صفحه 9 از 103: « پیشین 1 ... 8 9 10 ... 102 103 پسین »

اشعار کردی و لکی

nisha2552

کاربر

ارسالها: 3525

#81 Posted: 18 Aug 2013 22:35

هاوڕێم

هاڤاڵێکم هه‌بوو باڵای به‌ قه‌د باڵای ئه‌سرۆ؛
له‌ باران دیاریی وه‌رده‌گرت.
«له‌ نێو شارا به‌ردڕێژه‌کان ناکۆتا بوون»
هاوڕێم ئه‌وانه‌ی لا که‌م بوو؛
هه‌میشه‌ په‌ڕه‌سێلکه‌کانی له‌ به‌ر که‌م بوونی به‌رزایی لۆمه‌ ده‌کرد.

چۆله‌که‌ی زۆر خۆش نه‌ده‌ویست.
تاریکی قوژبنێک له‌ ژیانی هاوڕێم بوو؛
-هه‌موومان نیوه‌یه‌کمان تاریکه‌-
ئه‌و ده‌یزانی،
له‌ کوێ ئه‌بێ مانگ ببینێ.
دارستانێک پڕ له‌ ئاژه‌ڵی کێوی،
مانگ له‌ موحاقدا بوو.
هاوڕێم جانتاکه‌ی پڕکرد.

هه‌موو کاتێ ئه‌کرا بڵێی جاویدانه‌.
ته‌نانه‌ت ئه‌گه‌ر نه‌ده‌ڕۆی ؛
به‌ڵام ڕۆیشت!
نم نمی باران،
بۆنی باران بڵاو ببوه‌وه‌؛
له‌ ڕێگه‌ی خاکیی ئاوایی.
کاتێ گه‌یشتین،
دره‌نگ بوو ئیتر.
تاریکی پڕ بوو له‌ بۆنی باران و هاوڕێم!

ترجمه فارسی

دوستی داشتم با سروها همقد بود؛
از باران هدیهها گرفته بود.
« سنگفرشهایی بیانتها در شهر»
دوست من آنها را کافی نمیدانست؛
همیشه پرستوها را به خاطر کمی ارتفاعشان سرزنش میکرد.
گنجشکها را چندان دوست نداشت.
تاریکی گوشهای از زندگی دوستم بود؛
ـ همهی ما نیمهای تاریک داریم ـ
او میدانست؛
کجا باید ماه را ملاقات کند.
پلههایی دراز،
سخت بود راه.
جنگلی پر از انبوه جانوران وحشی،
در محاق بود ماه.
دوستم چمدانش را پر کرد.
همیشه میشد فهمید که جاودان است؛
حتّی اگر نمیرفت؛
ولی رفت!
نمنمی باران،
بوی آن پخش بود؛
در راه خاکی آبادی.
وقتی رسیدم؛
دیگر دیر شده بود.
تاریکی انباشته از بوی باران و دوستم بود!

آرمان کریمیان

nisha2552

کاربر

ارسالها: 3525

#82 Posted: 18 Aug 2013 22:39

دوو ليو

تي دوو ليو ئه‌گه‌نه يه‌ك‌‍ ‍؛
گه‌رميي ئه‌وين
گيان ئه‌داته وشه‌كان و
بالا ئه‌كه‌ن.
ئه‌وسا ئه‌بن به په‌له چناريكي سه‌رسه‌وز
له كوتايي گه‌لاريزاني كولاني ماچيكا.

فارسی:

وقتي دو لب به هم مي‌رسند؛
از تبِ التماس‌ْ
واژه‌ها جان مي‌گيرند،
رشد مي‌كنند
و آنگاه درخت چنار سرسبزي مي‌شوند
بر انتهايِ پاييزيِ كوچه‌باغِ بوسه ای.

nisha2552

کاربر

ارسالها: 3525

#83 Posted: 18 Aug 2013 22:57

شعر بسیار زیبا و ناسیونالیستی له کسانه که م(لکستان من)از لک امیر(کیومرث امیری)که در آن اسم تمام مناطق لک نشین ایران را آورده.

له کسانه که م له کسانه که م = ای لکستان من ، ای لکستان من
داخ دروش کریا چوی کوردسانه که م = داغ و دروش شده همچون کردستان من

سه رم بوه نه زر ت ما ل و میانه که م = سرم به فدایت خانه و کاشانه ام
ماوا و نیشتمان ئیل دودمانه که م = زیستگاه و جایگاه ایل و دودمان من

سه رزمین بی که س بی دره تانه که م = سرزمین بی کس و بی پناهم
سه ر دار په شو و په ریشانه که م = سردار سرگردان و پریشانم

باخ په ر چن گریا ریشی تلیاکه م = باغ پرچین سوخته و ریشه لهیده ام
کونه جامیان جامال سزیاکه م = کهن جایگاه و زیستگاه سوخته شده ام

چوی چرن داران ته ش ئه رن چیه که م = همچون جنگل انبوه آتش در افتاده ام
کان و که نیه ل کول حوشک بیه که م = همه ی رودخانه های (فصلی) و چشمه هایت خشکیده است

هه م نثر و هه م شعر نه نویسیریاکه م = نه نثر ها و نه شعرهای تو نوشته نشده است
حق پایمال بی زور ئه رن کریا که م = تو ای حق پایمال شده و تحت ستم قرار گرفته ام

سه داخمه ئه را پاچال گوم بیت = آه! افسوس برای افسانه های گم گشته ات
ده فتر و کتاوه ل کول ئه ی وویر چیت = دفتر و کتابهای فراموش شده ات

به لوی سان که لن ئاگر گرتیه که م = بلوط سان بزرگ آتش گرفته ام
بنه مال دودمان چاره سیه که م = بنیاد دودمان چاره سیاه من

شیر بی ئه نیش گوله گازه که م = شیر بی باک و گلوله خورده ام
هه م دل هه م زوون ساز و رازه که م = هم دل و هم زبان ساز و رازهای من

بومه خر دوانزه قرن تاریخ بی کینه = فدای دوازده قرن تاریخ به دور از کینه ات
ئه ژ چیا گودین تا چیا خه زینه ت = از تپه گودین تا تپه خزینه ات ( دو محل بزرگ باستانی در لکستان)

هه ر هاوارمه پی پایمال بین حه قت = مدام در فغانم برای پایمال شدن حق تو
سه ر مالمه فدای دوران مه فره غت = سر و مالم به فدای دوران مفرغت

سه چوی بکه م وولات مهرگانه که م = بس، چه کار کنم سرزمین مهرگان من
سه رای سه رزه مین ئاگرانه که م = سرای سرزمین آتشگاهای من؟

جه فا ئه رن چی ووه بی تاوانه که م = جفاها بر تو رفته از بی تقصیری
حومید و هه مته زار فره گرانه که م = امید و آرزوی بسیار بزرگ من تویی

سه ر و مالمه فدات هوز باوانه که م = سر و مالم فدای تو باد آبادی اجدادم
برا لفانی لورسانه که م = تو برادر دو قلوی لرستان هستی

یاد و یادگار عهد باستانه که م = تو یاد و یادگاری از عهد باستانی
چو برا هام پشت کوردسانه که م = تو حامی و برادر جان بر کف کردستان هستی

باوانه که م که س چوی تو بی ماوا نماو = خانه ی پدری ام، هیچ کس مانند تو بی خانمان نمی گردد.
چوی یاهو خه ریوو بی په ناه نماو = چون یاکریم غریب بی پناه نمی شود

هویچ خه لکی وویتور سامان سا نماو = هیچ خلکی به این شکل بی سامان نشده
ووه بی حه ق به شی له کسان نماو = چون لکستان بی حق و حقوق و بی سهم و فقیر نشده است

سه رم بوه خر ئه ی هناسی بریاته = سرم به فدای نفس بریده ات باد
کوره ل چوی شمشیر زاخاو دریاته = پسران چون شمشیر صیقل خورده ات

دته ل کلانتر هراتی لارت = دختران بزرگ منشت با سربند کج و غرور آفرینت
کورپه ل شیرین دانکه ی ئه نارت = کودکان چون دانه های انار زیبایت

ئیل بختیاری ووه گروت بو = ایل بختیاری هدیه تو باد
فدای جه به روت خه فه و خوت بو = فدای جبروت خف و خوابیده ات باد

هه رچی درمه خر ساز چه مه رت بو = هر چه دارم به فدای ساز چمری تو
ئیله ل تار و مار شهر ووه ده رت بو = فدای ایلهای تار و مار و از ماوا بیرون رانده ات باد

سه ر و مالم کول ووه خر سه رت بو = سر و مالم همه به فدای سر تو باد
فدای ره نگینی که ش و که مه رت بو = به فدای زیبایی کش و کمرهای تو باد

رودبار و مه نجیل تا خاک گولسان = رودبار و منجیل تا خاک گلستان
له که ل بی په ناه که ویر خوراسان = لکهای بی پناه در کویر خراسان

ئیلات خه ریک ووه قه زوین کووت = ایلهای غریب و گرد آمده ات در قزوین
شهره ده ر کریال ووه وویمه روت = از ماوا و مسکن خود رانده شده هایت که در فغانند

من هه رگیونی درم گیونمه خرت بو = من تنها جانی دارم، جانم به فدایت
فدای یی تالی ئه ژ کاکولت بو = به فدای یک تار موی سر تو باد

عهد بو له کسان گیونم فدات که م = عهد باشد ای لکستان جانم را فدای تو کنم
ووه فدای ژاری خه لک بی په نات که م = به فدای نداری و فقیری خلق بی پناهت کنم

بچمه سیفارا خو ئه ندیشه که م = به فکر فرو روم و خوب بیاندیشم
منیژ چوی دیاکو عدل پیشه که م = من هم مانند دیاکو عدل و داد پیشه خود نمایم

خه لک خه ووردار که م ئه ژکه چه و رو = خلایق را آگاه کنم از کوچک و بزرگ
هه رکه س نیشانی ئه ژ قوم ماد دارو = هر آن کس که نشانی از دودمان ماد دارد

کر داود کاو سوار بایژمو چوار دورت = خط داود سواره را پیرامونت بکشم
کو که م جووانه ل کول روسم تورت = جوانهای به سان رستم تو را دعوت کنم

ئاگر ئا تشگال دوواره گیس ده م = آتش آتشگاههایت را دوباره روشن کنم
هه رچی ناحه قه خاپیر و نیس که م = هر آنچه نارواست همه را از بین ببرم

بومه میر میته ر قاپی درانه ت = بشوم نگبهان وفا دار و دائمی دروازه ی بزرگت
ئه ژ نو بسازم بنا و به هانه ت = دوباره خواستگاه و بنایت را بسازم

ئیووان مه داین ئه ژ نو بسازم = ایوان مدائن را دوباره بنا نمایم
ری ره سم مهرووه رزی کول ووه جا بارم = راه و رسم مهر ورزی را تمام وکمال به جای آورم

جه شن مهر گان ئه ژ نو بر پا که م = جشن مهرگان را دوباره رایج نمایم
خاکت ووه میدان چوپی و چوگان که م = خاک تو را میدانی کنم برای برپایی رقص و چوگان بازی

بچمه رومشکو ساز ولی بارم = بروم از رومشکان ساز ودهل بیاورم
خه م خوسه خه لکان ووه خاک بسپارم = غم و غصه های خلقها را با آن بمیرانم

دیار دینه ووه ر ئه ژ نو ئاباد که م = منطقه دینور را دوباره آباد نمایم
مه ردم پایره ووه ن خوشحال و شاد که م = مردم پایروند را شاد و خوشحال کنم

ووه بان کوی بیستون ئاگری پا که م = بر بلندای کوه بیستون آتشی برافروزم
جور سته م گران کول به ر ملا که م = ظلمهای همه ی ستمکران را بر ملا کنم

جه م نه زری بتیون ئه ر سولتان بنم = جمع نذر داوودی را در سلطان برگزار نمایم
خه لک یارسان کولان بچرم = خلق یارسان را همه بدان دعوت کنم

سراوو سه حنه کول گول واران که م = سراب صحنه را گلباران کنم
ناهید که نگاور رووه باش شاران که م =آناهیتا شهر کنگاور را بهترین شهرها کنم

سراوو نهاوه ن خو و ره نگین که م = سراب نهاوند را خوشگل و زیبا نمایم
یانه کول ووه خر عشق شیرین که م = همه ی اینها را فدای عشق شیرین نمایم

ئه ی خاک ئه له شته ر تاک نیور ئاوا = از خاک الشتر تا نورآباد
گولریزان بکه م تا خود خورم ئاوا = گلریزان کنم تا دل خرم آباد

سوزلی بنم ووه نام راس هه رسین = بزم ساز ودهل در وسط هرسین برپا کنم
وعده گیران که م تا پاچه گه رین = تا حواشی کوه گرین را همه دعوت کنم

کراس مه خمه ل کوی چه پال چه پال که م = پیراهن مخمل کوه را قسمت قسمت نمایم
هه رچه پال سویری باوان یه ی مال که م = هر قسمت سرخ آن را پاداش به یک منزل دهم

بچمه جاله ن وولات سریلان = بروم جلالوند ولایت سریلان
ئه لا هوز مانه ن تا پاچه ی ئاوران = آن سوی عثمانوند تا کوهپایه های آهوران

دورو و کاکا وه ن وورو چه م چه مال = درود فرامان و کاکاوند به سمت چمچمال
خه لک له کسان گشت بگردم مال مال = خلق لکستان را خانه به خانه همگی سر بزنم

باله ن زه ردلال تا خاک هولیران = بالوند و زردلان تا خاک هلیلان
جارو و جورو که م سیمره و که شکان = جارو و لایروبی نمایم رودخانه های سیمره و کشکان را

ته ریان و کویشت تا مه رز ئو دالان = طرهان و کوهدشت تا مرز ابدالان
به دره و ده ره شهر تا گ ئابدانان = بدره و دره شهر تا آبدانان

تاریخ سیمره دواره واز که م = تاریخ سیمره (دره ی مهرگان) را دوباره بگشایم
له کسان پر ئه ی ساز و ئاواز که م = لکستان را از ساز و آواز انباشته کنم

سر باش وولاته ل له کسانه که م = بهترین میان همه ی ولایات، ای لکستان من
بی بش بی برات بی ئو ستانه که م = بی سهم و بی خلعت بی استان من

شه رت بو ووه کول مان حه قت بسینیم = عهد که همگی دست به دست هم داده حق تو را باز ستانیم
تا گ یه ئو دوما خار و ژار نه مینیم = تا از این پس خوار و بیچاره نباشیم

جن و جنیان بن کول تله سم کیم = جن و جن صفتان را گرفتار نمائیم
چوی یه ک بین ووه خاک له کسان ره سم کیم = یکسانی را در خاک لکستان مرسوم کنیم

کار سونی بکیم دیوو و ده د بچن = کارستانی کنیم که دیو و ددها ناگزیر به فرار شوند
وولات له کسان کول نو نوار بون = تا ولایت لکستان همگی لباسهای نو و زیبا بر تن کنند

ره سم سوار سوار ئه ژ نو بنا کیم = رسوم سوارکاری را دوباره رواج دهیم
ئه را ژیاینت گیونمان فدا کیم = برای زنده ماندنت جان خود را فدا کنیم

بکیمته سه رگول باش شاره ل جا هان = تو را بهترین شهر دنیا کنیم
له کسان بدروشی ووه نام راس ئیران = انگونه که لکستان بدرخشد در مرکز ایران زمین

لک امیر(کیومرث امیری کله جویی)

nisha2552

کاربر

ارسالها: 3525

#84 Posted: 19 Aug 2013 12:03

لکی

پریسگه آگری پر خاطرم که
بوری هرجا خمیکه،حاضرم که

اگر روژی خدا بوینم یه موشم
خدایا ، لیوم لیوه ترم که

شعله آتش مرا پر از خاطره کن
بیا هرجا غمی هست،مرا حاضر کن

اگر روزی خداوند را ببینم،به او گویم:
خدایا مجنونم،مجنون ترم کن

آگر

nisha2552

کاربر

ارسالها: 3525

#85 Posted: 19 Aug 2013 12:10

""کموتر""(لکی)

اکه آگر بکویه مالت ،کموتر
اکه کافر نویه حالت ،کموتر

نزاکه کشتمه چینو نهاتی
گوله بیر ژیره شالت ،کموتر

داول نامه گرت دی نامت اشگو
توفر نومجا چمل کالت ،کموتر

یخم دریمه هر هامر دراخل
چمری وه خور سالت ،کموتر

خدا ای جاله دل مه ار خدایه
نمه داخی بنیر بالت ،کموتر

آگر

ویرایش شده توسط: nisha2552

nisha2552

کاربر

ارسالها: 3525

#86 Posted: 19 Aug 2013 16:48

لشکر آراستن کریم خان به جنگ کشور عراق و عثمانی(لکی)

بنام خدای جهان آفرین
گیان فدا بکیم ، پی خاک و پی دین

گیان پی چیشن ایرانی خوار بو
خورد و خوراکم چوین ژهر مار بو

دان و طبل ، جنگ پری حاضر باش
توپل آماده پی حمله بغداش

دیتان آماده و جنگ و حمله کن
هیچ باک نکینان و سپای دشمن

بنام خدای هفت سما و نه طاق
یی حمله سنگین بکیم و عراق

شهر بصره بگرن بغداد باقین
هم عثمانی هس هم عراقین

چوینای مریضم ناتوان کارم
هشتاد و چن سال من عمر دارم

اگر خداوند شفا کی عاجل
نجات پیدا کم من وی ژان دل

چوین جار جاران سوار بوم ژ اسب
رو کم و دشمن چوین آذر گشسب

هم والی بغداد هم شای عثمانی
و دم تیغم هر دگ کم فانی

طاق کسری بکم پای تخت زمسانی
و امید ذات خدای سبحانی

صادق خان برام دلاور نامی
فرمانده سپام قوشن تمامی

تمام سرداران گوش و فرمانی
هیچ وقت نشکنین عهد و پیمانی

چوینای کاروانه هم دلاور
هم مهربانه هم جنگ آور

ژ پایان سخن شیر نام آور
سرداران نعره کیشان وجگر

واتن ای امیر سردار ایران
فدای نامت بایم تمام دلیران

ایمه تمامن گیان و فداتیم
دینی قربانی سرگرد راتیم

دان و طبل چنگ خروشیا سپاه
سوار بین و زین شیران کینه خواه

ططری

nisha2552

کاربر

ارسالها: 3525

#87 Posted: 19 Aug 2013 16:50

حمله صادق خان به کشور عراق و گرفتن بصره و شکست عثمانی(لکی)

