صفحه 8 از 12: « پیشین 1 ... 7 8 9 10 11 12 پسین »

Pablo Neruda | پابلو نرودا

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#71 Posted: 26 Jun 2013 15:05

وقتی تو آوازم می کنی

وقتی تو می خوانی مرا
وقتی تو آوازم می کنی
صدایت
لایه ای از دانه روز بر می دارد
و پرندگان زمستانی
هم آوایت می شوند .

گوش دریا
پر است از زنگ و زنجیر و زنجره
از موج و اوج و حضیض
و من
پرم از تو
وقتی تو آوازم می کنی .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#72 Posted: 26 Jun 2013 15:16

رقاصه

-نان و عشق و شراب
-نیازهای مرد و زنی که یکدیگر را طلب می کنند
و زندگی در صلحی مدور
آن چنان که آتشی خشن
برای ساختن نوری ، زبانه می کشد .

درود بر دست های تو باد
آنگاه که پر می کشند به سوی من
که سپیدی شان آوازم
و بوسه هاشان حیات من است .

پاهایت رودی از تداوم
چونان رقاصه ای که با جارویی می آویزد .

امروز در رگ هایم ، خون تو جاری است
جریانی لطیف
ساده
و ابدی .

ویرایش شده توسط: paridarya461

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#73 Posted: 26 Jun 2013 15:59

در ادامه
اشعار از دفتر سوم
کتاب ابدیت یک بوسه با نام
به شعر من خوش آمدی
گذاشته میشه

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#74 Posted: 26 Jun 2013 16:22

زندگی

تیغ
لیوانی شکسته
و اشک
آنها تمام روز را به سعادت انگبین رشک بردند .

برج ها و دیوارها
چونان مزدوری
آرامش پلک ها را می شکنند .

اندوه ، اوج می گیرد
اندوه ، افول می کند
و زندگی
در سایه چنین افت و خیزی
معنی می شود .

بی اندوه
نه تولدی ، نه سقفی
هیچ اتفاقی نیست
و ما مجبوریم لحاظش کنیم .

فریادی از پسین دل
هیچ کمکی به هیچ عشقی نخواهد کرد
حتی به رختخوابی نرم
دور از طاعون زده ای
و نه حتی به فاتحی که جنگ را
یکسره برده باشد .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#75 Posted: 26 Jun 2013 19:55

توازن

ذهنی روشن
ابلیسی توانا
و ظهری کامل .

ما آخرین بازماندگان عشقیم
تنهای تنها
دور از هذیان های شهر وحشی
چونان خطی از زمان
که منحنی پرواز فاخته ای را
تصویر می کند .

من و تو
ما ، سرانجام بهشتی ساختیم
تا عشق در این میانه
برهنه زندگی کند .

تصمیمی سخت تر از اندیشه پتکی
به فنجان هامان سرازیر شد
تا آن دو جفت
"ذهن و عشق"
در ما ، به توازن رسیدند
و این شفافیت
تنها از این روست .

ویرایش شده توسط: paridarya461

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#76 Posted: 26 Jun 2013 21:22

به شعر من خوش آمدی

نمک ابعاد بلورینش را به تو داد
تا از جواهر
تعبیری تازه به دست شود .

دست هایت
گویا در پگاهی
میان بستر رودی زاده شدند
تا مرا پاک کنند .

حسادت ، رنج می برد تا سپری شود
و شعر من
یکایک
می غرد و می لولد
تا بمیرد .

تا می گویم عشق
جهان ، با تمام کبوترهایش فرو می افتد
و هر هجایی از من
بهاری می شود
بهاری که شکوفه می زاید
و شکوفه ای که بستر تو خواهد بود .

تو را می نگرم که چونان برگ در کنارم خفته ای
در خزانی که زیباترین بهار را
به زیبایی
شرمگین می کند .

خورشید جوانه هایش را به صورت تو می فرستد
و من نگاه می کنم به بهشتی که تویی
و گام هایت
مرا با زندگی آشنا می کند .

ماتیلده !
عشق من !
ای دیهیم افتخار
به شعر من خوش آمدی !

ویرایش شده توسط: paridarya461

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#77 Posted: 26 Jun 2013 21:39

پادشاه تاریکی ها

دروغ می گویند
من ماه را گم نکرده ام .

آنها که آینده را
همچون صحرایی در جغرافیای سبز
پیش بینی می کنند
آنهایی که با زبان سرد
شایعه می پراکنند
هم آنهایند
که تمامی گلبرگ های جهان را
به قرنطینه بازجویی خواهند کرد .

پری دریاییافسانه ای بود که رفت
و من اکنون تمام مردم را دارم
گرچه آنها کاغذهایم را پیوسته می جوند
و برای گیتارم
بخششی عمومی طرح می کنند .

خیره به چشم هایش گفتم :
خدنگ عشق تو ، قلب مرا از هم درید
با این حال
عطر یاسی را که در پشت پاهایت جا گذاشته ای
خواهم بویید .

گمشده در شبی تاریک
با چراغی که چشم توست دوباره می رویم
و من پادشاه تمام تاریکی ها خواهم بود .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#78 Posted: 26 Jun 2013 21:46

ادبیاتی از آهن

ادبیاتی از آهن
کشیده تیغ بر شاعری که چونان بیگانه ای
نا آشنای خیابان ها
سرگردان آواز می خواند
تا نترسد .

آه، من آکاردئونم را از جزایری طوفانی آورده ام
و دندان تیز ادبیات ، پاهایم را درید
و ندانست که من با آواز
از تاریکی ها
بی تردید ، گذر خواهم کرد .

به سوی تاب کودکی ام
به سوی جنگل سرد جنوب
به سوی آنجا که قلبم
از عطر خوش
پر شده باشد .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#79 Posted: 26 Jun 2013 21:56

تدفین

شاعر فقیر ، شاعر بیچاره
که زندگی و مرگ ، هر دو به خاکش فکند .

به دار آویخته
در تجملی بی اعتنا
مجازاتی با شکوه و تدفینی همچون کشیدن کامل دندان ها .

و کنون گمنام
چون یکی ریگ به پشت اسب های متکبر کشیده می شود
به خواب می رود
بی سکوتی

یا آرامشی .

در مراسم تدفین اش
خوک و بوقلمون و سخنران های دیگر
میهمانی عزاداری خویش را جشن می گیرند
همان ها که اینک
شاعر را
از آن رو که قادر به گفتن نیست
تسخر می زنند .

و دیگر
او با اشعارش اعتراض نمی کند .

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#80 Posted: 26 Jun 2013 22:05

تطهیر

آنها که می خواستند مرا زخم زنند
تو را مجروح کردند
و بی خوابی ات ،
تاوان شهامت ات شد .

ظهر داغ پیشانی ات را با سایه خواهم پوشاند
تا از هر آنچه تو نیستی
مطهر شوم .

رویاهایم را دنبال کنید
رد گامی جگرسوز را
که به ریشخند لبخندم نشسته است .

حسادت
کنون به جایی که من در آوازم
دندان هایش را از خشم به هم می ساید .

عشقزندگی سایه واری عطایم کرد
جامه هایی پوچ که مرا دنبال می کنند
لنگان
چونان مترسکی
با تسخری خونین .

صفحه 8 از 12: « پیشین 1 ... 7 8 9 10 11 12 پسین »

شعر و ادبیات /

Pablo Neruda | پابلو نرودا

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا