انجمن لوتی: عکس سکسی جدید، فیلم سکسی جدید، داستان سکسی
شعر و ادبیات
  
صفحه  صفحه 9 از 10:  « پیشین  1  2  3  4  5  6  7  8  9  10  پسین »

Nosrat Rahmani | اشعار نصرت رحمانی


مرد

 
ﺭﻭﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ
ﺍﻭﺭﺍﻕ ﺷﻌﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﺴﻮﺯﻧﺪ
ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﺪﻭﺯﻧﺪ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺭﺍ
ﺑﺮ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ
ﺑﮕﺬﺍﺭ
ﺗﺎ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ
ﻧﺠﻮﺍﮐﻨﺎﻥ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺭﻧﮓ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﺍﺷﮑﻬﺎ ﺑﺸﻮﯾﻨﺪ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ
ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺷﺐ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﺳﺐ ﻇﻠﻤﺖ
ﺑﺮ ﻻﺷﻪ ﻫﺎ ﺑﺘﺎﺯﻧﺪ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﺒﺎﺭﻧﺪ
ﺧﻮﻧﻬﺎ ﺯ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﺎ
ﺷﺎﯾﺪ ﺷﮑﻔﺘﻪ ﮔﺮﺩﺩ
ﮔﻠﻬﺎﯼ
ﮐﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﺎ
     
  
مرد

 
ﺷﮏ
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﭼﮑﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ
ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺭﺍﻩ ﭘﺮﺕ ﺷﺒﯽ ﮔﺮﺩﺩ
ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺧﯿﺲ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺎﺳﺪ
ﺷﻌﺮﯼ ﺷﮑﻔﺘﻪ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﯽ ﮔﺮﺩﺩ
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺩ ﻋﻄﺮ ﺗﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﻻﯼ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ
ﻣﻦ ﺭﯾﺰﺩ
ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺑﺮﮒ ﻫﺎﯼ ﮔﻞ ﺯﻧﺒﻖ
ﺁﻭﺍﺯﻫﺎﯼ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺧﯿﺰﺩ
ﺷﺎﯾﺪ ﺷﺒﯽ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﺧﺖ ﮐﺎﺝ
ﺁﻭﺍﯼ ﮔﺎﻡ ﺍﻭ ﺷﮑﻨﺪ ﺷﺐ ﺭﺍ
ﺭﯾﺰﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﺍﻣﻦ ﺷﺐ ﺑﻮﺳﻪ
ﺳﺎﯾﺪ ﭼﻮ ﺭﻭﯼ ﺳﻨﮓ ﻟﺒﻢ ، ﻟﺐ ﺭﺍ
ﺗﻒ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﻦ ﻭ ﺷﻌﺮﻡ
ﺗﻒ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ
ﺗﻒ ﺑﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﻩ ﻣﺎﻧﺪ
ﺗﻒ ﺑﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﻮﯼ ﮐﺴﯽ ﺁﯾﺪ
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﺪﯾﻪ ﺍﺑﻠﯿﺲ ﺍﺳﺖ
ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﮔﺮ ﺳﺰﺍﯼ ﻭﻓﺎ ﺑﺎﺷﺪ
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﺮ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻧﻮﻣﯿﺪﯾﺴﺖ
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﮒ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ
ﺍﻣﺸﺐ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﮒ ﭘﯿﺶ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺭﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎﺭﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ
ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﻭ ﭘﺴﺘﯽ ﺑﺎﺩ
ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎﺩ
ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎﺭﯼ ﻭ ﻣﺴﺘﯽ ﺑﺎﺩ
ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎﺩ
     
  
مرد

 
ﮔﻞ ﺍﻓﯿﻮﻥ
ﺩﺭ ﻋﻄﺮ ﮔﺮﻡ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺷﺘﻬﺎﯼ ﺷﺮﻕ
ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺩﻣﯽ ﮔﻨﺪﻡ
ﺍﯾﻦ ﺩﺍﻧﻪ ﺯﺭﯾﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﯾﺴﺖ
ﺍﯾﻦ ﻫﺴﺘﻪ ﯼ ﻧﯿﺮﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺮﺩﻡ
ﮔﻮﯾﻨﺪ
ﻣﯽ ﺭﻭﯾﺪ ﮔﻠﯽ ﻣﺴﻤﻮﻡ
ﺧﺸﺨﺎﺵ
ﺑﻨﺪﯼ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﺩ ﻫﺮ ﺁﻧﮑﺲ ﺑﻮﯾﺪﺵ ﮏﯾ ﺑﺎﺭ
ﻓﺮﺟﺎﻡ ، ﺍﺯ ﻫﺴﺘﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﯿﺰﺍﺭ
ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﺭﺩﯾﺴﺖ
ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﮒ
ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﯾﺴﺖ
ﺧﻮﺩ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭﺩ ﺑﯽ ﺩﺭﻣﺎﻥ
ﺍﯾﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﮔﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮔﯿﺮﺩ
ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ
ﺍﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﺍﺯ ﯾﺰﺩﺍﻥ
ﻭ ﺁﻥ ﺗﺤﻔﻪ ﺍﺯ
ﺷﯿﻄﺎﻥ
ﺩﺭ ﻋﻄﺮ ﮔﺮﻡ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺷﺖ ﻫﺎﯼ ﺷﺮﻕ
ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﯾﺪ ﮔﻞ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺷﻌﺮ ﻣﺎ
ﺑﺲ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺪﺍ ﮐﺮﺩﻧﺪ
ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ
ﺷﻮﯾﺪ ﻣﻼﻝ ﺩﺭﺩ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﺎﻥ
ﭼﻮﻧﺎﻥ ﮔﻞ ﮔﻨﺪﻡ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺪﺍ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﻫﺎ ﮔﺮﺩﺩ
ﺗﺎ ﭼﺮﺧﻬﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮔﺮﺩﺩ
ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ
ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﮔﺮﺩﺩ
ﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻭ ﺷﺎﻣﻬﺎ ﻭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻥ
ﺷﺒﻬﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮔﻢ ﮔﺸﺖ
ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻣﺎ ﺁﻣﺪ
ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﯽ ﺑﻨﯿﺎﺩ
ﺍﺯ ﮐﺸﺘﮕﺎﻩ ﮐﻮﺭ
ﺑﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﺍﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﺮﻭﺭﺩ
ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﺑﺎﺩ
ﺟﺰ ﭘﺮ ﮐﺎﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﻃﺎﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ
ﻧﻮﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ
ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﺍﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﻫﺮ ﮐﺸﺘﮑﺎﺭ ﮐﺸﺘﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺧﻮﺏ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ
ﺟﺰ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ ، ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ
ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ
     
  
مرد

 
ﮔﻞ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ
ﺑﺎﺩ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﯽ ﮐﻮﻓﺖ
ﮔﻞ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﺧﺪﺍ ﭘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ
ﺭﻭﺯ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﭘﺮ ﺷﺐ ﺩﻭﺩ ﺷﻮﺩ
ﻟﺐ ﮐﻔﺘﺎﺭ ﺯ ﺧﻮﻥ ﺷﻬﺪﺍ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ
ﺩﺍﺭﻫﺎ ﺳﺮ ﻫﻤﻪ ﺧﻢ
ﮐﺮﺩﻩ ﺯ ﺧﺠﻠﺖ ﺩﺭ ﭘﯿﺶ
ﺑﻮﯼ ﺧﻮﻥ ﺑﺎ ﻣﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺁﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ
ﮔﺮ ﮐﺴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﺳﺮ ﻃﻌﻤﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ
ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺮﯼ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ
ﺯ ﺁﻥ ﻣﯿﺎﻥ ﻻﺷﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻟﻪ ﻟﻪ ﻣﯽ ﺯﺩ
ﻧﺎﺧﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﯽ ﺳﻮﺩ
ﭼﺸﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﺮ ﮐﺮﮐﺲ ﭘﯿﺮﯼ ﻣﻐﻤﻮﻡ
ﺩﻟﺶ ﺍﺯ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﮓ
ﺯﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﻮﺩ
ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺯﺩ ﭼﻮﻥ ﻃﺒﻞ ﺑﻪ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﻣﺮﮒ
ﻧﻌﺮﻩ ﺍﻡ ﺩﺭ ﮔﻠﻮﯼ ﺑﺎﺩ ﺳﯿﻪ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ
ﺧﻮﻧﻢ ﺍﺯ ﺗﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻦ ﺑﯿﺮﻕ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺖ
ﺁﻩ ... ، ﮔﻮﯾﯽ ﺩﻝ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﯽ ﺷﺪ
ﺑﺎﺩ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﯽ ﮐﻮﻓﺖ
ﮔﻞ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﺧﺪﺍ ﭘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ
ﺭﻭﺯ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﭘﺮ ﺷﺐ
ﺩﻭﺩ ﺷﻮﺩ
ﻟﺐ ﮐﻔﺘﺎﺭ ﺯ ﺧﻮﻥ ﺷﻬﺪﺍ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ
     
  
مرد

 
ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ
ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻏﺮﻭﺭ
ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﮐﻪ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ
ﮔﺮﺩﻧﮕﺎﻩ ﺭﺍ
ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﮐﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﯿﺐ ﺗﻠﺦ
ﺭﻧﺞ ﺳﯿﺎﻩ ﺭﺍ
ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ
ﺑﮕﺸﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﺎﻡ ﺳﯿﺎﻩ ﺗﻮ
ﺧﻮﻥ ﺛﻮﺍﺏ ﺭﺍ
ﮐﺮﺩﻩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﺭﮒ ﺭﻭﺡ ﺗﺒﺎﻩ ﺗﻮ
ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﺭﻧﮓ
ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﮐﻪ ﺷﻮﺭ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﮊﺭﻑ ﺷﻮﻕ
ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﮐﻪ ﻧﻐﻤﻪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻨﺎﯼ ﭼﻨﮓ
ﺍﺯ ﺑﺮﮒ ﻫﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺑﻬﺎ ﺩﻭﻧﺪ
ﺍﺯ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺁﺏ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﭼﮑﻨﺪ
ﺍﺯ
ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻪ ﻟﺐ ﻫﺎ ﻓﺮﻭ ﺭﻭﻧﺪ
ﺍﺯ ﺭﻧﮓ
ﺍﺯ ﺳﺮﻭﺩ
ﺍﺯ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩ
ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺴﺖ
ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ
ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﻧﺪ ، ﻧﯿﺴﺖ ؟
ﻣﻦ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ
ﺑﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﯼ ﻟﺐ ، ﺩﺳﺖ ﺧﻨﺪﻩ ﺭﺍ
ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺯ ﭼﺸﻢ ﭘﺮ ﺁﺗﺸﺶ
ﮔﻔﺘﻢ
ﺩﺭﯾﻎ ﻭ ﺩﺭﺩ
ﮐﻮ
ﺩﺍﻭﺭﯼ ﮐﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﺯﻧﺪ ﺑﺮ ﻃﻠﺴﻢ ﺳﺮﺩ
ﮐﻮﺑﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺑﯽ ﺑﯽ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻩ ﺗﻮ
ﺗﮏ ﺧﺎﻝ ﺷﻌﺮ ﻣﺮﺍ
ﮔﻮﯾﻢ ‚ ﮐﺪﺍﻡ ﮏﯾ ؟
ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﺗﻮ
ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﻣﻦ
     
  
مرد

 
ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ
ﺍﺑﻠﯿﺲ ﺧﺪﺍﯼ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﺴﺖ
ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ
ﺗﻦ ﺷﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﭼﺸﻤﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ
ﺗﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺮﻭﯼ ﺁﺩﻡ ﺧﺎﮐﯽ
ﺧﻨﺪﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ
ﺩﻧﺎﻥ ﻃﻤﻊ ﺯ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮐﻨﺪﻩ
ﺑﻨﺪﯼ ﻏﺮﻭﺭ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﮔﺸﺴﺘﻪ
ﺯﺍﻧﻮ ﻧﺰﺩﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﻫﺮ ﺑﻨﺪﻩ
ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻧﺎﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﺭﺍ
ﺧﻮﺩ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﺍﻧﺰﻭﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺠﯿﺮ
ﺍﺯ ﺩﻭﺯﺥ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺁﻭﺍﺭﻩ
ﺩﺭ ﺑﺮﺯﺥ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﯽ ﺗﺪﺑﯿﺮ
ﻣﻄﺮﻭﺩ ﺷﻤﺎ ﺳﯿﺎﻩ ﮐﯿﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﮐﺰ ﺑﯿﻦ ﺗﯿﻠﺰﻣﻨﺪ ﯾﺰﺩﺍﻧﯿﺪ
ﻟﯿﮑﻦ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ
ﭘﻨﺎﻩ ﺁﺭﯾﺪ
ﺩﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﯿﻄﺎﻧﯿﺪ
ﺍﺑﻠﯿﺲ ﻣﻨﻢ ﺧﺪﺍﯼ ﺑﯽ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ
ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﻮﺩﻩ
ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻩ ﻏﺮﻭﺭ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﻟﻢ ﺭﺍ
ﺍﺑﻠﯿﺲ ﺍﮔﺮ ﻣﻨﻢ
     
  
مرد

 
ﺩﺭﻫﺎ ﻭ ﺭﻫﮕﺬﺭﻫﺎ
ﻫﻤﺮﻫﻢ ، ﻫﻢ ﻗﺼﻪ ﺍﻡ ﻫﺮ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﯽ
ﺩﻭﺯﺧﯿﺴﺖ
ﺗﯿﺮﻩ ﻭ ﺩﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺳﯿﺎﻩ
ﺩﺭ ﺭﮒ ﻫﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﺍﯼ ﻣﺎﺳﯿﺪﻩ ﺧﻮﻥ ﻋﺎﺑﺮﯼ
ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺮ ﭼﺎﺭﺳﻮ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﻧﮕﺎﻩ
ﻫﻢ ﺭﻫﻢ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻫﺮ ﺭﻩ ﺑﺎﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﯾﮕﺮﯾﺴﺖ
ﺭﻭﯼ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﻫﺮ ﺭﻩ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﺧﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺟﺎﯼ ﭘﺎﯼ ﺭﻫﺮﻭﯾﯽ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﺟﺴﺘﻢ ﺭﻫﺮﻭﯾﯽ
ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﺭﺍ ﺯ ﭼﺸﻢ ﺭﻫﺮﻭﯼ ﺑﻨﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﻫﻢ ﺭﻫﻢ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﻩ ﺑﺎﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺭﻫﯿﺴﺖ
ﺗﺎ ﻧﻤﯿﺮﺩ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﯽﮐ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﮔﺮﺩﺩ ﭘﺪﯾﺪ ؟
ﻣﺮﮒ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﯽﮐ ﭘﺬﯾﺮﺩ ، ﻣﺮﮒ ﺷﻌﺮ ﺯﻧﺪﮔﯿﺴﺖ
ﺗﺎﻧﻤﯿﺮﺩ
ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺐ ﯽﮐ ﺩﻣﺪ ﺻﺒﺢ ﺳﭙﯿﺪ ؟
ﻫﻢ ﺭﻫﻢ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺑﻬﺸﺖ
ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺕ ﭘﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ
ﮔﺮ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﻗﺎﻑ ﻫﻢ ﭘﺎﺭﺍ ﻧﻬﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺩﺭﯾﻎ
ﺑﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺧﻮﺩ ﺳﯿﻤﺮﻍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ
ﺑﺲ ﻋﺒﺚ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﯼ ﺍﯼ ﻫﻢ ﺩﺭﺩ ، ﺩﺭﻣﺎﻥ
ﻧﯿﺴﺖ ، ﻧﯿﺴﺖ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﺑﯿﺴﺖ ، ﺁﺑﯽ ﻫﺮ ﺩﯾﺎﺭﯼ ﭘﺎ ﮐﺸﯽ
ﺑﺲ ﻋﺒﺚ ﻣﯽ ﭘﻮﯾﯽ ﺍﯼ ﺭﻫﺮﻭ ﮐﻪ ﺭﻩ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ
ﺍﯼ
ﮔﺮ ﺗﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯽ
ﻫﻢ ﺭﻫﻢ ﺑﺎﺯ ﺁﯼ ﻭ ﺭﻩ ﺍﺯ ﻋﺎﺑﺮﯼ ﮔﻢ ﺭﺍﻩ ﭘﺮﺱ
ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ
ﺯﻭﺩ ﺑﺎﺯﺁ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﻭﯾﺮﺍﻧﺶ ﮐﻨﺪ
ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺗﻮ ﺩﻝ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﯼ ﺭﺳﻮﺍﯼ ﻣﺎﺳﺖ
     
  
مرد

 
ﻛﻮﻟﯽ
ﻛﻮﻟﯽ ﻭﺣﺸﯽ ﻧﮕﻔﺘﻨﯽ ﺍﻡ
ﭼﻮ ﮔﺬﺍﺭﺩ
ﺷﺎﺧﻪ ﻧﺎﺭﻧﺞ ﺩﯾﺮﻣﺎﻥ ﺳﺮ ﮔﯿﺴﻮﯼ
ﻋﻄﺮ ﺑﭙﺎﺷﺪ ، ﺑﻬﺎﺭ ﺩﺭ ﺩﻫﻦ ﯾﺎﺱ
ﺁﺏ ﺩﻫﺪ ﻛﺎﻡ ﺳﻨﮓ ﺩﺭ ﻛﻒ ﻫﺮ ﺟﻮﯼ
ﭼﺸﻤﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﺯ ﻏﺒﺎﺭ ﺗﻦ ﺍﺑﺮ
ﺑﺮ ﻟﺐ
ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮﯾﺰﺩ
ﺩﺧﺘﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺭﺧﺖ ﺷﺴﺘﻪ ﺳﺮ ﺑﻨﺪ
ﭘﻬﻦ ﻛﻨﻨﺪ، ﺗﺎ ﺑﯿﻨﯽ ﺍﺵ ﺑﮕﺮﯾﺰﺩ
ﻛﻮﺩﻙ ﻭﻟﮕﺮﺩ ﻛﻮﯼ ، ﯾﻚ ﻧﺦ ﺑﺎﺭﯾﻚ
ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺑﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﺩﺭ ﻭ ﺑﺮﻫﯽ ﺩﻭﺭ
ﺧﻮﯾﺶ ﻧﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﻧﺼﺮﺕ
ﺗﻘﻪ ﺯﻧﺪ ﺩﺭ ﮔﺸﺎﯾﯽ ﺑﺸﻮﯼ ، ﺑﻮﺭ
ﻫﻢ ﭼﻮ ﭘﺮﺳﺘﻮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮔﺮﻡ ﺩﻝ ﺕ
ﻛﻮﭺ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺯ ﻋﺸﻖ ﺳﺮﺩ ﻧﻤﯿﺮﻡ
ﺑﺎﺯ ﻧﮕﻪ ﺑﺮ ﺧﻄﻮﻁ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﻨﺪﻡ
ﺑﺎﺯ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻓﺎﻝ ﺑﮕﯿﺮﻡ
ﻓﺎﻝ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ، ﺑﮕﻮﯾﻢ
ﺍﯾﻦ ﺧﻂ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﺖ
ﻟﯿﻚ ﺯﻧﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺳﺖ
ﻓﺎﻝ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﺑﮕﻮﯾﻢ
ﺍﯾﻦ ﺧﻂ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺖ
ﻟﯿﻚ ﺯﻧﯽ ﺭﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻋﻤﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺳﺖ
ﻛﻮﻟﯽ ﻣﻦ ﺍﯼ ﺑﻬﺎﺭ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﯼ ﻣﻦ
ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺮ
ﺟﻮﯼ ﺭﺳﺘﻪ ﺑﺘﻪ ﯼ ﻧﻌﻨﺎ
ﭘﯿﭽﻚ ﻟﺐ ﻣﯽ ﻛﺸﺪ ﺑﻪ ﻛﺎﺷﯽ ﺩﺭ ﮔﺎﻩ
ﻛﻮﻟﯽ ﻣﻦ ﺍﯼ ﺑﻬﺎﺭ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ، ﺑﺎﺯﺁ
     
  
مرد

 
ﭘﺎﻧﺪﻭﺭﺍ
ﺩﺭﯾﺎ ﺳﺮﻭﺩ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺖ
ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﺰﻩ ﺑﺴﺘﻪ
ﺍﻫﺮﯾﻤﻦ ﭘﻠﯿﺪ ﺗﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺯ ﺭﻭﯼ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﺴﺖ
ﺯﻫﺮ ﻟﺒﺎﻥ ﭘﺮ ﮔﻨﻪ
ﺍﻭ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﻻ ﺑﻪ ﻻﯼ ﭘﻨﺠﻪ ﻓﺸﺮﺩﻡ ﺳﺨﺖ
ﺑﺎﺯﻭﯼ ﺧﯿﺲ ﺧﺴﺘﻪ ﯼ ﭘﺎﺭﻭ ﺭﺍ
ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺣﻤﺎﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻬﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ
ﺑﺎ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﺑﺮﻫﺎﯼ ﺳﯿﻪ ﭘﯿﮑﺮ
ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷﺘﺎﺏ ﻭ ﻗﺎﯾﻖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ
ﺑﺎ ﻣﻮﺟﻬﺎﯼ ﻭﺣﺸﯽ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮ
ﺑﺮﺩﻡ ﺗﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻦ ﻧﻨﮕﯿﻦ ﺍﺵ
ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻢ ﺧﻔﺖ
ﺑﺮﺩﻡ ﻟﺒﯽ ﮐﻪ
ﺍﺯ ﻟﺐ ﺯﺧﻤﯿﻦ ﺍﺵ
ﭼﺮﮎ ﻟﺒﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﮔﺮ ﺭﺍ ﺭﻓﺖ
ﺑﺮﺩﻡ ﺗﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﻄﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﺁﺏ ﺷﻮﺭ ﺑﯿﺎﻧﺪﺍﺯﻡ
ﺑﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﺳﯿﻪ ﺧﻮ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﮊﺭﻑ ﺁﻥ ﮐﺒﻮﺩ ﻧﻬﺎﻥ ﺳﺎﺯﻡ
ﮐﺮﺩﻡ ﺗﻼﺵ ﻭ ﻗﺎﯾﻖ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﻏﺮﻗﮕﺎﻩ ﺗﯿﺮﻩ ﺭﺳﺎﻧﯿﺪﻡ
ﻭﯾﻦ ﻧﯿﻢ ﻣﺮﺩﻩ ﻻﺷﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﮔﺎﻩ ﻣﺮﮒ
ﮐﺸﺎﻧﯿﺪﻡ
ﺧﻮﻥ ﻓﺮﯾﺐ ﺩﺭ ﺭﮒ ﻣﻦ ﻣﺎﺳﯿﺪ
ﺭﺧﻮﺕ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﯿﺮﻡ
ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻬﯿﺐ ﺯﺩﻡ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ
ﺍﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﻡ
ﭘﺎﺭﻭ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺯﺩﻡ ﺍﺯ ﮐﯿﻨﻪ
ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺭﻫﺎ ﮔﺸﺘﻢ
ﮔﺮﺩﺍﺏ ﺗﺸﻨﻪ ، ﺟﻔﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﻠﻌﯿﺪ
ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﯾﺶ ﺟﺪﺍ ﮔﺸﺘﻢ
ﻓﺮﯾﺎﺩﻫﺎ ﺯﺩﻡ ﮐﻪ
ﻧﺠﺎﺗﻢ ﺩﻩ
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺨﺘﻢ ﺍﺯ ﻓﺮﯾﺎﺩ
ﺁﻭﺍﯼ ﻣﻦ ﭼﻮ ﭘﯿﮑﺮ ﻧﻨﮕﯿﻦ ﺍﻡ
ﺩﺭ ﭼﻨﮓ ﻣﻮﺟﻬﺎﯼ ﮔﺮﺍﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﺁﻧﮕﻪ ﮐﺎﻑ ﺍﺑﺮ ﺯ ﻫﻢ ﻭﺍ ﺷﺪ
ﺳﺎﯾﯿﺪ ﺑﺎﺩ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﯼ ﻣﻦ
ﺩﺭﯾﺎ ﺧﻤﻮﺵ ﮔﺸﺖ ﻭ ﯾﺦ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ
ﺷﺪ ﭼﮑﻪ ﭼﮑﻪ ﺁﺏ ﺭﻭﯼ ﻣﻦ
ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎ
ﻧﻘﺸﯽ ﺯ ﺧﻮﺩ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ
ﮔﺮﯾﯿﺪﻡ
ﻣﺮﻏﯽ ﺯ ﺭﻭﯼ ﻓﺎﺭ ﭘﺮﯾﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ
ﺑﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺳﺮﻭﺩ ﺳﺮﺍﯾﯿﺪﻡ
ﺍﯼ ﺑﻨﺪﺭ ﻏﺮﯾﺐ ، ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ
ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﭘﺮ ﻓﺮﯾﺐ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ
ﭘﺎﺭﻭﺯﻧﺎﻥ ﭘﯿﺮ ﮐﻨﻮﻥ ﮔﻮﯾﻨﺪ
ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ
ﺍﺯ ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﮐﺸﺪ ﻓﺮﯾﺎﺩ
ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﮔﺎﻩ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﯽ
ﺁﻭﺍﯼ ﺍﻭ ﺭﻭﺩ ﺯ ﯽﭘ ﺍﻡ ﺩﺭ
ﻣﻮﺝ
ﺩﯾﺮﯼ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﻧﺪﺍﯼ ﻧﻤﯽ ﭘﺎﯾﺪ
ﺩﺭﯾﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺩﻫﺪﺵ ﻫﺮﮔﺰ
ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﮔﺎﻩ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ
     
  
مرد

 
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﮔﺮﯾﺎﻥ
ﻣﺮﻍ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻮﺗﯿﻤﺎﺭ
ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ ﻧﺎﻣﺶ
ﻗﺼﻪ ﺍﺵ ﻭﺭﺩ ﺧﻤﻮﺷﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﻫﻤﺪﻡ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺑﻮﺗﯿﻤﺎﺭ
ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺻﺤﺮﻩ ﻫﺎﯼ
ﻣﺎﺕ
ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﻮﺟﻬﺎﯼ ﻣﺴﺖ
ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﯼ ﭘﺎ ﺑﺴﺖ
ﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ
ﺳﺮ ﺑﺮﻭﯼ ﺳﯿﻨﻪ ﺧﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺳﺖ
ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﺮ ﮐﺎﻣﺠﻮﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﺍﺯ
ﺗﻦ ﺳﺎﺣﻞ
ﺑﺎ ﮔﻨﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺑﺎ ﺻﻮﺍﺏ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﻧﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺳﺖ
ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﯼ
ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺩﺍﻧﻪ ﺗﺴﺒﯿﺢ ﺑﺮ ﻧﺦ ﮐﺮﺩﻩ
ﺑﺮ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯼ ﺩﻝ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺩﺭﺩﻫﺎ ﺩﯾﺪﻩ
ﺭﻧﺠﺎ ﺑﺮﺩﻩ
ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﺭ ﮐﺮﺩﻩ
ﺳﺨﺖ ﭼﺸﻢ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺭﺍ ﮐﻮﺭ ﮐﺮﺩﻩ
ﺩﯾﺪﻩ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻠﻌﯿﺪﻩ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺗﺸﻨﻪ ﺧﻮﺩ
ﻧﺎﺧﺪﺍﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻫﺎ ﺭﺍ
ﻟﯿﮏ ﺍﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺟﻮﺷﺎﻥ ﺭﺍ
ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﭘﯿﮑﺮ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩ ﮐﺮﺩ
ﺍﺷﮏ ﻣﯽ
ﺭﯾﺰﺩ
ﺍﺯ ﻟﺐ ﺳﺎﺣﻞ ﻧﻤﯽ ﺧﯿﺰﺩ
ﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﻣﺒﺎﺩﺍ
ﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎ ﺧﺸﮏ ﮔﺮﺩﺩ
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﭼﻮﻥ ﺍﺷﮑﻬﺎﯾﺶ
ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ، ﺑﻮﺗﯿﻤﺎﺭ
ﻗﻌﺮ ﮔﻮﺭ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﭼﺎﻝ ﮐﺮﺩﻩ
ﻻﺷﻪ ﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﺵ ﺭﺍ
ﻗﻌﺮ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﺧﺎﮎ ﮐﺮﺩﻩ
ﻗﺼﻪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺷﻨﻮﺩﺵ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﻫﻤﻪ
ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ، ﺑﺎ ﺑﯿﮑﺎﻧﮕﺎﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺎﻧﺪﻩ
ﻋﻨﺼﺮ ﻫﺴﺘﯽ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﺏ ﺩﯾﺪﻩ
ﻃﺮﺡ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺧﺎﮎ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﭼﺎﻩ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺳﯿﺎﻫﯿﻬﺎ ﮐﺸﯿﺪﻩ
ﺍﺯ ﺳﭙﯿﺪﯼ ﻫﺎ ﺭﻣﯿﺪﻩ
ﻃﻌﻨﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﺎﺣﻞ ﺷﻨﯿﺪﻩ
ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺯﻫﺮ ﺁﺏ ﺑﺮﮐﻪ ﺗﻠﺦ ﺗﺒﺎﻫﯽ ﻫﺎ
ﭼﺸﯿﺪﻩ
ﻟﯿﮏ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﻧﻤﯽ ﺧﯿﺰﺩ
ﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ
ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﻡ ﻏﺮﯾﺒﺎﻥ ﺗﺎﺭ
ﻣﺮﻍ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻮﺗﯿﻤﺎﺭ
ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺍﯼ ﻣﺮﻍ
ﺍﯼ ﻫﻤﮕﺎﻡ ﺑﺎ ﻏﻢ ﻫﺎﯼ ﺟﺎﻭﯾﺪﺍﻥ
ﻫﯿﭻ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ؟
ﻫﻢ ﺭﻫﯽ ﺩﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﯽ ﻓﺮﺟﺎﻡ
ﻫﻢ ﺩﻟﯽ ﮔﻤﻨﺎﻡ
ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﺶ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺟﺎﻧﻔﺮﺳﺎﺳﺖ
ﻋﺎﺷﻖ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖ
ﭘﯿﺸﻪ ﺍﺵ ﺯﺍﺭﯾﺴﺖ
ﺁﺭﯼ
ﺳﮑﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺑﺮﻭﯼ ﺗﺨﺘﻪ ﻧﺮﺩ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺎﺧﺘﻪ
ﺍﺳﺐ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﯼ ﺗﺎﺧﺘﻪ
ﺩﺭ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻓﮑﻨﺪﻩ ﻧﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺮﺩﺍﺏ
ﻟﯿﮏ ﺣﺘﯽ ، ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ
ﻋﺎﺷﻖ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖ
ﺑﯽ ﮐﺮﺍﻥ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺍﻭ ﺷﻌﺮ ﺍﺳﺖ
ﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﺶ
ﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ
ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﺸﮏ ﮔﺮﺩﺩ ﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎﯾﺶ
ﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻡ
ﺑﺮ ﻟﺐ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺷﻌﺮﻡ
ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺻﺨﺮﻩ ﺳﺎﺣﻞ ﻧﻤﯽ ﺧﯿﺰﻡ
ﺑﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻡ
ﻧﻘﺶ ﻧﺎﮐﺴﺎﻥ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻡ
ﺑﺮ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻣﺎﻫﯽ ﺧﻮﺍﺭ
ﮐﺰ ﮐﻒ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻣﻦ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ
ﻣﺎﻫﯽ ﺧﺮﺩﯼ
ﺁﻧﮕﻪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺻﺪ ﻓﺮﯾﺎﺩ
ﻣﯽ
ﺭﻗﺼﻨﺪ ، ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ
ﻃﻌﻤﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯ ﮐﻮﻩ ﻭ ﺩﺷﺖ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ
ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ
ﻟﯿﮏ ﻣﻦ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﺎﻣﻮﺷﻢ
ﻟﺐ ﺑﻪ ﺗﻠﺦ ﺁﺏ ﺳﮑﻮﺕ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺍﻡ
ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻣﺪﻫﻮﺷﻢ
ﻫﻤﭽﻮ ﺑﻮﺗﯿﻤﺎﺭ
ﺭﻧﮕﻬﺎﺩﯾﺪﻡ
ﻧﻨﮕﻬﺎ ﺩﯾﺪﻡ
ﺩﺩﯾﻪ ﺍﻡ ﻧﺎﭘﺎﮎ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﮐﯽ ﺷﻬﺮﻩ ﯼ ﺁﻓﺎ
ﭘﻨﺠﻪ ﺍﻓﮑﻨﺪﻡ ﺑﻪ
ﺩﺍﻣﺎﻥ ﻏﺮﯾﻘﺎﻥ ﺗﺎ ﺭﻫﺎ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﺍﺏ
ﺳﯿﻨﻪ ﺑﮕﺸﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻩ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﻟﺨﺘﯽ
ﺑﯿﺎﺳﺎﯾﻨﺪ
ﺧﻮﻥ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﺨﻮﺍﺭﺍﻥ ﺩﺍﻣﻦ ﺑﯿﺎﻻﯾﻨﺪ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﯾﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ
ﺍﺯ ﺗﻮﯼ ﺍﯼ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﯼ ﺷﻌﺮ
ﺍﯼ ﺩﺭﯾﻐﺎ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ
ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻤﺖ ، ﺩﺭﯾﺎ
ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﺖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﺸﮏ
ﮔﺮﺩﯼ
ﻫﻤﭽﻮ ﺑﻮﺗﯿﻤﺎﺭ
ﺍﻭ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ
ﺷﺎﻋﺮ ﻏﻢ ﻫﺎﯼ ﺟﺎﻭﯾﺪ ﺍﺳﺖ ﻧﺼﺮﺕ
ﻣﺮﮒ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻮﺗﯿﻤﺎﺭ
     
  
صفحه  صفحه 9 از 10:  « پیشین  1  2  3  4  5  6  7  8  9  10  پسین » 
شعر و ادبیات

Nosrat Rahmani | اشعار نصرت رحمانی


این تاپیک بسته شده. شما نمیتوانید چیزی در اینجا ارسال نمائید.

 

 
DMCA/Report Abuse (گزارش)  |  News  |  Rules  |  How To  |  FAQ  |  Moderator List  |  Sexy Pictures Archive  |  Adult Forums  |  Advertise on Looti
↑ بالا
Copyright © 2009-2024 Looti.net. Looti Forums is not responsible for the content of external sites

RTA