~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« جلوه نخستین » رخم چو لاله ز خوناب دیده رنگین استنشان قافله سالار عاشقان این استمبین به چشم حقارت به خون دیده ماکه آبروی صراحی به اشک خونین استز آشنایی ما عمر ها گذشت و هنوزبه دیده منت آن جلوه نخستین استنداد بوسه و این با که می توان گفتن؟که تلخکامی ما ز آن دهان شیرین استبه روشنان چه بری شکوه از سیاهی بختکه اختر فلکی نیز چون تو مسکین استبه غیر خون جگر نیست بی نصیبان رازمانه را چه گنه چوننصیب ما این استرهی ز لاله و گل نشکفد بهار مرابهار من گل روی امیر و گلچین است~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« بوسه جام » و سوز آه من ای مرغ شب چه میدانی؟ندیده ای شب من تاب و تب چه میدانی؟بمن گذار که لب بر لبش نهم ای جامتو قدر بوسه آن نوش لب چه میدانی؟چو شمع و گل شب و روزت به خنده می گذردتو گریه سحر و آه شب چه میدانی؟بلای هجر ز هر درد جانگدازتر استندیده داغ جدایی تعب چه میدانی؟رهی به محفل عشرت به نغمه لب مگشایتو دل شکسته نوای طرب چه میدانی؟~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« ناله جویبار » گر چه روزی تیره تر از شام غم باشد مرادر دل روشن صفای صبحدم باشد مرازرپرستی خواب راحت را ز ندگس دور کردصرف عشرت می کنم گر یک درم باشد مراخواهش دل هر چه کمتر شادی جان بیشترتا دلی بی آرزو باشد چه غم باشد مرادر کنار من ز گرمی بر کناری ایدریغوصل و هجران غم و شادی به هم باشد مرادر خروش آیم چو بینم کج نهادی های خلقجویبارم ناله از هر پیچ و خم باشد مراگر چه در کارم چو انجم عقده ها باشد رهیچهره بگشاده ای چون صبحدم باشد مرا~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« کیان اندوه » نی افسرده ای هنگام گل روید ز خاک منکه برخیزد از آن نی ناله های دردناک منمزار من اگر فردوس شادی آفرین باشدبه جای لاله و گل خار غم روید ز خاک منمخند ای صبح بی هنگام که امشب سازشی داردنوای مرغ شب بسا خاطر اندوهناک مننیم چون خاکیان آلوده گرد کدورتهاصفای چشمه نهتاب دارد جان پاک منچو دشمن از هلاک من رهی خشنود میگرددبمیرم تا دلی خشنود گردد از هلاک من~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« سرگشته » بی روی تو راحت ز دل زار گریزدچون خواب که از دیده بیمار گریزددر دام تو یک شب دلم از ناله نیاسودآسودگی از مرغ گرفتار گریزداز دشمن و از دوست گریزیم و عجب نیستسرگشته نسیم از گل و از خار گریزدشب تا سحر از ناله دل خواب ندارمراحت به شب از چشم پرستار گریزدای دوست بیازار مرا هر چه توانیدل نیست اسیری که ز آزار گریزدزین بیش رهی ناله مکن در بر آن شوخترسم که ز نالیدن بسیار گریزد~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« یار دیرین » به سوی ما گذار مردم دنیا نمیافتدکسی غیر از غم دیرین به یاد ما نمیافتدمنم مرغی که جز در خلوت شبها نمینالدمنم اشکی که جز بر خرمن دلها نمیافتدز بس چون غنچه از پاس حیا سر در گریبانمنگاه من به چشم آن سهی بالا نمیافتدبه پای گلبنی جان داده‌ام اما نمیدانمکه می‌افتد به خاکم سایهٔ گل یا نمیافتدرود هر ذرهٔ خاکم به دنبال پریروییغبار من به صحرای طلب از پا نمیافتدمراد آسان به دست آید ولی نوشین لبی جز اوپسند خاطر مشکل پسند ما نمیافتدتو هم با سروبالایی سری داری و سوداییکمند آرزو برجان من تنها نمیافتدنصیب ساغر می شد لب جانانه بوسیدنرهی دامان این دولت به دست ما نمی‌افتد~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« حصار عافیت » نسیم وصل به افسردگان چه خواهد کرد؟بهار تازه به برگ خزان چه خواهد کرد؟به من که سوختم از داغ مهربانی خویشفراق و وصل تو نامهربان چه خواهد کرد؟سرای خانه بدوشی حصار عافیت استصبا به طایر بی آشیان چه خواهد کرد؟ز فیض ابر چه حاصل گیاه سوخته را؟،شراب با من افسرده جان چه خواهد کرد؟مکن تلاش که نتوان گرفت دامن عمرغبار بادیه با کاروان چه خواهد کرد؟به باغ خلد نیاسود جان علوی مابه حیرتم که در این خاکدان چه خواهد کرد؟صفای باده روشن ز جوش سینه اوستتو چاره ساز خودی آسمان چه خواهد کرد؟به من که از دو جهان فارغم به دولت عشقرهی ملامت اهل جهان چه خواهد کرد؟~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« ساغر خورشید » زلف و رخسار تو ره بر دل بیتاب زنندرهزنان قافله را در شب مهتاب زنندشکوه ای نیست ز طوفان حوادث ما رادل به دریازدگان خنده به سیلاب زنندجرعه نوشان تو ای شاهد علوی چون صبحباده از ساغر خورشید جهانتاب زنندخاکساران ترا خانه بود بر سر اشکخس و خاشاک سراپرده به گرداب زنندگفتم : از بهر چه پویی ره میخانه رهیگفت : آنجاست که بر آتش غم آب زنند~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« آیینهٔ روشن » ز کینه دور بود سینه ای که من دارمغبار نیست بر آیینه ای که من دارمز چشم پر گهرم اختران عجب دارندکه غافلند ز گنجینه ای که من دارمبه هجر و وصل مرا تاب آرمیدن نیستیکیست شنبه و آدینه ای که من دارمسیاهی از رخ شب می رود ولی از دلنمی رود غم دیرینه ای که من دارمتو اهل درد نه ای ورنه آتشی جانسوززبانه می کشد از سینه ای که من دارمرهی ز چشمه خورشید تابناک تر استبه روشنی دل بی کینه ای که من دارم~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~« دریادل » دور از تو هر شب تا سحر گریان چو شمع محفلمتا خود چه باشد حاصلی از گریهٔ بی حاصلم؟چون سایه دور از روی تو افتاده‌ام در کوی توچشم امیدم سوی تو وای از امید باطلماز بس که با جان و دلم ای جان و دل آمیختیچون نکهت از آغوش گل بوی تو خیزد از گلملبریز اشکم جام کو؟ آن آب آتش فام کو؟و آن مایهٔ آرام کو؟تا چاره سازد مشکلمدر کار عشقم یار دل آگاهم از اسرار دلغافل نیم از کار دل وز کار دنیا غافلمدر عشق و مستی داده‌ام بود و نبود خویشتنای ساقی مستان بگو دیوانه‌ام یا عاقلمچون اشک می‌لرزد دلم از موج گیسویی رهیبا آن که در طوفان غم دریادلم دریادلم~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
صفحه 9 از 15
