صفحه 12 از 12: « پیشین 1 2 3 ... 10 11 12

Pablo Neruda | پابلو نرودا

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#111 Posted: 4 Apr 2014 15:28

دوستت دارم و دوستت ندارم
این را بدان که من دوستت دارم و دوستت ندارم
چرا که زندگانی را دو چهره است،
کلام، بالی ست از سکوت،
و آتش را نیمه ای ست از سرما.
دوستت دارم برای آنکه دوست داشتنت را آغاز کنم،
تا بی کران گیرا از سر گیرم،
و هرگز از دوست داشتنت باز نایستم:
چنین است که من هنوز دوستت نمی دارم.
دوستت دارم و دوستت ندارم
آن چنان که گویی کلیدهای نیک بختی و سرنوشتی نامعلوم،در دست های من باشد.
برای آنکه دوستت بدارم، عشقم را دو زندگانی هست،
چنین است که دوستت دارم در آن دم که دوستت ندارم
و دوستت ندارم به آن هنگام که دوستت دارم

ویرایش شده توسط: paridarya461

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#112 Posted: 4 Apr 2014 18:57

آنگاه که در آستان مرگم
آنگاه که در آستان مرگم
دست هایت را بر روی چشم هایم بگذار.
آنگاه که در آستان مرگم
بگذار گندم دست هایت طراوت شان را یک بار دیگر برفراز من پرواز دهند
بگذار لطافتی را که به تفسیر سرنوشتم انجامید، احساس کنم
آنگاه که در آستان مرگم.
می خواهم وقتی که می میرم، باز هم زندگی کنی
می خواهم گوش هایت باز هم صدای باد را بشنوند
می خواهم به واسطه ات عطر خوش دریا را که هر دو دوست می داشتیم استشمام کنم
و به قدم زدن به ساحلی که در آن گام برمی داشتیم ادامه دهم.
تا با تو زنده باشم
تا در تو زنده باشم
می خواهم هر آنچه را دوست می داشتم، زندگی کنی
و تویی آنکه بیش از هر چیز دوست می داشتم.

ویرایش شده توسط: paridarya461

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#113 Posted: 4 Apr 2014 19:02

تنها عشق تو ...
درحال مرگ
همچنان که سرما در بَرَم می گرفت
دانستم که از تمام زندگی، تنها تو را،
تنها تو را پشت سر، جا گذاشته ام
دهانت روز و شبم
و پوستت یک جمهوری
که دولتِ بوسه های من، بنیانش نهاد.
در حال مرگ، کتاب ها و قلم ها چونان گنجینه هایی بودند که بی تابانه پایان می گرفتند
و آن خانه ای که ما
من و تو، دستا دستِ هم ساخته بودیم از میانه رفت
و هر چیزی رنگ نابودی گرفت
مگر چشمانِ تو تنها نگاه توست
در برابر این همه پوچی تنها تلألو توست
در برابر این همه خاموشی و تنها عشق توست که سایه ها را در پشت نگه می دارد.

ویرایش شده توسط: paridarya461

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#114 Posted: 4 Apr 2014 19:04

سرانگشتانت شکوفه می دهند
سرانگشتانت شکوفه می دهند
تا من ببویمشان
و دست هایت به لب هایم آب
تا زنده بمانم
چون مادری به کودک خویش.
آه انگشتانت
آنها حتی قلب مرا شخم زده اند
و اکنون قلبی سوخته ام
آنگاه که تو حجم خالی آغوشم را پر می کنی
قلبی سوخته در کوزه آبی که تو می نوشانی ام.

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#115 Posted: 4 Apr 2014 19:08

به آرامی آغاز به مردن می کنی
به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر سفر نکنی،
اگر کتابی نخوانی،
اگر به اصوات زندگی گوش ندهی،
اگر از خودت قدردانی نکنی.
به آرامی آغاز به مردن می کنی
زمانی که خودباوری را در خودت بکشی،
وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند.
به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر برده ‏ی عادات خود شوی،
اگر همیشه از یک راه تکراری بروی...
اگر روزمرّگی را تغییر ندهی
اگر رنگ‏های متفاوت به تن نکنی،
یا اگر با افراد ناشناس صحبت نکنی.
تو به آرامی آغاز به مردن می‏کنی
اگر از شور و حرارت،
از احساسات سرکش،
و از چیزهایی که چشمانت را به درخشش وا می دارند،
و ضربان قلبت را تندتر می کنند،دوری کنی. .. .،
تو به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر هنگامی که با شغلت، یا عشقت شاد نیستی، آن را عوض نکنی،
اگر برای مطمئن در نامطمئن خطر نکنی،
اگر ورای رویاها نروی،
اگر به خودت اجازه ندهی که حداقل یک بار در تمام زندگی ات ورای مصلحت اندیشی بروی. . .
امروز زندگی را آغاز کن!
امروز مخاطره کن!
امروز کاری کن!
نگذار که به آرامی بمیری!
شادی را فراموش نکن

ویرایش شده توسط: paridarya461

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#116 Posted: 4 Apr 2014 19:13

میخواهم با تو آن کنم که بهار...
کلمه های من
نوازشگرانه بر تو می بارید
دیر زمانی صدف آفتابی اندام تو را دوست داشته ام
تا به آنجا که بیانگارم دارنده دنیایی ام
از کوه ها برای تو گلهای شاد می آ ورم
سنبل آبی،
فندق تاری
و سبد های وحشیِ بوسه
میخواهم با تو آن کنم که بهار با درختان گیلاس می کند.

ویرایش شده توسط: paridarya461

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#117 Posted: 4 Apr 2014 19:17

تو را دوست دارم
دوستت ندارم
چنان که گویی زبر جدی یا گل نمک یا پرتاب آتشی از درون گل میخک
تو را دوست دارم
همانند بعضی چیزهای سیاه که باید دوست داشت
محرمانه، بین سایه و روح
تو را دوست دارم
همانند گلی که هرگز شکفته نشد ولی در خود نور پنهان گلی را دارد.
ممنون از عشق تو
شمیم راستینی از عطر برخاسته از زمین که می روید در روحم
سیاه تو را دوست دارم
بدون آنکه بدانم چگونه،چه وقت،از کجا دوستت دارم
سریح،بون پیچیدگی و غرور تو را دوست دارم
چون راه دیگری نمیدانم که در آن"من" وجود ندارم و تو...
چنان نزدیکی که دستهای تو روی سینه ام،دست من است
چنان نزدیکی که چشمهایت بهم می آیند وقتی بخواب میروم

ویرایش شده توسط: paridarya461

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#118 Posted: 4 Apr 2014 19:22

اگر اندك . . .
اندك . . .
دوستم نداشته باشی من نیز تو را از دل می برم
اندك . . .
اندك . . .
اگر یكباره فراموشم كنی
در پی من نگرد
زیرا پیش از تو فراموشت كرده ام

ویرایش شده توسط: paridarya461

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#119 Posted: 4 Apr 2014 21:54

گاه و بي گاه فرو مي شوي
در چاهِ خاموشي ات
در ژرفاي خشم پرغرورت
و چون باز مي گردي نمي تواني حتی اندكي از آن چه در آن جا يافته اي با خود بياوري
عشق من ، در چاهِ بسته ات چه مي يابي ؟
خزه ي دريايي ، مانداب ، صخره ؟
با چشماني بسته چه مي بيني ؟
زخم ها و تلخي ها را ؟
زیبای من ،
در چاهي كه هستي آن چه را كه در بلندي ها برايت كنار گذاشته ام نخواهي ديد
دسته اي ياس شبنم زده را
بوسه اي ژرف تر از چاهت را
از من وحشت نكن
واژه هايم را كه براي آزار تو مي آيند در مشت بگير
و از پنجره رهايشان كن
آن ها بازمي گردند براي آزار من
بي آن كه تو رهنمون شان شده باشي
آن ها سلاح را از لحظه اي درشت خويانه گرفته اند
كه اينك در سينه ام خاموش شده است
اگر دهانم سر آزارت دارد تو لبخند بزن
من چوپاني نيستم نرم خو ، آن گونه كه در افسانه
اما جنگلباني ام كه زمين را ،
باد را و كوه را
با تو قسمت مي كند
دوستم داشته باش ،
لبخند بزن
ياري ام كن تا خوب باشم
در درون من زخم برخود مزن ، سودي ندارد
با زخمي كه بر من مي زني ، خود را زخمي نكن

ویرایش شده توسط: paridarya461

صفحه 12 از 12: « پیشین 1 2 3 ... 10 11 12

شعر و ادبیات /

Pablo Neruda | پابلو نرودا

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا