ارسالها: 8724
#161
Posted: 20 Jan 2012 10:02
عنوان:جنگ‌ْ
لعنت‌ْ به جنگ‌ْ !
این‌ُ یه پسرْبچّه‌ی افغان‌ْ می‌گُف‌ْ
که گیوه‌هاش‌ُ
با جُف پاهاش‌ْ
تو میدون‌ِ مین‌ْ جا گذاشته بودْ !
عنوان: گورستان‌ِ شهرداری
آخرای بهشت‌ْ زهرا
چَن هکتار زمین‌ِ بی‌صاحب هَس
با چَن هزارتا سنگ‌ِ گورِ لَب به لَب
که هیچ اِسمی روشون کنده نَشده !
هَر دَه سال یه بار
اون زمین‌ُ با لُدِر شُخم می‌زنن‌ُ
مُرده‌های تازه می‌کارن !
هیشکی‌اَم نمی‌دونه
که این همه مُرده‌ی بی‌شناسنامه
نِفله‌ی کدوم تیرِ غیبی‌اَن !
راز دلم را فقط تو میدانی و دلت
گوشه ای از قلبت پنهان دار دوستت دارم هایم را
*ای عشق*
***M***
ارسالها: 8724
#162
Posted: 20 Jan 2012 10:13
عنوان: تلگرافی
بِلاتکلیفَم !
مِث‌ِ کتاب‌ِ فراموش شُده‌یی
رو نیمکت‌ِ یه پارک‌ِ سوت‌ُ کور
که بادِ دیوونه
نَخونده وَرَقِش می‌زنه !
عنوان: مِیمونا !
تقلید کارِ میمونه !
این‌ُ همه شِنُفتَن !
تَک‌ْ تَک‌ِ میمونایی که اطرافِت زندگی می‌کنَن !
شِنُفتَن‌ُ نفهمیدن...
واسه چی این جوری نیگام می‌کنی ؟
میدونم اینجا آفریقا نیس !
اینجا ایران‌ِ !
ایران‌ِ خودمون !
راز دلم را فقط تو میدانی و دلت
گوشه ای از قلبت پنهان دار دوستت دارم هایم را
*ای عشق*
***M***
ارسالها: 8724
#163
Posted: 20 Jan 2012 10:16
عنوان: آخرِ قصه
لِیلی‌ُ مجنون به هِم رسیدن !
نه تو بَرگای اون کتاب‌ِ کت‌ُ کلُفت ،
نه رو شِنای اون بیابونی که مجنون دوره‌ش کرد ،
نه تو کجاوه‌یی که خیس‌ِ گریه‌های لِیلی بود...
لِیلی‌ُ مجنون به هِم رسیدن ،
رو یه تَخت‌ِ فَنَری
که صدای فَنَراش
گوش‌ِ الهه‌ی عشق‌ُ کر می‌کرد !
راز دلم را فقط تو میدانی و دلت
گوشه ای از قلبت پنهان دار دوستت دارم هایم را
*ای عشق*
***M***
ارسالها: 8724
#164
Posted: 20 Jan 2012 10:18
عنوان: بِبُرُ بِبَر !
شیرِ مرغ نَه ،
اما جون‌ِ آدمیزادُ
میشه تو حراجای صَدتا یه تومن‌ِ میدون‌ِ گُمرُک پیدا کرد !
پسربچّه‌های یه روزِ ،
یه ماهه ،
یه ساله !
دختربچّه‌های هَف ساله ،
دَه ساله ،
سیزده ساله !
کلیه‌های آک‌ِ آک‌ُ
تُخم‌ِ چِشمایی که به لُطف‌ِ گریه‌های همیشه‌گی ،
بَرّاق‌ِ بَرّاقَن !
جون‌ِ آدمیزاد نَه ،
امّا خون‌ِ آدمیزادُ
میشه تو حراجای صَدتا یه تومن‌ِ میدون‌ِ گُمرُک پیدا کرد !
راز دلم را فقط تو میدانی و دلت
گوشه ای از قلبت پنهان دار دوستت دارم هایم را
*ای عشق*
***M***
ارسالها: 8724
#165
Posted: 20 Jan 2012 10:18
عنوان: پَن‌زاری
دیوارای قلعه رُ که بَرداشتن
صَد هزارتا مِث‌ِ من آواره‌ی این شهرِ مهمون‌ْکش شدن !
نه سَرپناهی ،
نه کس‌ُ کاری ،
نه رَخت‌ُ لِباسی ،
نه تَختی...
چشما موند به ترمزِ ماشینای مُدِل‌ْ بالا وُ
هِزاریای مُچاله‌یی که خیس‌ِ عَرَق‌ْ
کنج‌ِ دَستامون جا می‌گرفت !
تواَم اگه این کاره نیستی ،
یه هزاری‌ِ سبز خَرجَم کن تا بازَم حرف بزنم !
می‌تونَم تا سَرِ صُب بَرات بِگَم از نِکبَت‌ْ
از گُشنِگی ،
از کتَک خوردَن ،
از لَگَدْمال شُدَن ،
از سُرَنگ ، از سفلیس ، از کثافت...
دیوارای قلعه رُ که بَرداشتن
یه دیوارِ نامریی
دور تا دورِ این شهرِ بی‌شرف قَد کشید !
راز دلم را فقط تو میدانی و دلت
گوشه ای از قلبت پنهان دار دوستت دارم هایم را
*ای عشق*
***M***
ارسالها: 8724
#166
Posted: 20 Jan 2012 10:19
عنوان: شاید همین ترانه !
بازم بخون !
ترانه خون !
باغ‌ِ حنجره‌ت آباد !
تو یکی از همین ترانه‌ها ،
دست‌ِ حسن‌ْ کچل به دومَن‌ِ چل‌ْگیس می‌رسه !
تو یکی از همین ترانه‌ها ،
دیوِ جادو دوباره بَر می‌گرده تو بطری‌ُ ،
اسیرِ یه چوب‌ْپنبه میشه !
تو یکی از همین ترانه‌ها ،
شعله‌ها به لباس‌ِ بلندِ شب می‌گیرن‌ُ
سیاهی رُ خاکستر می‌کنن !
تو یکی از همین ترانه‌ها ،
دریا از قُرُق در میادُ
پُلُم‌ترین حنجره‌ها همصدایی رُ جشن می‌گیرن !
تو یکی از همین ترانه‌ها ! آره !
تو یکی از همین ترانه‌ها...
راز دلم را فقط تو میدانی و دلت
گوشه ای از قلبت پنهان دار دوستت دارم هایم را
*ای عشق*
***M***
ارسالها: 8724
#167
Posted: 20 Jan 2012 10:19
عنوان: کفَن‌ْ پیچ‌ْ
وقتی‌ْ گورْکن‌ْ
آخرین‌ْ بیل‌ِ خاک‌ُ رو سَرَم‌ْ خالی‌ْ کنه ،
زیرِ اون کرباس‌ِ سفیدْ
یه نَفَس‌ِ راحت‌ْ می‌کشَم‌ُ
به کرمای گُشنه بفرما می‌زَنَم‌ُ
واسه یه خواب‌ِ بی‌دغدغه
آماده می‌شَم‌ْ !
راز دلم را فقط تو میدانی و دلت
گوشه ای از قلبت پنهان دار دوستت دارم هایم را
*ای عشق*
***M***
ارسالها: 8724
#168
Posted: 21 Jan 2012 16:10
دفتر سوم: قصه‌ی باغ پِسه
عنوان: قصّه‌ی باغ‌ِ پِسّه
دیشب با چشم‌ِ بَسّه�
رفتم به باغ‌ِ پِسّه
دیدم گُلای باغ‌ُ
مُرشِدْباشی شکسّه
با سبیلای خَنجَری
گوشاش مِث‌ِ نون بَربَری
تَرکه‌ی آلبالو به دَست
نِشَسّه تَرک‌ِ یه خَری
دورُ وَرِش هزار هزار
بچّه نِشَسّه بی‌قرار
مُرشِدَم آروغ می‌زَدُ
قصّه می‌گُف از یه سَوار
بچّه‌های غم تو گَلو
با لُپّای مِث‌ِ هلو
نشَسّه بودن کیپ‌ِ هَم
با دل‌های اَسیرِ غَم
مُرشِدِ هِی می‌چَرخیدُ
جیباشون‌ُ اَلَک می‌کرد
هَر بچّه‌یی سکه نَداش
می‌بَستش‌ُ فَلَک می‌کرد
بچّه‌ها از تَرس‌ِ فَلَک
سکه می‌ریختن پیش‌ِ پاش
تا هِی نیاد سُراغِشون
آروم بشینه سَرِ جاش
رفتم کنارِ بچّه‌ها
بچّه‌های شکسّه پا
کنارشون نِشَسّم‌ُ
دَس پام‌ُ کردم جا به جا
گُفتم : « ـ بگین ببینَم !
نَذری پَزونه این جا ؟
چرا گُلا شکسّن� ؟
فصل‌ِ خزون‌ِ این جا ؟
آی ! بچّه‌های خَسّه !
چرا دِلاتون شکسّه ؟
احوال‌ُ حال چطوره ؟
گَردش‌ِ سال چطوره ؟
تازه خبر چی دارین ؟
خبر مَبَر چی دارین ؟
مُرشدْباشی چی میگه ؟
هِی قصّه از کی میگه ؟
واسه‌ی چی پول می‌گیره ؟
چرا نزول می‌گیره ؟
میون‌ِ باغ‌ِ پِسّه ،
با این دَرای بَسّه ،
شُماها چرا نِشَسّین ؟
منتظرِ کی هَسّین ؟ »
لُپ‌ْ گُلیای غمگین ،
با سینه‌های سنگین ،
گُفتن که : « ـ چِش به راه‌ِ سَر زَدَن‌ِ غباریم !
منتظرِ سوارِ یه رَخش‌ِ بی‌قراریم ! »
گُفتم : « ـ بگین کدوم‌ْ مَرد ؟
کدوم سوارِ پُر گَرد ؟ »
لُپ‌ْگُلیای غمگین ،
نگا به من دَووندن !
دست‌ِ مَن‌ُ گِرِفتَن ،
با چشم‌ِ بَسّه خوندن :
« ـ رُستَم‌ِ خوب‌ِ قصّه‌ها !
گَردَن کلُفت‌ِ باصفا !
سوارِ رَخش‌ِ زین‌ْ طلا ،
میاد به سوی شهرِ ما !�
رُستَم که تَک‌ْسَوار بیاد ،
خَزون می‌ره ، بهار میاد ،
یه دَر تو اَبرا وا میشه ،
روزِ ستاره‌دار میاد ! »
گُفتَم : « ـ یه دَم نخونین !
گوش بِکنین ! بِدونین :
رُستَم‌ِ قصّه‌ها کیه ؟
رَخش‌ِ یراق‌ْ طلا کیه ؟
سوارِ شاهنومه کجاس ؟
پهلوون‌ِ خونه کجاس ؟
کلیدِ قُفل‌ِ آسمون ،
فقط تو مُشت‌ِ بچّه‌هاس !
مُرشِدْ اینا رُ گُفته ؟
اینا همه حرف‌ِ مُفته !
مُرشد میگه : « ـ غبار بیاد ، بهار میاد ، رُستَم‌ِ تَک‌ْسوار میاد » ،
انگار به بُزبُزَک بِگی : بُزَک نَمیر بهار میاد ، کمبُزه وُ خیار میاد !
آخه مُرشِد آدَمه شُما بِهِش گوش می‌کنین ؟
صفا یادتون می‌ره ، فکرُ فَراموش می‌کنین ؟
آخه بچّه‌ها ! شُما مُرشِدِ پیرُ می‌شناسین ؟
گوش بِدین بِتون بِگَم تا دیگه سکه نَندازین :
قدیما مُرشد با جِنّا گُل‌ْیاپوچ بازی می‌کرد ،
هِی می‌بُردُ شیطون‌ُ با بُردَنِش راضی می‌کرد ،
بَعدِشَم پولاش‌ُ جَم کردُ یه دونه خَر خَرید ،
خَری که به غیرِ اون کسی رُ هَم‌ْصداش نَدید !
توی باغ قصّه می‌ساخ از یه عالَم عربده‌زَن ،
همه حیرونِش بودن ، پیرُ جَوون‌ُ مَردُ زَن !
قصّه از رُستَمی که بچّه‌ش‌ُ خنجر می‌زَنه ،
قصّه از دیوِ سپید که با سپیدی دُشمنه ،
قصّه از سیاوَش‌ُ آتیش‌ُ عشق‌ِ آبَکی ،
قصّه از اَفراسیاب‌ُ رَجَزای اَلَکی ،
قصّه از زال‌ُ یه سیمُرغ روی قلّه‌های قاف ،
قصّه از جام‌ِ طلا وُ قَسَم‌ِ بدون‌ِ قاف !
شیطونَم موقع‌ِ قصّه مَردُما رُ خَر می‌کرد ،
وقت‌ِ مُردَن‌ِ سیاوَش چشماشون‌ُ تَر می‌کرد !
مَردا هَم تو زورخونه هِی زورِ بی‌خود می‌زَدَن ،
فکر می‌کردَن که همه فوت‌ُ فَنا رُ بَلَدَن !
کم‌ْکمَک هَواوَرِش داش که شاید یک پُخی هَس ،
شیطونَم گُف که :� « ـ پاشو برو ! نَذار دَس روی دَس ! »
مُرشِدَم کلاهش‌ُ سَرِش گُذاش پاشنه کشید ،
رَف توی میدون‌ِ باغ ، مَردُم‌ِ باغ‌ُ اون جا دید !
رَف رو یه سَکو وُ داد زَد که : « ـ من آقای شُمام !
مالِک‌ِ جونِتونَم من ، جِلدِ دوّم‌ِ خُدام !
عزراییل رَفته مُرَخَصی‌ُ من جاش اومَدَم !
واسه اَنجوم دادن‌ِ تموم‌ِ کاراش اومَدَم !
رُستَم‌ِ قصّه به من گُفته بیام سُراغِتون !
گُفته آتیش بِزَنَم به غنچه‌های باغِتون !
گُفته هَر چی پول دارین بِدین به من بَرای اون !
گُفته من هَر کاری خواستَم بِکنَم به پای اون !
هَر کی‌اَم جیک بِزَنه دیوِ سپید می‌خورَدِش !
وَقتی اومَد سَرِ راه هَر کی رُ دید می‌خورَدِش !
دیگه از امروزُ حالا باغِتون مال‌ِ مَنه !
هَر کی از دیو نمی‌تَرسه می‌تونه جیک بِزَنه ! »
آره ! بچّه‌های قصّه ! مُرشِدِ خیلی خَره !
بعد از اون روز از تو باغ هَر چی دِلِش خواس می‌بَره !
زَنای باغ صیغه‌شَن ، مَردا رُ زنجیر کشیده !
روی باغ‌ِ سبزه‌مون رَنگ‌ِ سیاهی پاشیده !
شُماهام جَلدی بُلَن‌شین ! انتظار نون نمیشه !
واسه فاطی فِکرِ رُستَم حتّا تُنبون نمیشه !
اگه دَس به دَس بِدین دیوُ میشه فَراری داد !
میشه گوشِش رُ بُرید به گُربه یادگاری داد !
اگه از جا بِپَرین ، مُرشِدُ بیرون بِکنین ،
سکه‌ها رُ بگیرین ، خونه‌ش‌ُ ویرون بِکنین ،
می‌بینین که هَر کدوم یه پّا سَوارین واسه باغ !
هَر کدومِتون مِث‌ِ بادِ بهارین واسه باغ !
می‌بینین که هَر کدوم هَم‌ْپای صَدتا رُستَمین !
می‌تونین با یه اشاره شاخ‌ِ دیوُ بِشکنین !
دیگه حرف‌ِ من تَمومه ! موقع‌ِ کارِ شُماس !
موقع‌ِ وا شُدَن‌ِ چِشمای بیدارِ شُماس !
وَقتِشه بُلَن‌شین‌ُ مُرشِدُ بیرون بِکنین !
سکه‌ها رُ بِگیرین ، خونه‌ش‌ُ ویرون بِکنین ! »
بچّه‌ها بُلَن شُدَن مُرشِدُ بی‌صدا کنَن !
با کلیدِ فِکرِشون قُفل‌ِ طلسم‌ُ وا کنَن !
مُرشِدَم اونا رُ دید خواس از تو باغ فَرار کنه !
بشینه تَرک‌ِ خَرِش فرارُ بَرقرار کنه !
بچّه‌ها که این‌ُ دیدن ، دیگه دَس رو دَس نموندن ،
دَسّای هَم‌ُ گِرِفتَن ، با صدای تازه خوندن :
« ـ سَواری‌ِ دولّا دولّا ، چاره نمیشه مُرشِد !
ما همه مثل‌ِ سَنگیم ، تو مثل‌ِ شیشه مُرشِد !
دستای ما یه سَدِّ ! راه‌ِ فرار نَداری !
به جُز خَرِت تو این باغ ، رفیق‌ُ یار نَداری !
بونه گِرِفتی از ما ، تَرکه زَدی به پامون !
خیال می‌کردی لالیم ، دَر نمیاد صدامون ؟
فکر نمی‌کردی یک شب ، زندونی‌ِ کلَک شی ؟
فکر نمی‌کردی آخر ، یه شب خودِت فَلَک شی ؟ »
بچّه‌ها تیز پَریدن ، مُرشِدُ پایین کشیدَن ،
سبیلای خنجَریش‌ُ جَلدی با قیچی چیدن !
رو کول‌ِ اون نِشَستَن ،
دَس پای اون‌ُ بَستَن ،
قلم‌ُ دَوات آوُردَن ،
یه با سَوات آوُردَن ،
رو پیشونیش نِوِشتَن : « ـ مُرشِد رفیق‌ِ شیطونه !
تو باغ‌ِ هَر کس که بِرِه ، فکر می‌کنه مال‌ِ اونه !
عاشق‌ِ حبس‌ُ بَندِ ! مُخلِص‌ِ بوی گَندِ !
کارِش چاخان پاخانه ! مُرشِدِ خالی بَندِ ! »
بچّه‌ها شعرُ خوندن،
دماغِش‌ُ سوزوندن ،
چَپَکی رو خَر نشوندن ،
تا دَم‌ِ باغ دَووندن ،
بعد یه کمی نِشادُر ،
اون جای خَر چَپوندن !
خَرِ اُلاغ‌ِ مُرشِد ،
صاحب‌ِ هَش تا سُم شُد !
مُرشِدِ باغ‌ُ وَرداش ،
تو دَشت‌ُ صحرا گُم شُد !
بچّه‌ها جا نموندن ،
پُشت‌ِ سَرِش می‌خوندن :
« ـ آهای ! آهای ! مُرشِدْباشی !
دوباره این جا نباشی !
هَر جا خَرِت می‌خواد برو !
پِی‌ِ نشون‌ِ باد برو !
هَر جا بِری می‌دونَن ،
از پیشونیت می‌خونَن ،
که خیلی خالی بَندی !
عاشق‌ِ پول‌ِ نَقدی ! »
تو باغ‌ِ سبزِ پِسّه ، هِلهله‌ها به پا شُد !
برگا شُدَن شکوفه ، دَسّای بَسّه وا شُد !
بچّه‌ها باز می‌خوندن ،
هَم‌ْ پای ساز می‌خوندن :
« ـ اَتَل مَتَل چه حالیه ! مُرشِدْباشی فَراریه !
چَپَکی رو خَر تِلوتَلو ، مثل‌ِ فِشَنگ می‌ره جلو !
اَتَل مَتَل هَوار ! هَوار ! اومَد به باغِمون بهار !
داریه وُ دُمبَک بِزَنین ! تموم شُد آخر انتظار !
اَتَل مَتَل توتوله شُد ! مُرشِدْباشی رَوونه شُد !
قصّه‌ی پیروزی‌ِ ما ، وِردِ زبون‌ِ خونه شُد ! »
بچّه‌ها شاد بودن‌ُ داریه وُ دُمبَک می‌زَدَن !
از خوشی می‌رَقصیدن ، وارو وُ پُشتَک می‌زَدَن !
کم‌ْکمَک روز می‌شُدُ نورِ سفیدی سَر می‌زَد !
خورشیدَم اومَده بود دَم‌ِ دَرِ باغ‌ُ دَر می‌زَد !
دَرُ وا کردَم‌ُ خورشید رَف تو آسمون نِشَست !
دَرای آفتاب‌ُ وا کرد ، دَرِ تاریکی رُ بَست...
�
یهو دَنگ‌ُ دَنگ‌ِ ساعت توی گوش‌ِ من صدا کرد !
خواب‌ِ باغ‌ُ با خودِش بُرد ، چشمای بَسَّم‌ُ وا کرد !
همه‌ی اینا یه خواب بود ، خواب‌ِ مُرشِد با اُلاغِش !
اما باز صدای مُرشِد ، توی بیداری میادِش !
آره ! باز تو میدون‌ِ باغ ، مُرشِدْ عین‌ِ خَر نِشَسّه !
پای خورشیدُ بُریده ، دست‌ِ شاعرا رُ بَسّه !
باز دوباره بچّه‌ها رُ ، اون نِشونده پای قصّه ،
دوباره رُستَم‌ِ دَستان ، دوباره پُل‌ِ شِکسّه !
من باید بِرَم بشینَم ، پیش‌ِ بچّه‌های خَسّه ،
بِهِشون بِگَم که مُرشِد ، واسه چی تو باغ نِشَسّه !
بَچّه‌ها باید بدونَن ، قصّه‌های اون دروغه !
قصّه‌ی شاهنومه خونا ، قصّه‌ی کشک‌ِ وُ دوغه !
تا دوباره مثل‌ِ اون خواب ، همه دَس تو دَس بِذارَن !
همه هَم‌ْصدا بُلَن‌شَن ، دَخل‌ِ مُرشِد رُ بیارَن !
وَقتِشه که راه بیفتَم ، پیش‌َ بچّه‌ها بِشینَم ،
خواب‌ِ هُشیاری‌ِ باغ‌ُ ، توی بیداری ببینَم !�
تهران / اُردی‌بهشت‌ِ 80
راز دلم را فقط تو میدانی و دلت
گوشه ای از قلبت پنهان دار دوستت دارم هایم را
*ای عشق*
***M***
ارسالها: 8724
#169
Posted: 21 Jan 2012 16:13
دیوارنوشته‌های انفرادی
عنوان: مقدمه
سیاه‌ترین حرفه‌ی جهان
یکی از تیترهای روزنامه‌ی اطلاعات مورخ یک‌شنبه سوم تیرماه پنجاه و هشت این بود:
تهرانی و آرش سرانجام تیرباران شدند.
