صفحه 24 از 29: « پیشین 1 ... 23 24 25 ... 29 پسین »

Mansour Hallaj | ديوان اشعار منصور حلاج

nazi220

کاربر

ارسالها: 14491

#231 Posted: 26 Jun 2014 22:01

دلا تا کي ز ناداني همه نقش جهان بيني

دلا تا کي ز ناداني همه نقش جهان بيني
صفا ده ديده خود را که تا ديدار جان بيني

چو در بند صور باشي همه خاک آيدت گيتي
چو از صورت برون آئي جهان پر گلستان بيني

ز عشق پرده سوز اي دل بعالم آتشي افک
ن که تا در زير هر پرده جمال دلستان بيني

از اين و آن حجاب آمد ترا در راه عشق اي دل
چو در دلدار پيوندي نه اين بيني نه آن بيني

ز کثرت جان خرم را غم و اندوه ميزايد
بوحدت آي تا خود را هميشه شادمان بيني

تن از ديدار جان مانع شود چشم جهان بين را
حجاب تن چو برداري جمال جان عيان بيني

کف تيره حجاب آمد ز آب صافي اي صوفي
هلا بشکاف اين کف را که تا آب روان بيني

صدف تا نشکني گوهر نيايد در نظر پيدا
چو بشکستي صدف در وي بسي گوهر نهان بيني

سحاب تيره چون آمد ز مهر و مه شود حايل
چو ابر از پيش برخيزد تو مهر و مه عيان بيني

مجرد شو ز خويش آنگه در اين دريا قدم درنه
که چون با خويشتن آئي نهنگ جان ستان بيني

اگر با خويشتن عمري بسر در راه او پوئي
نه از مقصد نشان يابي نه اين ره را کران بيني

ز خاک درگه مردي بچشم دل بکش گردي
پس آنگه در جهان بنگر که تا جان جهان بيني

ز فيض رحمت ايزد طراز آستين يابي
اگر در چشم دل زان در غبار آستان بيني

بجيب همت ارزاني بدارالملک رباني
ز سوي حضرت قدسي جنيبتها روان بيني

پي معراج روحاني برآ زين فرش ظلماني
که تا بر عرش رحماني ز جذبه نردبان بيني

براق برق جنبش را چو در ميدان برانگيزي
کمينه جاي جولانش ز اوج آسمان بيني

در آن ميدان چو قلاشان سبکره کي تواني شد
ز جوش غفلت از دوشت چو گوش دل گران بيني

اگر دست غم عشقش عنان همتت گيرد
ملک اندر رکاب آيد فلک را همعنان بيني

نقوش نفس شهواني چو از خاطر برون راني
رموز سر غيبي را ز خاطر ترجمان بيني

سمند همت ار يابي بهل آرايش حکمت
چه حاجت مرکب جم را که تا بر گستوان بيني

ز شيطان از چه پرهيزي چو با رحمان بود کارت
ز رهزن از چه انديشي چو حق را پاسبان بيني

ز گفتار و زبان داني چو در حيرت فروماني
بگاه کشف اسرارش همه تن را زبان بيني

اگر از تن برون آئي درآئي در حريم جان
وگر از خود فنا گردي بقاي جاودان بيني

اگر اي طاير قدسي ز حبس تن برون آئي
ز شاخ سدره طوبي نخستين آشيان بيني

بده جان و غمش بستان از ايرا اندرين سودا
نه در دنيا پشيماني نه در عقبي زيان بيني

خليل آسا ز عشق او درآ در آتش سوزان
که در هر گوشه آتش هزاران بوستان بيني

حذر کم کن اگر آتش بود پر اخگر و شعله
کز اخگر لاله ها يابي ز شعله ارغوان بيني

تو از خود ناشده فاني نيابي وصلت باقي
کنار دوست چون يابي که خود را در ميان بيني

خيانت چيست ميداني در اينره خويشتن ديدن
ز خود بگذر در او بنگر امين شو تا امان بيني

اگر چون روح رباني خدا خواهي شرف يابي
وگر چون نفس شهواني هوا جوئي هوان بيني

ز غير او ستان دل را چو او را دلستان داني
ز عيب آخر تبرا کن چو او را غيب دان بيني

ز دست دل مده دردش اگر درمان هميخواهي
مشو دور از بر عيسي چو خود را ناتوان بيني

مشو مغرور اين عالم که چون بر هم نهي ديده
نه تاج خسروان يابي نه طغراي طغان بيني

گه از حسن و جمال او نهاد تو شود فرخ
گه از نقش خيال او بهار اندر خزان بيني

نه آن فرخ نهار است آنکه باشد ظلمت شامش
نه آن خرم بهار است اين که آنرا مهرگان بيني

ز ويراني مترس اي جان که چون دل گشت ويرانه
غمش در کنج اين ويران چو گنج شايگان بيني

ز کبر و از ريا بگذر بکوي کبريا تا تو
ز قبض و رحمت ايزد ردا و طيلسان بيني

جهان شو از جهان زيرا جهان دير مغان آمد
که در وي اختر و گردون هم آتش هم دخان بيني

بخاک فرش ظلماني ميالا دامن همت
که تا عرش جهان باني و راي لامکان بيني

چو دل از درد خرم شد دل از دلدار برتابي
چو قلب از عشق صافي شد جهان اندر جنان بيني

حسين از دامن مردي بچشم جان بکش گردي
که با اين چشم نوراني نشان بي نشان بيني

چو گرد آلوده موئي را زمين بوسي کني يکدم
ز يمن همتش خود را خداوند زمان بيني

برافشان دست از دستان بيا با دوستان بنشين
که تا ز اسرار روحاني هزاران داستان بيني

آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟

anything

کاربر

ارسالها: 6368

#232 Posted: 30 Jun 2014 11:21

گر تو روي دل خود آينه سيما بيني

گر تو روي دل خود آينه سيما بيني
چهره دوست در آن آينه پيدا بيني

چون تو از ظلمت هستي نفسي باز رهي
همه آفاق پر از نور تجلي بيني

دل بآب مژه و آه جگر صافي کن
تا چو آيينه پاکيزه مجلي بيني

از دم و نم رخ آئينه شود تيره وليک
روي آئينه دل زين دو مصفا بيني

بزم اقبال تو آراسته گردد آندم
که چراغ از تف جان و مژه شعلا بيني

چند گوئي که نديدم اثر طلعت دوست
ديده از خواب گران باز گشا تا بيني

سر موئي اگر از سر هويت داني
دوست را در همه آفاق هويدا بيني

رشته صد تو بود اندر نظر ظاهر بين
چو سر رشته بيابي همه يکتا بيني

گر بباران نگري قطره فزونست از حد
چون بدريا برسد خود همه دريا بيني

نور انجم چو بياميخت نگردد ممتاز
گر چه بر چرخ بسي گوهر رخشا بيني

يک مسمي چو تجلي کند از بهر ظهور
اختلاف صور و کثرت اسما بيني

سوي وحدت نظري کن بکمال اخلاص
تا در او اسم و صفت عين مسمي بيني

واحدي در همه اعداد چنان سياريست
سريان احد اندر همه اشيا بيني

سبل هستي خود دور کن از ديده دل
تا رخ دوست بدان ديده بينا بيني

اختلافت صور آمد سبب کثرت و بس
چون ز تنها گذري دلبر تنها بيني

سقف ديوار چو مانع شود از پرتو شمس
نور خورشيد بهر خانه ز مجرا بيني

صورت جزوي هر خانه چو ويران گردد
نور بي شايبه کثرت اجزا بيني

پنبه از گوش بدر کن که همي گويد يار
من چو اندر نظرم چند بهر جا بيني

قانع وعده فردا شده اي خود چه شود
اگر امروز تو فردائي ما را بيني

ما چو بحريم و تو چون قطره ز ما گشته جدا
چون تو دريا برسي خود همه دريا بيني

تو نقاب رخ مائي چو ز خود باز رهي
بي حجاب از رخ ما جاي تماشا بيني

ما چو آبيم تو چون کف که بود بر سر آب
چون ز کف درگذري آب همانا بيني

ما چو دريم گرانمايه و تو چون صدفي
چون صدف را شکني لؤلؤي لالا بيني

ديده از ما طلب و چهره بدان ديده ببين
کي بهر ديده حسين روي دلارا بيني

بنده يار شوي شاهي عالم يابي
خواري عشق کشي عزت والا بيني

رنج نابرده کجا گنج بدستت آيد
درد ناديده کجا روي مداوا بيني

شوره از خاک دمد پس گل و سنبل رويد
غوره از تاک رسد پس مي حمرا بيني

وعده يسر پس از عسر بود در قرآن
طلعت نوروز بعد از شب يلدا بيني

خطر باديه مردانه دو سه روز بکش
کآنچه دلبر کند آنرا همه زيبا بيني

در هواهاي هويت به پر عشق بپر
کآشيان برتر ازين عرش معلا بيني

منتهاي سفر روح قدس را در سر
گاه معراج دلت پايه ادني بيني

آن محبت که ظهور همه از جوشش اوست
تو مپندار که او را شنوي يا بيني

روح را در طلبش عاجز و حيران يابي
عقل را در صفتش واله و شيدا بيني

آفت جان و دل گوشه نشينان عشقست
که بهر گوشه از او فتنه و غوغا بيني

آتش عشق گهي در دل يوسف يابي
گاه در جان غم اندوز زليخا بيني

نازنيني است که گه ناز کند گاه نياز
تا تو در وي صفت وامق و عذرا بيني

گاه از ديده مجنون نگرد در ليلي
گاه در ديدنش از ديده ليلا بيني

آنچنان گنج که در عرش نگنجيد حسين
ديده بگشاي که در کنج سويدا بيني