کریم خان واتش سردار صادق خان
شهر بصره باید بو وجز ایران

صادق خان واتش بنده فرمانم
گیانم و فدای وکیل ایرانم

صبح سحر خیزان دان و طبل جنگ
توپل آماده دس دان و تفنگ

روژان ژراه بین شوان استراحت
تا رسین و مرز نکردن راحت

بعد ژچن روژی آماده جنگ بین
توپل آماده دس و تفنگ بین

عرب و ترکان هر دگ بین و یک
یک طرف ایران و فرمانده لک

فرمان صادر کرد شیر نام آور
توپل آگرکن تفنگچی اووَر

بی ورستا خیزچون روژ محشر
نه مانگ پیدا بی نه ستاره و خور

چن شبانه روژ جنگ پی در پی
خوین جاری بی چوین دریای بی پی

صادق خان خوریاوینی شیرنر
واتش سرداران بادین و بافر

دس راس شکیایه دس چپ هیچ نین
دس راس لشکر عثمانی نین

دس چپ عراقن سپاه ش هیچ نین
تمام سپاه شان تارومار بین

چوین ایمه بر حق دان باطلن
هم غارتگرن همیشر قاتلن

فرمان صادر کرد بیَن و طبل و کوس
چوین جنگ هماون و فرمانده طوس

دان و طبل کوس طبل بشارت
سپای دشمن کل بکن غارت

عرب و ترکان روی نیان و گریز
صادق خان واتش دست دن تیغ تیز

هرکس اسیر بی و زنجیز بنکن
هر کس جنگجو بی گردن قلم کن

چن نوسرداران عرب و ترکان
و اسیر بردن پای تخت ایران ...

ططری

nisha2552

کاربر

ارسالها: 3525

#88 Posted: 19 Aug 2013 16:53

غزل لکی

قُشیکمِ اَر خِراوه دل نوحه بی اثرچنی
دِیرَ شَکَتِم اَجل بِرَس عمر سِتیزه گر چنی

چپین آو عمره ایی زمزمه مایه گوش دل
آخر زندگونیه حالت گیونه سرچنی

ریشی و ساقه عمرم اَژ رنج زَمونه زرده کُل
سویری رویی و مصلحت ای رنگ خوین جِیرَ چنی

قلب ضعیف کُتکُتم اَر سرجا پَکَربِنیش
منزل آرزو گُمَ وسوسه سفر چنی

بلبل شوق سربِن اَرشون سکوت خَم بگر
بی سبب اَرهوا جفا آیتن بال و پر چنی

برگ دوارِم ای ورا و بی خَوَر اَژ وفات کس
اَروَرمال دِل دَس اَرسینه اَرا چَمرَ چنی

پیر ضعیف قِی خَم اَردشت بی آو هستیم
تا قُله قاف آشنا کوشش بی ثمر چنی

عُمریکه رنج بی وَرِم ای دَس خَشمت ای فلک
بستر سی کوینه اَژ عَسِر گلاره تَر چنی

حواردن خُصه مَر کَمَه خوین دِلَم خوراکمه
حواردن خوین خُصه اَژپیکر حُشک لَر چنی

تا گه دو روژی تِر حُجت کار زنی ادامه دی
روژ وهَلگِ هَلگ و شو تا سَحَرَ خَوَر چنی

ترجمه فارسی

جغدی هستم نشسته بر خرابه دل نوحه بدون اثر چقدر ادامه یابد
دیگر خسته هستم اجل بدادم برس عمر ستیزه چقدر ادامه یابد

صدای رفتن آب جوی عمر است این زمزمه ای که می شنوی
آخر زندگی است حالت جان بر لب رسیدن چقدر ادامه یابد

ریشه وساقه عمر من از رنج زندگی زرد شده است
روی خود را با خون جگر سرخ نمودن تا کی ادامه یابد

قلب ضعیف پاره پاره ام برجای خود با حال نگران بنشین
خانه آرزو گم شده است وسوسه سفر چقدر ادامه یابد

بلبل شوق سر برشانه بگذار و ماتم بگیر
بدون سبب بال و پر بر هوای جفا انداختن چقدر ادامه یابد

بدون آنکه در عزای مرگ یکی از اقوام خود باشم سیاه پوشیده ام
بر در منزل دل دست بر سینه گذاشتن برای جواب دادن به تسلیت مردم چقدر ادامه یابد

پیرقامت خمیده ای هستم در دشت بدون آب زندگی
تا بلندترین نقطه کوه آشنایی کوشش بدون ثمر چقدر ادامه یابد

یک عمر که از خشمت ای فلک رنج بر باد رفته هستم
بستر سیاه کهنه از اشک چشم تر شدن چقدر ادامه یابد

خوردن غم مگر کم است که خون دل هم میخورم
خوردن غم و خون دل از پیکر لاغر و ضعیف چقدر ادامه یابد

(حجت)تا دو روزی دیگر به زندگی خود ادامه دهی
روز با دوندگی و شبها تا وقت سحر بیدار ماندن چقدر ادامه یابد

حجت اله مهدوی

nisha2552

کاربر

ارسالها: 3525

#89 Posted: 19 Aug 2013 17:06

لکی

هاوا دلگير و هوگه دوير و ريوياري چني سخته
حكيم ناشي، لَشت هوكاره بيماري چني سخته

پژاره راحتت نِيلي گِرّي چوي درد كاكيله
چوي كاومَلّ تا سحر آساره بشماري چني سخته

شفق شال و كلاو بستن و تا ايواره گيونالِك
وِلكَت ار نزيكِ دوس گِلّاباري چني سخته

گِري و زاري اَر درمونِ رنجِ روزگارت بو
نقارّني، نتوني دنگت اِير آري چني سخته

يِ عمري عار و ننگ داشتن و ايسكه چوي قمار بازَل
تِلكه بين و بين‌اَر تُنِ بي عاري چني سخته

گَپت چوي سازِ قناري خَوَر اي رازِ گُل، باري
ولي اي نومْ قفس سينَت آشاري چني سخته

نه زنجير ار دس و پات بو، نه دشمن ار پرّ جات بو
دروينت بو و زندون و گرفتاري چني سخته

ولات اي خاو، مِن و بايه‌قوش ايمشو هر چريكُنمُن
خوا اي چم و خيفِ دل، نوه‌داري چني سخته

هِنا كِرد اي دَنِ ديوار، مَلّي اي رسمِ دلداري
"كرم" بيماري آسونه پرستاري چني سخته

ترجمه

چه سخت است، رهگذر بودن در حالي كه هوا دلگير است و مقصد دور
و چه سخت است كه تنت مدام مبتلا به بيماري باشد و حكيمت ناشي

چه سخت است كه غم و اندوه همچون درد دندان حتي براي لحظه¬اي تو را رها نكند
و چون مرغ شبخوان تا سحرگاهان ستاره شمار شب بي خوابي باشي

چه غم¬انگيز است كه صبحگاهان به قصد ديار دوست و با صد اميد و آرزو شال و كلاه كني
و غروب خسته و حسرت به دل با دستاني خالي از ديار يار برگردي.

اگر گريه و زاري درمان درد بي امانت باشد
و نتواني فرياد كشيده و گريه سردهي چه سخت است

چه سخت كه پس از يك عمر زندگي با عزت، هم اكنون مانند قمارباز ها
به حقيقت پشت كرده و بي خيال روزگار شوي.

سخنت همچون ساز قناري زيبا باشد و قاصد راز گل باشي
و چقدر سخت است كه مجبور به پنهان كردن آن در قفس سينه باشي

نه بر دست و پايت زنجير باشد و نه دشمن خانه ات را غصب كرده باشد
بلكه اگر درونت زنداني پر از گرفتاري باشد چقدر سخت است

ديشب تمام اهل ولايت درخواب بودند. من و جغد تا صبح فرياد زديم
و چه سخت است نگهبان بودن در صورتي كه در چشمت نمك باشد و در دلت ترس

پرنده اي به رسم دلداري از بالاي ديوار فرياد برآورد كه:
"كرم" بيمار بودن آسان است بلكه پرستار بودن سخت است