بهمن نادری‌پور (معروف به تهرانی) و فریدون‌توانگری (معروف به آرش) از شکنجه‌گران ساواک بودند که بعد از چند جلسه دادگاه و اعتراف و شرح جزییاتِ شکنجه‌ها، به اعدام محکوم شدند. موجودات آدمی‌خواری که هزاران تن از فرزندان مبارزِ این سرزمین را در سازمان اطلاعات و امنیت کشور (ساواک) به‌فجیع‌ترین شکل شکنجه کرده و ـ به قول خود ـ معدوم کرده بودند. در این خبر ، آخرین گفته‌های تهرانی خطاب به همسرش آمده که بخش‌هایی از آن‌چنین است :
من آدم کشته‌اَم و باید کشته شوم. اگر من کشته نشوم مملکت درست نمی‌شود. سرت را بالا بگیر و بگو شوهرت انسان بود و هر کاری که کرد درآخرین لحظات راست گفت. هر کس بد گفت به دهانش بزن. به بچه‌هایت بگو سرشان را بالا بگیرند.
آیا به راستی فرزندان آرش‌ها و تهرانی‌ها و نصیری‌ها و عضدی‌ها و تمام شکنجه‌گران سرتاسرِ تاریخ می‌توانند سرشان را بالا بگیرند و شرم‌سارِ کرده‌ی پدران خود نباشند؟ آیا روزی این سیاه‌ترین حرفه‌ی جهان به طورِ کلی از بین خواهد رفت و دیگر انسانی انسان دیگر را به قناره نخواهد کشید تا ایدئولوژی وایسم و نظامی را حفاظت کرده باشد؟ آیا روزی موزه‌هایی پدید می‌آیند که در آن وسایل شکنجه به نمایش گذاشته شوند و فرزندان ما با حیرت در آن‌هاخواهند نگریست و نادانی پدران خود را مهرِ تاییدی نثار خواهند کرد؟ آیا عبارت شـکـنجه رفته رفته از کتاب‌های لغت محو خواهد شد؟
* * *
شعرهای این مجموعه در حال و هوای همین خبر و اخباری از این دست که همه روزه از سرتاسرِ جهان مخابره می‌شود، نوشته شدند. حکایت، حکایت‌ِانسانی‌ست که در جغرافیایی نامشخص به دلیل تفکری (که تنها از ممنوع بودن آن با خبر می‌شویم) دچارِ حبس و شکنجه می‌شود و روزشماری از احوال خود را در غالب سطرهایی ثبت می‌کند. این انسان ممکن است ساکن هر نقطه‌یی از جهان باشد. شاید در شیلی پینوشه یا اسپانیای فرنکو نفس‌کشیده باشد، یا چین مائو و روسیه استالین و آمریکای مک‌کارتی و آفریقای ایدی‌یمین و...
تلخ بودن شعرهای مجموعه را اتمسفرِ تلخ و سیاه زندان توجیه می‌کند و دردهایی که انسان در چنین فضایی با آن‌ها رودررو می‌شود. فضایی که در آن تحمل ثانیه دشوار است و هر دقیقه پُتکی‌ست که فرود می‌آید تا غرور و حرمت انسان را بشکند و ویران کند.
شاید این شعرها بتوانند بخشی از دردهایی را که میلیون‌ها انسان در سرتاسرِ تاریخ در زندان‌ها و شکنجه‌خانه‌ها متحمل آن شده‌اند، منعکس کنند. انسان‌هایی که به گمنامی در گوشه‌ی سلولی جان داده و در گورهای دسته‌جمعی به خاک پیوسته‌اند بی‌که کسی از عظمت عذابی که بر آنان گذشت با خبرشود. انسان‌هایی که تنها جرمشان نـه گفتن به قدرت و ایدئولوژی حاکم بر جغرافیایی که در آن نفس می‌کشیدند بود.
یغما گلرویی
تهران ـ 29 / دی / 1384
راز دلم را فقط تو میدانی و دلت
گوشه ای از قلبت پنهان دار دوستت دارم هایم را
*ای عشق*
***M***
ارسالها: 8724
#170
Posted: 21 Jan 2012 16:15
عنوان: تقدیم نامه
این مجموعه تقدیم می‌شود
به استقامتِ الف.ب
و خاطره‌ی صفرخانِ قهرمانی
ماندلای ایران...
راز دلم را فقط تو میدانی و دلت
گوشه ای از قلبت پنهان دار دوستت دارم هایم را
*ای عشق*
***M***
صفحه 17 از 129