~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« نازک اندام » ز جام آینه گون پرتو شراب دمیدخیال خواب چه داری ؟ که آفتاب دمیددرون اشک من افتاد نقش اندامشبه خنده گفت : که نیلوفری ز آب دمیدز جامه گشت پدیدار گوی سینه اوستاره ای ز گریبان ماهتاب دمیدکشید دانه امید ما سری از خاککه برق خنده زنان از دل سحاب دمیدبباد رفت امیدی که داشتم از خلقفریب بود فروغی که از سراب دمیدغبار تربت ما بوی گل دهد گوییکه جای لاله ازین خاک مشک ناب دمیدرهی چو برق شتابنده خنده ای زد و رفتدمی نماند چو نوری که از شهاب دمید~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« سودا زده » آن که سودا زده چشم تو بوده است منمو آن که از هر مژه صد چشمه گشوده است منمآن ز ره مانده سرگشته که ناسازی بختره به سر منزل وصلش ننموده است منمآن که پیش لب شیرین تو ای چشمه نوشآفرین گفته و دشنام شنوده است منمآن که خواب خوشم از دیده ربوده است توییو آن که یک بوسه از آن لب نربوده است منمای که از چشم رهی پای کشیدی چون اشکآن که چون آه به دنبال تو بوده است منم~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« پایان شب » رفت و نرفته نکهت گیسوی او هنوزغرق گل است بسترم از بوی او هنوزدوران شب ز بخت سیاهم بسر رسیدنگشوده تاری از خم گیسوی او هنوزاز من رمید و جای به پهلوی غیر کردجانم نیارمیده به پهلوی او هنوزدردا که سوخت خار و خس آشیان مانگرفته خانه در چمن کوی او هنوزروزی فکند یار نگاهی بسوی غیرباز است چشم حسرت من سوی او هنوزیکبار چون نسیم صبا بر چمن گذشتمی آید از بنفشه و گل بوی او هنوزروزیکه داد دل به گل روی او رهیمسکین نبود باخبر از خوی او هنوز~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« باران صبحگاهی » اشک سحر زداید از لوح دل سیاهیخرم کند چمن را باران صبحگاهیعمری ز مهرت ای مه شب تا سحر نخفتمدعوی ز دیده من و ز اختران گواهیچون زلف و عارض او چشمی ندیده هرگزصبحی بدین سپیدی شامی بدان سیاهیداغم چو لاله ای گل از درد من چه پرسی؟مردم ز محنت ای غم از جان من چه خواهی؟ای گریه در هلاکم هم عهد رنج و دردیوی ناله در عذابم همراز اشک و آهیچندین رهی چه نالی از داغ بی نصیبی؟در پای لاله رویان این بس که خاک راهی~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« عمر نرگس » آتشین خوی مرا پاس دل من نیست نیستبرق عالم سوز را پروای خرمن نیست نیستمشت خاشاکی کجا بندد ره سیلاب را؟پایداری پیش اشکم کار دامن نیست نیستآنقدر بنشین که برخیزد غبار از خاطرمپای تا سر ناز من هنگام رفتن نیست نیستقصه امواج دریا را ز دریا دیده پرسهر دلی آگه ز طوفان دل من نیست نیستهمچو نرگس تا گشودم چشم پیوستم به خاکگل دوروزی بیشتر مهمان گلشن نیست نیستناگزیر از ناله ام در ماتم دل چون کنم؟مرهم داغ عزیزان غیر شیون نیست نیستدر پناه می ز عقل مصلحت بین فارغیمدر کنار دوست بیم از طعن دشمن نیست نیستبر دل پاکان نیفتد سایه آلودگیداغ ظلمت بر جبینم صبح روشن نیست نیستنیست در خاطر مرا اندیشه از گردون رهیرهرو آزاده را پروای رهزن نیست نیست~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« سراب آرزو » دل من ز تابناکی به شراب ناب ماندنکند سیاهکاری که به آفتاب ماندنه ز پای می نشیند نه قرار می پذیرددل آتشین من بین که به موج آب ماندز شب سیه چه نالم؟ که فروغ صبح رویتبه سپیده سحرگاه و به ماهتاب ماندنفس حیات بخشت به هوای بامدادیلب مستی آفرینت به شراب ناب ماندنه عجب اگر به عالم اثری نماند از ماکه بر آسمان نبینی اثر از شهاب ماندرهی از امید باطل ره آرزو چه پویی؟که سراب زندگانی به خیال و خواب ماند~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« از خود رمیده » چو گل ز دست تو جیب دریده ای دارمچو لاله دامن در خون کشیده ای دارمبه حفظ جان بلا دیده سعی من بیجاستکه پاس خرمن آفت رسیده ای دارمز سرد مهری آن گل چو برگهای خزانرخ شکسته و رنگ پریده ای دارمنسیم عشق کجا بشکفد بهار مرا؟که همچو لاله دل داغدیده ای دارممرا زمردم نا اهل چشم مردمی استامید میوه ز شاخ بریده ای دارمکجاست عشق جگر سوز اضطراب انگیز؟که من به سینه دل آرمیده ای دارمصفا و گرمی جانم از آن بود که چو شمعشرار آهی و خوناب دیده ای دارممرا چگونه بود تاب آشنایی خلق؟که چون رهی دل از خود رمیده ای دارم~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« ستاره خندان » بگوش همنفسان آتشین سرودم منفغان مرغ شبم یا نوای عودم من؟مرا ز چشم قبول آسمان نمی افکنداگر چو اشک ز روشندلان نبودم منمخور فریب محبت که دوستداران رابروزگار سیه بختی آزمودم منبه باغبانی بی حاصلم بخند ای برقکه لاله کاشتم و خار و خس درودم مننبود گوهر یکدانه ای در این دریاوگرنه چون صدف آغوش می گشودم منبه آبروی قناعت قسم که روی نیازبه خاکپای فرومایگان نسودم مناگر چه رنگ شفق یافت دامنم از اشکهمان ستاره خندان لبم که بودم منگیاه دشت جنون خرم از من است رهیکه از سرشک روان رشک زنده رودم منبیاد فیضی و گلبانگ عاشقانه اوستاگر ترانه مستانه ای سرودم من~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« کوکب امید » ای صبح نودمیده! بناگوش کیستی؟وی چشمه حیات لب نوش کیستی؟از جلوهٔ تو سینه چو گل چاک شد مراای خرمن شکوفه! بر و دوش کیستی؟همچون هلال بهر تو آغوش من تهی استای کوکب امید در آغوش کیستی؟مهر منیر را نبود جامهٔ سیاهای آفتاب حسن سیه پوش کیستی؟امشب کمند زلف ترا تاب دیگری استای فتنه در کمین دل و هوش کیستی؟ما لاله سان ز داغ تو نوشیم خون دلتو همچو گل حریف قدح نوش کیستی؟ای عندلیب گلشن شعر و ادب رهینالان بیاد غنچه خاموش کیستی؟~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« بی سرانجام » مرغ خونین ترانه را مانمصید بی آب و دانه را مانمآتشینم ولیک بی اثرمناله عاشقانه را مانمنه سرانجامی و نه آرامیمرغ بی آشیانه را مانمهدف تیر فتنه ام همه عمرپای بر جا نشانه را مانمبا کسم در زمانه الفت نیستکه نه اهل زمانه را مانمخاکساری بلند قدرم کردخاک آن آستانه را مانمبگذرم زین کبود خیمه رهیتیر آه شبانه را مانم~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
صفحه 4 از 15