کرم دوستی

پي‌نويس‌ها:
هاوا: هوا. هوگه: هدف. حكيم: پزشك. هوكاره: خو گرفته. چني: چه‌قدر. پژاره: چشم‌انتظاري. گري: لحظه‌اي. كاكيله: دندان. كاومل: مرغ شب‌خوان. شفق: صبح زود. گيونالك:خسته و كوفته. ايواره: غروب. ولكت: خسته. گِلاباري:برگردي. گري: گريه. نقارني: فرياد نزني. نتوني: نتواني. ايرآري: بلند كني(در اين‌جا). ايسكه: هم‌اكنون. تِلَكه: فرار از واقعيت. تنِ بي‌عاري: خود را به بي‌خيالي زدن. آشاري: پنهان كردن. نوم: داخلي، وسط. پَرّجا:خيلي نزديك. وِلات:مردم. بايه‌قوش: جغد. چريكنمن: فرياد زديم. خُوا: نمك. خيفه‌دل: با احتياط. نوه‌داري: نگهباني. هنا: فرياد. دَن: بالاترين نقطه. مَلّ: پرنده‌ي كوچك. خوه: خوب است.

nisha2552

کاربر

ارسالها: 3525

#90 Posted: 19 Aug 2013 17:40

دار مروار(لکی)

مگر تو اژ کمی ایلی گه هونه سوز و نازاری
نوم نویر خدا ار تو مریتی دار مرواری

فره مجنون خو دیری گه بی درمو گرفدارن
لیوه کی داریه میتی چیه می خرّ ده موئه داری

وتم ای دل مگر چت دی گه چی مل باله پیتکیته
وتی چی منته بی باتا بذانی تا گرفداری

اجی طوره گه مه دیمه ولاتی کل گرفدارن
جوئی راس خدا جاته اجونه سه گه نازاری

مگرتو ای کُم آبادی وهاری داسی ار گیونت
گه مه تا اوره گه دیمه اری کل کس پلاماری

گِل آرا مه چیمه راتم چی توزی ار سر راتم
دلت بردم یسه هاتم مه تاکی گیری و زاری

مزانم یه رو اِ روژل گله ماوه میمو باخل
توئه ماینه لوئه خنه دو سه بافه گله ماری

ترجمه:

مگر تو از كدام ايل و تباري كه اينچنين سبز و پر از نازي
روشني و قداست نام پروردگار نگهدار تويي باشد كه همچون درختي از مرواريدي

ديوانگان بيشمار سلسله¬ات بي درمان گرفتار تواند
ديوانه را حاجت به دوايي نيست كه چرخش چشم تو داروي درد اوست

به دل گفتم: تورا چه شده است كه چون پرنده¬ي شكسته بالي پر پر مي زني؟
در پاسخ گفت: هر آن زمان كه گرفتار دردي چون درد من شدي، خواهي فهميد كه تا چه پايه گرفتار و دربندي

آنچنان كه من ديده ام تمام اهل ولايت گرفتار تو اند
جايگاه تو در صراط خداست، از همينروست كه اينچنين عزيز و دلبري

مگر بهار كدام ديار در جان تو دميده است
كه من تا آنجا كه ديده ام براي همه كس ملجاء و سرپناه هستي

برگرد، من چشم انتظار توام و همچون غباري بر سر راه توام
دلم را به يغما برده¬اي، از همين¬روست كه پي ات آمده¬ام. تاكي گريه و زاري

مي دانم كه روزي از روزهاي آينده، گل¬ها به ميهماني باغ خواهند آمد
و تو با لبخندي بر لب مي¬آيي و خرمني از گل به ارمغان مي¬آوري

شوريده لرستاني

صفحه 9 از 103: « پیشین 1 ... 8 9 10 ... 102 103 پسین »

شعر و ادبیات /

اشعار کردی و لکی

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا