺭ
ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ ﺷﻬﺮ ﺑﭙﯿﭽﺪ
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ
ﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ
ﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#77 Posted: 4 Sep 2012 07:49

ﻣﺘﻤﻢ
ﺩﺭ ﭘﺲ ﻫﺮ ﻗﺎﻧﻮﻥ
ﺍﺗﻬﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺸﻮﺩﻧﺪ
ﺣﻖ ﺑﯽ ﺑﺎﻭﺭﯼ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ
ﺁﻩ
ﺟﺮﻡ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﻮﺩ
ﮐﻪ ﺻﺒﻮﺭﺍﻧﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮﺩﯾﻢ
★★★★★★★★★★★
ﭼﻨﺪ ﻟﮑﻪ ﺑﺮ ﮐﺎﺷﯽ ﻣﻌﺮﻕ
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﮐﺒﺮﯾﺖ ﺭﺍ ﮐﺸﯿﺪﻡ
ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻦ
ﮔﺮﻩ ، ﺩﺭ ﺍﺑﺮﻭﺍﻥ ﻣﺮﺩ ﺷﮑﺴﺖ
ﺧﻢ ﺷﺪ ﻧﺸﺴﺖ
ﭘﯿﭽﯿﺪ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﻥ
ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺍﯼ ﺷﮕﻔﺖ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ
ﺍﺳﺖ
ﺳﻮﺯﺵ ﻭ ﺳﺎﺯﺵ
ﻓﺮﻭﺯﺵ
ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﮐﺎﻫﺶ
ﻗﻘﻨﻮﺱ ﻭﺍﺭ
ﺩﺭ ﻧﯿﺎﯾﺶ
ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺒﯽ ، ﺳﺤﺮﯼ ، ﭘﮕﺎﻫﯽ
ﺗﯿﺰﯼ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﯼ ﺑﺎ ﺑﻦ ﭼﺎﻫﯽ ... ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ، ﺩﻡ
ﺁﻫﯽ
ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺧﯿﺲ ﺣﯿﺎﻁ ﮐﻮﭼﮏ
ﭘﺎﺷﻮﯾﻪ ﺣﻮﺽ ﻧﻮﮎ ﭘﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺭﺑﻮﺩ
ﺟﺰ ﮐﺎﺷﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﻌﺮﻕ ﻭ ﺁﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ
ﻭ ﺩﺳﺘﺎﻧﯽ ﻟﺒﺎﻟﺐ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺶ
، ﭼﯿﺰﯼ ﻧﯿﺎﻓﺘﻢ
ﺻﺤﻦ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ
ﺷﺎﻋﺮﯼ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺻﺒﻮﺭﯼ ﺷﮑﺴﺖ
ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ، ﺧﻮﻥ ﺑﺎﻓﺖ ، ﺑﺎﻓﺖ ، ﺑﺎﻓﺖ
ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺻﻌﺐ ﺩﺭ ﭘﯿﺶ
ﺍﺳﺖ
ﻟﺐ ﺭﯾﺰ ﺍﺯ ﻗﺮﺍﺋﻦ ﻓﺮﯾﺒﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺖ
ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺷﻨﻮﺩﻥ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻥ
ﺍﺳﺖ ؟
ﺍﯾﻦ ﻓﺴﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻓﺘﻢ
ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﯽ ، ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ
ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎﺯﻧﺨﻮﺍﻫﯽ ﯾﺎﻓﺖ
ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﺟﺎﯼ ﭘﺎﯼ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺧﻮﻧﯿﻦ
ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺟﻨﻮﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺩﯾﮕﺮ
ﺍﺳﺖ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#78 Posted: 4 Sep 2012 07:50

ﺁﺷﯿﺎﻧﻪ
ﺍﺯ ﻏﺮﺏ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻕ
ﺭﻭﺍﺯ ﮐﺮﺩ ﺗﯿﺮ ﻭ ﺗﺎ ﭘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻧﺸﺴﺖ
ﺍﺯ ﺁﺷﯿﺎﻧﻪ ﺍﺵ
ﺍﺯ ﺍﻭﺝ ﺷﺎﺧﺴﺎﺭ
ﺩﺭ ﻭﺍﭘﺴﯿﻦ ﺩﻡ ﻫﺴﺘﯽ
ﺑﺎ ﺟﻮﺟﮕﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ
ﻣﻦ ﺩﺭﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ
ﻋﻤﺮﯼ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﺍﻣﯿﺪﻫﺎﯼ ﺩﻝ
ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺘﻢ
ﺷﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ
ﺗﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺯ ﻋﺸﻖ
ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﺯ ﺭﻧﺞ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﻌﺮ ﮔﻞ ﮐﻨﻢ
ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﻋﻄﺮ ﻭ ﺭﻧﮓ
ﮔﻞ ﺯﺭﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ
ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﭙﺮﺱ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﺯ ﺧﻮﯾﺶ
ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ؟
ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﻬﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﮐﺸﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺮﺩ
ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ
ﺁﺭﯼ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﯾﻨﺪ
ﯾﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ
ﺍﻣﺎ
ﺍﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺳﭙﺎﺭﯾﺪ
ﻣﻦ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#79 Posted: 4 Sep 2012 07:52

