صفحه 7 از 12: « پیشین 1 ... 6 7 8 ... 12 پسین »

Pablo Neruda | پابلو نرودا

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#61 Posted: 23 Jun 2013 17:53

استسقای آتش

نوری به سطح آب غلتید
چون تلألؤ خورشید بر عسلی
و دریا
پاکدامنی اش را به تمامی نگاه داشت .

استسقای آتش
تابستان بهشتی را
با برگی سبز تضمین میکند .
زان روی که زمین
رنج بیش از این نتواند کشید .

اگرچه هیچ چیز
نباید انسان ها را از هم جدا کند
اما خورشید و ماه
تاکنون
این کار را بسیار کرده اند .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#62 Posted: 25 Jun 2013 12:48

عموزاده های گیلاس

در پی نشانی از تو ام
نشانی ساده
میان این رود مواج
که هزاران زن ، از آن درگذرند

نشانی از چشمهایت
آنگاه که خجالت می کشند
وقتی که تا نور را حتی
از خود عبور می دهند .

ناخنهایت ، عموزاده های گیلاس اند
و من
گاه در این اندیشه ام که کاش
می شد خراشم می دادند
وقتی که تو را می بوسیدم .

در پی نشانی از تو ام
اما هیچ کس
به آهنگ تو نیست
یا به روشنایی ات
میان این رود مواج
که هزاران زن
از میان آن درگذرند .

سراسر
تو کاملی
و من ادامه ات می دهم
چونان رودی که به دریایی از شکوه زنانه
در گذر است .

ویرایش شده توسط: paridarya461

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#63 Posted: 25 Jun 2013 21:29

عاشقت هستم وقتی که عاشقت نیستم

تو را دوست نمی دارم و دارم
تو را دوست می دارم و ندارم
چندان که هر باشنده ای
آمیزه ای است از هر دو سو .

تا آرامش را حتی
نیمه سردی است
و هر واژه را سکوتی .

تو را دوست می دارم
چرا که این آغاز عشق توست
آغازی به بی نهایتی که پایانش نیست
و دوستت نمی دارم
زان رو که جاودانه ای .

عشق من دو گونه زیست می کند :
عاشقت هستم وقتی که عاشقت نیستم
و تو را دوست می دارم وقتی که دوستت نمی دارم .

ویرایش شده توسط: paridarya461

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#64 Posted: 25 Jun 2013 21:42

باز خواهی گشت آیا ؟

ترکم مکن
حتی برای یک روز
زان رو که به انتظار
ایستگاهی متروک خواهم بود
خالی از قطار .

ترکم مکن
حتی برای ساعتی
که دلتنگی ، چون بارانی
به آوارم فرو خواهد ریخت
و غبار
چون هاله ای .

جای پاهایت به شن ها
امیدم می دهد
و مژگانت ، آرامشم .

عزیزترین !
ترکم مکن ، حتی برای ثانیه ای .

وقتی تو نیستی
سرگردان ، سرگشته این سوال مداومم
که باز خواهی گشت آیا ؟

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#65 Posted: 25 Jun 2013 21:50

گیسوانت تار به تار

از لحظه ای که با شب هم بستر شدم
از میان تمامی ستارگان
چشمان تو را
تنها چشمان تو را برگزیدم
و از تمامی رودخانه ها
اشکت را .

از تمامی امواج
یکی
تنها یکی :
موج تفکیک ناپذیر اندام تو را .

گیسوانت
تار به تار
مو به مو از آن منِ باد
و از تمامی سرزمین ها
تنها قلب وحشی تو
موطنم .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#66 Posted: 25 Jun 2013 22:08

عطر تو

به گذشته مي انديشم
جايي که تو
ميان شاخه اي نشسته اي
و آرام به ميوه اي بدل مي شوي
جايي که ريشه ات ، شيره زمين را مي نوشد
و سرود بوسه ات
هجاهاي يک ترانه را بخش مي کند

عطر تو
به تنديسي از يک بوسه بدل مي شود
و آفتاب و زمين
سوگندهاشان را به جا مي آورند

ميان شاخه ها ، گيسوي تو را خواهم شناخت
و چهره ات را
که در دل برگي تصوير مي شود
و تو
تا نزديکي عطش من
گلبرگ هايي خواهي آورد
و دهانم
با طعم تو آگين مي شود
با بوسه و خونت
که توامان ، ميوه اي است مرا
از باغچه اي که عاشقانش
در آرزويند

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#67 Posted: 25 Jun 2013 22:20

آن دو

دو دلداده
نان طبخ می کنند
و ماه
در چمنزار در می غلطد .

آن دو
چونان دو روح
با هم به پرواز در می آیند
و در حال برخواستن
خورشیدی را در رختخواب خود
بر جای خواهند نهاد .

از میان تمام حقایق لامحال
نه با طناب
که با عطر خود
روز را به بردگی خویش
وادار می کنند .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#68 Posted: 25 Jun 2013 22:40

به خاطر تو

و اکنون این
امروز است
دیروز رفت
در هاله ای از غبار و چشم خواب آلود
و فردا
با جای پای سبز در راه است .

ای عشق من !
ای ارتعاش زمان
بر پود نور
هیچ کس نمی تواند رودخانه دستهایت را
چشمهایت را
بر من ببندد
آنگاه که خواب آلوده اند.
آسمان
بال هایش رو بر تو خواهد چید
تا به بازوان منت بسپارد .
ومن
بخاطر تو و دریا و آسمان و زمان
به خاطر پوست گندمی ات
و کلامت
آواز خواهم خواند .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#69 Posted: 25 Jun 2013 23:08

خنده تو

خنده ات چونان یکی شاهین
از کوهی سنگی فرود آمد .

آه دختر آسمان !
در من رخنه کن که جهان
با تلالو ات خواهد شکافت .

رخنه کن در من
چونان ژاله ای ، الماسی
تا انفجار تو
خورشید را نورانی کند
و میخک ها در بدر
مشتعل شوند .

بگذار خنده ات
چونان یکی شاهین
فرود آید از کوهی
به پایه ای که منم .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#70 Posted: 26 Jun 2013 14:59

بانوی کوهستان

خنده ات
درختی است ترک خورده از تندری
نقره ای تحفه از آسمان .

خنده ات
مولود سرزمینی است برف آگین
که تا خورشید را آب می کند .

آه ای بانوی کوهستان !
ای آتشفشان شیلیایی !
با خنده ات
از میان تاریکی و شب
تا روز و عسل برمی تابی
و از میان درختان
پرندگان را
پر می دهی به سوی همیشه .

صفحه 7 از 12: « پیشین 1 ... 6 7 8 ... 12 پسین »

شعر و ادبیات /

Pablo Neruda | پابلو نرودا

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا