~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« شعله سرکش » لاله دیدم روی زیبا توام آمد بیادشعله دیدم سرکشی های توام آمد بیادسوسن و گل آسمانی مجلسی آراستندروی و موی مجلس آرای توام آمد بیادبود لرزان شعله شمعی در آغوش نسیملرزش زلف سمنسای توام آمد بیاددر چمن پروانه ای آمد ولی ننشسته رفتبا حریفان قهر بیجای تو ام آمد بیاداز بر صید افکنی آهوی سرمستی رمیداجتناب رغبت افزای توام آمد بیادپای سروی جویباری زاری از حد برده بودهایهای گریه در پای توام آمد بیادشهر پرهنگامه از دیوانه ای دیدم رهیاز تو و دیوانگی های توام آمد بیاد~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« مهتاب » ما نقد عافیت به می ناب داده ایمخار و خس وجود به سیلاب داده ایمرخسار یار گونه آتش از آن گرفتکاین لاله را ز خون جگر آب داده ایمآن شعله ایم کز نفس گرم سینه سوزگرمی به آفتاب جهانتاب داده ایمدر جستجوی اهل دلی عمر ما گذشتجان در هوای گوهر نایاب داده ایمکامی نبرده ایم از آن سیمتن رهیاز دور بوسه بر رخ مهتاب داده ایم~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« لبخند صبحدم » گر شود آنروی روشن جلوه گر هنگام صبحپیش رخسارت کسی بر لب نیارد نام صبحاز بنا گوش تو و زلف تو ام آمد بیادچون دمید از پرده شب روی سیمین فام صبحنیمشب با گریه مستانه حالی داشتمتلخ شد عیش من از لبخند بی هنگام صبححواب را بدرود کن کز سیمگون ساغر دمیدپرتو می چون فروغ آفتاب از جام صبحشست و شو در چشمه خورشید کرد از آن سببنور هستی بخش میبارد ز هفت اندام صبحگر ننوشیده است در خلوت نبید مشک بویاز چه آید هر نفس بوی بهشت از کام صبح ؟میدود هر سو گریبان چاک از بی طاقتیتا کجا آرام گیرد جان بی آرام صبح ؟معنی مرگ و حیات ای نفس کوته بین یکیستنیست فرقی بین آغاز شب و انجام صبحاین منم کز ناله و زاری نیاسایم دمیورنه آرامش پذیرد مرغ شب هنگام صبحجلوه من یک نفس چون صبح روشن بیش نیستدر شکر خندی است فرجام من و فرجام صبحعمر کوتاهم رهی در شام تنهایی گذشتمردم و نشنیدم از خورشید رویی نام صبح~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« ناآشنا » ما را دلی بود که ز دنیای دیگر استماییم جای دیگر و او جای دیگر استچشم جهانیان به تماشای رنگ و بوستجز چشم دل که محو تماشای دیگر استاین نه صدف ز گوهر آزادگی تهی استو آن گوهر یگانه بدریای دیگر استدر ساغر طرب می اندیشه سوز نیستتسکین ما ز جرعه مینای دیگر استامروز میخوری غم فردا و همچنانفردا به خاطرت غم فردای دیگر استگر خلق را بود سر سودای مال و جاهآزاده مرد را سر و سودای دیگر استدیشب دلم به جلوه مستانه ای ربودامشب پی ربودن دلهای دیگر استغمخانه ایست وادی کون و مکان رهیآسودگی اگر طلبی جای دیگر است~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« گریزان » چرا چو شادی از این انجمن گریزانی ؟چو طاقت از دل بی تاب من گریزانی ؟ز دیده ای که بود پاک تر ز شبنم صبحچرا چو اشک من ای سیمتن گریزانی ؟درون پیرهنت گر نهان کنیم چه سود ؟نسیم صبحی و از پیرهن گریزانیچو آب چشمه دلی پاک و نرم خو دارمنه آتشم که ز آغوش من گریزانیرهی نمیرمد آهوی وحشی از صیادبدین صفت که تو از خویشتن گریزانی~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« خنده برق » سزای چون تو گلی گر چه نیست خانه مابیا چو بوی گل امشب به آشیانه ماتو ای ستاره خندان کجا خبر داری؟ز ناله سحر و گریه شبانه ماچو بانگ رعد خروشان که پیچد اندر کوهجهان پر است ز گلبانگ عاشقانه مانوای گرم نی از فیض آتشین نفسی استز سوز سینه بود گرمی ترانه ماچنان ز خاطر اهل جهان فراموشیمکه سیل نیز نگیرد سراغ خانه مابخنده رویی دشمن مخور فریب رهیکه برق خنده زنان سوخت آشیانه ما~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« مردم فریب » شب یار من تب است و غم سینه سوز همتنها نه شب در آتشم ای گل که روز همای اشک همتی که به کشت وجود منآتش فکند آه و دل سینه سوز همگفتم : که با تو شمع طرب تابناک نیستگفتا : که سیمگون مه گیتی فروز همگفتم : که بعد از آنهمه دلها که سوختیکس می خورد فریب تو؟ گفتا هنوز همای غم مگر تو یار شوی ورنه با رهیدل دشمن است و آن صنم دلفروز هم~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« هوسناک » در چمن چون شاخ گل نازک تنی افتاده استسایه نیلوفری بر سوسنی افتاده استچون مه روشن که تابد از حریر ابرهاساق سیمینی برون از دامنی افتاده استیک جهان دل بین که از گیسوی او آویختهیک چمن گل بین که در پیراهنی افتاده استروی گرمی شعله ای در جان ما افروختهخانمان سوز آتشی در خرمنی افتاده استدیگرم بخت رهایی از کمند عشق نیستکار صید خسته با صید افکنی افتاده استنور عشق از رخنهٔ دل بر سرای جان دمیدپرتوی در کلبه ام از روزنی افتاده استچون نسیم اندام او را بوسه باران کن رهیکز هوسناکی چو گل در گلشنی افتاده است~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« کوی می‌فروش » ما نظر از خرقه پوشان بسته ایمدل به مهر باده نوشان بسته ایمجان بکوی می فروشان داده ایمدر به روی خود فروشان بسته ایمبحر طوفان زا دل پر جوش ماستدیده از دریای جوشان بستهایماشک غم در دل فرو ریزیم ماراه بر سیل خروشان بسته ایمبر نخیزد ناله ای از ما رهیعهد الفت با خموشان بسته ایم~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« خاک شیراز » چون شفق گر چه مرا باده ز خون جگر استدل آزاده ام از صبح طربناک تر استعاشقی مایه شادی بود و گنج مراددل خالی ز محبت صدف بی گوهر استجلوه برق شتابنده بود جلوه عمرمگذر از باده مستانه که شب در گذر استلب فروبسته ام از ناله و فریاد ولیدل ماتمزده در سینه من نوحه گر استگریه و خنده آهسته و پیوسته منهمچو شمع سحر آمیخته با یکدیگر استداغ جانسوز من از خنده خونین پیداستای بسا خنده که از گریه غم انگیزتر استخاک شیراز که سرمنزل عشق است و امیدقبله مردم صاحبدل و صاحب نظر استسرخوش از ناله مستانه سعدی است رهیهمه گویند ولی گفته سعدی دگر است~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
صفحه 5 از 15