ﺷﻌﺮ
ﺍﺯ ﻗﻮﺍﻓﯽ
ﭼﻬﺎﺭﭘﺎﯾﻪ ﺍﯼ
ﺍﺯ ﺍﻭﺯﺍﻥ
ﺳﻨﮓ ﺳﻤﺒﺎﺩﻩ ﺍﯼ
ﺑﺎ ﺳﮕﮏ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﻡ ﺗﺴﻤﻪ ﺍﯼ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ
ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﭼﻮﻥ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭﯼ
ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ
ﺁﻫﺎﯼ ... ﺗﻮ
ﭘﻠﮏ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﯼ
ﺗﺎ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ
ﺁﻫﺎﯼ
ﻗﻨﺪﺷﮑﻦ
ﭼﺎﻗﻮ
ﺍﺣﺴﺎﺱ
ﺗﯿﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ
★★★★★★★★★
ﻫﺸﺪﺍﺭ
ﻫﺸﺪﺍﺭ
ﻧﻮﮎ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺭﺍ
ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺒﻨﺪ
ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻬﺎﯾﺶ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ
ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻟﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻦ
ﺑﺎ ﺁﻭﺍﺯﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﺮﯾﺪ ﺗﺎ ﺍﻭﺝ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ
ﻟﺒﺎﻥ ﺷﺎﻋﺮ
ﺭﺍ ﻣﺒﻨﺪ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#80 Posted: 4 Sep 2012 07:52

دفتر ترمه

ﺗﺮﺍﻧﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰ
ﭘﺎﯾﯿﺰ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ
ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺯﺩﻩ ﺗﺎﺝ ﺳﺮ ﮐﺎﺝ
ﭘﺎﺷﻮﯾﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﮒ ﺧﺰﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﯼ ﺯﺭﺩ ﺍﺳﺖ
ﺑﺮ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﻫﺮﻩ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ
ﮏﯾ ﺳﺎﯾﻪ ﺑﺎﺭﯾﮏ
ﻫﺸﺘﯽ ﺷﺪﻩ ﺗﺎﺭﯾﮏ
ﺭﻧﮓ ﺍﺯ ﺭﺥ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﭘﺮﯾﺪﻩ
ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﯼ ﻣﺎﻩ ﺍﺑﺮ ﺍﮔﺮ ﭘﻨﺠﻪ ﮐﺸﯿﺪﻩ
ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﯿﺰ ﺩﺭﯾﺪﻩ
ﺁﺭﺍﻡ ﺩﻭﺩ ﺑﺎﺩ ﺩﺭﻭﻥ ﺭﮒ ﻧﻮﺩﺍﻥ
ﺑﺎ ﺷﻮﺭ ﺯﻧﺪ ﻧﯽ ﻟﺒﮏ ﺁﺭﺍﻡ
ﺗﺎ ﺳﺮﻭ ﺩﻻﺭﺍﻥ ﺑﺮﻗﺼﺪ
ﭘﺮ ﺷﻮﺭ
ﭘﺮ ﻧﺎﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ
ﺷﺒﮕﯿﺮ ﺳﺮﺩﺍﺭ
ﻫﺮ ﺑﺮﮒ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﺟﺪﺍ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎ
ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻮﺳﻪ ﺯﻧﺪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﺮﮔﯽ
ﻫﺮ ﺑﺮﮒ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﺪ ﻧﺎﺯ ﻭ ﺩﻭﺩ ﮔﻮﺷﻪ ﺩﻧﺠﯽ
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﭙﯿﭽﻨﺪ
ﻟﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻫﻢ
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺴﺎﯾﻨﺪ
ﺗﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻫﻢ
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻤﯿﺮﻧﺪ
ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ
ﺁﺭﺍﻡ ﻧﮕﯿﺮﻧﺪ
ﺟﺎﻭﯾﺪ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ
ﺳﺮ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺑﻐﻞ
ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺁﺭﻧﺪ
ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ
ﭘﺎﯾﯿﺰ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ
ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ
ﺳﺮﻣﺴﺖ ﻟﺐ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺸﺴﺘﻢ
ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺍﻣﺸﺐ
ﻣﻦ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻢ
ﻫﺮ ﻋﮑﺲ ﺗﻮ ﺍﺯ ﮏﯾ ﻃﺮﻓﯽ ﺧﯿﺮﻩ ﺑﺮﻭﯾﻢ
ﺍﯾﻦ ﮔﻮﯾﺪ
ﻫﯿﭻ
ﺁﻥ ﮔﻮﯾﺪ
ﺑﺮﺧﯿﺰ ﻭ
ﺑﯿﺎ ﺯﻭﺩ ﺑﺴﻮﯾﻢ
ﻣﻦ ﮔﻮﯾﻢ
ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ ﮐﻢ ﺭﻧﮓ ﻟﺒﺖ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﺷﻌﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺸﻮﯾﻢ
ﺍﯼ ﮐﺎﺵ
ﺍﯼ ﮐﺎﺵ
ﺁﻥ ﻋﮑﺲ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻗﺎﺏ ﺩﺭﺁﯾﺪ
ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺻﺪﻑ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﺮﺁﯾﺪ
ﺍﯼ ﮐﺎﺵ
ﺟﺎﻥ ﮔﯿﺮﯼ ﻭ ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ﻭ ﮔﻞ ﺑﻮﺗﻪ ﯼ ﻗﺎﻟﯽ
ﺑﻨﺸﯿﻨﯽ
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺘﻮ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﺑﺪﺭﯼ
ﺍﺯ ﺷﻮﺭ
ﺑﻠﺮﺯﯼ
ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﻮﻕ ﻫﻤﻪ ﺷﻮﺭ
ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﭘﺮﯾﺸﯿﺪﻩ ﻫﻤﻪ ﻗﻬﺮ
ﻫﻤﻪ ﻧﻮﺭ
ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﻦ ﻧﻘﺶ ﺷﻮﺩ ﭘﯿﮑﺮ ﮔﺮﻣﺖ
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺯﻧﻢ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﯾﮑﺴﻮ
ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ
ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻟﺐ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻮﺩﻡ
ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ
ﻧﻪ ... ﺁﻧﺠﺎ
ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ
ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﻤﯿﺮﯾﻢ
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﭙﺎﯾﯿﺰ
ﻫﺮ ﺑﺮﮒ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﯼ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﻒ ﺑﺎﺩ ﺭﻭﺍﻥ
ﺍﺳﺖ
ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ ﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ
ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺁﻥ ﺑﺮﮒ
ﻫﺮ ﺩﺭﺩ
ﻫﺮ ﺷﻮﺭ
ﻫﺮ ﺷﻌﺮ
ﺍﺯ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺟﺪﺍ ﺷﺪ
ﺑﺎﺩ ﻫﻮﺱ ﺍﺕ ﺑﺮﺩ
ﺁﺗﺶ ﺯﺩ ﻭ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﺭﯾﺨﺖ
ﻣﻦ ، ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻔﺘﻢ
ﺟﺰ ﺁﻧﮑﻪ
ﺳﺮﻭﺩﻡ
ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ
ﭘﺎﯾﯿﺰ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ
ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺯﺩﻩ ﺗﺎﺝ ﺳﺮ ﮐﺎﺝ
ﭘﺎﺷﻮﯾﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﮒ ﺧﺰﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺯﺭﺩ ﺍﺳﺖ
ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻟﺐ ﻧﺮﺩﻩ ﺍﯾﻮﺍﻥ
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﯼ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯ
ﺧﯿﺰﯾﺪ ﻭ ﺧﺰ ﺁﺭﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺧﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ
ﻫﺮ ﺑﺮﮒ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﺟﺪﺍ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻮﺳﻪ ﺯﻧﺪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﺮﮔﯽ
ﻫﺮ ﺑﺮﮒ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﺳﺖ ، ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﺪ ﻧﺎﺯ ﻭ ﺩﻭﺩ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺩﻧﺠﯽ
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﭙﯿﭽﻨﺪ ، ﻟﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻫﻢ
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺴﺎﯾﻨﺪ ﺗﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻫﻢ
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻤﯿﺮﻧﺪ
ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ، ﺁﺭﺍﻡ ﻧﮕﯿﺮﻧﺪ
ﺟﺎﻭﯾﺪ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ
ﺳﺮ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﻭﻥ
ﺍﺯ ﺑﻐﻞ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺁﺭﻧﺪ
ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ
ﭘﺎﯾﯿﺰ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ
ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ
ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ
ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ

ویرایش شده توسط: sinarv1

صفحه 8 از 10: « پیشین 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 پسین »

شعر و ادبیات /

Nosrat Rahmani | اشعار نصرت رحمانی

این تاپیک بسته شده. شما نمیتوانید چیزی در اینجا ارسال نمائید.

↑ بالا