صفحه 3 از 12: « پیشین 1 2 3 4 5 ... 9 10 11 12 پسین »

Pablo Neruda | پابلو نرودا

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#21 Posted: 20 Jun 2013 20:10

نشانی

كه بود آنكه نشانی ام را به تو داد
كه بود او؟
از كدامين راه؟
بگو !
چگونه؟
از كجا برای تسخير روح من آمده ای؟
منی كه تلخ ترين بودم
منی كه الهه خشم
با تاجی از تيغ و خار
منی كه خداوند تنهايی .
كه بود آنكه نشانی ام را به تو داد؟
چه كسی راهنمای تو بود؟
كدامين صخره،
كدامين دود،
كدامين آتشدان؟
زمين لرزيد
گيلاس های پايه دار از شراب خورشيد نوشيدند
و من پر شدم از تو
و من پر شدم از عشقی باكره
كه تو باشی
كه بود آنكه نشانی ام را به تو داد؟
بيش از آنكه برنجانم
رنجيده شدم
بيش از آنكه دوستم بدارند
دوستشان داشتم
بيش از آنكه عشقم دهند
عشقشان .
و اين حاصلی است از سالی دور تا امروز
قلبی به زخم اندر نشسته را
كنون مرا می خوانيد .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#22 Posted: 20 Jun 2013 20:15

به یاد خواهی آورد

به ياد خواهی آورد
روزی پرنده ای را خيس از عشق
يا رايحه ای شيرين را
و بازی رودخانه ای كه قطره قطره
با دستان تو عشق بازی می كند .
به ياد خواهی آورد
روزی هديه ای را از زمين
كه چونان رسی طلائی رنگ
يا چونان علفی در تو می زايد .
به ياد خواهی آورد
دسته گلی را كه از حباب های دريايی
با سنگی چيده خواهد شد
آن زمان درست مثل هرگز
درست مثل هميشه است .
دستانت را به من بده
تا به آنجا حركت كنيم
جايی كه هيچ چيز،
در انتظار هيچ چيز نيست
جايی كه همه چيز،
تنها در انتظار ماست .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#23 Posted: 20 Jun 2013 20:20

چنان سیبی سرخ
چنان سيب سرخی
در دست می فشارمت
چنان سیب سرخی كه آب شيرين را از خاك می نوشد
تو را می نوشم .
در تملكم نيستی
نه شبت
نه هوايت
و نه سپيده دمت
نه
من تو را با دست هايم محصور نمی كنم
كه بوی خوش تو
متعلق به تمام سرزمين من است
به تمام كاج های بلند سرزمين من .
تنها، گاه گاه
چنان سيب سرخی
در دست می فشارمت
چنان سيب سرخی كه آب شيرين را از خاك می نوشد
تو را می نوشم .
از كوئين چی مالی جايی كه چشم هايت آغاز شدند
تا فرونترا جايی كه پاهايت، برای من متولد گشت
دانه دانه خاكش را می بويم
دانه دانه اش راكه زادگاه من است .
پيش از اين شايدمرده بودم من
پيش از آنكه بيايی
قبل از اينكه عاشقت باشم
پيش از اين شايدمرده بودم من .
تا تو آمدی
و تادهانت به قلب من بوسه ای زد
و تاعشق در من زاده شد .
تداعی بوسه هايت
از پس خيابانی بلند
خيابانی بلند با نام زندگی ادامه ام داد
ادامه ام داد
چونان مردی مجروح
كه دست بر ديوارخود را
به كلبه معشوقه اش می كشاند
مردی در آستانه مرگی .
تا در پس خيابانی بلند تو را يافتم
تو را شناختم
و من امروز
در سرزمين خويش خوشبختم
سرزمينی از بوسه هاي تو
آتشفشان سينه هايت .
شاخه كوچك فندق
نفير شكستن يكی شاخه
چنان ضجه باران
يا زنگ كليسايی متروك
و يا قلبی
پاره پاره است .
نفير شكستن يكی شاخه
چنان فرياد پاييزی است
شكسته در سكوت برگی
در خاطره ای خوش
از رطوبتی .
"شاخه كوچك فندق "
ترانه ای است در خودآگاه تنم
در خودآگاهی كه در ان
ريشه ام فرياد می زند :
سرزمين من مجروح است .

ویرایش شده توسط: paridarya461

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#24 Posted: 20 Jun 2013 20:39

با من بیا
با من بيا !
مگو كجا؟
تنهابا من بيا !
با من بيا تا درد،
تا زخم
با من بيا تا نشانت دهم
عشقم را آغاز از كجاست .
با من بيا
با من بيا تا خونی كه از لبم چكيد
تا خونی كز سكوتم
تا مرگ .
با من بيا تا دوباره به نوشداروی تو روئينه
جانی تازه بگيرم .
تا شرابی باشی كه عشقی را سيراب می كند .
با من بيا تا طعم آتش را دوباره احساس كنم
آتشی از خون و ميخك
آتشی از عشق و شراب .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#25 Posted: 20 Jun 2013 20:43

وقتی تو هستی
رنگ چشمان تو
آه، رنگ چشمان تو
اگر حتی به رنگ ماه نبودند
اگر حتی چونان بادی موافق در هفته كهربايی ام وجود نمی داشتی
در اين لحظه زرد كه خزان از ميان تن تاك ها بالا می رود
من نيزچون تاكی تكيده بودم
آه، ای عزيز ترين !
وقتی تو هستی
همه چيز هست -
همه چيز از ماسه ها تا زمان
از درخت تا باران
تا تو هستی
همه چيز هست
تامن باشم .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#26 Posted: 20 Jun 2013 21:03

غیبت بودن
جایی که امواج
بر صخره های بیقرار می شکنند
بلوری نمکین
می تپد در غنچه ای که تویی
تویی که شکفته میشدی در دریایی که منم
ای فانی جذاب که حتی مرگت شکوفه ای است
بر غیبت بودنم
بر جاودان عدم

من ، تو و عشق
دستادست هم
سکوت را تصویب میکنیم
وقتی که دریا
تندیس های همیشه اش را نابود میکند
و موج های وحشی ، شفافیت را

ما
من ، تو و عشق
از لطافت
ابدیتی خواهیم ساخت
جایی که امواج
بر صخره های بیقرار می شکنند .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#27 Posted: 20 Jun 2013 21:08

واژه چه می خواهد؟
آن واژه كه بر كاغذ نوشته درآمد
باقی نيست
آن واژه باید چون تندباری بر زمين ببارد
ادامه يابد
زندگی كند.
به هيچ روی مهم نيست كه ستايش بر لبه فنجانی بريزد

اگر كلمات، روشنايی شوقی در شراب باشند.
اين واژه ديگرباره هجاهای گنگ نمی طلبد
صخره دريايی چه چيز را تداعی خواهد كرد؟
يك خيابان واهی را.
واژه هيچ نمی خواهد
جز آنكه كسی برای تو آن را بنويسد
و اكنون،
گرچه اين عشق مسكوتش می گذارد
ليك بعد ها
بهار، تلفظش خواهد كرد

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#28 Posted: 20 Jun 2013 21:18

ترانه این ماه

روز دیگری در راه است
تا سکوت گیاه به استدراک در آید .
اتفاق دیگری در راه است ، تا ویولون
ترانه این ماه را ساز کند .

شاید ارزش نان با تو برابر باشد
زان رو که نان
صدای تو را به یاد خواهد آورد
و عشق
خمره های بزرگ را از خویش پر خواهد کرد
با طعمی چونان عسل
و آنجا
تو در میان سینه ام
در میان جالیز تفرج خواهی کرد .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#29 Posted: 20 Jun 2013 21:25

یاقوت زرد

در دل زمين
سبز زمردين را پس می زنم تا تو را توانم ديد .
چه زورق زيبايی از ميان طراوت دريا عبور می كند
و در زمانی كه هيچ تمايزی ميان رنگ ها نيست
من و تو
شايد ياقوت زردی باشيم .
جز هوای تازه، هيچ چيز در ميانه نخواهد بود
سيب ها در باد می رقصند
و كتاب ها،
خيس خيس،
در ميان جنگل چوب زندگی خواهند كرد .
جايی كه ميخك ها
حتی ميخك ها نفس می كشند
ما برای خود لباس می دوزيم
لباسی كه به اندازه
ابديت يك بوسه زمان می برد .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#30 Posted: 20 Jun 2013 21:54

ما با تو گر گرفتم

از پا تا سرت
سراسرت
نوری و نیرویی
وجود مقدست رو در بر گرفته است
جنس تو ، جنس نان
نانی که آتش او را می پرستد .

عشقم خاکستری زیر خاک بود
من با تو گر گرفتم از عشق من !

عزیزم !
پیشانی ات ، پاهایت و دهانت
نانی است مقدس که زنده ام می دارد .

آتش به تو درس خون داد .
از ارد تقدس را فرا بگیر
و از نان بوی خوش را .

صفحه 3 از 12: « پیشین 1 2 3 4 5 ... 9 10 11 12 پسین »

شعر و ادبیات /

Pablo Neruda | پابلو نرودا

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا